Τούτες τις μέρες
παρακολουθούσα πού και πού τους αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος στίβου που
διεξάγονται στο Λονδίνο. Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η πλειονότητα
των αθλητών, λευκών τε και μαύρων,
έκαναν τον σταυρό τους πριν από κάποια προσπάθεια ή μετά από μία
επιτυχία.
Μετά ήλθε ο
Βούτσης, Πρόεδρος της Βουλής, να μου πει ότι στη μεταμνημονιακή εποχή [την
αφετηρία της δεν προσδιόρισε χρονικώς,
άρα υπολογίζω το 2100 με πολλή αισιοδοξία] δεν έχουν θέση «οι Ταλιμπάν της
Ορθοδοξίας». Αμέσως πήγε το μυαλό μου
στην ΕΣΣΔ. Επί 70 χρόνια καταπιεζόταν το θρησκευτικό συναίσθημα των Ρώσων με
βάση το μαρξιστικό αξίωμα «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αλλά μόλις έπεσε
το «Τείχος του Αίσχους» και κατέρρευσε ο σοσιαλιστικός παράδεισος, ο ρωσικός
λαός κατέκλυσε τις εκκλησίες.
Στον κ. Βούτση
αφιερώνω τούτο το πόνημα αγνώστου τινός
συνταγέν πριν από το φετινό Πάσχα.
« Εξομολόγηση ενός «αγνωστικιστή»…
Σε όλους εσάς που σας θεωρώ φίλους μου, επιτρέψτε μου μιαν εξομολόγηση…
Δεν είμαι θρήσκος!
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που υπήρχε Πίστη, αλλά δεν υπήρχαν προλήψεις και
δεισιδαιμονίες…
Υπήρχε σεβασμός στην Παράδοση, αλλά δεν υπήρχαν «κολλήματα»…
Ούτε προκαταλήψεις…
Υπήρχε «Θεός», φανερά μεν, διακριτικά δε…
Αλλά δεν υπήρχε, ούτε «πίεση» να τον αποδεχθούμε, ούτε καταπίεση σε
θρησκευτικούς κανόνες…
Ο πατέρας μου έκανε κάθε φορά το σταυρό του πριν φάμε, αλλά δεν μας μάλωνε
όταν εμείς αρνούμαστε να κάνουμε το ίδιο.
Η μάνα μας νήστευε τη Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά δεν χάλαγε τον κόσμο αν εμείς,
μυστικά, «αρταινόμαστε»…
(Μάλλον το ήξερε κι έκανε πως δεν καταλάβαινε…)
Μέχρι δώδεκα ετών, μας πήγαιναν στην εκκλησία κάθε Κυριακή (το χειμώνα
μόνο) και τρείς-τέσσερις άλλες περιστάσεις: στους «Μεγάλους Χαιρετισμούς», τη
Μεγάλη Πέμπτη, τη Μεγάλη Παρασκευή και στην Ανάσταση…
(κι όχι πάντα σε όλα αυτά, πλην της Ανάστασης…)
Από τα κυριακάτικα πρωϊνά στη Λειτουργία θυμάμαι δύο πράγματα:
--Την ταλαιπωρία της ορθοστασίας, επί δυόμιση ώρες…
--Και την κατάνυξη που επικρατούσε γύρω μου, όταν ο παπάς έλεγε: «τα Σα εκ
των Σων…»
Από την υπόλοιπη εκκλησιαστική εμπειρία μου, θυμάμαι:
--Το λυρισμό των στίχων από τους «Χαιρετισμούς»…Αφού τον βομβαρδίζαμε, για ώρα, με ερωτήσεις σχετικές με τις παραδόσεις του
(Θεωρία Πρώτων Αριθμών και «Εικασία του Riemman), κάποια στιγμή μας το «έκοψε»
και μας ρώτησε:
-- Πιστεύετε;
Κανείς μας δεν απάντησε…
--Εσείς πιστεύετε; του γύρισα την ερώτηση (με κάποια δόση θράσους)…
Χαμογέλασε…
--Γεννήθηκα Προτεστάντης απάντησε. Αλλά είμαι αγνωστικιστής. Δεν ξέρω…
--Κι εμείς αγνωστικιστές είμαστε, έσπευσα να του απαντήσω…
--Ωραία, μου λέει. Τότε ως «αγνωστικιστής» προς «αγνωστικιστές» ας μοιραστώ
μαζί σας μια σκέψη μου:
Πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ένας γιός ξυλουργού, παρέα με μια μικρή ομάδα ψαράδων,
θεμελίωσαν μια θρησκεία που κυριάρχησε στον Κόσμο επί δύο χιλιετίες, άντεξε την
άνοδο και την πτώση πολλών Αυτοκρατοριών, τα γυρίσματα πολλών αιώνων,
εξαπλώθηκε πέρα από ηπείρους και ωκεανούς, άντεξε Μεσαίωνες και Αναγεννήσεις
και Διαφωτισμούς και Επαναστάσεις και Αντεπαναστάσεις και Πολέμους…
Άντεξε! Εσείς πως το εξηγείτε αυτό;
Δεν απαντήσαμε φυσικά. Τι να πούμε;
Και συνέχισε:
--Αν ο γιός του ξυλουργού ήταν ταυτόχρονα και γιός Θεού, τότε το πράγμα
είναι απλό, Κι εξηγείται «εύκολα»…
Αλλά, αν ήταν απλά ένα γιός ξυλουργού, τότε είναι αληθινό Θαύμα!
Είτε πιστεύουμε στη θεϊκή φύση του Χριστού, είτε όχι το μήνυμά του
Χριστιανισμού είναι ένα αληθινό θαύμα! Άρα θεϊκή μαρτυρία!
(Λίγο αργότερα μας ομολόγησε πως αυτό το «ευφυολόγημα» δεν ήταν δικό του. Η
«πατρότητα» ανήκει μάλλον στον μεγάλο Νεύτωνα (που υπήρξε «μονοφυσίτης») και το
επαναλάμβανε συχνά ο Κούρτ Γκέντελ, ο μεγαλύτερος ίσως μαθηματικός του 20ου
αιώνα.)
Και συνέχισε:
--Ο γιός ενός ξυλουργού και η παρέα του νίκησαν όλες τις ελίτ, όλων των
εποχών! Δίδαξαν την Αγάπη. Την αυτοθυσιαστική αγάπη…
Κατέλυσαν όλες τις διακρίσεις κι όλα τα αξιώματα σε όλες τις εποχές, αφού
μπροστά στο Θεό της Αγάπης, είμαστε όλοι ίσοι.
Κοινωνίες βαθύτατα διαιρεμένες, πολεμώντας ακατάπαυστα ανάμεσά τους,
πιστεύουν ταυτόχρονα στο Θεό της Αγάπης.
Κοινωνίες που μαστίζονται από ανισότητες, αδικίες και διακρίσεις, πιστεύουν
ταυτόχρονα σε ένα δοτικό Θεό που θυσιάζεται για το κάθε άνθρωπο προσωπικά, αφού
τους αγαπάει όλους και αφού απέναντί Του όλοι είναι ίσοι…
Μόνο έτσι οι κοινωνίες των ανθρώπων μπορούν να ισορροπήσουν με τον εαυτό
τους.
--Κι είστε και «αγνωστικιστής» του λέω, κάπως περιπαιχτικά…
Σκέψου και να ήσασταν και Πιστός…
--Ακριβώς, μου απαντάει…
Το μυαλό δεν μπορεί να «συλλάβει» το Θεό.
Αρκεί να μη Του κλείσει την πόρτα. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει η Ψυχή.
--Τι θέλεις να πεις; τον ρώτησε μια κοπέλα από την ομήγυρη.
-- Ότι το μυαλό δεν μπορεί να «ακουμπήσει» το «επέκεινα».
Γι’ αυτό το λένε «επέκεινα». Γιατί είναι πέρα από τα όρια της νόησης.
Κι όταν φτάσεις σε αυτά τα όρια, τότε τι κάνεις;
Είτε κλείνεις τα παράθυρα και λες «τα ξέρω όλα κι όσα δεν καταλαβαίνω δεν
υπάρχουν»…
(Παρεμπιπτόντως, ο Κούρτ Γκέντελ, κατάρριψε αυτή την ανοησία του
«νεοθετικισμού» με το περιβόητο «Θεώρημα της ΜΗ πληρότητας»…)
-- Είτε απλώς καταλαβαίνεις ότι έφτασες στα νοητικά σου όρια, κι από κει
και ύστερα, αφήνεις ελεύθερη την Ψυχή σου να συνεχίσει την «αναζήτηση»…
Αν κλειστείς στα όρια της «νόησης», απλά αυτό-φυλακίζεσαι!
Δεν «κλείνεις την πόρτα στο Θεό»!
Απλά κλείνεσαι εσύ μέσα στη φυλακή σου…
Αυτό κάνουνε οι άθεοι! Κλείνονται στη φυλακή τους...
Εμείς οι υπόλοιποι, που αρνούμαστε να κλειστούμε στη νοητική φυλακή μας,
είμαστε «αγνωστικιστές». Και κάποιοι από μας, κατά βάθος, Πιστεύουμε!
(Επαναλαμβάνω, αυτά τα τελευταία ΜΗ τα πείτε σε κανένα ΣΥΡΙΖΑίο! Θα πάθει σοκ.
Δεν κάνει, μέρες που είναι…)
Καλή Ανάσταση σε όλους σας.»
Σώτος -
διακεκριμένο μέλος της οργάνωσης «ΤαΚαΤοΜαΓΑυνα» [Ταλιμπάν κατά του
Μαρξιστικού Γεροντικού Αυνανισμού]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου