Τα ανδρείκελα που μας έχουν κάνει ανδράποδα

 του Στάθη

Αυτός είναι ο κ. Σαμαράς. Oπως αποκαλύπτει η χθεσινή «Αυγή», στην πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ εμπεριέχεται επιστολή του κ. Σαμαρά προς την Τρόικα, 14 Μαΐου του 2014, με την οποίαν ο κ. Πρωθυπουργός (συν ο κ.Στουρνάρας και ο κ. Προβόπουλος) δεσμεύονται ότι, αν χρειασθεί, θα πάρουν και νέα μέτρα! Όχι μόνον τα νέα μέτρα που είχαν ήδη δεσμευθεί απ’ το Μεσοπρόθεσμο ότι θα λάβουν (κι εν όψει εκλογών αποσιωπούσαν κι απέκρυβαν) αλλά έτι περαιτέρω μέτρα, αν

παρίστατο η ανάγκη. Αλλά και για το «αν θα ....παρίστατο η ανάγκη» επίσης.... εγνώριζαν. Διότι για τα προαπαιτούμενα που παρουσιάζει τώρα η έκθεση του ΔΝΤ επίσης είχαν (προ)συμφωνήσει με την Τρόικα Σαμαράς, Βενιζέλος και κουστωδία.

Όμως, αυτός είναι ο κ. Σαμαράς! Την ίδια ώρα που έστηνε σαξές στόρυ, τέλος των μνημονίων, έξοδο στις αγορές (όλα εν όψει εκλογών), την ίδια ακριβώς ώρα, ήδη απ’ τα μέσα Μαΐου

υπέγραφε με την υπογραφή του διαβεβαιώσεις και δεσμεύσεις στην Τρόικα ότι θα συνεχίσει να κάνει ό,τι του λένε. Ότι θα συνεχίσει να ’ναι ένα ανδρείκελο και τίποτε παραπάνω.

Όμως, γιατί να μην το κάνει αυτό ο κ. Σαμαράς αφού το έχει ξανακάνει και του «έκατσε»! Τι έλεγε στους Ελληνες από τα Ζάππεια, και τι έκανε μετά; Κι αφού το κάνει και του κάθεται, γιατί να μην το ξανακάνει; (Το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, δεν ισχύει στην πολιτική έτσι όπως ασκείται). Οχι μόνον το

δις, αλλά το τρις (και η κακή του μέρα) και το τετράκις εξαμαρτείν κι εξαπατάν τους Ελληνες μπορεί κανείς να κατορθώνει, αρκεί να λαμβάνει «συγχωροχάρτι» απ’ τη φράου Μέρκελ κλαψουρίζοντας μπροστά της ότι «ουδείς αναμάρτητος». Τι «συγχωροχάρτι» δηλαδή,

σιδηρούν σταυρό μετά φύλλων δρυός θα έπρεπε να λαμβάνει απ’ την Καγκελάριο ο κ. Σαμαράς για την κάθε φορά που εξαπατά τους Ελληνες.

Πράγμα το οποίον προτίθεται να κάνει εκ νέου. Διότι αυτή η κυβέρνηση που έστησε (για να την ξαναστήσει στους Ελληνες) έχει προεκλογικό και βραχύ ορίζοντα. Ότι τάχα θα διορθώσει αδικίες, ότι θα πάρει αναπτυξιακά μέτρα και τα λοιπά συναφή, μήπως και εξαπατήσει για τρίτη (και φαρμακερή) φορά όσους περισσότερους πολίτες μπορέσει.

Αλλά, αν είναι έτσι, γιατί το ΔΝΤ τον «καρφώνει» τον κ. Σαμαρά, συνάπτοντας στην έκθεσή του την επιστολή του κ. Πρωθυπουργού, όστις από 14 Μαΐου ήδη, διαβεβαιώνει τους δανειστές μας ότι θα συνεχίσει τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων; Διότι η Τρόικα

ενδιαφέρεται για τη δική της «νομιμοποίηση» σε όσα κάνει - για τη συμμετοχή δηλαδή και τη συναίνεση και εγχώριων δυνάμεων  στη διαδικασία μετατροπής της χώρας σε Ειδική Οικονομική Ζώνη και Αποικία Χρέους. Η Τρόικα χρειάζεται τους εδώ τοποτηρητές της, και μάλιστα στιγματισμένους δημοσίως, ώστε ο λαός να νοιώθει ευτελισμένος και ανήμπορος. Ότι έτσι έχουν έρθει τα πράγματα και ότι δεν γίνεται αλλιώς. Όταν ο λαός βλέπει τους ηγέτες του, που ο ίδιος εκλέγει,

σμπίρους των Δυνατών, λαμβάνει και ο ίδιος λίγη απ’ την ξεφτίλα τους μέσα του. Κι ένα μέρος του στα ίδια συνεχίζει, την ίδια πεπατημένη ακολουθεί. Χωρίς τοποτηρητές -ταγούς, εκλεγμένους ή μη, ή ψιλοεκλεγμένους καθώς οι Σαμαροβενιζέλοι- ουδείς τύραννος κατισχύει, ούτε καν υπάρχει. Δεν υπήρξαν

Ανθύπατοι χωρίς γραικύλους και γραισκύλους, ούτε Οθωμανοί αγάδες χωρίς κοτζαμπάσηδες, χωρίς γενίτσαρους. Δεν κρατάνε χώρες υποταγμένες οι κατακτητές χωρίς συνεργάτες, γκάουλάιτερ, κουίσλινγκ, δωσίλογους, μαυραγορίτες, ταγματασφαλίτες - κατά σύμπτωσιν όλοι τους εθνικιστές τα τελευταία 100 χρόνια.

Ανάλογη με τη φύση της μια κυβέρνηση ανδρείκελων έχει και τη σύνθεσή της. Που πάει απ’ το κακό στο χειρότερο. Απ’ τον κ. Στουρνάρα στον κ. Γκίκα Χαρδούβαλη – στα τσικό δηλαδή του κ. Χριστοδουλάκη και του κ. Πάχτα. Μ’ άλλα λόγια

ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να ξανακάνει υπουργό τον κ. Ακη Τσοχατζόπουλο ή τον κυρ Γιάννος! Γιατί όχι;

H τρέχουσα σύνθεση της κυβέρνησης αποδεικνύει περισσότερο απ’ την προηγούμενη ότι οι κυβερνήσεις τέτοιου τύπου πρέπει να ’ναι όξινος χυλός, τον οποίον πρέπει να καταπίνουμε, τον οποίον πρέπει να χωνεύουμε, ώσπου το παράλογο και το ανήθικο να μας γίνουν οικεία, ακόμα καλύτερα: έξις.

Να παίρνουμε σε τακτά διαστήματα τη δόση μας από ενός είδους πολιτική ηρωίνη ώστε, να τα καταπίνουμε όλα βυθισμένοι στην παραμύθα της προπαγάνδας και της διανοητικής βαναυσότητας. Έλεγε, φέρ’ ειπείν, ο απελθών κ. Γεωργιάδης λίγες μέρες πριν τον σουτάρει ο αρχηγός του ότι:  «ο

εθνικοσοσιαλισμός είναι κίνημα της Αριστεράς». Και δεν έπεσαν χίλιες φωτιές να τον κάψουν! Γιατί να μην πει λοιπόν στη συνέχεια κι άλλα πιο βλακώδη, πιο ανιστόρητα, πιο ανίερα, υβριστικά και γλοιώδη. Και

γιατί να μην το κάνει; Μήπως δεν μετείχε σε μια κυβέρνηση «φασιστικής αισθητικής των ουρητηρίων» όπου συνομιλούσε με τον κ. Παπά, της «μπυραρίας» όπου έπιανε λακριντί ο κ. Μπαλτάκος με «συνωμότες των σφαιριστηρίων». Η ρουφιάνα η Ιστορία έχει το δικό της χιούμορ και μας προειδοποιεί για τις τραγωδίες που μας περιμένουν,

ενίοτε σκαρώνοντας φάρσες. Αν δεν είναι φάρσα ο κ. Γιακουμάτος, όστις ανακήρυξε τον κ. Σόιμπλε  «πράκτορα του ΣΥΡΙΖΑ», τι είναι; Αν δεν είναι φάρσα η κυβερνητικά συνοίκηση του κ. Ντινόπουλου με τον κ. Βενιζέλο, τι είναι; Ή  μήπως δεν διακήρυσσε ο κ. Ντινόπουλος την ενοχή Βενιζέλου στο σκάνδαλο των υποβρυχίων;

Όμως, όλα πρέπει να τα χωράει το στομάχι μας. Ολην αυτήν την ξεφτίλα αναξιοπρεπών ανθρώπων που έχουν μάλιστα αναλάβει χωρίς καν τη λαϊκή εντολή πλέον να σώσουν τη χώρα. Όχι απ’ τους ίδιους βεβαίως! Όχι απ’ τον Χαρδούβελη, όστις κατά την κυρία Βούλτεψη είναι

ένας εθελόδουλος (!!!)

 Ένας τύπος «που πάσχει απ’ το σύνδρομο της Στοκχόλμης» - πάντα κατά την κυρία Βούλτεψη-, ένας τύπος δηλαδή που φθάνει να αγαπάει και να τη βρίσκει με τους βασανιστές του. Με έναν

τέτοιον λοιπόν συγκυβερνάει σήμερα η κ. Βούλτεψη, δίνοντας στον προσωπικό της ευτελισμό διαστάσεις ώς το άπειρο.

Κατιμάς;

Οχι! Εχει κι άλλο!

Ποιος ανέλαβε υπουργός Παιδείας; ο κ. Λοβέρδος. Ο άνθρωπος που έχει δηλώσει (μόλις λίγους μήνες πριν) για τη Χρυσή Αυγή ότι: «είναι το πρώτο κίνημα που γεννιέται μετά τη μεταπολίτευση και κάνει με ακτιβιστικό τρόπο πολιτική πάνω σε αυθεντικά προβλήματα». Κι αυτός ο τύπος έγινε Υπουργός Παιδείας!!!

Όχι, δεν είναι φασίστας ο άνθρωπος, η χαρά των Επικυριάρχων μας είναι, αλλά και το όνειδος της Παιδείας «μας». Είναι όμως και η ντροπή μας. Διότι τα κατεβάζουμε αμάσητα κάτι τέτοια. Εχουμε εθιστεί. Σε μιαν άλλη κοινωνία (που ουδέποτε υπήρξαμε),

εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές, φοιτητές, δημοκρατικά κόμματα, θα όρθωναν το ανάστημά τους και θα δήλωναν ότι υπομείονα με τέτοιες απόψεις, Υπουργό Παιδείας  (Παιδείας, μωρέ!) δεν θέλουμε. Δεν ανεχόμαστε.

Πλην όμως, τι λέω τώρα; Σε ποιας Ελλάδας το όνειρο κοιμάμαι και δεν ξυπνάω...

 από το "enikos.gr"