Ποιότητες…

του Ρούντι Ρινάλντι
Ακούμε διαρκώς αριθμούς, ποσοστά, δείκτες. Εν γένει γίνεται λόγος για τις ποσοτικές πλευρές, τις μετρήσιμες πλευρές διαφόρων φαινομένων, με επικρατέστερο αυτό της οικονομίας. Λείπει εντελώς όμως κάθε συζήτηση για την ποιότητα ή τις ποιότητες που προκύπτουν, μεταβάλλονται, μετασχηματίζονται. Η σχέση ποιότητας και ποσότητας είναι μια διαλεκτική σχέση. Δηλαδή περιέχει αντιφάσεις και περάσματα από τη μια κατάσταση σε άλλη ή και άλλες.
Τι συμβαίνει με τη χώρα μας; Πάσχει από ποσοτικά ζητήματα που δεν επιφέρουν ποιοτικές αλλαγές;
Για παράδειγμα, όταν ο κλάδος των υπηρεσιών φτάνει το 80% του ΑΕΠ, είναι αυτό απλά ποσοτικό ζήτημα; Όταν τη διεύθυνση και τον έλεγχο της οικονομίας τον έχουν όργανα που διορίστηκαν από τους δανειστές και έχουν δικαιοδοσίες επί της συνολικής κινητής και ακίνητης περιουσίας της χώρας για 99 έτη, είναι αυτό σκέτα ένα ποσοτικό ζήτημα; Καπιταλισμός πριν, καπιταλισμός και τώρα; Είναι όντως τα πράγματα τόσο απλά; Η χώρα μας θα έχει ή δεν θα έχει κυριαρχία στα 131.957 τετραγωνικά χιλιόμετρα της έκτασής της; Και από πού συμπεραίνεται ότι η έκταση θα παραμείνει τόση, τυπικά και ουσιαστικά; Τι σχεδιάζουν οι μεγάλες δυνάμεις, τι διεκδικεί η Τουρκία, τι είναι ενημερωμένοι ότι θα χρειαστεί να παραδώσουν οι Έλληνες υπεύθυνοι;
Όταν κάποτε (όχι πολύ παλιά) γινόταν λόγος για «αποικία χρέους», περιγραφόταν μια ποιότητα – που για τον ΣΥΡΙΖΑ έληξε όταν ανακοίνωσε ότι… βγήκαμε από τα μνημόνια (αυτό θα πει πολιτικαντισμός και δημαγωγία). Αλλά το πρόβλημα παραμένει: τι είναι η χώρα μας από το 2010 και ύστερα, και προς τα πού οδηγείται; Αυτό το κεντρικό ερώτημα απωθείται. Δεν τίθεται καν. Επέστρεψαν όλοι στην «κανονικότητα» των αριθμών, της ποσότητας, των δεικτών. Και η αριστερά, μόνο για ποσότητες μιλά. Διεκδικήσεις, μισθούς, ψήφους, ποσοστά, θέσεις σε πόστα, εσωκομματικούς ανταγωνισμούς, κλίκες και φαγωμάρες. Πού καιρός για σκέψη περί ποιότητας. Είπαμε: καπιταλισμός πριν, καπιταλισμός και τώρα. Ξεπερασμένα πράγματα τα περί εξάρτησης της χώρας, και πολύ ρετρό τα περί αποικίας χρέους.

Δεν καταλαβαίνουν;

Έχει ειπωθεί πως η χώρα μετατρέπεται σε χώρο. Αυτό ορίζει μια νέα ποιότητα. Έχει επίσης ειπωθεί πως έχει μετατραπεί σε μετανεωτερική αποικία ή σε οργανική αποικία. Κι αυτοί οι προσδιορισμοί αφορούν ποιότητα, και δεν παραμένουν στο έδαφος των ποσοτικών αλλαγών ή δεικτών.
Για να συνεννοηθούμε, το ζήτημα της Διεξόδου της χώρας σχετίζεται με την αναίρεση αυτής της ποιότητας. Με την υπέρβαση, από την κατάσταση της μετανεωτερικής αποικίας, σε μια χώρα (κι όχι «χώρο» άσκησης ανταγωνισμών εταιριών και μεγάλων δυνάμεων, πεδίο βολής κ.λπ.).
Δεν μας καταλαβαίνουν, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Υπάρχει πρόβλημα όταν η TUI, μια γερμανική εταιρεία τουρισμού, μπορεί να επιβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση να κάνει πίσω στο μέτρο του τεστ όλων των τουριστών πριν έλθουν στην Ελλάδα. Υπάρχει πρόβλημα όταν η TUI επιβάλλει να γίνει μία πτήση από Σουηδία προς Ρόδο, παρόλο που δεν έχουν ανοίξει οι πτήσεις από εκεί προς τη χώρα μας, επειδή οι ταξιδιώτες ήταν πελάτες της. Υπάρχει πρόβλημα όταν, μετά το Νεώριο, οι Αμερικανοί της ONEX συζητούν να πάρουν όσο-όσο και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας.
Οι μπουλντόζες στο Ελληνικό συμβολίζουν την κεντρική θέση που θα έχει ο καζινοτουρισμός (τζόγος, νύχτα, πολυτέλεια, χλίδα) και την προβολή της «Ριβιέρας» με 6 ουρανοξύστες σαν παράδεισο. Παράδεισο όχι για τους ιθαγενείς, αλλά για την ελίτ-αλήτ, εγχώρια και βασικά ξένη. Η μετανεωτερική αποικία θα έχει τέτοια «φιλέτα» σαν το Ελληνικό. Αλλά θα έχει και Μόριες, θα έχει και στρατόπεδα εγκλεισμού μεταναστών, θα έχει και συνοικίες ή περιοχές (νησιά και πόλεις σε όλη τη χώρα) όπου θα φυτεύεται με το ζόρι το «πολυπολιτισμικό μοντέλο». Η οδός Πατησίων έχει δύο όψεις, διαφορετικές: μία το πρωί και μία το βράδυ. Σαν να διασχίζει δύο διαφορετικές χώρες…

Κάποτε…

Κάποτε γινόταν λόγος για το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Όσοι αναφέρονταν σε αυτό ήθελαν να τονίσουν ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας και, κατ’ επέκταση, της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας. Είχαν και το «βίτσιο» να το συνδέουν με την πορεία της χώρας και να αναλύουν κάθε φορά τη μορφή και τον ρόλο του. Γκουγκλάροντας το «ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» θα βρείτε το έργο του Νίκου Μπελογιάννη που γράφτηκε το 1945 με τον ίδιο τίτλο. Μετά από ψάξιμο ίσως βρείτε και το βιβλίο του Αχιλλέα Γρηγορογιάννη, επίσης με τον ίδιο τίτλο και με υπότιτλο «Νεοαποικισμός – Ληστοκρατία – Πετρέλαια», έκδοση 1975. Εάν επιμείνετε πολύ, θα βρείτε ένα ακόμη βιβλίο: το κάποτε πολυδιαβασμένο «Η εισβολή του ξένου κεφάλαιου στην Ελλάδα», του Τάκη Μπενά, που γράφτηκε στα τέλη της χούντας και πρωτοεκδόθηκε το 1978. Σχεδόν τίποτα άλλο! Ο Μπελογιάννης ασχολείται με το ζήτημα των δανείων και το ρόλο που έπαιξαν στον τόπο μας από το 1821 μέχρι το 1945. Ο Τάκης Μπενάς ασχολείται με τις άμεσες ξένες επενδύσεις που μεταπολεμικά πήραν έκταση, γιατί είχε ξεκινήσει ο μεγάλος γύρος των πολυεθνικών ανά τον κόσμο. Οι μελέτες μέχρι το 1980 μετρούσαν το ξένο κεφάλαιο στο 30% της ελληνικής οικονομίας και ποιοτικά έλεγχαν όλους τους νευραλγικούς κλάδους.

Τι είναι η χώρα μας από το 2010 και ύστερα, και προς τα πού οδηγείται; Αυτό το κεντρικό ερώτημα απωθείται. Δεν τίθεται καν. Επέστρεψαν όλοι στην «κανονικότητα» των αριθμών, της ποσότητας, των δεικτών…

Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο σήμαινε μια μεγάλης έκτασης απαξίωση και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και του δημόσιου τομέα. Η χρεομηχανή έστρωσε το δρόμο για να δεθεί με τον ζουρλομανδύα των μνημονίων η χώρα και να υπάρξει μια νέα ποιότητα: ο σχεδόν ολοκληρωτικός έλεγχος όλης της οικονομίας από το ξένο κεφάλαιο (χρηματιστική ολιγαρχία), και η υποθήκευση της χώρας για 99 χρόνια σε αυτό. Αυτή η νέα ποιότητα ξεχνιέται, δεν μπαίνει στην κεντρική θέση που (πρέπει να) έχει.

Το ζόρικο αλλά αναγκαίο

Στη Βουλή έχει βρεθεί, και μάλιστα ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Λύσης, ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος, γνωστός από τα μνημονιακά χρόνια για τη σημαντική αρθρογραφία του και ανάλυση της οικονομικής κατάστασης (συμβαίνουν και αυτά στην πολιτική μας ζωή). Σε άρθρο του με τίτλο «Υπερταμείο (ΕΕΣΥΠ), η μεγάλη ληστεία», που δημοσιεύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2019, αναλύει διεξοδικά τη δομή και τις αρμοδιότητες του Υπερταμείου. Και καταλήγει, για όσα έγιναν στην Ελλάδα, στην ακόλουθη διαπίστωση: «Μοναδική στην παγκόσμια ιστορία κατάσχεση, κατοχή και υποδούλωση μιας χώρας εν καιρώ ειρήνης».
Τώρα μπαίνουμε στη φάση της εξόφλησης άλλου τύπου δόσεων: τμημάτων κυριαρχίας, οικοπέδων θαλάσσιων και νησιών, περιοχών της χώρας, ζωνών οικονομικού ελέγχου, περιοχών αποθήκευσης εμπορευμάτων και ανθρώπινων ψυχών…
Τώρα η Ελλάδα ανήκει στη χρηματιστική ολιγαρχία. Η απελευθέρωση από τα νέα δεσμά είναι ζόρικο αλλά αναγκαίο «πράγμα»… Είναι μια ποιοτική μετασχηματιστική διαδικασία που περιλαμβάνει πάρα πολλές ποσοτικές αλλαγές-ρήξεις, συν μερικές έστω μικρές ποιοτικές. Και σαν μετάβαση-επιστέγασμα, μια μεγάλη αλλαγή ποιότητας.
Ο ανθρώπινος παράγοντας, ο υποκειμενικός παράγοντας, έχει μια αποφασιστική σημασία. Γι’ αυτό τονίζουμε και ξανατονίζουμε ότι χρειάζεται μια «νέα συνείδηση», ως πρώτος αναβαθμός ποιότητας.
 Για να ακολουθήσουν κι άλλοι…
edromos.gr