Το Kitsch το Επιούσιον

 
του Μάνου Στεφανίδη
Δος ημίν την επανάσταση ως κιτς
Η χτεσινή αυτή φωτογραφία λειτουργεί ιδανικά ως οπτική ερμηνεία ηθών, φαινομένων, ιδεολογιών κλπ. σε έναν τόπο που διανύει τον δέκατο χρόνο της βαθιάς του σύγχυσης και παρακμής.
Το κυρίαρχο δήθεν, φωτεινό, αυτάρεσκο, νεανικό δείχνει πόσο εύκολα είναι, κατά βάθος, όλα τα προβλήματα παρά την θεωρούμενη, τεράστια δυσκολία τους.
Ούτε φτώχεια, ούτε ανεργία, ούτε κοινωνική αναλγησία, ούτε κρατική αυθαιρεσία, ούτε παιχνίδια των ξένων απέναντι σε μιαν γονατισμένη, καθημαγμένη χώρα, ούτε συμφωνίες νεοαποικιακού τύπου, ούτε τσογλανοπολιτικές που καταρράκωσαν το εθνικό μας γόητρο καθιστώντας μας ακόμη πιο έκθετους και πιο ευάλωτους.
Όλα βαίνουν καλώς, οφείλουμε να αισιοδοξούμε και να απαιτούμε τα καλύτερα, εφόσον διαθέτουμε ένα τέτοιο χαμόγελο επιτυχίας και αφού έχουμε καρφιτσωμένο σε ένα τέτοιο βιολετί πουκάμισο το ίδιο εκείνο γαρύφαλλο του Μπελογιάννη που πριν από εξήντα χρόνια έβαλε φωτιά στις συνειδήσεις των διανοουμένων και των καλλιτεχνών της γηραιάς Ηπείρου.

Οι συνειρμοί είναι αυθόρμητοι, η εικόνα υπερισχύει του όποιου νοήματος, η μακάρια αμνησία σβήνει την κάθε οδυνηρή μνήμη, η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η φωτογραφία ενός ευτυχισμένου – επιτυχημένου ζευγαριού κάτω από τον μαγιάτικο ήλιο. Αν αυτό δεν είναι ποίηση, διερωτώμαι τι άλλο θα μπορούσε να είναι. Εκρηκτικά χρώματα υποκαθιστούν την εκρηκτικότητα του δράματος που σοβεί μακριά απ’ το image making.
Πρόκειται ωστόσο για μιαν εικόνα τόσο καταλυτική που δεν επιτρέπει περιθώρια σε καμιά μιζέρια. Είναι σαν να λέει: «Είμαστε εδώ, είμαστε δίπλα σας, ήρεμοι και αποφασισμένοι. Είμαστε οι δικοί άνθρωποι και αγωνιζόμαστε για εσάς. Τί περισσότερο θέλετε; Ο συμβολισμός της φωτεινής παρουσίας μας ξεπέρασε όλα τα σύμβολα και η εικόνα όλα τα λόγια, τα αντεπιχειρήματα, τους ψόγους ή τις ενστάσεις. Είμαστε εμείς λαμπεροί και αμέριμνοι. Είμαστε τόσο σίγουροι για αυτό που είμαστε. Μας έχετε δει σε όλες τις τηλεοράσεις, τα έντυπα, τις εφημερίδες. Μας έχετε θαυμάσει στο BBC, CNN, Paris Match, Figaro, Time κλπ. Τί άλλο θέλετε; Εμπιστευθείτε την ευτυχία μας κι ίσως ο Θεός να μεριμνήσει για την δική σας ευτυχία. Το παλιό, το φιλελέδικο λάιφ στάιλ πέθανε, ζήτω το νέο, διαφορετικό, το αριστερόσημο λάιφ στάιλ»!
Η gauche caviar έχει την καλαίσθητη, ελληνική εκδοχή της κι όποιος δεν το βλέπει, είναι απλώς μίζερος και ζηλόφθονος. Εξάλλου τί άλλο είναι η εργατική Πρωτομαγιά, παρά η ευκαιρία για να δείξουν τα αφεντικά στο λουμπεναριό το ακαταμάχητο χαμόγελο τους;



 http://www.hereticalideas.gr/2019/05/to-kitsch-to-epiousion.html