Από τον Δημ. Μαρκόπουλο
Πολλή συζήτηση γίνεται εσχάτως από την αριστερή διανόηση για τον επονομαζόμενο «νέο Ραγιαδισμό».Διαβάζοντας κανείς το τελευταίο βιβλίο του Νίκου Κοτζιά, ο οποίος και εισηγείται τον όρο, πληροφορείται πως μια εγχώρια ελίτ με χαρακτηριστικά επαρχιώτικού κοσμοπολιτισμού είναι έτοιμη να παραδώσει τα «κλειδιά» της πατρίδας στις δάνειες δυνάμεις. Κατά Κοτζιά ή κατά τους συνοδοιπόρους του, η εγχώρια διαπλοκή σχεδόν δουλικά θυμίζει στον λαό μια σειρά παθογενειών, χρόνιων στρεβλώσεων και πραγμάτων που μας έφεραν στο αδιέξοδο, λέγοντας λίγο ως πολύ πως «με τους Γερμανούς ίσως φτιάξουμε Κράτος».
Μάλιστα ο συγγραφέας και διανοητής, στηλιτεύει μια σειρά άρθρων Ελλήνων δημοσιογράφων που φέρονται να πρόσκεινται φιλικά στις παραπάνω απόψεις. Είναι οι κατά ΣΥΡΙΖΑ νέοι Γερμανοτσολιάδες.
Λογικά, θα πει κάποιος πως με τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς.
Κανένας εξάλλου δεν θέλει την πατρίδα του υπόδουλη σε μια Ευρώπη τριών ταχυτήτων και με γερμανική διοίκηση πάνω από τα κεφάλια μας.
Όμως υπάρχει μια ένσταση ως προς τη μανιχαϊστική λογική του «άσπρου – μαύρου» που η εγχώρια Αριστερά εισηγείται. Υπό την σφοδρή επιθυμία δημιουργίας ενός νέου ρεύματος αντίστασης και ανάταξης των εθνικών δυνάμεων σε έναν αντιμνημονιακό αγώνα, οι υποστηρικτές του νέου αυτού μετώπου, φαίνεται να λησμονούν πως καμία κοινωνία δεν πήγε μπροστά, ξεχνώντας τα λάθη που την έφεραν στον γκρεμό.
Λάθη τα οποία δεν είναι μόνο παλιά, αλλά και πολύ πρόσφατα.
Πώς, για παράδειγμα, να ασκήσεις κριτική στη Γερμανία, όταν εμείς μόνοι – κατάμονοι - ανοίξαμε την κερκόπορτα της κατάλυσης της εθνικής μας κυριαρχίας;
Πώς να καταφερθείς εναντίον των δάνειων δυνάμεων όταν ακόμα ο πρώην κυρίαρχος ελληνικός λαός καταφεύγει σε μεγάλο βαθμό σε «κόλπα» για να νομιμοποιήσει το αυθαίρετά του, να κλείσει πολεοδομικές η φορολογικές εκκρεμότητες ή να σβήσει ακόμα και μια κλήση;
Οι Γερμανοί σάμπως ψήφιζαν το 2009 και έδιναν στον Γιώργο Παπανδρέου δικτατορικό ποσοστό 45% ή το 2007 έδιναν στον Καραμανλή δεύτερη ευκαιρία παρά το ότι έβλεπαν πως η ΝΔ δεν τράβαγε;
Πάλι οι Γερμανοί φταίνε;
Δυστυχώς, το εθνικό θυμικό γρήγορα ξέχασε τις ευθύνες του. Γρήγορα λησμόνησε την ψήφο συνενοχής που όλοι έδιναν εδώ και τόσα χρόνια. Η ανάγκη να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας και να αντιταχθούμε σε αυτό που μόνοι μας δημιουργήσαμε, για μια ακόμη φορά μας οδηγεί σε ένα λάθος, σε μια προχειρότητα και σε μια επιπολαιότητα. Κακοί οι Γερμανοί, καλοί εμείς, οι φτωχοί και αδικημένοι. Για όλα φταίει η Μέρκελ και η παγκόσμια συνομωσία της κι όχι εμείς που ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ – ΝΔ επί σαράντα χρόνια. Μας χρωστάνε οι κακοί και βάνδαλοι Γερμανοί τις αποζημιώσεις από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Τώρα εάν εμείς επί 70 χρόνια ούτε κουνήσαμε το δαχτυλάκι μας για να διεκδικήσουμε τα χρήματα, είναι ένα «άλλο ζήτημα».
Δίχως λοιπόν αυτοκριτική (κι όχι αυτομαστίγωμα) καμία κοινωνία δεν προχώρησε, δεν εκσυγχρονίστηκε, δεν ορθοπόδησε. Κι αν η εγχώρια Αριστερά θέλει να γίνει πειστική, θα πρέπει να αφήσει τις κορώνες και τις ευκολίες, το χάιδεμα κάθε εργατικής μονάδας και κάθε συνδικαλιστή και να μιλήσει πρωτίστως για όσα δεν κάναμε ή για όσα πρέπει να κάνουμε από εδώ και μπρος. Η τυφλή αντίσταση δίχως σχέδιο και όραμα, δίχως την κοινωνική ζύμωση που θα οδηγήσει στην αυτογνωσία δεν ωφελεί.
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=189315
Πολλή συζήτηση γίνεται εσχάτως από την αριστερή διανόηση για τον επονομαζόμενο «νέο Ραγιαδισμό».Διαβάζοντας κανείς το τελευταίο βιβλίο του Νίκου Κοτζιά, ο οποίος και εισηγείται τον όρο, πληροφορείται πως μια εγχώρια ελίτ με χαρακτηριστικά επαρχιώτικού κοσμοπολιτισμού είναι έτοιμη να παραδώσει τα «κλειδιά» της πατρίδας στις δάνειες δυνάμεις. Κατά Κοτζιά ή κατά τους συνοδοιπόρους του, η εγχώρια διαπλοκή σχεδόν δουλικά θυμίζει στον λαό μια σειρά παθογενειών, χρόνιων στρεβλώσεων και πραγμάτων που μας έφεραν στο αδιέξοδο, λέγοντας λίγο ως πολύ πως «με τους Γερμανούς ίσως φτιάξουμε Κράτος».
Μάλιστα ο συγγραφέας και διανοητής, στηλιτεύει μια σειρά άρθρων Ελλήνων δημοσιογράφων που φέρονται να πρόσκεινται φιλικά στις παραπάνω απόψεις. Είναι οι κατά ΣΥΡΙΖΑ νέοι Γερμανοτσολιάδες.
Λογικά, θα πει κάποιος πως με τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς.
Κανένας εξάλλου δεν θέλει την πατρίδα του υπόδουλη σε μια Ευρώπη τριών ταχυτήτων και με γερμανική διοίκηση πάνω από τα κεφάλια μας.
Όμως υπάρχει μια ένσταση ως προς τη μανιχαϊστική λογική του «άσπρου – μαύρου» που η εγχώρια Αριστερά εισηγείται. Υπό την σφοδρή επιθυμία δημιουργίας ενός νέου ρεύματος αντίστασης και ανάταξης των εθνικών δυνάμεων σε έναν αντιμνημονιακό αγώνα, οι υποστηρικτές του νέου αυτού μετώπου, φαίνεται να λησμονούν πως καμία κοινωνία δεν πήγε μπροστά, ξεχνώντας τα λάθη που την έφεραν στον γκρεμό.
Λάθη τα οποία δεν είναι μόνο παλιά, αλλά και πολύ πρόσφατα.
Πώς, για παράδειγμα, να ασκήσεις κριτική στη Γερμανία, όταν εμείς μόνοι – κατάμονοι - ανοίξαμε την κερκόπορτα της κατάλυσης της εθνικής μας κυριαρχίας;
Πώς να καταφερθείς εναντίον των δάνειων δυνάμεων όταν ακόμα ο πρώην κυρίαρχος ελληνικός λαός καταφεύγει σε μεγάλο βαθμό σε «κόλπα» για να νομιμοποιήσει το αυθαίρετά του, να κλείσει πολεοδομικές η φορολογικές εκκρεμότητες ή να σβήσει ακόμα και μια κλήση;
Οι Γερμανοί σάμπως ψήφιζαν το 2009 και έδιναν στον Γιώργο Παπανδρέου δικτατορικό ποσοστό 45% ή το 2007 έδιναν στον Καραμανλή δεύτερη ευκαιρία παρά το ότι έβλεπαν πως η ΝΔ δεν τράβαγε;
Πάλι οι Γερμανοί φταίνε;
Δυστυχώς, το εθνικό θυμικό γρήγορα ξέχασε τις ευθύνες του. Γρήγορα λησμόνησε την ψήφο συνενοχής που όλοι έδιναν εδώ και τόσα χρόνια. Η ανάγκη να μαζέψουμε τα συντρίμμια μας και να αντιταχθούμε σε αυτό που μόνοι μας δημιουργήσαμε, για μια ακόμη φορά μας οδηγεί σε ένα λάθος, σε μια προχειρότητα και σε μια επιπολαιότητα. Κακοί οι Γερμανοί, καλοί εμείς, οι φτωχοί και αδικημένοι. Για όλα φταίει η Μέρκελ και η παγκόσμια συνομωσία της κι όχι εμείς που ψηφίζαμε ΠΑΣΟΚ – ΝΔ επί σαράντα χρόνια. Μας χρωστάνε οι κακοί και βάνδαλοι Γερμανοί τις αποζημιώσεις από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Τώρα εάν εμείς επί 70 χρόνια ούτε κουνήσαμε το δαχτυλάκι μας για να διεκδικήσουμε τα χρήματα, είναι ένα «άλλο ζήτημα».
Δίχως λοιπόν αυτοκριτική (κι όχι αυτομαστίγωμα) καμία κοινωνία δεν προχώρησε, δεν εκσυγχρονίστηκε, δεν ορθοπόδησε. Κι αν η εγχώρια Αριστερά θέλει να γίνει πειστική, θα πρέπει να αφήσει τις κορώνες και τις ευκολίες, το χάιδεμα κάθε εργατικής μονάδας και κάθε συνδικαλιστή και να μιλήσει πρωτίστως για όσα δεν κάναμε ή για όσα πρέπει να κάνουμε από εδώ και μπρος. Η τυφλή αντίσταση δίχως σχέδιο και όραμα, δίχως την κοινωνική ζύμωση που θα οδηγήσει στην αυτογνωσία δεν ωφελεί.
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=189315
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου