Ο
Δεκέμβριος στην Ελλάδα είναι συνυφασμένος με την γιορτή των
Χριστουγέννων παρά τις προσπάθειες των κατά δήλωση "προοδευτικών", που
προσπαθούν να υποτιμήσουν την σημασία της ή να την αναμίξουν με δοξασίες
και ιδεοληψίες που προέρχονται από βάρβαρους και απολίτιστους λαούς.
Η απομάκρυνσή μας από την Πίστη, τις Παραδόσεις και την Ιστορία του τόπου μας, έχει οδηγήσει στο θλιβερό κατάντημα της αλλοίωσης ακόμα και αυτής της σπουδαίας περιόδου, όπου όλη η πλάση αναμένει με ανυπομονησία την έλευση του Χριστού μας στην γη. Όλοι, πλην… των νεοελλήνων!
Κάθε χρόνο βλέπουμε ολοένα και περισσότερο πως το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων ξεθωριάζει στην μνήμη των συγχρόνων Ελλήνων και νοθεύεται ή συγχέεται με βάρβαρες παγανιστικές γιορτές όπως αυτή του Halloween ή της Thanksgiving Day (γνωστή ως εορτή των Ευχαριστιών) ή του Εβραϊκού εορτασμού του Hanukkah.
Καλό θα ήταν να μην ξεχνούμε την Ιστορία μας, γιατί μας προφυλάσσει από τον ανόητο μιμητισμό και την Φράγκικη προπαγάνδα. Οι εν συγχύσει νεοέλληνες μιμούνται, δυστυχώς, τους Δυτικούς και ξεχνούν τον πόνο, που μας προξένησαν –σε συνδυασμό με την προδοσία των πολιτικών– στην Μαρτυρική μας Κύπρο. Ξεχνούν πως τα Χριστούγεννα του 1974 και η πρωτοχρονιά του 1975 στα κατεχόμενα Ελληνικά εδάφη ήταν ιδιαίτερα επώδυνες ημέρες, που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη των απανταχού Ελλήνων, που αρνούνται μέχρι σήμερα να ξεχάσουν και εξακολουθούν να βιώνουν ένα πραγματικό μαρτύριο.
Μία ομάδα δημοσιογράφων της εφημερίδος "Φιλελεύθερος" βρέθηκε τότε σε αποστολή στον προσφυγικό καταυλισμό του Στροβόλου στην Λευκωσία. Όπως αναφέρει το reportage, την στιγμή που οι δημοσιογράφοι έφευγαν από τον καταυλισμό άκουσαν μια παιδική αγορίστικη φωνή που φώναζε «Θείε, θείε». Κοιτάζοντας πίσω είδαν ένα πεντάχρονο να τρέχει λαχανιασμένο. Τον ρώτησαν τι θέλει και ο μικρός τους απάντησε –σύμφωνα με την μαρτυρία τους– με μια φωνή γεμάτη ζεστασιά και μια καθαρή αθώα παιδική ματιά: «Θείε να φέρεις και της αρφής [σημ. ΜΒΒ: εννοεί της αδελφής] μου δώρο».
Το 1974 ο Χριστός στην Κύπρο γεννήθηκε σε ένα παγωμένο αντίσκηνο και θύμισε σε όλους μας, κατά κάποιο τρόπο, την γέννησή Του πριν από 2017 χρόνια. Την χρονιά εκείνη το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του δήμου Λευκωσίας δεν στολίστηκε για να θυμίζει σε όλη την ανθρωπότητα ότι η Κύπρος θρηνεί. Σήμερα οι νεοέλληνες "γιορτάζουν" ό,τι τους επιβάλλουν τα ξενόφερτα social media και δεν αντιλαμβάνονται πως κατά κάποιο μυστήριο τρόπο είναι και αυτοί ξένοι μέσα στην Χώρα τους. Μόνο που τώρα ο εισβολέας δεν πολεμάει με σφαίρες, αλλά με αναρτήσεις, posts, tweets, likes, followers και πολλή προπαγάνδα!
Όταν η πρωτοχρονιά του 1975 ανέτειλε στην Μεγαλόνησο, αυτή έμοιαζε με ένα απέραντο νεκροταφείο. Μια από τις πιο συγκινητικές φωτογραφίες της εποχής εκείνης είναι παρόμοια με αυτή που επισυνάπτουμε στο παρόν και δείχνει ένα μικρό παιδί μπροστά σε έναν τάφο, με την λεζάντα να αναφέρει: «Για το παιδάκι της φωτογραφίας δεν υπάρχουν χαρές γιορταστικές. Ούτε δώρα και παιχνίδια. Γι' αυτό το παιδί δεν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. Το 1975 το βρίσκει βουβό με ένα μάτσο λουλούδια πάνω από ένα τάφο».
Περίπου
200.000 ήταν οι άνθρωποι που εκδιώχθηκαν βίαια από τα σπίτια και τις
περιουσίες τους, ενώ η πλειοψηφία ζούσε μέσα σε αντίσκηνα, πρόσφυγες
μέσα στην Πατρίδα τους! Περίπου 2.000 οικογένειες αναζητούσαν τα
αγαπημένα τους πρόσωπα, που ήταν αγνοούμενα. Πολλές οικογένειες
θρηνούσαν τους νεκρούς τους, ενώ στο κατεχόμενο τμήμα ζούσαν τότε
χιλιάδες εγκλωβισμένοι από τις Τουρκικές δυνάμεις κατοχής. Τα
χριστουγεννιάτικα δέντρα στους προσφυγικούς καταυλισμούς ήταν φτωχά στο
στόλισμά τους, όπως αυτό στην διπλανή φωτογραφία, ωστόσο υπήρχαν και
συμβόλιζαν την πίστη και την ελπίδα των ανθρώπων, που ήταν στον Χριστό
και όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στον Ο.Η.Ε.
Νομίζουμε πως είναι χρήσιμο να θυμόμαστε αυτά τα σημεία της Ιστορίας μας, γιατί μας υπενθυμίζουν ποιοί είμαστε, ποιά είναι η πορεία μας ανά τους αιώνες και κυρίως ποιοί είναι αυτοί που εμείς σήμερα αντιγράφουμε άσκεφτα και άκριτα. Δεν έχουμε κανένα λόγο να υιοθετούμε τις πρωτόγονες λατρευτικές εκδηλώσεις των Φραγκολατίνων, που αποδεδειγμένα υπήρξαν, παραμένουν και θα είναι εσαεί –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου– ορκισμένοι εχθροί της Πίστεως των Πατέρων μας.
Τα φετινά Χριστούγεννα ας αποτελέσουν για όλους μας την αφετηρία της επιστροφής στις ρίζες, που κακώς επιτρέψαμε να καταστρέψουν οι πάσης φύσεως "ριζοσπάστες". Οι κατ’ όνομα "προοδευτικοί" και επί της ουσίας σκοταδιστές ολετήρες του Έθνους, προωθούν τα οικουμενιστικά σχέδια των ισχυρών της γης, που στοχεύουν στην εγκαθίδρυση μιας εξουσίας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το ζητούμενο είναι η δική μας στάση. Θα κρατήσουμε, άραγε, σθεναρά τις Θερμοπύλες θυσιάζοντας ακόμα και την ζωή μας ή θα αποσυρθούμε περιμένοντας «ιδείν το τέλος»; Κάποιοι, δυστυχώς, αναδεικνύονται σύγχρονοι Εφιάλτες, αλλά αυτούς θα τους κρίνει ο Θεός και θα τους καταγράψει με μελανά γράμματα η Ιστορία.
___________________ Το παρόν άρθρο γράφτηκε για το περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, Δεκέμβριος 2017, Τεύχος 184.
Η απομάκρυνσή μας από την Πίστη, τις Παραδόσεις και την Ιστορία του τόπου μας, έχει οδηγήσει στο θλιβερό κατάντημα της αλλοίωσης ακόμα και αυτής της σπουδαίας περιόδου, όπου όλη η πλάση αναμένει με ανυπομονησία την έλευση του Χριστού μας στην γη. Όλοι, πλην… των νεοελλήνων!
Κάθε χρόνο βλέπουμε ολοένα και περισσότερο πως το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων ξεθωριάζει στην μνήμη των συγχρόνων Ελλήνων και νοθεύεται ή συγχέεται με βάρβαρες παγανιστικές γιορτές όπως αυτή του Halloween ή της Thanksgiving Day (γνωστή ως εορτή των Ευχαριστιών) ή του Εβραϊκού εορτασμού του Hanukkah.
Καλό θα ήταν να μην ξεχνούμε την Ιστορία μας, γιατί μας προφυλάσσει από τον ανόητο μιμητισμό και την Φράγκικη προπαγάνδα. Οι εν συγχύσει νεοέλληνες μιμούνται, δυστυχώς, τους Δυτικούς και ξεχνούν τον πόνο, που μας προξένησαν –σε συνδυασμό με την προδοσία των πολιτικών– στην Μαρτυρική μας Κύπρο. Ξεχνούν πως τα Χριστούγεννα του 1974 και η πρωτοχρονιά του 1975 στα κατεχόμενα Ελληνικά εδάφη ήταν ιδιαίτερα επώδυνες ημέρες, που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη των απανταχού Ελλήνων, που αρνούνται μέχρι σήμερα να ξεχάσουν και εξακολουθούν να βιώνουν ένα πραγματικό μαρτύριο.
Μία ομάδα δημοσιογράφων της εφημερίδος "Φιλελεύθερος" βρέθηκε τότε σε αποστολή στον προσφυγικό καταυλισμό του Στροβόλου στην Λευκωσία. Όπως αναφέρει το reportage, την στιγμή που οι δημοσιογράφοι έφευγαν από τον καταυλισμό άκουσαν μια παιδική αγορίστικη φωνή που φώναζε «Θείε, θείε». Κοιτάζοντας πίσω είδαν ένα πεντάχρονο να τρέχει λαχανιασμένο. Τον ρώτησαν τι θέλει και ο μικρός τους απάντησε –σύμφωνα με την μαρτυρία τους– με μια φωνή γεμάτη ζεστασιά και μια καθαρή αθώα παιδική ματιά: «Θείε να φέρεις και της αρφής [σημ. ΜΒΒ: εννοεί της αδελφής] μου δώρο».
Το 1974 ο Χριστός στην Κύπρο γεννήθηκε σε ένα παγωμένο αντίσκηνο και θύμισε σε όλους μας, κατά κάποιο τρόπο, την γέννησή Του πριν από 2017 χρόνια. Την χρονιά εκείνη το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του δήμου Λευκωσίας δεν στολίστηκε για να θυμίζει σε όλη την ανθρωπότητα ότι η Κύπρος θρηνεί. Σήμερα οι νεοέλληνες "γιορτάζουν" ό,τι τους επιβάλλουν τα ξενόφερτα social media και δεν αντιλαμβάνονται πως κατά κάποιο μυστήριο τρόπο είναι και αυτοί ξένοι μέσα στην Χώρα τους. Μόνο που τώρα ο εισβολέας δεν πολεμάει με σφαίρες, αλλά με αναρτήσεις, posts, tweets, likes, followers και πολλή προπαγάνδα!
Όταν η πρωτοχρονιά του 1975 ανέτειλε στην Μεγαλόνησο, αυτή έμοιαζε με ένα απέραντο νεκροταφείο. Μια από τις πιο συγκινητικές φωτογραφίες της εποχής εκείνης είναι παρόμοια με αυτή που επισυνάπτουμε στο παρόν και δείχνει ένα μικρό παιδί μπροστά σε έναν τάφο, με την λεζάντα να αναφέρει: «Για το παιδάκι της φωτογραφίας δεν υπάρχουν χαρές γιορταστικές. Ούτε δώρα και παιχνίδια. Γι' αυτό το παιδί δεν ήρθε ο Άγιος Βασίλης. Το 1975 το βρίσκει βουβό με ένα μάτσο λουλούδια πάνω από ένα τάφο».
Περίπου
200.000 ήταν οι άνθρωποι που εκδιώχθηκαν βίαια από τα σπίτια και τις
περιουσίες τους, ενώ η πλειοψηφία ζούσε μέσα σε αντίσκηνα, πρόσφυγες
μέσα στην Πατρίδα τους! Περίπου 2.000 οικογένειες αναζητούσαν τα
αγαπημένα τους πρόσωπα, που ήταν αγνοούμενα. Πολλές οικογένειες
θρηνούσαν τους νεκρούς τους, ενώ στο κατεχόμενο τμήμα ζούσαν τότε
χιλιάδες εγκλωβισμένοι από τις Τουρκικές δυνάμεις κατοχής. Τα
χριστουγεννιάτικα δέντρα στους προσφυγικούς καταυλισμούς ήταν φτωχά στο
στόλισμά τους, όπως αυτό στην διπλανή φωτογραφία, ωστόσο υπήρχαν και
συμβόλιζαν την πίστη και την ελπίδα των ανθρώπων, που ήταν στον Χριστό
και όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στον Ο.Η.Ε.
Νομίζουμε πως είναι χρήσιμο να θυμόμαστε αυτά τα σημεία της Ιστορίας μας, γιατί μας υπενθυμίζουν ποιοί είμαστε, ποιά είναι η πορεία μας ανά τους αιώνες και κυρίως ποιοί είναι αυτοί που εμείς σήμερα αντιγράφουμε άσκεφτα και άκριτα. Δεν έχουμε κανένα λόγο να υιοθετούμε τις πρωτόγονες λατρευτικές εκδηλώσεις των Φραγκολατίνων, που αποδεδειγμένα υπήρξαν, παραμένουν και θα είναι εσαεί –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου– ορκισμένοι εχθροί της Πίστεως των Πατέρων μας.
Τα φετινά Χριστούγεννα ας αποτελέσουν για όλους μας την αφετηρία της επιστροφής στις ρίζες, που κακώς επιτρέψαμε να καταστρέψουν οι πάσης φύσεως "ριζοσπάστες". Οι κατ’ όνομα "προοδευτικοί" και επί της ουσίας σκοταδιστές ολετήρες του Έθνους, προωθούν τα οικουμενιστικά σχέδια των ισχυρών της γης, που στοχεύουν στην εγκαθίδρυση μιας εξουσίας σε ολόκληρο τον πλανήτη. Το ζητούμενο είναι η δική μας στάση. Θα κρατήσουμε, άραγε, σθεναρά τις Θερμοπύλες θυσιάζοντας ακόμα και την ζωή μας ή θα αποσυρθούμε περιμένοντας «ιδείν το τέλος»; Κάποιοι, δυστυχώς, αναδεικνύονται σύγχρονοι Εφιάλτες, αλλά αυτούς θα τους κρίνει ο Θεός και θα τους καταγράψει με μελανά γράμματα η Ιστορία.
___________________ Το παρόν άρθρο γράφτηκε για το περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, Δεκέμβριος 2017, Τεύχος 184.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου