Δεν θέλουμε να ξέρουμε τι συμβαίνει στη χώρα μας.

Σεπτέμβριος του 2011, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει πριν από σχεδόν ενάμισι χρόνο, η κυβέρνηση παίρνει νέα μέτρα για να μη χρεοκοπήσει η χρεοκοπημένη χώρα και ένας ολόκληρος λαός –με μερικές χιλιάδες εξαιρέσεις- παρακολουθεί παθητικά όσα συμβαίνουν. Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα.

Δεν θέλουμε να ξέρουμε τι συμβαίνει στη χώρα μας. Θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια και να προσποιηθούμε πως όλα είναι όπως πριν. Δεν είναι. Ωραίες είναι οι αυταπάτες – αρκεί να ξέρεις πως αυταπατάσαι.
Στην κυβέρνηση, οι ίδιοι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι –μαζί με αυτούς των προηγούμενων κυβερνήσεων- για την χρεοκοπία της χώρας. Τώρα έχουν αναλάβει τη σωτηρία. Όχι τη σωτηρία της χώρας, τη σωτηρία της «πατρίδας» – έτσι υποστηρίζουν. Έγραψα πολλές φορές –το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι- πως «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων».
Στις τηλεοράσεις, σαν να μην τρέχει τίποτα, οι ίδιοι άνθρωποι που αποθέωναν τις κυβερνήσεις που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία . Στα ίδια κανάλια των ίδιων μεγαλοεπιχειρηματιών και εφοπλιστών που έχουν καταλάβει με τσαμπουκά –και τη συνδρομή των κυβερνήσεων- τις συχνότητες που αποτελούν δημόσιο αγαθό.
Η κυβέρνηση υποστηρίζει πως θα πολεμήσει τα συμφέροντα των ιδιωτικών ΜΜΕ, τα οποία λειτουργούν χωρίς νόμιμες άδειες επί δεκαετίες. Πράγματι, η κυβέρνηση είναι σε πόλεμο με τα ιδιωτικά ΜΜΕ – γι’ αυτό αποφάσισε να βάλει λουκέτο στην ΕΤ1.
Στους δρόμους, στρατιές αστυνομικών. Πιο άγριοι και απάνθρωποι από ποτέ. Λογικό. Αν έλειπαν οι μπάτσοι από τους δρόμους και οι μπάτσοι των καναλιών, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ, θα την είχαν πάρα πολύ άσχημα – θα είχαν καταρρεύσει ήδη.
Ας ρίξουμε, όμως, μια ματιά και στον κόσμο – είμαστε, άλλωστε, κοσμοπολίτες.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 –και πιο συγκεκριμένα, την περασμένη Δευτέρα- ξεκίνησε στην Ισλανδία η δίκη του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Γκέιρ Χάαρντε. Ο Ισλανδός πρωθυπουργός κατηγορείται για την οικονομική κατάρρευση της χώρας του.
Μετά την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν μπροστά στη Βουλή, παραιτήθηκε η κυβέρνηση, διεξήχθησαν πρόωρες εκλογές και στη συνέχεια έγινε δημοψήφισμα, στο οποίο οι πολίτες ψήφισαν με 93% «όχι» στην πληρωμή του χρέους. Η ισλανδική κυβέρνηση ξεκίνησε δικαστική έρευνα για να βρεθούν οι υπεύθυνοι για την οικονομική κρίση της χώρας και ακολούθησαν συλλήψεις.
Όλα αυτά έγιναν στην Ισλανδία. Όχι σε κάποια μακρινή δεκαετία ή σε κάποιον από τους περασμένους αιώνες – έγιναν σχεδόν το ίδιο χρονικό διάστημα με την χρεοκοπία της Ελλάδας. Και αποτελούν μια καλή απάντηση σε όσους Έλληνες λένε μοιρολατρικά «και τι να κάνουμε;». Μην κάνεις τίποτα, μια χαρά είσαι. Είσαι αρχηγός. Λεβέντης.
Γιατί αυτή η διαφορά συμπεριφοράς ανάμεσα σε Έλληνες και Ισλανδούς; Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Πιθανολογώ –χωρίς να είμαι βέβαιος- πως οι Ισλανδοί έχουν υψηλότερη αυτοεκτίμηση από τους Έλληνες. Είχα γράψει παλιότερα ένα κείμενο για την «Αυτοεκτίμηση».
Στην Ελλάδα, μέχρι σήμερα, δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες σε κανέναν για την χρεοκοπία• και επιμένω πως η απουσία της Δικαιοσύνης είναι αυτή που θα διαλύσει τη χώρα και την κοινωνία -και θα προκαλέσει τεράστια τραύματα-, και όχι η χρεοκοπία.
Επίσης, δεν έχει συσταθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που θα εξετάσει το ελληνικό χρέος. Έχουμε αποδεχτεί το ύψος του χρέους της χώρας αλλά κανείς δεν έχει δει τα στοιχεία. Μας είπαν «τόσα χρωστάτε» και όλοι εμείς το πιστέψαμε και δεχτήκαμε να τα πληρώσουμε. Πολύ λογικό, ε;
Ένα σημείο στο οποίο σίγουρα υπερτερούν οι Ισλανδοί είναι η αλληλεγγύη. Δυστυχώς, αποδείχτηκε πως η αλληλεγγύη είναι ανύπαρκτη στην ελληνική κοινωνία – με εξαίρεση τις «άγριες» ημέρες της πλατείας Συντάγματος, όπου οι διαδηλωτές επέδειξαν αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη και προσπάθησαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που ήταν σε δύσκολη θέση.
Οι μόνοι που δείχνουν πάντα αλληλεγγύη –και μοιάζουν να πιστεύουν πραγματικά σε αυτήν- είναι οι αναρχικοί. Και δεν δείχνουν αλληλεγγύη μόνο στους συντρόφους τους – όποιος παρευρέθηκε σε πορείες και συγκεντρώσεις απολυμένων, συμβασιούχων και άλλων εργαζομένων θα παρατήρησε πως υπήρχαν πάντα αναρχικοί. Πενήντα, εκατό, διακόσιοι, πεντακόσιοι; Πάντως, ήταν πάντα εκεί.
Ένα βροχερό απόγευμα τον περασμένο Οκτώβριο στην Ακρόπολη, οι αναρχικοί ήταν περισσότεροι ακόμα κι από τους συμβασιούχους του υπουργείου Πολιτισμού –όντως, στο κάλεσμα των συμβασιούχων για συμπαράσταση, οι αναρχικοί ήταν πιο πολλοί και από τους συμβασιούχους που έχαναν τις δουλειές τους και προτίμησαν να πάνε στα σπίτια τους να ξεκουραστούν.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι απαραίτητο να είσαι «καλός άνθρωπος» για να είσαι αλληλέγγυος. Η αλληλεγγύη δεν έχει να κάνει μόνο με την ανθρωπιά – έχει να κάνει και με την ευφυΐα. Αν οι άνθρωποι γύρω σου δεν έχουν δουλειά, σπίτι και φαγητό, θα πέσουν να σε φάνε. Άρα, δεν χρειάζεται να είσαι «φιλάνθρωπος» για να σταθείς δίπλα τους – λίγο μυαλό θέλει.
Κι εμείς τι πετύχαμε όλο αυτό το διάστημα; Μάλλον, λίγα πράγματα. Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ –μετά από σχεδόν ένα μήνα στο Σύνταγμα-, που πήγα στο Γκάζι για μια δουλειά. Έπαθα σοκ. Εγώ –εντελώς στον κόσμο μου- νόμιζα πως ήμασταν όλοι στο Σύνταγμα, και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως η πλειοψηφία δεν είχε ιδέα για το Σύνταγμα και δεν την ένοιαζε και καθόλου.
Από την άλλη, αυτές οι σχεδόν εξήντα μέρες στο Σύνταγμα ήταν από τις πιο ωραίες της ζωής μου. Γενικά, οι τελευταίοι μήνες ήταν υπέροχοι και μου έμαθαν πολλά πράγματα – είχα γράψει και τον σχετικό «Απολογισμό».
Πριν από χρόνια, ένα βράδυ, συζητούσα με έναν ηλικιωμένο κομμουνιστή. Ήξερα πολλά για τη ζωή του και γνώριζα πως είχε υπογράψει δήλωση «μετανοίας», αν και δεν μου το είχε πει ποτέ ο ίδιος.
Κάποια στιγμή, εκεί που τα πίναμε, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε χαμηλόφωνα: «Ξέρεις, εγώ υπέγραψα… Δεν άλλαξα. Όχι… Κουράστηκα… Ήθελα να δω τη γυναίκα μου και τον γιο μου. Ήθελα να δω τη μάνα μου». Έμοιαζε συντετριμμένος – δεν έμοιαζε, ήταν. «Κουράζονται κάποτε οι άνθρωποι» του είπα αμήχανα, αλλά συνέχισε: «Κάποιοι σύντροφοι δεν υπέγραψαν…». «Μπορεί να μην είχαν τόσο όμορφη γυναίκα όσο εσείς» του είπα και χαμογέλασε. Αμέσως μετά, άλλαξα την κουβέντα.
Κουράζονται οι άνθρωποι. Και –χωρίς να θέλω να αδικήσω ή να υποτιμήσω τους αγώνες ανθρώπων που βασανίστηκαν και υπέφεραν-, οι άνθρωποι δεν είναι ανάγκη να είναι στην εξορία και να σπάνε πέτρες για να κουραστούν. Μια χαρά κουράζεσαι και στην εξορία της Κυψέλης. Όλα στο μυαλό είναι.
Αυτό που σε κουράζει είναι η μοναξιά. Αυτό που σε κουράζει είναι η απουσία ορίζοντα και προοπτικής. Αυτό που σε κουράζει είναι όταν κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη. Αυτό που σε κουράζει είναι όταν δεν υπάρχει αγάπη. Αγάπη, ρε μουνιά!
Υπάρχουν πάρα πολλοί κουρασμένοι άνθρωποι. Είναι αυτή η κούραση που σε οδηγεί να κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα και τα ίδια λάθη. Σε οδηγεί στο σπίτι σου, στο μικρόκοσμό σου, στο θάνατο.
Και τώρα τι κάνουμε; Δεν έχω ιδέα. Υποθέτω πως ο καθένας θα κάνει ό,τι καταλαβαίνει.
Κι εσύ τι θα κάνεις πιτσιρίκο; Εδώ σε θέλω κάβουρα.
(Το κείμενο γράφτηκε μετά τα γεγονότα στη ΔΕΘ και τη διαδήλωση που οι Θεσσαλονικείς-εκτός λιγοστών χιλιάδων- παρακολούθησαν από τα σπίτια τους ή από τις όμορφες παραλίες της Χαλκιδικής. Επίσης, μετά τις νέες εξαγγελίες της κυβέρνησης που οδήγησαν εκατομμύρια Έλληνες στα καφέ για φρεντοτσίνο.)

http://pitsirikos.net/