Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.
Ἡ Ρωμιοσύνη ἐν’ φυλή συνότζιαιρη τοῦ κόσμου
Κανένας δέν εὑρέθηκεν γιά νά τήν ἠξηλείψει,
κανένας, γιατί σσέπει την πού τά ’ψη ὁ Θεός μου.
Ἡ Ρωμιοσύνη ἐν’ νά χαθεῖ, ὄντας ὁ κόσμος λείψει!
(Βασίλης Μιχαηλίδης )
Κανένας δέν εὑρέθηκεν γιά νά τήν ἠξηλείψει,
κανένας, γιατί σσέπει την πού τά ’ψη ὁ Θεός μου.
Ἡ Ρωμιοσύνη ἐν’ νά χαθεῖ, ὄντας ὁ κόσμος λείψει!
(Βασίλης Μιχαηλίδης )
Τούτοι οἱ στίχοι πού θά τούς ζήλευε –ἄς μοῦ συγχωρεθεῖ ἡ ὑπερβολή–κι
ὁ Σολωμός, εἶναι ἀπό τό ἀριστούργημα τοῦ ἐθνικοῦ ποιητῆ τῆς Κύπρου (καί
τῆς Ἑλλάδας ὅλης), Βασίλη Μηχαηλίδη (1849-1917), πού ἔχει τίτλο « Ἡ 9η
Ἰουλίου 1821 ἐν Λευκωσίᾳ ἤ τό τραούδιν τοῦ Κυπριανοῦ». Αὐτά τά ἀθάνατα
καί ἀνδρεῖα λόγια βάζει ὁ ποιητής στό στόμα τοῦ ἐθνομάρτυρος
ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανοῦ, νά λέει στούς Τούρκους, λίγο πρίν τόν
ἀπαγχονίσουν στήν Λευκωσία. Μαζί του ἀποκεφαλίζονται τρεῖς μητροπολίτες,
ὁ Πάφου Χρύσανθος, ὁ Κιτίου Μελέτιος, ὁ Κυρηνείας Λαυρέντιος καί
ἑκατοντάδες ἄλλοι κληρικοί, ἡγούμενοι


































Πώς λοιπόν γεννήθηκε και πότε
αυτή η αντιστασιακή ιδιοπροσωπία; Η πρώτη άλωση της Πόλης προκάλεσε
έναν ιστορικό κλονισμό στο στερεότυπο της θεϊκής τάξης στον κόσμο - μέσω
της βασιλείας των Ρωμαίων. Για τον βυζαντινό άνθρωπο ο κόσμος άλλαξε
δραματικά εν μία νυκτί. Οι γεωπολιτικές αλλαγές δεν ήταν πια «επεισόδια»
τα οποία μπορούσε να (δια)χειρίζεται η Πόλη, όπως έκανε ανά τους αιώνες
(σ.σ.: μια κλίμακα πολύ διαφορετική από τις δεκαετίες).
