Ο εκφυλισμός εξαπλώνεται στο πολιτικό σκηνικό

του Γιάννη Σιδέρη
Αλήθειες που έγιναν κλισέ, αλλά παραμένουν αιώνιες: «Αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία» έγραφε o Σοφοκλής στην Αντιγόνη. Και μεις δεν θα γνωρίζαμε το πολυπαινεμένο ήθος των νυν εξουσιαστών, που η λαϊκή μυθοπλασία τους είχε αναγάγει σε καλούς Σαμαρείτες, αν δεν είχαν έρθει στην εξουσία.
Σήμερα στη Βουλή ο Νίκος Βούτσης, φευ όχι ως αυτεξούσιος Πρόεδρος αλλά ως ηχείο του Μαξίμου, θα προτείνει στην επιτροπή κανονισμού, κάποιες αλχημιστικές αλλαγές προκειμένου να παραμείνει αρχηγός Κ.Ο. ο πρώην συγκυβερνήτης Πάνος – μπας και τον κανακέψουν και δεν κάνει πόλεμο εκ του συστάδην, βγάζοντας στη φόρα τα λερωμένα, τ’ άπλυτα, τα παραπεταμένα.
Από την άλλη ο πρώην συγκυβερνήτης σε επίδειξη πνεύματος ακραίου αμοραλισμού, είπε σε εκδήλωση του κόμματός του στη Θεσσαλονίκη:
«Ο κ. πρωθυπουργός, ο εταίρος μας μέχρι προχθές, δεν φέρθηκε με εντιμότητα προτείνοντας σε βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων καρέκλες έναντι της ψήφου. Εμείς δεν θα το κάναμε ποτέ»!
Και εκεί που νόμιζες ότι έστω και ορμώμενος από υποκειμενικούς λόγους, καταδικάζει την αρπαγή βουλευτών για λόγους αρχής, έρχεται στο διά ταύτα: «Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να έχει 151 βουλευτές, αλλά θα έπρεπε αυτοί οι βουλευτές να εξαγοραστούν από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες»; Δεν υπήρχανε άλλοι, από το ΠΑΣΟΚ ή από το Ποτάμι;»!
Όπερ ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δεν καταδίκαζε την πράξη αυτή καθεαυτή, την εξαγορά «καρέκλας έναντι της ψήφου», ως παρέκκλιση της πολιτικής ηθικής, αλλά ως ο ριγμένος της συμμαχίας, αφού εξαγοράσθησαν οι δικοί του. Αν ήταν του ΠΑΣΟΚ ή του Ποταμιού, όλα θα ήταν καλώς καμωμένα – ου μην και καθαγιασμένα αφού τα ρήγματα στην πρώην κυβερνητική συμμαχία, θα ήταν ελεγχόμενης εντάσεως, άνευ τριγμών, καταρρεύσεων και θυμάτων.
Αλλά οι ενδεικτικώς προαναφερθέντες, δεν είναι οι μόνοι. Στα ΜΜΕ περνάει ως αδιάφορη αυτονόητη ρεπορταζιακή καταγραφή η πλεύση του ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει τον χώρο της Κεντροαριστεράς.
Χαρίεντες αποδέχονται οι οπαδοί δηλώσεις σαν τη χθεσινή του Τσακαλώτου (τα «ελληνικά» του οποίου τον έχουν καταστήσει συμπαθή ώστε να παραγνωρίζουμε τον κυνισμό του – «θα παραιτηθώ αν το αφορολόγητο πέσει κάτω από 9.100ευρω»), ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «μπορεί να κάνει δύσκολες συμμαχίες χωρίς να εγκαταλείπει τις αρχές και την φυσιογνωμία του».
Και ουδείς σημειώνει ότι ακόμη και η στροφή στην Κεντροαριστερά είναι εγκατάλειψη αρχών και φυσιογνωμίας. Σε κανένα δεν φαίνεται ως μη συμβατό, αυτοί οι πυρέσσοντες ριζοσπάστες οπαδοί των αμεσοδημοκρατικών λαϊκών διαδικασιών, οι ηγέτες των Πλατειών και της κρεμάλας, οι ορκισμένοι εχθροί των μερκελιστών γερμανοτσολιάδων, να μεταβληθούν σε χλιαρούς καθεστωτικούς Κεντροαριστερούς, για να μη χάσουν την ηδονή της εξουσίας (και την τρυφηλότητα που απλόχερα παρέχει).
Ανθρώπινο το ανωτέρω. Κατανοητό για τους μετέχοντες και προσποριζόμενους στο κέντρο ή τις παρυφές της νέας εξουσίας. Ακατανόητο το ότι βρίσκει την αποδοχή των αμέτοχων οπαδών του, που για άλλα τους ξεκίνησε και αλλού τους πάει.
Εντάξει η εξουσία έλκει δια της δύναμης:
Πούροι δεξιοί βουλευτές βρίσκουν θαλπωρή στον ΣΥΡΙΖΑ, μεταγραφόμενοι ως επαγγελματίες ποδοσφαιριστές Β’ Εθνικής. Ανεκδιήγητα πρόσωπα που η περιβόητη «λαϊκή οργή», τους έκανε την ύψιστη τιμή να τους αναδείξει εκπροσώπους της, αλλάζουν κόμματα όπως την κόμμωσή τους, και ξεσαλώνουν στα τηλεπαραθύρια, βρίζοντας τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς, πλην του «λεβέντη» Τσίπρα, ως «κουραμπιέδες»!
Πολιτευτές με οργιώδη και αναιτιολόγητη ανέλιξη στο πολιτικό στερέωμα κατά δοτό μάλιστα τρόπο, που έβριζαν τον Τσίπρα ως τον «πιο ανέντιμο Πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης», τώρα πρωτοστατούν στον «ηθικό» αγώνα για την μεγάλη Κεντροαριστερά, και γίνονται πολιτικά υποπόδια του «πιο ανέντιμου».
Και άλλοι, που έχουν γράψει κάποιες αγνές σελίδες στην κάποτε Ανανεωτική Αριστερά, που έφυγαν γιατί ασφυκτιούσαν μέσα στον ακατέργαστο αριστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που βρέθηκαν σε άλλες όχθες και λιμάνια, στα στερνά ανακάλυψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει και αυτός στο προοδευτικό στρατόπεδο κι επιστρέφουν διά της πλαγίας. Ως αεί συνεργαζόμενοι. Μα τότε γιατί έφυγαν; Και γιατί δεν επιλέγουν την οδό της αξιοπρεπούς απόσυρσης;
Και επειδή πάντα παρεισφρέει η κατηγορία της μονομέρειας και η ερώτηση γιατί δεν αναφερόμαστε και στους άλλους, η απάντηση είναι εύκολη και απλή. Σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, για διαφορετικούς λόγους στο κάθε κόμμα, δεν παρατηρούνται παρόμοια εκφυλιστικά φαινόμενα. Παρατηρούνται κυρίως στα νέα πρόσωπα και τα νέα κόμματα που ο σοφός λαός ανέδειξε προκειμένου, να ανανεώσουν και εξυγιάνουν το πολιτικό σκηνικό, μεταγγίζοντάς του τη δική τους φρεσκαδούρα.
Ε, το έκαναν. Τα αποτελέσματα το ζούμε.

από το «https://www.liberal.gr/»