Γιάννης Πανούσης: Η Αριστερά σαν αστυνομικός ρεπόρτερ;

Σε κάθε περίπτωση η Αριστερά κυοφορούσε απελευθερωτικές Ιδέες και ηθικές στάσεις, καλούσε σε αγωνιστικές ανατροπές και προσωπικές θυσίες στο όνομα της Μεγάλης Αλλαγής.

Η ιδεολογία της Αριστεράς, ανεξάρτητα από τα τραγικά λάθη των ηγεσιών των εκάστοτε κομμάτων που την εκπροσωπούσαν, περιελάμβανε κι ένα Συνολικό Αφήγημα, μία Grand Theory που συγκινούσε και κινητοποιούσε τους λαούς.

Σε κάθε περίπτωση η Αριστερά κυοφορούσε απελευθερωτικές Ιδέες και ηθικές στάσεις, καλούσε σε αγωνιστικές ανατροπές και προσωπικές θυσίες στο όνομα της Μεγάλης Αλλαγής. 

Σήμερα αντίθετα ένα μέρος της Αριστεράς, όχι μόνο πελαγοδρομεί ανάμεσα στη Σοσιαλδημοκρατία, την Κεντροαριστερά και πρόσφατα στον Ριζοσπαστικό Μεταρρυθμισμό [sic],αλλά το χειρότερο, αναλίσκει τις δυνάμεις της στον εντοπισμό επουσιωδών ολισθημάτων της Κυβέρνησης [ή και σοβαρών αλλά μεμονωμένων], προκειμένου να συγκροτήσει-μέσω τω επιμέρους κομματιών του παζλ-μία νέα πολιτική. Με fake news, με αστοχίες παραπληροφόρησης, με την άκριτη υιοθέτηση της «καταγγελίας» κάθε πικραμένου, με παλιούς μαξιμαλισμούς και νέες αυταπάτες επιχειρούν ν’αντιμετωπίσουν ένα καλοοργανωμένο σχέδιο του λεγόμενου Επιτελικού κράτους. 

Κι επειδή δεν έχουν μάθει οι κάθε είδους σύντροφοι και γεφυροποιοί πως παίζεται το παιχνίδι στο Κέντρο, συλλαμβάνονται συνεχώς σε θέση οφσάιντ. Και τότε βάζουν σε εφαρμογή το σχέδιο Β’, το οποίο περιλαμβάνει στοχοποιήσεις προσώπων [απογόνων της Επάρατης] και επίκληση του ένδοξου παρελθόντος [των δικών τους επιγόνων].

Καλείται το παρελθόν να φανερώσει ενοχοποιητικά στοιχεία για το 1936,1944,1967 ώστε να δημιουργηθεί ένας αλλόκοτος για αριστερούς μύθος «περί βιολογικής κληρονομικότητας των δεξιών αντιλήψεων και πρακτικών».

Μ’αυτά και μ’αυτά δίνεται η εντύπωση ότι ορισμένοι [εντεταλμένοι;] αριστεροί πολιτικοί ψάχνουν –εν είδει ντετέκτιβς ή μυστικών πρακτόρων-από το πρωί μέχρι το βράδυ για να βρουν κάτι στραβό για να το κάνουν πρώτο θέμα και να κερδίσουν δημοσκοπικούς πόντους.

Αντί δηλαδή να ερμηνεύσουν με νέα εργαλεία την πραγματικότητα [γεωστρατηγική, τεχνολογική, υγειονομική κλπ] και να προτείνουν στο λαό μία αξιόπιστη πόρτα διαφυγής από τα προβλήματά του [μέρος των οποίων δημιουργεί η συντηρητική διακυβέρνηση],εκείνοι αρέσκονται στο να φωτογραφίζουν το μερικό, να «καρφώνουν» το ασήμαντο, να συκοφαντούν το – γι’αυτούς-ακατανόητο. Αντί να ψάξουν στα ενδότερά τους για ν’ανακαλύψουν [χωρίς να συγκαλύψουν] τις διάφορες «κομματικές εχίδνες», οι οποίες έχουν εισχωρήσει στον κήπο των ιδεών, αντί να θέσουν σταθερούς κανόνες ισο ανάπτυξης και ισο-ελευθερίας[με αριθμούς και διαδικασίες κι όχι με ευχο-λόγια],οι κόκκινοι Σέρλοκ Χόλμς, οι χωρίς φαιά κύτταρα Πουαρώ και οι ακτιβίστριες Μις Μάρπλ [για ν’αποφύγω την αναφορά στον γκαφατζή Κλουζώ], ανακαλύπτουν κάθε μέρα κι ένα σκάνδαλο, το οποίο –υπαρκτό ή μη-δεν συνιστά μία νέα συνολική πρόταση διακυβέρνησης. Τζογαδόρικη τακτική και πρακτικές κλειδαρότρυπας [κυρίως από δημοσιογράφους] που καθιστούν τους εν λόγω «χωροφύλακες-ανακριτές» κι όχι πολιτικούς της Αριστεράς. Η Αριστερά έχει γεμίσει από συμ-πλεγματικούς στρατηγούς [οι οποίοι ούτε καν ένσημα φαντάρων δεν διαθέτουν],από ξεδοντιασμένους απογόνους [;] της Δρακογενιάς κι από φιλόδοξους γενιτσαροειδείς δεύτερης ευκαιρίας [για προσωπική καριέρα].Αν πράγματι ήθελε η Ηγεσία να γνωρίζει το ποιόν των περισσοτέρων αντί να ψάχνει τους αντιπάλους της μήπως πρέπει να ρίξει μια ματιά στο παρελθόν των [δήθεν ηρωικών]δικών της; Ίσως τότε κατανοήσει το γιατί δεν πρόκειται με τέτοιους τύπους «παντός καιρού και αρχηγού» δύσκολα θα ευωδοθεί η Νέα Ελπίδα.

ΥΓ: Πρέπει κάποτε ν’ανατραπεί οριστικά η άποψη ότι οι ωραιότερες στιγμές ενός νέου ανθρώπου είναι όταν αγαπάει ήρωες και πιστεύει σε ιδέες και οι χειρότερες εμπειρίες ενός ώριμου πολίτη είναι να βλέπει πως ζουν και πως σκέφτονται όσοι επαγγέλονταν αυτές τις ιδέες.

ΥΓ2. Πότε η Αριστερά θα κατα-νοήσει τη διαφορά ανάμεσα στην[αντιπολιτευτική] Κριτική, την[ανούσια] Καταγγελία και την [αδιέξοδη] Καταστροφολογία;

ΥΓ3. «...νοημοσύνη κατσαρίδας, βουλιμία ακρίδας, αιμοδιψία νυχτερίδας, συνείδηση μύγας...»[Ελένη Μπουκαούρη,άθελά μας].

ΠΗΓΗ: www.ieidiseis.gr