Εποχική αυτοθυσία...

Της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου

Τιμή και δόξα στα παλικάρια των εποχικών συμβάσεων που με αυτοθυσία ρίχτηκαν για μια ακόμη φορά στη μάχη με τις φωτιές…

Σ’ αυτά τα παιδιά που τα πετάμε τους χειμώνες στα αζήτητα και τα θυμόμαστε πάλι όταν φουντώνει ο καύσωνας και οι κίνδυνοι του έξω απ’ τις πόρτες μας, ή στα εναπομείναντα δάση…

Είναι εκείνοι που ζητάνε τη θέση που τους αρμόζει, είναι εκείνοι που δεν κλαψουρίζουν που δεν επαιτούν, αλλά απαιτούν το αυτονόητο, την αναγνώριση επιτέλους της σημαντικότητας της δουλειάς τους.

Το αυτονόητο ζητάμε όλοι μας όταν οι φωτιές περικυκλώνουν τα σπίτια μας, τις περιουσίες μας που πιθανώς δεν φροντίσαμε εγκαίρως να περιφρουρήσουμε και να ασφαλίσουμε οι ίδιοι. Το αυτονόητο ζητά και το κράτος απ’ αυτούς. Να χύσουν δηλαδή και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα τους, να πέσουν αν χρειαστεί σαν εξιλαστήρια θύματα υπέρ της ασφάλειας βουνών και εστιών…. πριν τους καπνίσει με ένα πνιγηρό καπνό από εύσημα… 

.

Ξέρεις τι είναι όλοι εμείς, όλοι οι υπεύθυνοι επίσης, να λιαζόμαστε αμέριμνοι και οι πυροσβέστες να αντιπαλεύουν τις φλόγες, νηστικοί, άυπνοι, διψασμένοι και ταλαιπωρημένοι…και με μια σύμβαση εργασίας να κοντεύει να λήξει και να τους ''καίει'' τα χέρια και το νου ;;;

Δεν έχω πυροσβέστη φίλο, έχω όμως συχωριανό που φυτοζωεί τον υπόλοιπο χρόνο και που όταν τον καλεί το «καθήκον» 1η Ιούνη, δεν έχει τα καύσιμα να πάει στην υπηρεσία…

Αυτά …
Πηγή: Η ΣΦΗΚΑ