από Γιώργος Πατέλης
Το ζήτημα που απασχόλησε, συγκίνησε και κινητοποίησε την προηγούμενη εβδομάδα αφορά εκ πρώτης όψης την ιστορία μιας κοπέλας που κυνηγήθηκε γιατί είχε μια προσωπική σχέση ή γνωρίζονταν με κάποιους που είχαν στο παρελθόν κατηγορηθεί σαν μέλη της «Συνομωσίας» κ.λπ.
Η εξοντωτική ποινή που της υποβλήθηκε χωρίς καθόλου στοιχεία, η απόρριψη της αίτησής της να αποφυλακιστεί μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή της στο Εφετείο, δείχνουν βέβαια την πλήρη αδιαφορία του κράτους και των μηχανισμών του για μια νέα κοπέλα και τις προσωπικές επιλογές της.
Η ιστορία όμως είναι περισσότερο περιπλεγμένη. Δεν είναι τυχαίο ότι η
εκδικητικότητα των μηχανισμών του κράτους εκδηλώθηκε αμέσως μετά τον τραυματισμό του Λ. Παπαδήμου από την επιστολή-βόμβα. Η στάση απέναντι στην Ηριάννα μοιάζει περισσότερο με «μήνυμα» προς τους αποστολείς της βόμβας και είναι σαφές ότι υπαγορεύεται από την αντιτρομοκρατική και τις τακτικές της.
Σε γενικές γραμμές, η στάση αυτή αποτελεί ευθυγράμμιση με την αντιτρομοκρατική πολιτική της Ε.Ε. και των μηχανισμών της (αφού η ασφάλεια και ο αντιτρομοκρατικός αγώνας είναι πρωταρχική προτεραιότητα). Ακολουθεί δε την επιχείρηση έκπτωσης της δημοκρατίας που εξελίσσεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κανείς δεν υποστηρίζει σοβαρά ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει δημοκρατία, στην πραγματικότητα τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες έχουν πάει περίπατο. Η Ελλάδα του 2017 (με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) ευθυγραμμίζεται πλήρως με την αντιτρομοκρατική νομοθεσία της Ε.Ε. και εφαρμόζει όλες τις συμφωνίες και ρήτρες συνεργασίας με τις υπηρεσίες των ευρωπαίων «συμμάχων» αλλά και των ΗΠΑ και της πρεσβείας τους εδώ. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίος και ο «καλός» βαθμός που πήρε η κυβέρνηση Τσίπρα στην ετήσια έκθεση του State Department για την τρομοκρατία διεθνώς.
Το κύριο, λοιπόν, στοιχείο στην υπόθεση της Ηριάννας είναι η έκπτωση της δημοκρατίας και η αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Αυτά θα έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο μιας υπερασπιστικής γραμμής και ενός κινήματος αλληλεγγύης. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία βεβαίως θα ήταν βοηθητικά σε αυτή την κεντρική τοποθέτηση του ζητήματος.
Η Ηριάννα είναι θύμα της εκδικητικότητας των μηχανισμών, της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, της έκπτωσης της δημοκρατίας, των αντιθέσεων στο χώρο της δικαιοσύνης, των παιχνιδιών που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της δικαιοσύνης για τον προσεταιρισμό πασοκικών δικαστών στην αντιπαράθεση με την Ν.Δ.
Να μην υποβαθμιστεί το θέμα
Η κυνική υποκρισία των Συριζαίων (Τσίπρα, Κοντονή, Πολάκη, τμήματος δικαιωμάτων, βουλευτών κ.λπ.) θέλει να υποβαθμίσει το ζήτημα σε απλή κόντρα με κάποιους δεξιούς και ακροδεξιούς παράγοντες στην δικαιοσύνη που τάχα απεργάζονται σχέδια ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείραξε «ούτε τρίχα» από την ισχύουσα αντιτρομοκρατική νομοθεσία, υποστήριξε το άρθρο 187Α, τα έκανε πλακάκια με μια σειρά δεξιούς παράγοντες του συστήματος (π.χ. Παπαγγελόπουλος), όπως και το ότι συνεργάζεται άρτια με τις αμερικάνικες υπηρεσίες, δεν είναι άνευ σημασίας. Συνεχίζοντας τις «αριστεροδεξιές» πιρουέτες (ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ θα τις έλεγε και «σκουληκιάρικες»), υπόσχεται αποκατάσταση της αδικίας με μια άλλη σύνθεση, δηλώνοντας πάντα σεβασμό προς τις αποφάσεις της δικαιοσύνης…
Η Ν.Δ. απλά «εισπράττει» σε επίπεδο επιρροής, αφού καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ γενική ανικανότητα να αντιμετωπίσει την «αναρχία» και την τρομοκρατία, αποδίδοντάς του και ιδεολογικές συγγένειες με τους χώρους αυτούς. Στα ακροατήρια που απευθύνεται η Ν.Δ. αυτά φαίνονται απολύτως πειστικά.
Η υποβάθμιση του ζητήματος όμως, προωθείται και μέσα από μια γραμμή τονισμού αποκλειστικά των ανθρωπιστικών στοιχείων της υπόθεσης (το γεγονός ότι πρόκειται για μια νέα επιστήμονα, το «ερωτευόμαστε όχι καθ’ υπόδειξη των εισαγγελέων» κ.λπ.) ή κάποιων επιστημονικοτεχνικών ζητημάτων (π.χ. DNA). Αυτά βεβαίως έχουν τη δική τους σημασία, τα πρώτα έπαιξαν ρόλο στην ευαισθητοποίηση αρκετού κόσμου, ενώ και τα δεύτερα εμπλέκονται στη σφαίρα της πολιτικής, της καταστολής, του πολιτικού ελέγχου. Δεν γίνεται όμως να απουσιάζουν πλήρως και να μην αναδεικνύονται ορισμένα βασικά πολιτικά ζητήματα (δημοκρατία, αντιτρομοκρατικές πολιτικές, παιχνίδια μηχανισμών, ρόλος κομμάτων, κυβέρνησης κ.λπ.).
Αυτή η αδυναμία έπαιξε ρόλο στον αιφνιδιασμό από την απόφαση του 3-2 κατά της Ηριάννας και του Περικλή. Και φυσικά, όσο το θέμα ωθείται να παραμείνει στα όρια των Εξαρχείων ή της Ερμού, η διαχείρισή του από τις καθεστωτικές δυνάμεις είναι σχετικά εύκολη, γιατί απλούστατα έτσι αποκόπτεται από ευρύτερα ακροατήρια που έχουν ευαισθητοποιηθεί για αυτή την υπόθεση και ήθελαν με αγωνία μια άλλη απόφαση για την Ηριάννα.
Η πολιτικοποίηση της σοβαρής αυτής υπόθεσης με αιχμές προς τους μηχανισμούς του κράτους, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση που, για δικές τους σκοπιμότητες, κάνουν ότι τσακώνονται στην πλάτη νέων ανθρώπων, η εναντίωση στο πλήρες κενό δημοκρατίας και την αντιτρομοκρατική νομοθεσία, δημιουργούν περισσότερους όρους για την απελευθέρωση της Ηριάννας. Σε αντίθεση με μια αποκλειστικά συναισθηματική ή «ανθρωπιστική» γραμμή. Είναι δεδομένο ότι το αυτί του κράτους και των μηχανισμών του δεν ιδρώνει μπροστά στις δίκαιες ευαισθησίες. Εκείνο που χρειάζεται περισσότερο είναι να αποκαλυφθούν πλήρως οι ρόλοι και οι σχεδιασμοί όλων των παραγόντων γύρω από την συγκεκριμένη υπόθεση.
https://www.e-dromos.gr/politika-symfrazomena-ths-ypotheshs-hrianna/
Το ζήτημα που απασχόλησε, συγκίνησε και κινητοποίησε την προηγούμενη εβδομάδα αφορά εκ πρώτης όψης την ιστορία μιας κοπέλας που κυνηγήθηκε γιατί είχε μια προσωπική σχέση ή γνωρίζονταν με κάποιους που είχαν στο παρελθόν κατηγορηθεί σαν μέλη της «Συνομωσίας» κ.λπ.
Η εξοντωτική ποινή που της υποβλήθηκε χωρίς καθόλου στοιχεία, η απόρριψη της αίτησής της να αποφυλακιστεί μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή της στο Εφετείο, δείχνουν βέβαια την πλήρη αδιαφορία του κράτους και των μηχανισμών του για μια νέα κοπέλα και τις προσωπικές επιλογές της.
Η ιστορία όμως είναι περισσότερο περιπλεγμένη. Δεν είναι τυχαίο ότι η
εκδικητικότητα των μηχανισμών του κράτους εκδηλώθηκε αμέσως μετά τον τραυματισμό του Λ. Παπαδήμου από την επιστολή-βόμβα. Η στάση απέναντι στην Ηριάννα μοιάζει περισσότερο με «μήνυμα» προς τους αποστολείς της βόμβας και είναι σαφές ότι υπαγορεύεται από την αντιτρομοκρατική και τις τακτικές της.
Σε γενικές γραμμές, η στάση αυτή αποτελεί ευθυγράμμιση με την αντιτρομοκρατική πολιτική της Ε.Ε. και των μηχανισμών της (αφού η ασφάλεια και ο αντιτρομοκρατικός αγώνας είναι πρωταρχική προτεραιότητα). Ακολουθεί δε την επιχείρηση έκπτωσης της δημοκρατίας που εξελίσσεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κανείς δεν υποστηρίζει σοβαρά ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει δημοκρατία, στην πραγματικότητα τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες έχουν πάει περίπατο. Η Ελλάδα του 2017 (με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) ευθυγραμμίζεται πλήρως με την αντιτρομοκρατική νομοθεσία της Ε.Ε. και εφαρμόζει όλες τις συμφωνίες και ρήτρες συνεργασίας με τις υπηρεσίες των ευρωπαίων «συμμάχων» αλλά και των ΗΠΑ και της πρεσβείας τους εδώ. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίος και ο «καλός» βαθμός που πήρε η κυβέρνηση Τσίπρα στην ετήσια έκθεση του State Department για την τρομοκρατία διεθνώς.
Το κύριο, λοιπόν, στοιχείο στην υπόθεση της Ηριάννας είναι η έκπτωση της δημοκρατίας και η αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Αυτά θα έπρεπε να βρίσκονται στο επίκεντρο μιας υπερασπιστικής γραμμής και ενός κινήματος αλληλεγγύης. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία βεβαίως θα ήταν βοηθητικά σε αυτή την κεντρική τοποθέτηση του ζητήματος.
Η Ηριάννα είναι θύμα της εκδικητικότητας των μηχανισμών, της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, της έκπτωσης της δημοκρατίας, των αντιθέσεων στο χώρο της δικαιοσύνης, των παιχνιδιών που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της δικαιοσύνης για τον προσεταιρισμό πασοκικών δικαστών στην αντιπαράθεση με την Ν.Δ.
Να μην υποβαθμιστεί το θέμα
Η κυνική υποκρισία των Συριζαίων (Τσίπρα, Κοντονή, Πολάκη, τμήματος δικαιωμάτων, βουλευτών κ.λπ.) θέλει να υποβαθμίσει το ζήτημα σε απλή κόντρα με κάποιους δεξιούς και ακροδεξιούς παράγοντες στην δικαιοσύνη που τάχα απεργάζονται σχέδια ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείραξε «ούτε τρίχα» από την ισχύουσα αντιτρομοκρατική νομοθεσία, υποστήριξε το άρθρο 187Α, τα έκανε πλακάκια με μια σειρά δεξιούς παράγοντες του συστήματος (π.χ. Παπαγγελόπουλος), όπως και το ότι συνεργάζεται άρτια με τις αμερικάνικες υπηρεσίες, δεν είναι άνευ σημασίας. Συνεχίζοντας τις «αριστεροδεξιές» πιρουέτες (ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ θα τις έλεγε και «σκουληκιάρικες»), υπόσχεται αποκατάσταση της αδικίας με μια άλλη σύνθεση, δηλώνοντας πάντα σεβασμό προς τις αποφάσεις της δικαιοσύνης…
Η Ν.Δ. απλά «εισπράττει» σε επίπεδο επιρροής, αφού καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ γενική ανικανότητα να αντιμετωπίσει την «αναρχία» και την τρομοκρατία, αποδίδοντάς του και ιδεολογικές συγγένειες με τους χώρους αυτούς. Στα ακροατήρια που απευθύνεται η Ν.Δ. αυτά φαίνονται απολύτως πειστικά.
Η υποβάθμιση του ζητήματος όμως, προωθείται και μέσα από μια γραμμή τονισμού αποκλειστικά των ανθρωπιστικών στοιχείων της υπόθεσης (το γεγονός ότι πρόκειται για μια νέα επιστήμονα, το «ερωτευόμαστε όχι καθ’ υπόδειξη των εισαγγελέων» κ.λπ.) ή κάποιων επιστημονικοτεχνικών ζητημάτων (π.χ. DNA). Αυτά βεβαίως έχουν τη δική τους σημασία, τα πρώτα έπαιξαν ρόλο στην ευαισθητοποίηση αρκετού κόσμου, ενώ και τα δεύτερα εμπλέκονται στη σφαίρα της πολιτικής, της καταστολής, του πολιτικού ελέγχου. Δεν γίνεται όμως να απουσιάζουν πλήρως και να μην αναδεικνύονται ορισμένα βασικά πολιτικά ζητήματα (δημοκρατία, αντιτρομοκρατικές πολιτικές, παιχνίδια μηχανισμών, ρόλος κομμάτων, κυβέρνησης κ.λπ.).
Αυτή η αδυναμία έπαιξε ρόλο στον αιφνιδιασμό από την απόφαση του 3-2 κατά της Ηριάννας και του Περικλή. Και φυσικά, όσο το θέμα ωθείται να παραμείνει στα όρια των Εξαρχείων ή της Ερμού, η διαχείρισή του από τις καθεστωτικές δυνάμεις είναι σχετικά εύκολη, γιατί απλούστατα έτσι αποκόπτεται από ευρύτερα ακροατήρια που έχουν ευαισθητοποιηθεί για αυτή την υπόθεση και ήθελαν με αγωνία μια άλλη απόφαση για την Ηριάννα.
Η πολιτικοποίηση της σοβαρής αυτής υπόθεσης με αιχμές προς τους μηχανισμούς του κράτους, την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση που, για δικές τους σκοπιμότητες, κάνουν ότι τσακώνονται στην πλάτη νέων ανθρώπων, η εναντίωση στο πλήρες κενό δημοκρατίας και την αντιτρομοκρατική νομοθεσία, δημιουργούν περισσότερους όρους για την απελευθέρωση της Ηριάννας. Σε αντίθεση με μια αποκλειστικά συναισθηματική ή «ανθρωπιστική» γραμμή. Είναι δεδομένο ότι το αυτί του κράτους και των μηχανισμών του δεν ιδρώνει μπροστά στις δίκαιες ευαισθησίες. Εκείνο που χρειάζεται περισσότερο είναι να αποκαλυφθούν πλήρως οι ρόλοι και οι σχεδιασμοί όλων των παραγόντων γύρω από την συγκεκριμένη υπόθεση.
https://www.e-dromos.gr/politika-symfrazomena-ths-ypotheshs-hrianna/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου