Ανακοίνωση Άρδην: Σιγά, η Πατρίδα Κοιμάται…

 

Ανακοίνωση του κινήματος Άρδην

Με το τέταρτο κύμα προ των πυλών, πολύ νωρίτερα από ότι το ανέμεναν και οι πιο επιφυλακτικοί λοιμωξιολόγοι, (χωρίς καν η μετάλλαξη Δ να έχει ακόμα επηρεάσει σοβαρά την Ελλάδα), το ζήτημα της αντιμετώπισης της Πανδημίας καθίσταται αποφασιστικό όχι μόνο για την υγεία των Ελλήνων αλλά και για τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες που έχει.

Μετά την επιτυχή αντιμετώπιση του πρώτου κύματος, καθώς ο φόβος απέναντι στο άγνωστο είχε νεκρώσει κάθε αντίδραση, ο δημόσιος διάλογος κυριαρχείται από εμμονές που για ένα διάστημα κυριαρχούν μέχρι να καταρριφθούν και να αντικατασταθούν με άλλες.

Να τις υπενθυμίσουμε εν τάχει: Πέρυσι τέτοια εποχή είχαμε τη διαμάχη γύρω από την καραντίνα. Οι αποκαλούμενοι καραντινομάχοι, αποκαλούσαν καραντινολάτρες με εμφανή διάθεση πόλωσης και πολεμικής, όσους υποστήριζαν ότι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης ενός άγνωστου ιού, όταν δεν υπάρχουν ακόμα φάρμακα ή ακόμα καλύτερα εμβόλια, είναι η καραντίνα, όσο προβλήματα και αν προκαλεί αυτή.

Μετά περάσαμε στην μάχη της μάσκας. Οι αρνητές της μάσκας τις έκαιγαν στην πλατεία Συντάγματος και οι πιο «ψαγμένοι» αναδημοσίευαν «έρευνες» ότι η χρήση μάσκας προκαλεί σοβαρά προβλήματα υγείας. Παράλληλα, είχαμε την υποβάθμιση της πανδημίας σε απλή επιδημία (η «γριπούλα» που ακούγαμε επί μήνες) από ανεύθυνους ηγέτες όπως ο Τραμπ, ο Μπολσονάρο, αρχικώς και ο Τζόνσον, και από αμφιλεγόμενους επιστήμονες, όπως ο Τζον Ιωαννίδης. Άποψη που απασχόλησε την κοινή γνώμη για μήνες, αλλά τα τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια δηλωμένων νεκρών –και πάνω από δέκα στην πραγματικότητα–σε όλον τον κόσμο μέχρι τις αρχές Ιουλίου αποτέλεσαν την θλιβερή αλλά αποστομωτική απάντηση της πραγματικότητας.

Στα τελευταία στάδια είχαμε την αμφισβήτηση της ικανότητας της επιστημονικής κοινότητας να παρασκευάσει αποτελεσματικό εμβόλιο κατά του κορωνοϊού, ακόμα και από καθηγητές Φαρμακολογίας, όπως ο Δημήτρης Κούβελας και εν συνεχεία η αμφισβήτηση (π.χ. τον περασμένο Ιανουάριο ο Τσίπρας δήλωνε ότι με το εμβολιαστικό πρόγραμμα δεν θα επιτευχθεί ανοσία ούτε σε έναν χρόνο) αν θα υπάρξουν οι απαιτούμενες ποσότητες εμβολίων για να εμβολιαστούν όλοι οι ενήλικες.

Και μετά η εμμονή με την αποτελεσματικότητα των εμβολίων που διαρκεί μέχρι σήμερα. Χιλιάδες ώρες σπαταλήθηκαν στα τηλεοπτικά πάνελ για να απαντάται κάθε πιθανή και απίθανη ερώτηση σχετικά με τις παρενέργειες των εμβολίων, ενώ παράλληλα οι ΜΕΘ ασφυκτιούσαν ενώ  δεκάδες συμπολίτες μας κάθε μέρα πέθαιναν από τις επιπλοκές του κορωνοϊού.

Αυτές οι ανορθολογικές  αντιδράσεις όμως δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν την κρίση που βιώνουμε εδώ και σε όλο τον κόσμο. Πολύ μεγάλα είναι τα σφάλματα και οι αστοχίες τόσο των κυβερνήσεων όσο και όλων των πολιτικών φορέων. 

Η Ελληνική κυβέρνηση επέδειξε αρχικώς υγιή αντανακλαστικά –όπως με την άρτια ψηφιακή οργάνωση των εμβολιασμών, ή τις καλές επιδόσεις κατά την πρώτη περίοδο της πανδημίας–, όμως το  θετικό αποτύπωμα των ενεργειών της, περιορίζεται δραστικά από τις γενικές κυβερνητικές αδυναμίες: Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, όπως εκείνη του Μπάιντεν στις ΗΠΑ, η ελληνική ηγεσία δεν έχει υιοθετήσει ένα εθνικό αφήγημα για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο Κ. Μητσοτάκης, εκκινώντας από υπερφιλελεύθερη αφετηρία, θα δώσει υπερβολική βαρύτητα στο σχήμα της ατομικής ευθύνης, και πολύ λιγότερη σε εκείνην του κοινωνικού και πατριωτικού καθήκοντος. Σχεδόν ποτέ, κυβερνητικά στελέχη, δεν έσπευσαν να εξηγήσουν στην κοινωνία ποιά είναι η εθνική επιταγή για την γρήγορη έξοδο από τον πανδημικό κύκλο, και γιατί τα μέτρα υγειονομικής προστασίας καθώς και οι εμβολιασμοί θεωρούνται επιβεβλημένοι.  Σχεδόν ποτέ δεν συνδέουν την ανάγκη εξόδου από την πανδημική κρίση με την οικονομική πραγματικότητα των πολιτών και  την απαραίτητη πατριωτική εγρήγορση.

Το έλλειμμα στόχευσης, είναι η αιτία για την οποία στο κυβερνητικό στρατόπεδο επικρατεί μια βαβέλ: Μέλη της Επιτροπής έχουν πάρει σβάρνα τα κανάλια και κάθε μέρα προβαίνουν σε προσωπικές δηλώσεις και εκτιμήσεις· οι υπουργοί λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του· μέτρα ανακοινώνονται και παίρνονται πίσω αυτοστιγμεί· τα πρωτόκολλα πρόληψης που ανακοινώνονται προς τον ιατρικό κόσμο της χώρας είναι ελλιπή· η ροή των δεδομένων από το υπουργείο προς το κράτος επαφίεται στον διευθυντή του εκάστοτε νοσοκομείου κ.ο.κ. 

Υπό αυτές τις συνθήκες, η μάχη με την πανδημία γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Διότι καλείται να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τις κυβερνητικές αβελτηρίες και τους πολυποίκιλους αρνητές: Οι πρώτες δημιουργούν σύγχυση, αδιέξοδα και υπονομεύουν τις όποιες επιτυχημένες ενέργειες  απόκρισης στον κορωνοϊό· δίνουν έτσι τροφή στην περαιτέρω εξάπλωση των αρνητών και σ’ ένα κύμα ανυπακοής των κυβερνητικών μέτρων. Η ανυπακοή με την σειρά της, οξύνει την διασπορά του κορωνοϊού, η κυβέρνηση πιέζεται ακόμα περισσότερο, οι αδυναμίες της γίνονται περισσότερο έκδηλες και το καθοδικό σπιράλ ενισχύεται.  

Η δημαγωγική ψευδοαντιπολίτευση, που ξεκινάει από τον ΣΥΡΙΖΑ των Τσίπρα-Πολάκη, το ΚΚΕ που χθες ξεκίνησε φεστιβάλ στη Μυτιλήνη κορωνοφεστιβάλ με την συμμετοχή εκατοντάδων μελών του που θα κατασκηνώσουν και προσκεκλημένους δεκάδες Τούρκους, και καταλήγει στους «αντίφα», τους ναζί και τον Τράγκα, τρίβει τα χέρια της. Το ίδιο συμβαίνει και με ένα τμήμα του λεγόμενου «ορθόδοξου χώρου». Μη έχοντας κανένα πραγματικό αντιπολιτευτικό πρόταγμα να προβάλει χρειάζεται απελπισμένα την απελπισία, το αδιέξοδο, την οικονομική  καταβύθιση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, ώστε να έχει λόγο ύπαρξης. Ποτέ άλλοτε όσο σήμερα, τα επιχειρήματα αυτών των κατά τα άλλα αλληλομισούμενων χώρων δεν ήταν τόσο ομοιογενή. Αποδεικνύεται έτσι η βαθύτερη σύγκλιση τους στον πλέον ανερμάτιστο τυχοδιωκτισμό.

Όσο όμως ο φαύλος κύκλος της πανδημίας ανακυκλώνεται άλλο τόσο η χώρα καταβυθίζεται: Τα μακροχρόνια λοκντάουν απειλούν να επαναφέρουν την Ελλάδα στα χρεοκοπημένα οικονομικά των μνημονίων· η περίφημη αλλαγή του οικονομικού μοντέλου προς το παραγωγικότερο αναστέλλεται· η απορρόφηση των κεφαλαίων ανασυγκρότησης τίθεται σε δεύτερη μοίρα· η χώρα αποπροσανατολίζεται από τον τουρκικό επεκτατισμό και την απειλή που συνιστά στην Θράκη, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, και την Κύπρο· η πανδημία εκκολάπτει αλλαγές -όπως με την τεχνολογία, την ψηφιοποίηση, και την ρομποτική- που θα αλλάξουν την όψη της κοινωνίας μέσα σε λίγα χρόνια, ενώ η περιβαλλοντική κρίση θεριεύει. Νέα επιτακτικά ερωτήματα τίθενται για την επιβίωση του Ελληνισμού, για το ποιο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο θα υποκαταστήσει την κλυδωνιζόμενη παγκοσμιοποίηση, για το αν εν τέλει ο άνθρωπος του 21ου αιώνα θα καταφέρει να διατηρήσει την ανθρωπιά του.   

Ελάχιστοι όμως, ασχολούνται με όλα αυτά. Ο αντισυστημισμός, που μέχρι πρότινος επισήμαινε τις θανατηφόρες αντιφάσεις της παγκοσμιοποίησης ή τις θλιβερές συνέπειες του εθνομηδενισμού, σήμερα, κατά ένα μεγάλο μέρος έχει εκφυλιστεί σε επίδειξη αγραμματοσύνης, εχθροπάθειας, αγελαίων ενστίκτων και κοινωνικού κανιβαλισμού. Η ατζέντα του ολοένα και περισσότερο αφήνει τα καίρια, την Τουρκία, την παραγωγή της χώρας και ανακυκλώνει μια ανήθικη –γιατί οδηγεί στο θάνατο χιλιάδων ανθρώπων– «βιοαντιπολίτευση». Και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι άλλοτε δραχμιστές κατάντησαν αντιεμβολιαστές, δηλαδή πέρασαν από τον θάνατο της οικονομίας της χώρας σε κάτι πολύ χειρότερο, τον ίδιο τον βιολογικό θάνατο των Ελλήνων πολιτών.

Ποτέ άλλοτε οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η Ελλάδα και οι Έλληνες (με την Τουρκία, το μεταναστευτικό, την 4η βιομηχανική επανάσταση, την μεταλλαγή της παγκοσμιοποίησης, και το περιβάλλον) δεν ήταν τόσο καίριες. Και ποτέ άλλοτε, το επίπεδο της δημόσιας συζήτησης δεν ήταν τόσο χαμηλό: Ολοένα και περισσότερο, η πολιτική συζήτηση στην Ελλάδα, μοιάζει με κακή μεξικάνικη σαπουνόπερα και η καθημερινή πολιτική επικαιρότητα φαντάζει ένας διαγωνισμός γελοιότητας. 

Το Κίνημα Άρδην, πιστό στην δημοκρατική πατριωτική του γραμμή,αντιστρατεύεται την εξουσία, στον εθνομηδενισμό της, το μεταναστευτικό, την έλλειψη παραγωγικού και πολιτιστικού οράματος, τις τεράστιες αντιφάσεις της γύρω από το εμβολιαστικό πρόγραμμα–  και προφανώς δεν είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει σε αυτό τον άθλιο διαγωνισμό της γελοιότητας. Αντίθετα θα επιμένει να προτρέπει όλη την ελληνική κοινωνία: Να εμβολιαστεί, να παίρνει ιδιαίτερες υγειονομικές προφυλάξεις σε περιπτώσεις ή μέρη που υπάρχει ρίσκο διασποράς, και να συμπεριφέρεται μέσα στην κοινωνία αυτές τις δύσκολες εποχές της πανδημίας, λαμβάνοντας υπόψη του την κοινότητα την πατρίδα, την οικονομία της και όχι μόνο τον εαυτούλη του. 

Δυστυχώς, τα αλλεπάλληλα πανδημικά κύματα, μας δίδαξαν κι εμάς ένα πικρό μάθημα: Δεν υπάρχει μόνο η εκδοχή του εθνομηδενισμού και της κοινωνικής διάλυσης που πρεσβεύουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας. Υπάρχει και η οχλοκρατική ανορθολογική εκδοχή. Η μάχη, επομένως, οφείλει να διεξάγεται σε δύο μέτωπα.