Τι σημαίνει η εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ για μας. Δηλαδή για την Ελλάδα…
Αλλά για την Ευρώπη και για τη Μέση Ανατολή (φυσικά και για την Τουρκία)…
Και πρώτα-πρώτα, τι σημαίνει από γεωπολιτική άποψη, το βασικό σύνθημα του Τράμπ:
Πρώτα η Αμερική! (America first!)
Σημαίνει ένα πράγμα κυρίως:
Προτεραιότητα στο εθνικό συμφέρον της χώρας!
Δηλαδή ό,τι κάνουμε – εξωτερική πολιτική, οικονομία, κοινωνική πολιτική κλπ. – πρέπει να εξυπηρετεί, πριν απ’ όλα, τα «θεμιτά» εθνικά συμφέροντα!
Θα μου πείτε αυτονόητο δεν είναι αυτό;
Εμ δεν είναι! Ή μάλλον είχε πάψει να είναι…
Κι όταν λέει να δώσουμε προτεραιότητα στα «θεμιτά εθνικά μας συμφέροντα», εννοεί, κυρίως, τι να ΜΗ κάνουμε:
Να ΜΗ δίνουμε προτεραιότητα σε «αφηρημένες ιδεοληψίες» και σε παρωχημένες διεθνείς δεσμεύσεις.
Μ’ άλλα λόγια οι διεθνείς σχέσεις να αποκτήσουν μεγαλύτερη διαφάνεια και να βασίζονται περισσότερο στην πραγματικότητα (ρεαλισμός) και λιγότερο στην επίκληση αφηρημένων «αρχών» (ιδεαλισμός) που αποτελούν συνήθως προσχήματα για αδιαφανείς επιδιώξεις.
Για παράδειγμα: Η Αμερική επωμίζεται το μεγαλύτερο μέρος από το κόστος του ΝΑΤΟ. Το οποίο εξασφαλίζει, υποτίθεται, την άμυνα και ασφάλεια της Ευρώπης.
Μάλιστα!
Το ΝΑΤΟ, βέβαια, «εξασφαλίζει» την Ευρώπη, κυρίως έναντι της Ρωσίας!
Η οποία έχει αποσύρει τα στρατεύματά της – αλλά και τους πυραύλους της - από την ανατολική Ευρώπη εδώ και δεκαετίες πλέον, κι έχει πάψει να θεωρείται «εχθρός»!
Η Ευρώπη κινδυνεύει άμεσα σήμερα από το ΙΣΙΣ!
Για το οποίο, όμως, το ΝΑΤΟ δεν κάνει τίποτε…
Οπότε έχουμε μιαν Ευρώπη που έχει κοινή άμυνα έναντι ενός πρώην «εχθρού» και καμία άμυνα έναντι του κύριου εχθρού της σήμερα!
Έχει αυτό καμία λογική, για την ίδια την Ευρώπη;
Κι ακόμα την άμυνα της Ευρώπη (δηλαδή το ΝΑΤΟ) την πληρώνει κυρίως η Αμερική! Την ίδια στιγμή όμως, η Ευρώπη ανταγωνίζεται την Αμερική και εμπορικά και νομισματικά (το ευρώ είναι ανταγωνιστικό νόμισμα έναντι του δολαρίου, για παγκόσμιο αποθεματικό).
Η Αμερική, λοιπόν, «πληρώνει» για την Άμυνα της Ευρώπης, ενώ η Ευρώπη «ανταγωνίζεται» σε όλες τις άλλες δραστηριότητες την Αμερική!
Έχει νόημα αυτό για την Αμερική;
Όλα αυτά δεν πρέπει να τεθούν από την αρχή σε μια βάση πιο ρεαλιστική και πιο λογική;
Τι θα κάνουμε με τη Ρωσία; Να το δούμε…
Τι θα κάνουμε με την Κίνα; Να το δούμε κι αυτό…
Τι θα κάνουμε με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό και το ΙΣΙΣ, που χτυπάει ανελέητα τις πόλεις μας και σκοτώνει τους ανθρώπους μας;
Αυτό πρέπει να το δούμε πρώτα απ’ όλα…
Είναι πιο σημαντικό για όλους εμάς, τη Δύση, αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία, ή αυτό που συμβαίνει στη Συρία, με αντίκτυπο τη διάχυση του φόβου σε όλες τις Ευρωπαϊκές πόλεις;
Έχει νόημα, έχει οποιαδήποτε λογική, να βάζουμε «απέναντι» της Ρωσία (για την Ουκρανία), ενώ είναι ο μόνος «φυσικός μας σύμμαχος», έναντι του ισλαμοφασιμού του ΙΣΙΣ;
Έχουν λογική όλα αυτά;
Ασφαλώς οι δημοκρατικές αρχές πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψιν στην γεωπολιτική. Υπό κανονικές συνθήκες, δεν μπορείς να συνεργάζεσαι στενά με κράτη που δεν έχουν δημοκρατικές λειτουργίες. Δεν μπορείς να συνεργάζεσαι με τυράννους…
Σωστό, Σωστότατο…
Αλλά όταν απειλούνται οι δυτικές κοινωνίες από την ισλαμική τρομοκρατία ΔΕΝ βρισκόμαστε σε «κανονικές συνθήκες»!
Πόσα χτυπήματα πρέπει να υποστούμε ακόμα και πόσα θύματα πρέπει να θρηνήσουμε για να καταλάβουμε ότι είμαστε σε Πόλεμο με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό;
Κι όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο κάνεις συμμαχίες για να νικήσεις!
Δεν επιλέγεις τους πιο… «καθωσπρέπει» συμμάχους;
Γιατί συνηθέστερα, σε ένα «πόλεμο», οι πιο καθωσπρέπει σύμμαχοι είναι και οι πιο… άχρηστοι!
Όταν ένας μεγάλος δημοκράτης ηγέτης (και φιλελεύθερος και μεταρρυθμιστής) όπως ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ συμμάχησε με τον ίδιο το Στάλιν (ένα κομμουνιστή δικτάτορα) για να νικήσει το Χίτλερ (έναν άλλο αιμοσταγή δικτάτορα), γιατί, άραγε, δεν μπορεί να συμμαχήσει σήμερα η Δύση με τον Πούτιν (που δεν είναι και Στάλιν, στο κάτω-κάτω) για να εξουδετερώσουν πλήρως το ΙΣΙΣ;
Αυτό που λέει ο Τράμπ σήμερα (ανεξαρτήτως του τι θα κάνει στην πορεία) το έχουν πει, προ πολλού, εκατοντάδες αναλυτές σε όλο το δυτικό κόσμο.
Ουσιαστικά αποτελεί μιαν «αναδιάρθρωση» (restructuring) της αμερικανικής εξωτερικές πολιτικής σε «ρεαλιστική» βάση.
Είναι κάτι αντίστοιχο με ό,τι έκαναν οι ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίες του ’60: Τότε έκαναν «το άνοιγμα στην Κίνα» - μία από τις δύο μεγάλες δυνάμεις του Κομμουνιστικού κόσμου τότε – για να αποδυναμώσουν και να κερδίσουν τελικά της άλλη μεγάλη υπερδύναμη, την επίσης Κομμουνιστική ΕΣΣΔ.
Κατάλαβαν οι Αμερικανοί τότε, ότι οι «ιδεολογίες» στην εξωτερική πολιτική όταν χάσουν την επαφή με τα πραγματικά συμφέροντα είναι «βαρίδια»! Δεν είναι «εργαλεία» πολιτικής! Και παρέκαμψαν τις μεγάλες «ιδεολογικές διαφωνίες» τους με τους Κινέζους Κομμουνιστές του Μάο, για να εξυπηρετήσουν τα εθνικά (γεωπολιτικά) τους συμφέροντα κατά της Μόσχας.
Ο Κομμουνιστής ηγέτης της Κίνας Μάο Τσε Τούγκ το είχε καταλάβει πιο πριν. Είχε «ιδεολογική συγγένεια» με τους Σοβιετικούς μεν, αλλά είχε και πολύ μεγάλες διαφορές μαζί τους, που οδήγησαν τη Μαοϊκή Κίνα μέχρι και σε πολεμικές συγκρούσεις (στον Ποταμό Ουσούριο, το 1969) με τα σοβιετικά στρατεύματα.
Τότε λοιπόν και ο Μάο ήταν έτοιμος να παρακάμψει κι αυτός τις «ιδεολογικές συγγένειες» με τους Σοβιετικούς, αλλά και τις «ιδεολογικές αντιπαλότητες» με τους Αμερικανούς! Και να συνεργαστεί με τους «βάρβαρους που ήταν μακριά» (τους Αμερικάνους) για να εξουδετερώσει την απειλή από τους βάρβαρους που ήταν δίπλα (τους Σοβιετικούς).
Τώρα η Αμερική επί Τράμπ, επιχειρεί κάτι αντίστοιχο, αλλά … «από την ανάποδη»:
Η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια! Ούτε ο Κομμουνισμός ως απειλή. Όμως η Κίνα είναι τώρα η «ανερχόμενη υπερδύναμη». Η οποία ήδη εξαπλώνει την ηγεμονία της σε όλη την ανατολική Ασία. Και ταυτόχρονα οικονομικά γονατίζει όλες τις δυτικές οικονομίες, με την ελεγχόμενη ισοτιμία του νομίσματός της και τις επιθετικές εξαγωγές της.
Ο Τράμπ, λοιπόν, στρέφει την Αμερική σε μια «στρατηγική σύγκλιση» με τη Ρωσία, για να συγκρατηθούν οι φιλοδοξίες της Κινεζικής ηγεμονίας.
Συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας για να «συγκρατηθεί» η απειλή από το φονταμενταλιστικό Ισλάμ άμεσα και στρατηγική συνεργασία με τη Ρωσία για να συγκρατηθούν οι «φιλοδοξίες» της Κίνας για παγκόσμια ηγεμονία μακροπρόθεσμα.
Και δεν τον ενδιαφέρει πόσο… «δημοκράτης» είναι ο Πούτιν (που δεν είναι, εδώ που τα λέμε), όπως και τις αμερικανικές κυβερνήσεις (Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών) μετά το 1971 δεν τις ενδιέφερε πόσο «δημοκράτες» είναι οι… Κινέζοι Κομμουνιστές, με τους οποίους είχαν συμμαχήσει κατά των Σοβιετικών.
Στο «τρίγωνο» Αμερική-Ρωσία-Κίνα, τώρα η Ουάσιγκτων προσπαθεί να προσεταιριστεί τη Ρωσία εναντίον της Κίνας…
Αυτό δεν είναι ούτε πιο «φιλειρηνικό» ούτε πιο «επιθετικό»...
Είναι απλώς, πιο ρεαλιστικό!
Για την ακρίβεια, εξυπηρετεί την Ειρήνη στην Ευρώπη να συνεργαστούν οι ΗΠΑ με τη Ρωσία, και να στρέψει η Ρωσία την προσοχή της στον Ειρηνικό, κι όχι να είναι «στραμμένη» προς την ίδια την Ευρώπη.
Όπως εξυπηρετεί την ασφάλεια της Ευρώπης συνολικά, να συνεργαστούν οι Αμερικανοί με τους Ρώσους σοβαρά και να «καθαρίσουν» το ΙΣΙΣ από την Συρία.
Γιατί μέχρι πρόσφατα οι Αμερικανοί (επί Ομπάμα και Χίλαρυ) είχαν κάτι περίεργες «συνεργασίες» με την «Αλ Νούσρα» στη Συρία. που είναι τοπικό… «παρακλάδι» της Αλ Κάϊντα! Πράγμα που «βόλευε» μόνο το ίδιο το ΙΣΙΣ!
Αυτά όλα τελείωσαν πια. Ευτυχώς!
Τώρα δεν ξέρουμε τι επιπτώσεις θα έχει στην Ευρώπη όλο αυτό.
Μπορεί να αλλάξουν πολλά!
Μπορεί να διαλυθεί η Ευρώπη. Μπορεί και όχι…
Πάντως αν διαλυθεί, δεν θα συμβεί αυτό λόγω… Τραμπ!
Το Brexit έγινε ΠΡΙΝ εκλεγεί ο Τράμπ!
Το plan B «για μικρότερο και πιο συμπαγές ευρώ γύρω από την Γερμανία», υπάρχει πολλά χρόνια πριν. Πολύ πριν σκεφτεί ο Ντόναλντ Τράμπ να διεκδικήσει την Προεδρία στις ΗΠΑ.
Κι αν κινδυνεύει άμεσα η Ευρώπη και το ευρώ, κινδυνεύει από το Brexit, από τα καμώματα του Τσίπρα, από τον Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, από τη Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, από τον Βίντερς στην Ολλανδία, από το AfD στην ίδια τη Γερμανία κι από όλο το ρεύμα του Ευρωπαϊκού λαϊκισμού που διογκώνεται!
Όχι από την «αναδιάρθρωση προτεραιοτήτων» που φέρνει στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα ο Ντόναλντ Τράμπ.
Εξ άλλου, μια Ένωση Κρατών κι ένα κοινό νόμισμα, πρέπει «εκ κατασκευής» να «αντέχουν» αλλαγές στη γεωπολιτική», όχι να κινδυνεύουν άμεσα κάθε φορά που αλλάζουν οι διεθνείς ισορροπίες.
Φυσικά η Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να αλλάξει πολλά πράγματα για να προσαρμοστεί και να αντέξει.
Ένα από αυτά, το πιο επείγον μάλιστα, είναι να αλλάξει τη στάση της στο μεταναστευτικό!
Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική Ένωση κρατών χωρίς νομιμότητα. Και δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική νομιμότητα και κοινωνική σταθερότητα όταν δεν υπάρχουν σαφή και φυλασσόμενα εξωτερικά σύνορα.
Ναι, τα ανοικτά εσωτερικά σύνορα είναι κατάκτηση της Ενωμένης Ευρώπης!
Αλλά για να διατηρηθεί η κατάκτηση αυτή, πρέπει τα εξωτερικά σύνορα να φυλάσσονται καλά! Όχι να είναι «διάτρητα»…
Γιατί καμιά δημοκρατία ή Ένωση δημοκρατικών κοινωνιών δεν μπορεί να αντέξει ένα τσουνάμι λαθρομεταναστών, που τη σαρώνουν από άκρη σ’ άκρη, και ανατρέπουν τις εσωτερικές πολιτισμικές ισορροπίες της.
Η φενάκη των «ανοικτών (εξωτερικών) συνόρων» και της βίαιης-αναγκαστικής πολύ-πολιτισμικότητας – αυτός ο εξαμβλωματικός μύθος της «πολιτικής ορθότητας» – έχει αρχίσει να καταρρέει στην Ευρώπη πριν εκλεγεί ο Τράμπ. Η εκλογή του απλώς επιταχύνει τη «λύτρωση» της Ευρώπης απ’ αυτό ακριβώς που κινδυνεύει να τη διαλύσει πιο άμεσα απ’ ο,τιδήποτε άλλο.
Ανοικτές κοινωνίες είναι οι δημοκρατίες.
Και οι δημοκρατίες δεν είναι «ανοχύρωτες».
Έχουν σύνορα και τα περιφρουρούν. Αλλιώς δεν υπάρχουν για πολύ…
Παγκόσμια συμμαχία εναντίον του φονταμενταλιστικού Ισλάμ συμφέρει την Ελλάδα!
Παγκόσμια συμμαχία ενάντια στα κύματα λαθρομετανάστευσης συμφέρει την Ελλάδα!
Τοπικές συμμαχίες με χώρες της περιοχής που μπορούν να γίνουν «αξιόπιστοι εταίροι» σε μια τέτοια συμμαχία - όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος (του Σισι) - συμφέρουν την Ελλάδα. Και διευκολύνονται από τις τελευταίες εξελίξεις…
Τον Σίσι της Αιγύπτου η κυβέρνηση Ομπάμα δεν τον πήγαινε καθόλου.
Με το Ισραήλ επίσης είχε μεγάλη κόντρα.
Οι Ευρωπαίοι επίσης, μέχρι πολύ πρόσφατα, ήταν χαμένοι στις «πολιτικώς ορθές» ιδεοληψίες τους, στη γεωπολιτική μυωπία τους και στο γραφειοκρατικό λαβύρινθό τους.
Τώρα είναι ώρα όλα αυτά να ξεκαθαρίσουν. Η Ελλάδα μπορεί να γίνει - μαζί με Κύπρο Ισραήλ και Αίγυπτο – μια αλυσίδα χωρών που φυλάει τα «νώτα» της Ευρώπης και της Δύσης στον πιο νευραλγικό σημείο.
Η Τουρκία αντίθετα δεν μπορεί! Γιατί η Τουρκία – κυρίως λόγω ενίσχυση του ισλαμιστή Ερντογάν – είναι μέρος του προβλήματος! Όχι μέρος της λύσης του…
Αλλά για να βρει το ρόλο της η Ελλάδα μέσα στην νέα εποχή, πρέπει:
--Πρώτον η ίδια να είναι σταθερή – οικονομικά και κοινωνικά. Δηλαδή, να φύγει ο Τσίπρας…
--Πρέπει δεύτερον, να κλείσει τα σύνορά της (προς Τουρκία) και να επιστρέψει στην πολιτική της «αποτροπής» των λαθρομεταναστών (πολιτική Σαμαρά 2012-14). Δηλαδή, να φύγει ο Τσίπρας…
--Πρέπει τρίτον, στο εσωτερικό της να «καθαρίσει» τις περίεργες ΜΚΟ που έχουν αναλάβει «εργολαβικά» το μεταναστευτικό, και οι οποίες, όχι σπάνια, αποδεικνύεται ότι είναι όργανα των «διακινητών»!
Δηλαδή, πρέπει να φύγει ο Τσίπρας…
--Και στην Ευρώπη, πρέπει να συμμαχήσουμε με τις δυνάμεις που ανατρέπουν τα στερεότυπα της «Πολιτικής ορθότητας» (Χριστιανοδημοκράτες κυρίως, αλλά και κάποιους αληθινούς Φιλελεύθερους – όχι ιδεοληπτικούς «φιλελέδες»), κι όχι με εκείνους που επιμένουν να τα συντηρούν. Δηλαδή, πρέπει να φύγει ο Τσίπρας…
--Και πέραν της Ευρώπης, τέλος, πρέπει να αναζητήσουμε ρόλο στη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, προσεγγίζοντας και την νέα αμερικανική πολιτική, κι όχι να χειροκροτούμε τις υστερικές «κραυγές»… της Μαντόνα κατά του Τραμπ. Δηλαδή, να φύγει ο Τσίπρας ασφαλώς, αλλά και να το «πάρει διαφορετικά» ο Κυριάκος…
http://www.antinews.gr/action.read/antitheseis/o-tramp-o-poutin-kai-i-mantona/10.113617
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου