«Τ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα»

Το Εικοσιένα δεν ήταν μια συνηθισμένη επανάσταση. Καμία σύγκριση ή παραλληλισμός δεν μπορεί να γίνει με άλλες επαναστάσεις. Ήταν μια ατελείωτη αλυσίδα από τιτάνιους αγώνες, αίμα, θυσίες, και πράξεις ηρωισμού. Ο αγώνας των  πολεμιστών γέννησε το Νεοελληνικό κράτος. Η θυσία τους ήταν εθελοντική και όπως έλεγε ο Πλαπούτας: «Θα σκοτωθούμε βρε παιδιά, αλλιώτικα πως θα κερδίσουμε τη λευτεριά μας». Ενώ ο Καραϊσκάκης συμβούλευε τα παλικάρια του «Καλύτερα να μας πουν σφαγάρια παρά ψοφίμια». Και αυτοί που είχαν κλειστεί στο ηρωικό Μεσολόγγι, όταν έθαβαν αυτούς που είχαν πέσει στη μάχη έλεγαν «δε γίνεται γάμος χωρίς σφαχτά και πόλεμος χωρίς νεκρούς».
Αβάσταχτος είναι ο πόνος που αφήνει ο θάνατος σε αυτούς που μένουν πίσω. Παρόλα αυτά όταν ξεπροβόδιζαν τα νεκρά παλικάρια για τον άλλο κόσμο, τα

συνόδευαν όχι με δάκρυα μα με το τραγούδι. Τους μακάριζαν οι σύντροφοί συναγωνιστές τους στη μάχη, γιατί δεν τους έτυχε «θάνατος οκνηρός σε μαραμένη κλίνη» Ο αιματηρός αγώνας για τη λευτεριά γράφτηκε σε κάθε γωνιά της Ελληνικής γης. Το 1821 είναι εξωπραγματικό και αγγελικό συγχρόνως.  Οι αγωνιστές που πήραν στο χέρι το καριοφίλι και ξεκίνησαν τον αγώνα, γνώριζαν ότι θα ανέβαιναν έναν Γολγοθά, για να φτάσουν στην ημέρα της λευτεριάς, στην ανάσταση του Γένους. Οι ήρωες πρωταγωνιστές και δεύτεροι, καρπώθηκαν την αθάνατη μακαριότητα και δόξα, αλλά ήπιαν και το φαρμάκι της αγνωμοσύνης.
Η Ελλάδα, οι Έλληνες, δυο λέξεις αθάνατες  που θα πρέπει πάντα να προφέρει με σεβασμό ολόκληρη η οικουμένη. Ποιος άλλος λαός μπορεί να πανηγυρίζει περισσότερο, για την ανεξαρτησία και τις νίκες του, που απέκτησε και έδρεψε με το σπάσιμο των αλυσίδων των τεσσάρων αιώνων τουρκικής σκλαβιάς; Μέσα στους άνισους αγώνες που διεξάγει η Ελληνική φυλή διατηρεί πάντα βαθιά ριζωμένη μέσα της, την πίστη στα πεπρωμένα της. Η αποστολή της Ελλάδος ήταν πάντα μορφωτική και ηθικοπλαστική από τα πανάρχαια χρόνια. Θα χρειαζόμαστε ολόκληρες σελίδες για να περιγράψουμε το μεγαλείο και την περηφάνια των Ελλήνων εκείνων που ξεκίνησαν το απελευθερωτικό αγώνα του 21. Ας παραμείνουμε άξιοι εκείνων και του πιο ζηλεμένου ονόματος στον κόσμο, αυτό της Ελλάδας. Γιατί Ελλάδα σήμαινε και πρέπει πάντα να σημαίνει Ανώτερα Ιδανικά και ας μεθύσουμε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα.

Ν. Αγαπηνός

http://www.lavaro21.gr/2018/03/18/t-athanato-krasi-tou-ikosiena/