Ο ιός και το Τέλος της Ιστορίας – Η επόμενη μέρα για τον καπιταλισμό-ζόμπι

του Γιώργου Παπασίμου
Στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπινου γένους το εκάστοτε σύστημα εξουσίας και οι μηχανισμοί νομιμοποίησης αυτού επιχείρησαν με διάφορους τρόπους να θεμελιώσουν την άποψη, ότι η ιστορία μπορεί να ερμηνευτεί αιτιοκρατικά και γραμματικά. Ξεκινώντας πάντοτε από το τελικό αποτέλεσμα μιας ιστορικής περιόδου, επιχείρησαν να μετατρέψουν αυτό σε σιδερένιο ιστορικό νόμο, με την έννοια ότι μόνο αυτό θα μπορούσε να υπάρξει και ότι αυτό αποτελούσε το τέλος της ιστορικής διαδρομής.
Πρόκειται για την μηχανιστική, ντετερμινιστική θεώρηση της ιστορίας, που επανειλημμένα έχει συντριβεί από την πραγματικότητα. Αιτιοκρατικοί νόμοι και αντικειμενικοί κανόνες στο ιστορικό μέλλον δεν μπορούν να υπάρξουν, καθώς
παραμονεύει το τυχαίο, που ανατρέπει προβλέψεις, κανόνες και δόγματα. Χαρακτηριστικές και αντίθετες περιπτώσεις τέτοιας θεώρησης, είναι οι εξής:
Κατά τον 20ο αιώνα από την πλευρά των διαστρεβλωτών επιγόνων του Μαρξ, θεωρήθηκε ότι η επανάσταση του 1917 στην ΕΣΣΔ, όπου θεμελιώθηκε ένας ιδιότυπος κρατικός καπιταλισμός με κοινωνικές παροχές και πολιτικό αυταρχισμό, όχι μόνο αποτελούσε την υλοποίηση της κομμουνιστικής ουτοπίας, αλλά ότι πλέον στο μέλλον αιτιοκρατικά, μέσω αυτών των δομών, θα επέρχονταν η υπέρβαση του καπιταλισμού.
Από την άλλη πλευρά, στο τέλος του 20ου αιώνα και αρχές του 21ου οι θιασώτες του παγκόσμιου καπιταλισμού, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη, διακήρυξαν το τέλος της Ιστορίας του ανθρώπου και το θάνατο των ιδεολογιών, με προεξέχοντα τον Φράνσις Φουκουγιάμα. Αυτή η αίσθηση αλαζονείας και η δόμηση της παγκοσμιοποίησης, ως μιας φαντασιακής ολοκληρωμένης γεωπολιτικής ενότητας υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, αποτέλεσε τον δούρειο ίππο της παρακμής των νικητών.

Ανεξέλεγκτος καπιταλισμός-ζόμπι

Η πλήρης διάρρηξη κάθε πλαισίου ελέγχου στο χρηματιστηριακό σύστημα και η ανεξέλεγκτη καπιταλιστική επέκταση με μετατροπή της Κίνας σε πλανητικό καπιταλιστικό εργοστάσιο παραγωγής, είχε δραματικές συνέπειες για την ηγεμονία των ΗΠΑ, την πρωτοκαθεδρία της Δύσης και κυρίως για την ίδια την ανθρωπότητα. Ο μεν καπιταλισμός έχει γίνει ανεξέλεγκτος και επικίνδυνος, λειτουργώντας σαν «ζόμπι» σύμφωνα με την εύστοχη αναφορά του Κρις Χάρμαν, η δε παγκόσμια γεωπολιτική ισορροπία έχει μετατραπεί σε ένα ασταθές εκκρεμές.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, που αποτελούσε ένα ιδιότυπο σύστημα παγκόσμιας ισορροπίας, το διαδέχτηκε η πλήρης πλανητική ανισορροπία, που επιβλήθηκε από την αλαζονεία και τις αβελτηρίες των νικητών. Αυτή η εύθραυστη και ρευστή παγκοσμιοποίηση ως προς το ζήτημα ηγεμονίας και των στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας αποσαθρώνεται σήμερα από τον τυχαίο και αστάθμητο παράγοντα, που πάντα εμφανίζεται στην ιστορική εξέλιξη του ανθρώπου, που είναι η πανδημία του κορονοϊού.
Τα πάντα τίθενται εν αμφιβόλω, από την έννοια της άτρωτης παγκοσμιοποίησης και της εξαφάνισης του ρόλου του εθνικού κράτους, την δραματική μείωση και συντριβή του κράτους πρόνοιας και των συστημάτων δημόσιας υγείας προς όφελος της αγοράς και των ιδιωτών, έως τη χειραγώγηση των μαζών, μέσω του αδηφάγου καταναλωτισμού και της ιδιώτευσης στις σύγχρονες μεταδημοκρατίες. Πρόκειται για στραπάτσο της παγκοσμιοποίησης και της κατάργησης των συνόρων των εθνικών κρατών.
Από το άνοιγμα και την ισοπέδωση των πάντων υπέρ των συμφερόντων της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, των πολυεθνικών και των φεουδαρχών του πλούτου, οδηγηθήκαμε στο κλείσιμο των πάντων. Έτσι έχουμε… συνέχεια στο SLpress.gr