Η Κοίμηση της Θεοτόκου ως υπόδειγμα χριστιανικού θανάτου

Μακαρία Έξοδος

π. Παντελεήμων Κρούσκος   
ΕΥΧΗ

" Κι όταν αντιλήφθηκε πως πλησιάζει η ώρα της, σκούπισε και τακτοποίησε το φτωχικό της δωμάτιο. Κάλεσε μια φτωχή γυναίκα και της έδωσε το ένα από τα δύο ρούχα που είχε, ξάπλωσε στο κρεβάτι, τακτοποίησε το σώμα της και έτσι αθόρυβα, αυτή η βασίλισσα των ουρανών, παρέδωσε την ψυχή της στο Υιό και Πλάστη της..." 

Εικ. από εδώ

Αρχοντική ταπείνωση, όλα της μετρημένα, σιωπηρή εμπιστοσύνη για την μετάστασή της... Φυσικά και υπερφυσικά μέσα στον ίδιο τον αγιασμένο της τον χώρο... Μια μητέρα πάει στο παιδί της. Συγκινητική, μετρημένη απόδωση ενός τεράστιου ιστορικού γεγονότος. Μιας τελείωσης. Αυτή που έγινε γέφυρα γης και ουρανού με πόση ταπείνωση παραδίδει το πνεύμα της.
Γι' αυτό και, αφού έκλεισε τα μάτια, απόστολοι καταλαμβάνουν τον λόφο της Σιών πάνω σε σύννεφα με τρόπο θαυμαστό. Κατεβαίνουν και διακονούν άγγελοι, χερουβείμ και τα φρικτά σεραφείμ. Και ο Ίδιος ο Δεσπότης ("Ν": δηλ. ο Ιησούς Χριστός) κατεβαίνει με δόξα! Γιατί αυτή που έζησε και εκοιμήθη με ταπείνωση και κρυφά απ' όλο τον κόσμο και δεν επήρθη ποτέ, ενώ ήταν ανωτέρα πάσης δημιουργίας και αυτών των ουρανίων ταξιαρχιών, έπρεπε τώρα να φανερωθεί και να δοξαστεί από τον Υιό και Θεό της, φανερά, εξαίσια, πανηγυρικά, τιμητικά, παγκόσμια.
 
Είθε να καλλιεργήσουμε αυτή την απλότητα. Οι τρόποι της Παναγιάς δείχνουν ασφάλεια, εμπιστοσύνη. Γνώριζε πού πήγαινε και πώς πήγαινε και γι' αυτό ήταν τόσο ήρεμη και γαλήνια. Εμείς φοβόμαστε την έξοδό μας ("Ν": δηλ. το θάνατό μας) γιατί βαρυνόμαστε, πότε από απιστία για την δυνατότητα μιας νέας ζωής πέρα από τον θάνατο, πότε από αμαρτίες αβάσταχτες και ανομολόγητες.
Πόσοι φεύγουν δοξασμένοι και τιμημένοι από τον κόσμο και, αντί να προετοιμαστούν για την ουράνια δόξα, πάσχουν να αφήσουν υστεροφημία στον κόσμο που σήμερα είναι και αύριο παρέρχεται...
Το να σε κλαίνε βασιλιάδες και να σε κηδεύουνε άρχοντες, δεν προσφερει τίποτα στην έξοδό σου. Η παράδοσή μας θελει τους πνευματικούς ανθρώπους να φεύγουν πνευματικα, όπως έζησαν. Αν ρωτούσαμε τους κεκοιμημένους, θα μας ζητούσαν με αγωνία μια θερμή προσευχή, θυσίες και ελεημοσύνες και ένα άσημο μνήμα. Τους αδικούμε. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον θάνατο.

Παρακαλώ και:

Για τη Θεοτόκο και τις γιορτές της 
Το δικαίωμα του ετοιμοθάνατου στην αλήθεια
Όταν η Εκκλησία μιλάει για το θάνατο…

Τα πνεύματα των νεκρών και εμείς

Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό…

Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών 

Και βέβαια θ' αναστηθούμε!

«Ευ ζην, ευ θνήσκειν»