Η αγάπη της καρδιάς και ο καπιταλισμός της τσέπης

Του Γιώργου Δημακόπουλου

Ο Ορθόδοξος είναι Κοινωνία Αγίων, δεν είναι εξατομικευμένη παρουσία στον χώρο της πανδαισίας της Μυστηριακής ζωής, ούτε αυτόνομη μονάδα ανάμεσα στους πνευματικούς κρουνούς, που συγκροτούν την Εκκλησία. Είναι αποληκτική συνισταμένη Πατερικών, αποσταγμένων λόγων της του Θεού σοφίας, ένα πνευματικό συνονθύλευμα πνευματικής Θεοπνευστίας, που ακολουθεί σε χρόνο και διάρκεια. Η απόκλιση, η αλλοίωση, ακόμη και αυτή η αποστασία από την Πίστη,΄΄μολύνει΄΄ κοινωνιακά όλη την δομημένη Κιβωτό της Εκκλησίας. Κι η ΄΄μόλυνση΄΄ αυτή..
ποδηγετεί την ορθότητα, μεταβάλλοντας την υφή της Πίστης, σε άοσμη ατμόσφαιρα ,θρησκευτικής, διατεταγμένης λέσχης.

Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε δηλώσει, πως οι σχεδόν μισοί από τους ιερείς της Εκκλησίας είναι άθεοι...Και τούτο, όπως δικαιολόγησε, οφείλεται στην αθρόα έλευση υποψηφίων κληρικών, αποβλέποντας κυρίως στην επαγγελματική αποκατάσταση και στην αναρριχητική τους διαβάθμιση στους βαθμούς της Ιερωσύνης. Στην εκκλησιαστική ιστορία βρίσκουμε κάτι σχεδόν ανάλογο στους βυζαντινούς χρόνους, όχι όμως στον βαθμό και στην συνέπεια του σήμερα. 
Ο κληρικός ποτέ δεν ήταν μισθωτός από τους δημόσιους άρχοντες του τόπου με πλήρεις οικονομικές απολαβές ενός δημοσίου υπαλλήλου. Οι ιερείς μας άρχισαν να μισθοδοτούνται το 1945 από τον τότε αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, ο οποίος, εκτός των άλλων υπήρξε αντιβασιλέας, αξίωμα που απαγορεύεται από τους Ιερείς Κανόνες με καθαίρεση. Έτσι οι ιερείς σιγά-σιγά από προσέρχοντες λειτουργοί του Τριαδικού Θεού μας, φέρουν πλέον και τον αυταπόδεικτο τίτλο του μισθωτού, δημοσίου υπαλλήλου. Θα πει κανείς, είναι κακό; Κι όμως κατά την ταπεινή μας γνώμη είναι. Γιατί η εξάρτηση από το κράτος δημιουργεί δημοσιουπαλληλίστικες, νεοελληνικές νοοτροπίες ,απύθμενο, βιοτικό εφησυχασμό ακόμη και κομματικές ιδεοληψίες, κάθε που οι πολιτικοί καλοχαιρέτες τάζουν χρηματικές αυξήσεις, συνταξιοδοτικά όρια και άλλες, ματαιόδοξες, επαγγελματικές απολαβές. Το πνεύμα της βιοτικής μέριμνας είναι ανθρωπίνως εξασφαλισμένο, η Εκκλησία αποκτάει διοικητικό, πρωτοκολλημένο χαρακτήρα και τα πνευματικά εναποτίθενται στις καλένδες των γραφείων.

Μέχρι το '45,οι ιερείς μας ζούσαν κατά κύριο λόγο από τις ενοριακές, εκκλησιαστικές επιτροπές και από τον γνωστό δίσκο που περιφερόταν στους ναούς μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας. Άλλα έξοδα καλύπτονταν από δωρεές, απλές, οικονομικές ενισχύσεις, ακόμη και βοήθειες σε ρουχισμό και τρόφιμα. 
Αυτή η στενή σχέση ιερέως και πιστού ήταν αυτάδελφος, Χριστολογική, γνήσια και αγαπητικά αμοιβαία. Ο ιερέας, στην συνείδηση του απλού ανθρώπου είχε περισσότερη πνευματική αίγλη, γιατι ήταν όμοιος ομοίω. Συνέπασχαν και οι δύο στην οικονομική εξαθλίωση, βίωναν μαζί με τον ίδιο τρόπο τις εφήμερες, βιολογικές ανάγκες τους και προσέτρεχαν το ίδιο, προς βοήθεια αλλήλων. Υπάρχει μια πολύ ακριβής κατάθεση στον βίο του Αγίου Νικολάου του Πλανά, όπου αναφέρεται, πως το έτος 1929,ο παππούλης καθόταν στο σπίτι του στερούμενος κάθε είδους τροφής...!
 Προσέτρεξαν αμέσως οι γείτονες και τα πνευματικά του τέκνα, για να τον συνδράμουν. Ο Μωραιτίδης αναφέρει, πως στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, οι γυναίκες συχνά συζητούσαν κάθε τόσο και αποφάσιζαν, πως θα ενισχύσουν οικονομικά τον λειτουργούντα ιερέα τους. Είναι πασίδηλο. Ο εξαρτημένος οικονομικά από το Κράτος ιερέας, φροντίζει, εκτός των ποιμαντικών του καθηκόντων, να είναι οπωσδήποτε και εύνομος, κρατικός λειτουργός.
Βλέπουμε δυστυχώς σήμερα τις αλγεινές εισπράξεις της συγχώνευσης του ιερού λειτουργού με τον δημόσιο υπάλληλο του Κράτους. Δυστυχώς, συνάνθρωποί μας καταγγέλλουν συχνά ιερείς επώνυμα, τόσο στην Αρχιεπισκοπή, όσο και στο χρεοκοπημένο συνειδησιακά Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Μια προσωπική έρευνα του γράφοντος πριν από πέντε χρόνια στο εν λόγω Υπουργείο, έδειξε, πως κατά μέσο όρο οι ημερήσιες καταγγελίες φτάνουν δυστυχώς τον διψήφιο αριθμό.

Άνθρωποι, θεωρώντας τους ιερείς ποιμένες, ως κρατικούς λειτουργούς, τους συνταυτίζουν με όλους τους μισθωτούς του αδηφάγου και κορεσμένου Δημοσίου και απαιτούν από αυτούς. Ιδίως οι ΄΄εν αποστασία΄΄ ΄΄πιστοί΄΄ τους θεωρούν, ως κρατικούς επί μισθώ, κυβερνητικούς υπηρέτες. 
Ας μην ξεχνούμε βέβαια, πως ιερέας ποτέ δεν απολύθηκε και ως εκ τούτου δεν βίωσε ποτέ τον εφιάλτη της ανεργίας. Πατερικά γνωρίζουμε, πως ο απλούς ποιμένας δεν το άντεχε, να ζούσε αρκούντως καλύτερα από τον εν πτωχεία αδελφό του και τον οποίο είχε υπό την πνευματική του κηδεμονία. Υπάρχουν στο Αγιολόγιο καταγεγραμμένες καταθέσεις Οσίων, που ζούσαν εν τω κόσμω και έκλαιγαν, μόνο στην σκέψη, πως αδελφοί τους υπέφεραν, στερούμενοι τα απολύτως αναγκαία προς το ζην. Η μετάνοιά τους ήταν έτι πιο έκδηλα αποτελεσματική, όσο η ένδεια κυρίευε περισσότερο το ποίμνιο των πιστών!

Συμπερασματικά...Μπορεί κανείς να φαντασθεί τους Αγίους Αποστόλους, τους Θεοφόρους Πατέρες, τους Ομολογητές, τους Δικαίους, τους Οσίους και τους Αγίους που αθλήτευσαν στον κόσμο, να έχουν επιχορηγούμενο μισθό και τέτοιες οικονομικές απολαβές, συνεπικουρούμενες και από άλλα, έτερα; Μα τότε, ούτε τους Δημοσίους Άρχοντες θα ήλεγχαν, ούτε τους ανώτερούς τους, ιεραρχικά ποιμένες θα συνεβούλευαν, ακόμη και θα απέτρεπαν, από πνευματικές εκτροπές σε ζητήματα αλλοίωσης της Πίστης! Ό,τι δηλαδή κάνουν τώρα!

Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε καθαρά από αγνά αισθήματα αγάπης ενός μισθωτού, επαγγελματία γραφιά, για τον επί μισθώσει ποιμένα κληρικό, αποκλειστικά για υγιή, πνευματικό προβληματισμό και ώριμη, καλοσυνεμένη σκέψη. Το μετακατοχικό, κυβερνητικό κατεστημένο, ποτέ δεν ήταν κατά βάση φιλορθόδοξο, μάλλον φιλοχρήματο. Και είναι κρίμα ο καλός ποιμήν, αυτός να χρηματίζεται, πάντα εξαρτώμενος όμως, από αυτό το βέβηλο, αυτοκαταστροφικό και ανελεήμων, παρωχημένο κράτος. Τα γκοβέρνα αυτά, ως λέοντες ωρυόμενοι τίνα καταπίειν, συνεπικουρούμενοι και από τα τεκτονικά, Αθηνοκεντρικά ΄΄μαγαζάκια,΄΄ πάντα εποφθαλμιούσαν την ενότητα της Εκκλησίας και εργάζονταν για την εξάρτηση και την διασπασή της. Το 1924 το πέτυχαν με την αγαστή συνεργασία Πολιτείας και Εκκλησίας. Αμφιβάλλει κανείς, πως και αυτά τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν για την οικοδομική ανασυγκρότηση του Αγίου Όρους, δόθηκαν απλόχερα έτσι, ως έτυχε για τους εγκαταβιώντες μοναχούς; Λύσεις υπάρχουν.«Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτὰ οὒχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;»Μάτθ.6,26-27.

Γιώργος Δημακόπουλος, (353agios.blogspot.gr)