Του Διδύμιου
Όλα έχουν πια αλλάξει. Τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Όπως παλιά. Πέρασαν κιόλας 9 χρόνια κρίσης, τα χάσαμε όλα αλλά συνεχίζουμε την αργόσυρτη πορεία μας… στο πουθενά. Με απάθεια και εν υπνώσει.
Στο ερώτημα γιατί δεν αντιδρούμε, πολλές οι απόψεις και παρόμοιες οι απαντήσεις. Τι είναι αυτό που μας κρατάει καθηλωμένους;
Λένε πως η σημερινή παγκοσμιοποίηση, δημιουργεί μια ανασφάλεια και το άτομο, καταλαβαίνει αυτό που θέλει και όχι την αλήθεια.
Ενώ υπάρχει όλο το υπόβαθρο για ένα ξεσηκωμό, μια αντίδραση, κανείς δεν το τόλμα. Γιατί άραγε ;
Άλλοι λένε ότι η διάβρωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, έχει πια
αποσυνθέσει τη δημοκρατία μας και ζούμε τις παρενέργειες αυτές. Έτσι δεν ξεσηκώνεσαι εύκολα για αυτά που υφίστασαι .
Είμαστε πια ένας λαός που έχουμε χάσει το ήθος μας, την αξιοπρέπεια μας. Έχουμε μάθει να ζούμε σ’ ένα διεφθαρμένο σύστημα, με διεφθαρμένες ελίτ και ηγεσίες και δεν μας εντυπωσιάζει τίποτα. Έχουμε συνηθίσει πια. Δεν βλέπουμε ότι μπορεί να υπάρχει κάτι καλύτερο αλλά έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με το λιγότερο και βολευόμαστε. Προχωράμε έτσι, συμβιβαζόμαστε .
Δεν υπάρχει όραμα, ελπίδα, στόχος, μόνο αόρατοι εχθροί. Δεν υπάρχει ηγέτης.
Δεν ζούμε κρίση αλλά παρακμή. Και αυτή είναι μια διαδικασία πολυετής. Δεν έχουμε έτσι που να στραφούμε. Χωρίς όνειρα, χωρίς τίποτα βουλιάζουμε. Όλα τα σύμβολα έχουν ξεφτίσει στα μάτια μας και στη συνείδηση μας.
Πως λοιπόν να αναλάβουμε το μερίδιο των ευθυνών μας και να σηκωθούμε. Νιώθουμε ότι μας κυνηγάνε, μας αδικούν, μας τιμωρούν, μας ζηλεύουν, μας επιβουλεύονται.
Δεν ξέρω αν έχει αναβιώσει μέσα μας, ο παλιός ραγιαδισμός. Με τόσες προσβολές, τόση υποβάθμιση, και να μην ..κουνιέται.. φύλλο.
Είμαστε σε απόγνωση κι όμως δεν αντιδρούμε.
Έχουμε χάσει την συλλογικότητα μας, εδώ και χρονιά. Ο Έλληνας σήμερα λειτουργεί μονό ατομικά.
Δεν είναι μονό ότι, όλα είναι καπελωμένα και ελεγχόμενα από κόμματα, ομάδες, μηχανισμούς και εξουσία .
Μπορεί να υπάρχει η δύναμη της συνήθειας. Μάθαμε έτσι, σοκαρισμένοι, σκυφτοί, σκυθρωποί. Μας δίνει κατά καιρούς το σύστημα συντονισμένες δόσεις ελπίδας, αλλά μονό σαν ερωτήματα.
Νιώθουμε οργή και θυμό για τους άλλους που πάντα αυτοί φταίνε αλλά κατά βάθος τα ίδια συναισθήματα νιώθουμε και για τους εαυτούς μας.
Είμαστε πια, σαν εκπαιδευμένοι πελάτες. Σαν να μας έχουν κάνει λοβοτομή.
Έχουμε μια ακρωτηριασμένη συνείδηση που καταχωνιάζει βαθιά μέσα της ότι μας ενοχλεί ή μας κάνει να ντρεπόμαστε.
Σοκαρισμένοι και καταθλιπτικοί δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής μήπως και διατηρήσουμε κάποιο από τα κεκτημένα μας που φυλλοροούν, μια έστω σταθερά, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια του ανύπαρκτου περίγυρου μας και της ατομικότητας μας, με ενοχικά και φοβικά σύνδρομα και τίποτα δεν μας ενοχλεί ή δεν μας εντυπωσιάζει.
Μην ξεχνάμε εξ άλλου ότι σ’ αυτό τον τόπο δεν είχαμε πότε αποκτήσει… ταξική συνείδηση, ούτε κάναμε πότε «καθαρή» ταξική εξέγερση.
Φοβόμαστε και αυτό μας κρατάει αλυσοδεμένους. Ο παλιός αγωνιστής, ο άρχοντας, ο αξιοπρεπής, ο λεβέντης Έλληνας. δεν υπάρχει πια. Είμαστε εθισμένοι στο λίγο το φτηνό, στην αναξιοπρέπεια, τον ωχαδερφισμό. Ασπόνδυλα ανθρωπάκια ή ένα ήρεμο «τίποτα». Πολύ βαριοί χαρακτηρισμοί …. Ίσως.
Δεν ξέρω αν υπάρχει εν μέρει έντονο και το στοιχειό της συνενοχής. Όχι με την απόλυτη βέβαια μορφή του «όλοι μαζί τα φάγαμε» αλλά με μια υποβόσκουσα δυναμική που διαπερνάει αλλά σύνδρομα .
Μήπως ακόμα με τον ατομισμό που μας διακρίνει, ο καθένας, προσπαθεί να βρει μια χαραμάδα ή μια τρύπα βολέματος; Ναι, συμβαίνει κι αυτό γιατί δεν θα μπορέσουμε πότε ως άτομα να προτάξουμε το κοινό καλό. Πάντα θα προπορεύεται το προσωπικό.
Κλεισμένοι όλοι στο μικρόκοσμο μας, στην φωλίτσα μας, όλοι μας δεν μπορούμε να φτιάξουμε κάτι μεγαλύτερο στο εγώ μας και στα θέλω μας.
Δεν βλέπουμε έστω αχνά κάτι, που να μας τραβάει την προσοχή , που να μας διεγείρει, που να μας συνεπαίρνει και που θα μας ανατάξει . Ένα σημάδι , ένα μήνυμα, ένα όραμα. Μονό τη φωτιά βλέπουμε, στο σπίτι του γείτονα, του φίλου, του συγγενή αλλά θα φτάσει αυτή σύντομα και στο δικό μας σπίτι .
Δεν μπορεί όμως να νομίζουμε ότι, επειδή υπάρχει φόβος, εθνική κατήφεια και κατάθλιψη αυτό θάναι μόνιμο και διαρκές. Δεν μπορεί νάναι έτσι. Δεν μας αξίζει νάμαστε έτσι. Ναι κάναμε λάθη, πληρώσαμε όμως και ωριμάσαμε.
Δεν μπορεί οι αρετές της φυλής να πνιγούν. Δεν μας αξίζει να περιμένουμε το μοιραίο. Γιατί δεν υπάρχει μοιραίο. Αν συνεχίσουμε έτσι θα συνεχίσει αυτό που υπάρχει τώρα. Μια αργόσυρτη πορεία στο πουθενά. Μια καθοδική πορεία που θα μας απονευρώνει από αρετές, συναισθήματα, ορθές κρίσεις και αποφάσεις.
Όσο δεν υπάρχει συναντίληψη, συναίνεση και μια κοινή συνιστάμενη για ένα καλύτερο αύριο θα κατεβαίνουμε.
Δεν ξέρω αν είμαστε αληθινά ψεκασμένοι ή ματιασμένοι που πιστεύουν πολλοί.
Όχι. Απλά είμαστε εθισμένοι σ’ όλα. Στον πόνο, τη δυστυχία, το λίγο, το άνευρο, το μικρό, το… σήμερα.
Η χρεοκοπία μας είναι μια χρεοκοπία ψυχής και συνείδησης.
Ξενερώσαμε πια.
Το σύστημα, εύστοχα πάντα με την προπαγάνδα, τις τρικλοποδιές, θα δημιουργεί ψεύτικα διλήμματα, διαιρέσεις, συγχύσεις, και κυρίως συνειδησιακές προτεραιότητες για όσο η κοινωνική μας συνείδηση φθίνει.
Θα συνεχίσουμε ένα ασάλευτο παρών;;;
Αιδώς Έλληνες…..
Διδυμιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου