Μίκης πάντα επίκαιρος…

Λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα του 2004 στην Κύπρο, ο Μίκης Θεοδωράκης, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της Ελλάδας της τέχνης και των αγώνων στον 20ό αιώνα, έσπασε τη σιωπή του και ζήτησε από τους πολίτες της Κύπρου να πουν ένα βροντερό «όχι» στο δημοψήφισμα, υπογραμμίζοντας ότι αποδίδει στο «όχι» προς το Σχέδιο Ανάν την ίδια σημασία που είχε το «όχι» στον Μουσολίνι το 1940 και το δικό του «όχι» στους συνταγματάρχες το 1967. Η παρέμβαση του Μίκη είχε καταλυτική σημασία, αν μη τι άλλο για το συντριπτικό ποσοστό με το οποίο απερρίφθη τελικά το Σχέδιο Ανάν, όπως αναγνώρισε αργότερα ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος. Λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα, ο Μίκης επανήλθε αναλυτικά στους λόγους που τον έκαναν να απορρίψει το Σχέδιο Ανάν, συνάμα με μια ιστορική, θα λέγαμε, προειδοποίηση και ένα προφητικό άρθρο στην εφημερίδα Η Καθημερινή την Κυριακή 2 Μαΐου 2004, στο οποίο προειδοποιούσε για την επιχείρηση ανατροπής του Παπαδόπουλου και επαναφοράς εκ νέου του σχεδίου, επιχείρηση που βλέπαμε να κλιμακώνεται και τώρα, δέκα χρόνια μετά, φτάνει στο αποκορύφωμα της. Δυστυχώς, η (προβλέψιμη) πρωτοβουλία του Νίκου Αναστασιάδη να επαναφέρει το σχέδιο που απειλεί το κυπριακό κράτος και την επιβίωση των Ελληνοκυπρίων καθιστά σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ξανά τραγικά επίκαιρη την προειδοποίηση του Μίκη. Έγραφε, μεταξύ άλλων, τότε ο μεγάλος συνθέτης και Έλληνας: «(…) Πριν από μία εβδομάδα, οι Ελληνοκύπριοι είπαν το μεγάλο “όχι” τους, απορρίπτοντας, με το συντριπτικό ποσοστό του 76%, το Σχέδιο Ανάν. Οι απλοί Κύπριοι πολίτες βρήκαν το θάρρος να αγνοήσουν αμερικανικά τελεσίγραφα και πιέσεις. Αρνήθηκαν να υποκύψουν σε πολιτικούς ηγέτες και μέσα ενημέρωσης (ή αποβλάκωσης;), στο νέο “αμερικανικό κόμμα”, που προσπάθησε να κάνει τον δικό του φόβο και τη δική του υποτέλεια φόβο και υποτέλεια Κυπρίων και Ελλαδιτών. (…) »Αν οι δυνάμεις (όχι βέβαια οι πολίτες) που υποστήριξαν το “ναι” ήταν καλόπιστες, θα έπρεπε, μετά το αποτέλεσμα, να καθήσουν να σκεφτούν τι πήγε λάθος στη δική τους πολιτική, πώς έφτασαν να υπερασπίζονται με φανατισμό ένα σχέδιο που απορρίπτει μια τόσο συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Αντί γι’ αυτό, από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, βλέπουμε να παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις σαν να μη συνέβη τίποτα, εξηγώντας μας ότι δεν είναι αυτοί που στραβά αρμενίζουν, αλλά ο γιαλός που είναι στραβός. Ορισμένοι έφτασαν να συμπαραταχθούν ανοιχτά με την επιδίωξη της Ουάσιγκτον να ανατραπεί ο πρόεδρος Παπαδόπουλος. Ηγέτες πολιτικών κομμάτων στην Κύπρο και ευρωβουλευτές από την Ελλάδα πρωταγωνίστησαν στην άσκηση πιέσεων επί της Λευκωσίας σε διεθνή fora. Κατηγορούν τον κυπριακό λαό ότι δεν θέλει λύση, ή ότι “παρασύρθηκε”, κατά την άσκηση του ύψιστου δημοκρατικού του δικαιώματος. Και σε μια επίδειξη εθνικής ανευθυνότητας, για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο, υπονομεύουν την αλληλεγγύη των Ελλήνων της Ελλάδας και των Ελλήνων της Κύπρου, αλληλεγγύη που, όταν κλονίστηκε στην ιστορία μας, το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από αιματηρές τραγωδίες. »Πριν από το δημοψήφισμα έλεγαν ότι πρέπει να στηρίξουν την όποια απόφαση του κυρίαρχου κυπριακού λαού. Μετά το δημοψήφισμα τη στηρίζουν όπως το σκοινί τον κρεμασμένο! Αντί να πουν στους φίλους τους, Μπους, Μπλερ, Σολάνα και Φερχόιγκεν, να σεβαστούν τη λαϊκή ετυμηγορία, προσφέρουν, με έργα και με λόγια, άφθονα τα δήθεν “επιχειρήματα” στους εχθρούς της Κύπρου, σε αυτούς που θέλουν να παρουσιάσουν όχι τον τουρκικό στρατό εισβολής και κατοχής, όχι το απαράδεκτο Σχέδιο Ανάν και τις μεθοδεύσεις των Αγγλοαμερικανών, αλλά την πλειοψηφία των Κυπρίων που το αρνήθηκαν, ως υπεύθυνους γιατί “δεν λύθηκε” το Κυπριακό! Σε μια απίστευτη διαστροφή της πραγματικότητας, υποστηρίζουν ότι ο Κύπριος πολίτης που είπε “όχι” στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το έκανε δήθεν γιατί δεν θέλει να δει την πατρίδα του λεύτερη και ενωμένη, γιατί δεν θέλει να ξαναδεί λεύτερη την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και τη Μόρφου! Ξεχνάνε ότι ακόμη και οι πρόσφυγες από την Αμμόχωστο, οι πιο σίγουροι ότι θα έπαιρναν άμεσα τις περιουσίες τους πίσω, ψήφισαν κι αυτοί “όχι”. (…) »Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι το Σχέδιο Ανάν προωθείται κυρίως από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, τις δύο δυνάμεις που έχουν προκαλέσει το τωρινό ματοκύλισμα στη Μέση Ανατολή, αφού προηγουμένως με τις παρεμβάσεις τους οδήγησαν στην αστάθεια και την τραγωδία τους λαούς των Βαλκανίων. (…) »Σε όλα τα όργανα, που θα παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εκπροσωπούνται με ίσο αριθμό μελών. Σε περίπτωση διαφωνίας, την απόφαση θα παίρνουν ξένοι που διορίζει ο Ανάν. (…) »Η Κύπρος γίνεται το πρώτο “κράτος” στον κόσμο που θα διοικείται από ένα Ανώτατο Δικαστήριο με αρμοδιότητα να αντικαθιστά Βουλή και Κυβέρνηση, σύμφωνα με το άρθρο 6 του Συντάγματος. (…) »Η Κύπρος του Ανάν γίνεται το πρώτο κράτος του ΟΗΕ που του απαγορεύεται μονίμως να έχει στρατό. Τέτοιο μέτρο δεν ίσχυσε ούτε για τη Γερμανία και την Ιαπωνία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ούτε για το Ιράκ του Σαντάμ. Η Κύπρος αποκλείεται επίσης από οποιαδήποτε τωρινή ή μελλοντική δραστηριότητα του ευρωστρατού, χωρίς τη συγκατάθεση της Άγκυρας. (…) »Ο Κόφι Ανάν δεν θα εμφάνιζε ποτέ αυτό το ανοσιούργημα, αν δεν βρίσκονταν στην Ελλάδα και στην Κύπρο πολιτικοί που -στης Ουάσιγκτον τα ρήματα πειθόμενοι- θα του επέτρεπαν να το κάνει». Ευτυχώς όμως δεν υπήρχαν μόνο τέτοιοι πολιτικοί. Υπήρχαν κι άλλοι. Όπως ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Και υπήρχαν επίσης «πολίτες της Κύπρου και της Ελλάδας» που αποδείχτηκε, όπως σημείωνε ο Μίκης, ότι «τελικά έχουν και μυαλό και ψυχή».
 

Για την αντιγραφή Στρυμών ΕΠΙΚΑΙΡΑ