Έλληνες και Τούρκοι στην ιστορική διαδρομή

 

Ελληνισμός και τουρκισμός αποτελούν το αρχέτυπο μιας ιστορικής αντίθεσης χωρίς προηγούμενο ως προς την ένταση και τη διάρκειά της.

Του Γιώργου Καραμπελιά από την huffingtonpost.gr

Οι Έλληνες, στην Ελλάδα και την Κύπρο, αποτελούν την πρώτη γραμμή, ή μάλλον το σύνορο μεταξύ δυτικής Ευρώπης και ισλαμικής Ανατολής, με την επιπλέον επιβαρυντική συνθήκη ότι αυτή η ισλαμική Ανατολή εκπροσωπείται από την Τουρκία, μια χώρα που δεν υπήρξε αποικία του δυτικού κόσμου αλλά μια επεκτατική ιμπεριαλιστική χώρα. 

Άλλωστε, η επέκταση των Τούρκων, από το 1071 και τη μάχη του Μαντζικέρτ, θα πραγματοποιείται κατ’ εξοχήν σε βάρος των Ελλήνων: ελληνισμός και τουρκισμός αποτελούν το αρχέτυπο μιας ιστορικής αντίθεσης, χωρίς ίσως προηγούμενο ως προς την ένταση και τη διάρκειά της.

Η (τριπλή) δολοφονία του Κατσίφα!

 

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ήταν μέλος της ελληνικής μειονότητας της Βορείου Ηπείρου, όπως αυτή αναγνωρίστηκε από το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα.

• Από τον Σάββα Καλεντερίδη

Είχε διπλή υποκοότητα, αλβανική και ελληνική, και τα τελευταία χρόνια κατοικούσε στο χωριό του, τους Βουλιαράτες, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα ΒΑ της συνοριακής πύλης της Κακαβιάς.

Ο Κωνσταντίνος ήταν ένα νέος άνθρωπος, 35 χρόνων, που αγαπούσε την Ελλάδα και τον Ελληνισμό και, όπως αγωνιούσε για το μέλλον των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, έτσι αγωνιούσε και για την πορεία όλων των εθνικών μας θεμάτων.

Ήταν ένα αγνός πατριώτης, προσεκτικός στις επιλογές του, χωρίς να εντάσσεται σε κάποιο κόμμα ή οργάνωση.

Ηταν ένας αγνός πατριώτης, όπως αυτούς που έχει ανάγκη η Ελλάδα, για να σταματήσει η συνεχιζόμενη συρρίκνωση του Ελληνισμού.

Οι απαρχές του αλβανικού εθνικισμού και οι βαρβαρότητες σε βάρος των Ελλήνων της Ηπείρου (19ος-20ος αι.)

 

Τα πρώτα σημάδια του αλβανικού εθνικισμού - Η Λίγκα της Πριζρένης (1878) - Φόνοι, ληστείες και αγριότητες από Αλβανούς σε βάρος Ελλήνων της Ηπείρου (τέλη του 19ου – αρχές του 20ου αιώνα) - Αλβανία: ένα τεχνητό κράτος, κατασκεύασμα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής

Με την Αλβανία, τους Αλβανούς και την ιστορία τους, έχουμε ασχοληθεί επανειλημμένα. Υπάρχει όμως μια περίοδος, από τα μέσα περίπου του 19ου αιώνα ως τις αρχές του 20ου, που δεν μας έχει απασχολήσει ιδιαίτερα. Στο διάστημα αυτό αναπτύσσεται ο αλβανικός εθνικισμός, με πρωτεργάτες μάλιστα κάποιους που είχαν φοιτήσει σε ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως η Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων.

Ο Μητσοτάκης ως «Ελευθέριος» – Ο Τσίπρας ως «Οίκαδε»

Δεν αποκάλεσε τυχαία την Ελλάδα «μικρή» ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως

• Από τον Μανώλη Κοττάκη

Η προσέγγισή του ανατρέχει στη νεότερη Ιστορία της χώρας και την αντίληψη που είχαν για τον ρόλο της οι κατά καιρούς ηγεσίες της. Η φράση «μικρή πλην έντιμος Ελλάς» ήταν η απάντηση της συντηρητικής αντιπολίτευσης του Δημητρίου Γούναρη και των φιλοβασιλικών στο δόγμα του Ελευθερίου Βενιζέλου για την Ελλάδα των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Ο μεγάλος Κρητικός είχε την άποψη ότι η Ελλάς πρέπει να ρισκάρει, να εντάσσεται σε διεθνείς άξονες, να μπαίνει μπροστά, να αναμειγνύεται σε διεθνείς διενέξεις και, σε αντάλλαγμα, να κερδίζει εδάφη, επιρροή, κύρος στη διεθνή κοινότητα. Ο Βενιζέλος είχε ταχθεί υπέρ αποστολής εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία, ενώ ηγήθηκε της μικρασιατικής εκστρατείας κατόπιν παράκλησης των Βρετανών. Όχι εξαιτίας δικής του, πρωτογενούς απόφασης.

Ο πανικός των Λούμπεν Συριζαίων για την επικείμενη συντριπτική τους ήττα

 

  Ηλία Παπαναστασίου 

Έχει κάποιο χρονικό διάστημα όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανιστεί σαν «σοβαρή» και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Παρεμβαίνει μάλιστα και σε θέματα καθημερινότητας, από την διασπορά του Κορωνοϊού στη Β. Ελλάδα μέχρι την στρατιωτική συμφωνία με την Γαλλία. Όταν,

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές που κατέβαζαν τον κόσμο σε διαδηλώσεις υπέρ ου Δ. Κουφοντίνα και μάλιστα σε επαναλαμβανόμενα κύματα διαδηλωτών των δεκάδων χιλιάδων ανά την επικράτεια, διασπείροντας έτσι πολύ αποτελεσματικά τον Κορωνοϊό!

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που κατέβαζε τους νεολαίους εναντίον του Νόμου για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και πάλι κατά χιλιάδες και πάλι διασπείροντας τον Κορωνοϊό!

Ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που υποστήριζε με υπέρμετρη ζέση τα Gay Pride Parades των απανταχού LGTB, ‘κατορθώνοντας’ ακριβώς την ίδια διασπορά όπως και προηγουμένως!

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή …

 

Κάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.

Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας.

Τώρα τα λέμε μέσω MSN και MAIL.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελαΐδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος.

Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο
στις αλάνες.

Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ …3000 κυβικών.

Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και … ήμασταν ευτυχισμένοι.

Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα …

Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.

Σήμερα μας το λέει ο navigator.

Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά.

Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και …αρρωσταίνουμε.

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.

Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει.

Είτε είναι καλός, είτε κακός.

Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε.

Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα. Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι.

Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ …

Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό.

Σήμερα είναι ανοησία.

Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη.

Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.

Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνει η …Μπεζαντάκου.

Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.
Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα.

Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν …τους κακούς.

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με την κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς.

Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψυθιρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά.

Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».

Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει» …

Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.

Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι!

Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό.

Σήμερα …μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια της Αθηνας.

Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος.

Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.

Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους.

Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε. Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας.

Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα …

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή …

 www.exapsalmos.gr

 

«ἤμουνα κομμουνιστὴς καὶ παράλληλα ἕνας χριστιανὸς»

adrahti.blogspot.com

[…] τὰ ὑπέροχα λόγια αὐτοῦ τοῦ μεγάλου Ἕλληνα δημιουργοῦ, τοῦ Δαμασκηνοῦ, μᾶς ξαναθυμίζουν ὅτι «τὰ πάντα ματαιότης». Μᾶς δίνουν τὸ μέτρο τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων μας. Δηλαδή, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ξεπέρασε τὸ μέτρο καὶ νόμιζε ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει θεός. Γιατὶ μόνο ὁ Θεὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποσπᾶ ζωή, γιατὶ αὐτὸς τὴ δίνει κι αὐτὸς τὴν παίρνει. Ἀλλὰ ὅποιος τολμάει νὰ μιμηθεῖ τὸ Θεό, καταγράφεται στὰ μαῦρα κατάστιχα τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης, τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. […]

Ἤμουνα ἕνας ἀντιστασιακός, ἤμουνα ἕνας κομμουνιστὴς ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ παράλληλα ἤμουν ἕνας χριστιανός, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πίστευε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ποὺ πίστευε καὶ πιστεύει στὴ συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. Κι ἕνας μεγάλος σταθμὸς εἶναι βέβαια καὶ τὸ Βυζάντιο, ὅπου ὄχι μόνο διατήρησε τὸ ἑλληνικὸ μέλος ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπεξεργάστηκε κι ἀπὸ ’κεῖ τὸ πέρασε στὰ ἀκριτικὰ καὶ στὰ δημοτικά μας τραγούδια κι ἔτσι μπόρεσε νὰ διατηρηθεῖ ἡ ἐθνικὴ καὶ πολιτιστική μας ταυτότητα. […]

Ἐγὼ ἤθελα νὰ ἀποδείξω καὶ ὡς συνθέτης συμφωνικῆς μουσικῆς εἴτε ἤμουνα στὴν παρανομία, εἴτε ἤμουν στὴν Μακρόνησο, εἴτε ἤμουν στὴν Ἰκαρία, εἴτε ἤμουν στὸ Παρίσι αὐτὴ ἡ λατρεία ποὺ εἶχα πρὸς τὴν ἑλληνικὴ τέχνη, τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα. Δὲν τὴν ἀντιμετώπιζα σὰν ἕνας ἀρχαιόπληκτος, ὅπου ἤθελα τάχα νὰ πιαστῶ ἀπ’ αὐτὴν γιὰ νὰ ἀποδείξω ἀνύπαρκτες ἀξίες.

[…] νά ’μαστε περήφανοι γιὰ τὴ γενιά μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας, γι’ αὐτὸ τὸ καταπληκτικὸ κατασκεύασμα, γι’ αὐτὸ τὸ πάντρεμα τῆς οὐσίας τῆς ἑλληνικότητας μὲ τὴν οὐσία τῆς χριστιανικότητας ποὺ γίνεται Ὀρθοδοξία. Δὲν ξέρουμε τὶ σημαίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. […]

 

ἐφημ. Χριστιανική, 5-4-2007, ἀρ. φ. 748 (1061)

Οι Άγιοι Μικρασιάτες Νεομάρτυρες (μαρτύρια και ονόματά τους…)

 

 Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016: 

Τῇ Κυριακῇ πρὸ τῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ὑψώσεως μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων ἐνδόξων Νεομαρτύρων, Ἱεραρχῶν, Ἱερέων, Ἱερομονάχων καὶ Μοναχῶν, προσέτι δὲ Ἀνδρῶν, Γυναικῶν καὶ Παίδων, τῶν ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ μαρτυρησάντων κατὰ τὰ ἔτη 1918 – 1922. Μὲ ὕπατον Ἱερομάρτυρα τὸν Ἅγιον Χρυσόστομον Σμύρνης καὶ τῶν σὺν αὐτῶ Ἱεραρχῶν· Γρηγορίου Κυδωνιῶν, Ἀμβροσίου Μοσχονησίων, Προκοπίου Ἰκονίου, καὶ Εὐθυμίου Ζήλων.

Κορυφαίος μαρτυρας της Μικρασιατικής Καταστροφής ο αγιος Χρυσόστομος Μητροπολίτης Σμύρνης.

Στην απροστάτευτη Σμύρνη, που όλοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί παράγοντες την εγκαταλείπουν προστρέχει να βρει καταφύγιο όλος ο άμαχος πληθυσμός της Μ. Ασίας. Ο μόνος που δεν την εγκαταλείπει είναι ο Χρυσόστομος. Όταν ο αρχιεπίσκοπος των Καθολικών την υστάτη ώρα, στις 25 Αυγούστου, του εξασφαλίζει θέση επί

Συλβαίν Γκουγκενέμ: Η δόξα των Ελλήνων

 

Ορισμένες πολιτιστικές συνεισφορές του Βυζαντίου στην Ρωμανική Ευρώπη (από τον 10ο αιώνα ως τις αρχές του 13ου αιώνα), μετ. Μενέλαος Παπαϊωάννου- φιλ. επιμέλεια Ε. Κεκροπούλου, εκδόσεις Ενάλιος, Αθήνα, Δεκέμβριος 2019, σελ. 526.

Γράφει ο Σπύρος Κουτρούλης

Ο συγγραφέας έγινε ιδιαίτερα γνωστός με το βιβλίο του «Ο Αριστοτέλης στο Μον Σαίν Μισέλ» στο οποίο τεκμηριωμένα παρουσιάζει την αφομοίωση του αρχαίου ελληνικού στοχασμού από τον μεσαιωνικό κόσμο της Δύσης. Όσα υποστήριξε προκάλεσαν αναταραχή και αντιδράσεις στην γαλλική ακαδημαϊκή κοινότητα, η οποία σε ένα βαθμό κυριαρχείται από ένα πνεύμα «πολιτικής ορθότητας» που στάθηκε αντίθετο απέναντι στην έκθεση των γεγονότων και της πραγματικότητας.

Γενοκτονία - Γυναικοκτονία - Παιδοκτονία

 

 

Θ. Μαλκίδης 

Από την ομιλία στην Κόρινθο για τη Μικρά Ασία 

Η ιστορία των Ελλήνων που ζούσε στον Πόντο,  στην Ιωνία, τη Θράκη, την Καππαδοκία, ξεκινά χιλιάδες χρόνια πριν. Μία ιστορία με μεγάλη προσφορά, που διακόπηκε από τη Γενοκτονία: Μαζική βία, συλλήψεις γυναικών και παιδιών, βίαιοι εξισλαμισμοί, πορείες θανάτου, δολοφονίες, διώξεις, εκτοπίσεις, εγκλήματα, προσφυγιά. Σχεδόν 1.000.000 Έλληνες από ένα πληθυσμό πάνω από 2.800.000 εξαφανίσθηκαν, εξόντωση η οποία αποτελεί γενοκτονία, στον τύπο της σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης του ΟΗΕ για την πρόληψη και την καταστολή της γενοκτονίας και στην ουσία της έννοιας της γενοκτονίας.

Ο ΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΠΤΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ» ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑΣ ΤΟΥ…

ggrigoriadis.blogspot.com

Γρηγόρης Γρηγοριάδης

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ανήκει πια στην Ιστορία. Η υποκρισία, όμως και η «πτωματεμπορία» που συνόδευσε το θάνατό του, είναι εδώ και, όπως φαίνεται, θα παραμείνει. Κάποια στιγμή, είναι ανάγκη να ειπωθούν μερικά πράγματα με το όνομά τους.

Για το καλλιτεχνικό «μέγεθος» του Μίκη, έχει αποφανθεί τελεσίδικα η ίδια η ζωή. Αλλά αυτό δε συνέβη τώρα, έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες. Δεκαετίες, στις οποίες δε βλέπαμε ούτε με τα κιάλια το σημερινό «αριστεροδέξιο πανηγυράκι πένθους» για τον άνθρωπο που υπέγραψε με τη μουσική του τη νεότερη Ιστορία αυτής της χώρας. Κι ο Μίκης αυτό το ήξερε. Δεν ήταν αυτή η αναγνώριση, την οποία επιζητούσε. Αυτό που επιζητούσε κυρίως (γιατί είναι αλήθεια ότι το επιζητούσε και δεν είναι προσβλητικό να αναφέρει κανείς την αλήθεια) ήταν η αναγνώριση του «εθνικής εμβέλειας» ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ

Θεοτόκος, η μητέρα του Φωτός

 

Εικ. από εδώ

Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτου // ΟΟΔΕ
Κείμενο που δημοσιεύθηκε στον κατάλογο της έκθεσης Θεοτόκος – Μαντόνα που στεγάστηκε στο κτίριο της Ελληνικής Τράπεζας. Πρόκειται για μια εξαιρετική περίληψη του ρόλου της Παναγίας στη σωτηρία του ανθρώπου, και στη λατρεία της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας.

Η ευλάβεια της Εκκλησίας μας προς το πρόσωπο της υπεραγίας Θεοτόκου, σχηματίζει ένα πλατύ ποτάμι ύμνων, ικεσιών, αγάπης, πού διατρέχει τον ανθρώπινο χρόνο για δύο χιλιετίες σχεδόν και συνεχίζει ακατάπαυστα να ρέει και να διογκούται. Η Παναγία είναι παρούσα παντού μέσα στην Εκκλησία: Πρώτ’ απ’ όλα σε κάθε Λειτουργία, όπου η επίκληση του Σωτήρος γίνεται μέσω της —«ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, σώτερ, σώσον ημάς»· πέρα από τη Λειτουργία, και τις ακολουθίες πού απευθύνονται ειδικά σ’ αυτόν, όπως οι Χαιρετισμοί ή οι Παρακλητικοί Κανόνες, δεν υπάρχει

Ο Ήλιος της Βεργίνας και η απάτη των ψευτομακεδόνων Σκοπιανών

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου*

Ο Μανώλης Ανδρόνικος ανακάλυψε το 1977 στη Βεργίνα τη χρυσή λάρνακα με το δεκαεξάκτινο αστέρι, ένα πανάρχαιο πανελλήνιο σύμβολο του Ήλιου, το οποίο από τότε έγινε γνωστό ως Ήλιος της Βεργίνας. Στο βιβλίο του ο Ανδρόνικος «Το χρονικό της Βεργίνας» αναφέρει το εξής¹: «Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα. Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με δεκάξι ακτίνες, και στο κέντρο του ένας ρόδακας». Πέραν του δεκαεξάκτινου αστεριού που αναφέρει ο αείμνηστος Ανδρόνικος ας κρατήσουμε λίγο στη μνήμη μας και τον ρόδακα ο οποίος υπάρχει στο κέντρο του και θα γίνει αναφορά σε αυτόν πιο κάτω.

«Να σκεφτόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε τούς Αγίους. Μπορούμε να προσευχόμαστε και να τους επικαλούμαστε»

 

ANTHONY BLOOM:

1. Τό πρώτο πού θά σκεφθείς, όταν ξυπνάς είναι η σκέψη τού Χριστού. Νά στρέψουμε τόν νού μας στόν Χριστό. Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε: «Μήν ασχολείσαι μέ τό σκοτάδι, άνοιξε τό παράθυρο στό φώς».

2. Προσευχή. Μπορείς νά προσεύχεσαι ακόμη κι όταν κάνεις απλά καθημερινά πράγματα. Γιά παράδειγμα, όπως έλεγε ένας μοναχός όταν κατέβαινε τά σκαλιά τού μετρό, πού τού θύμιζαν κατάβαση στά έγκατα τής γής, μπορείς νά λές τό «Κύριε Ελέησον» κατεβαίνοντας κάθε σκαλί. Τόσα πολλά σκαλιά πού είναι, σκέψου πόσες φορές θά τό έχεις πεί!

Χτίζεται η νέα Οθωμανία στην Τουρκία

 

Βρείτε μας στο Google News! Κάντε κλικ εδώ!

Σάββας Καλεντερίδης

Όταν ο Ερντογάν ρωτήθηκε για την εθνική του καταγωγή, είπε επί λέξει: «Οταν ρώτησα τον πατέρα μου για την εθνική μας καταγωγή, μου είπε ότι κι εκείνος είχε απευθύνει στον πατέρα του το ίδιο ερώτημα και έλαβε την εξής απάντηση: Δεν έχει σημασία η καταγωγή μας, σημασία έχει ότι είμαστε μουσουλμάνοι».

Σ’ αυτή τη φράση κρύβεται η εθνοθρησκευτική ιδεολογία του Ερντογάν. Μπορεί να υπερασπίζεται εθνικιστικές θέσεις το τελευταίο διάστημα και να μιλά για ένα έθνος, μία θρησκεία, μία σημαία, όμως αυτό οφείλεται κυρίως σε δύο λόγους: Ο ένας είναι ότι συγκυβερνά με τους υπερεθνικιστές, τα «ένστικτα» των οποίων πρέπει να ικανοποιεί, και ο άλλος είναι η «απειλή» του Κουρδικού, που τινάζει στον αέρα την ιδεολογία του Ερντογάν, αφού για τους Κούρδους, για τη συντριπτική τους πλειονότητα, προέχει η εθνική καταγωγή και έπεται το θρήσκευμα. Και αυτό ξεπερνιέται μόνο με το «είμαστε όλοι Τούρκοι».

ΔΑΥΙΔ Ο ΜΕΓΑΣ Ο ΚΟΜΝΗΝΟΣ-ο τελευταίος αυτοκράτορας του Πόντου ανακηρύχθηκε Άγιος

 

(δέκα χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης,ο τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας σφραγίζει με το μαρτύριό του το τέλος της αυτοκρατορίας του Πόντου. Μαζί του μαρτύρησαν  τα τρία παιδιά του και ο ανιψιός του. Ας τιμούμε την μνήμη τους, που ως τώρα ήταν σχεδόν άγνωστη.)

Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας θεωρείται πλέον ο τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας Δαυίδ Κομνηνός καθώς και τα παιδιά του, Βασίλειος, Γεώργιος και Μανουήλ μαζί με τον ανιψιό και διάδοχο του θρόνου του, Αλέξιο.

Σύμφωνα με την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου το οποίο εξέδωσε σχετική Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη, η μνήμη των νέων Αγίων θα τιμάται κάθε χρόνο την 1η Νοεμβρίου, ημέρα κατά την ιστορία

ΜΕΓΑΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

William Goulielmos,  ιστορικός, συγγραφέας

 

             Γιά την Δύση ο μεσαίωνας ξεκινά το 476 μΧ με την εκθρόνιση του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ρωμύλου Αυγουστήλου από τον Γερμανό στρατηγό magister militum Οδόακρο. Το μεγαλύτερο μέρος του Δυτικού Ρωμαϊκού κράτους κατέρρευσε όμως αρκετά χρόνια πριν, στα Γερμανικά φύλα. Το ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, ή Βυζάντιο, δεν γνωρίζει μεσαίωνα. Το Βυζάντιον που εξελληνίσθηκε σε μεγάλο βαθμό με εξαίρεση περιόδους εμφυλίων συρράξεων και ταπεινωτικών ηττών από βαρβάρους αλλά και Δυτικούς, γνωρίζει χρόνια δόξας και μεγάλων ιστορικών μορφών. Πριν εξετάσουμε την ζωή κάποιον ισχυρών γυναικών του Βυζαντίου θα αναφερθούμε στο πώς ζούσαν οι γυναίκες των αντιπάλων του Βυζαντίου. 

            Οι άνδρες των Σλαβικών βασιλείων των Χρωβάτων (Κροατών), Σέρβλων (Σέρβων),  Σλαβο-Βουλγάρων και των Ρως (Ρώσων) έβαζαν τις γεροδεμένες γυναίκες να κάνουν σκληρές χειρωνακτικές δουλειές. Δηλαδή εκεί που το αλέτρι το τραβούσαν κανονικά τα βόδια, οι άνδρες έβαζαν τις γυναίκες να το τραβούν, με σχεδόν υπεράνθρωπη δύναμη. Σε πολλές επιδρομές κατά του Βυζαντίου οι

Το πάζλ της καταστροφής της Κύπρου: Η επιβολή της χούντας στην Ελλάδα, η ΕΟΚΑ Β΄ και ο ρόλος των Αμερικανών

 

FILE PHOTO: Με διάφορες εκδηλώσεις μνήμης και τιμής ο κυπριακός λαός θα τιμήσει και σήμερα αυτούς που έπεσαν κατά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και της νομιμότητας. ΚΥΠΕ, ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

15 Ιουλίου 1974: Οι εμπνευστές, οι σχεδιασμοί, οι επιστρατευμένοι και οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Του Κώστα Βενιζέλου

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού, που συνδεόταν με τις στρατηγικές επιδιώξεις διεθνών παικτών στην περιοχή. Ήταν και τελευταία πράξη ενός εγκλήματος σε βάρος της Κύπρου, του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Για να «πετύχει» αυτό σχέδιο επιστρατεύθηκαν πολλοί. Από τους εμπνευστές και σχεδιαστές, τα πιόνια, που επιστρατεύθηκαν μέχρι και τους χρήσιμους ηλίθιους, που έσπευσαν να «βοηθήσουν».

Μέσα από έγγραφα και ντοκουμέντα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, που έχουν ανακαλυφθεί από ερευνητές, έχει επιβεβαιωθεί πως στόχος ήταν η διχοτόμηση της Κύπρου. Η επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα, την 21η Απριλίου 1967,  αποτέλεσε μέρος του πάζλ, έχοντας την Κύπρο στη μεγάλη εικόνα. Άλλωστε οι πρώτες κινήσεις της δικτατορίας αφορούσαν  το νησί, πέραν από την εφαρμογή διαταγμάτων καταστολής δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

Το θυμίαμα έχει ευλογία, έχει χάρη, έχει δύναμη εναντίον των δαιμόνων

Το θυμίαμα έχει ευλογία, έχει χάρη, έχει δύναμη εναντίον των δαιμόνων, θυμίαμα λοιπόν και θυμιατό, θυμιατήρι πως το λέτε… εκεί στο εικονοστάσι, πλάι στο καντήλι.

Δεν πρέπει να το παίρνει μόνο η γιαγιά, και η μαμά και ο πατέρας και το παιδί.

Κατά την ώρα της Προσευχής, πρωί και βράδυ και μεσημέρι όταν υπάρχει ένταση στο σπίτι. Και το σπίτι αλλάζει ατμόσφαιρα, αλλάζει χρώμα, γίνεται ευωδιαστό, σοβαρό, γαλήνιο, αγαπητό, οι ψυχές ξανά αδελφωμένες.

Ενθυμούμαι κάποιο παιδί, παιδάκι 14 χρονών ήταν, 15 ήταν, αυτή ήταν ακριβώς η ηλικία του, όταν έβλεπε τους γονείς του να τσακώνονται πήγαινε αμέσως και άναβε θυμίαμα και τους θυμιάτιζε. Θυμιάτιζε το μπαμπά και τη μαμά!

Ο συνεργάτης του Σκάι προκαλεί ξανά - Συμμετέχει σε ποδοσφαιρικό αγώνα στα Κατεχόμενα.

Στην φωτογραφία βλέπουμε τον Τούρκο παραγωγό δίπλα στον γιαλαντζί σουλτάνο Ερντογάν. Να σημειώσουμε ότι ο Ατζούν Ιλίτζαλι είναι στενός φίλος εδώ και πολλά χρόνια του σουλτάνου

Από την σελίδα στο facebook Δεν αγοράζουμε τουρκικά προϊόντα

Ο Ατζούν Ιλίτζαλι είναι Τούρκος παραγωγός και επιχειρηματίας. Είναι ιδρυτής και πρόεδρος της εταιρείας παραγωγής “Acun Medya” και ιδιοκτήτης του τουρκικού τηλεοπτικού καναλιού TV8.

Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται στενά με την τηλεόραση του ΣΚΑΙ σε παραγωγές όπως το My Style Rocks, The Voice, Power of love, Ελλάδα έχεις ταλέντο και βέβαια το Survivor. Μέσα από την συνεργασία αυτή έχει κερδίσει πολλά εκατομμύρια ευρώ, ενώ ταυτόχρονα προωθεί και την τουρκική προπαγάνδα στην χώρα μας. Την ευθύνη βέβαια για όλα αυτά την κουβαλά μισή-μισή με τον ΣΚΑΙ τον οποίο πλέον ο κόσμος αποκαλεί τουρκοκάναλο.

Ἡ Κούβα, ὁ Φιντέλ, ὁ Τσέ Γκεβάρα καί ὁ καπιταλισμός

Δημήτρης Καπράνος 

Γιά ὅσους ἔχουν ἐπισκεφθεῖ καί γνωρίσει τήν Κούβα…

… οἱ πρόσφατες διαδηλώσεις στούς δρόμους τῆς Ἁβάνας γιά τίς ἐλλείψεις φαρμάκων, δημοκρατίας καί λοιπῶν βασικῶν ἀγαθῶν, μᾶλλον ἄργησαν νά ἐκδηλωθοῦν στόν τελευταῖο παράδεισο τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, στό ἀεροπλανοφόρο τῆς Καραϊβικῆς, στό ὁποῖο τά πράγματα κινοῦνται πολύ ἀργά.

Φυσικά, ἕνα σκληρό κομμουνιστικό καθεστώς, τό ὁποῖο ἐπέζησε γιά περισσότερα ἀπό ἑξήντα χρόνια, δέν θά μποροῦσε νά ἀποφύγει τήν φθορά, ὅπως συνέβη καί στά «σοσιαλιστικά κράτη» τῆς Εὐρώπης.

Ὅταν ἡ ΕΣΣΔ ἔχει ἤδη λησμονηθεῖ, ἡ «Ἐπανάσταση» στήν Κούβα διατηρεῖται ὡς μουσειακό εἶδος καί ἀπέρχεται, ἀλλά μέ τούς ἀργούς, κουβανικούς ρυθμούς, σάν ἕνα λάργκο τοῦ Κομπάι Σεγοῦντο…

Ὅσο καί ἄν οἱ λίγοι πλέον νοσταλγοί τοῦ σταλινισμοῦ ἐξακολουθοῦν νά μιλοῦν γιά τό κουβανικό

“Το ΕΛΙΑΜΕΠ και οι τουρκικές αξιώσεις”

Γράφει ο

Δρ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ.

ΟΜΙΛΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ

από το www.militaire.gr

Το ΕΛΙΑΜΕΠ – Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής και Εξωτερικής Πολιτικής – ιδρύθηκε το 1988 με σκοπό όπως υποδηλώνει ο τίτλος του την «μελέτη και τον διάλογο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας στην ευρύτερη γειτονιά της Ελλάδας».

Αργότερα, το 1993 μετονομάσθηκε σε Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής. Ήτοι μετετράπη από Ελληνικό Ίδρυμα σε Ίδρυμα κατά βάση Ευρωπαϊκό. Όλως περιέργως όμως, διατήρησε τον πρότερο τίτλο του!

Στα πρώτα του βήματα εθεώρησα θετική την δραστηριότητα του ΕΛΙΑΜΕΠ και  χρηματοδότησα μάλιστα μία εκδήλωσή του. Επαίνεσα επίσης τις θέσεις του για το Κοσσυφοπέδιο και σε συνάντηση με τον Αμερικάνο Πρέσβη και τον κο Βερέμη ετόνισα ότι συμφωνώ με τις απόψεις του και συνέστησα στον Πρέσβη να τις προσέξει ιδιαίτερα.