Αποτροπή

Του Μανώλη Εγγλέζου Δεληγιαννάκη από την Ρήξη (φ. 157) που κυκλοφορεί στα περίπτερα. 
Η τουρκική επιθετικότητα εκπλήσσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Πιθανότατα αυτό εξηγείται από την άρνηση σύνδεσής του με την κοινωνία, τον λαό, την πατρίδα. Έχουν επιλέξει να εκπροσωπούν τις ελίτ τις συνδεδεμένες με ξένα συμφέροντα, το φαντασιακό τους βρίσκεται στη Δύση και η ενασχόληση με τα προβλήματα της χώρας είναι μπανάλ γι’ αυτούς. Κι ενώ κοιμόνταν στις Βρυξέλλες, ξυπνήσανε στο Αιγαίο.
Η χώρα στερείται ανάγνωση της κατάστασης και στρατηγική για να αντιμετωπιστεί αυτή. Και οι ελίτ προτιμούσαν να αγνοούν τις απειλές, να φαντασιώνονται ελληνοτουρκικές φιλίες και να περιθωριοποιούν όποιον μιλάει για την κατάσταση:
«Αφού δεν έχει νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα» θα τραγουδήσει ο Σαββόπουλος και θα εκφράσει αυτό που γίνεται. Αντί για αποτροπή, που σημαίνει ετοιμότητα για αντίδραση και δημιουργία κόστους στην Τουρκία αν επιτεθεί, έχουν επιλέξει τον κατευνασμό.
Η άγνοια μέχρις αφασίας των ζητημάτων διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα: Ποιος δεν θυμάται τις δηλώσεις του Μπαλάφα του ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία», τείνοντας κλάδο ελαίας στους γενοκτόνους αναθεωρητές του στάτους κβο;
Ποιος δεν άκουσε με αγανάκτηση τον υπουργό Δένδια της Νέας Δημοκρατίας να διαχωρίζει τα δικαιώματα Κρήτης και Καστελόριζου σε ΑΟΖ, αναφερόμενος στο μεγάλο μέγεθος της Κρήτης, υπονοώντας ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ..
Ποιος δεν θυμάται τον Κοτζιά να μας εγκαλεί ως μοναχοφάηδες που θέλουμε να κρατήσουμε για την Ελλάδα την ΑΟΖ που «δικαιούται» η Τουρκία;
Ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ λειτουργούσαν για καιρό ως παπαγαλάκια του Ερντογάν. Μόνο που ο τελευταίος δεν μπορεί πια να περιμένει τη σταδιακή διολίσθηση της Ελλάδας στις θέσεις του. Ήδη εμφάνισε και χάρτη με την Κρήτη τούρκικη, εκτός από Χανιά.
Κι όταν εμφανίζονται τα γελοία επιχειρήματα των Τούρκων, εμείς δεν πρέπει ούτε να γελάμε ούτε να εφησυχάζουμε επικαλούμενοι το διεθνές δίκαιο. Γιατί το δίκιο σου φτάνει μέχρι εκεί που μπορείς να το υπερασπιστείς.
Ο Ερντογάν τα θέλει όλα τώρα κι αυτό φέρνει σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς μας, που, αν και ενδοτικοί, αν και εθνομηδενιστές, αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν αυτή την επιθετικότητα γιατί δεν μπορούν να κάμουν αλλιώς.
Ήδη, ο γονιδιακός τους εθνομηδενισμός, απότοκο της μήτρας του σημιτικού ΠΑΣΟΚ που διαχύθηκε δεξιά κι αριστερά, τους καθιστά ανάξιους να αποτιμήσουν τον κίνδυνο συνολικά και τους περιορίζει σε σπασμωδικές και αποσπασματικές αντιδράσεις.
Και καλώς επιδίδονται τώρα σε διπλωματικό Μαραθώνιο γύρω από τη Λιβύη, αλλά επιμένουν να μην οριοθετούν ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Κύπρο.
Καλώς υπεγράφη ο αγωγός EASTMED, αλλά αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την ασύμμετρη απειλή του μεταναστευτικού, το οποίο εμφανώς χρησιμοποιεί ως εργαλείο η Τουρκία.
Και, βέβαια, απουσιάζει το συνολικό δόγμα αποτίμησης των εχθρών και φίλων μας, το σχέδιο αποτροπής, η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική σε έναν πολυπολικό πλέον κόσμο.
Όταν όμως λειτουργείς σαν πειθήνιος υπηρέτης της Αμερικής, κανένα σεβασμό δεν αξίζεις. Γιατί ο σεβασμός κερδίζεται, κι εμείς έχουμε χάσει κι αυτόν και την κυριαρχία της χώρας. Είναι ανάγκη επιβίωσης πια ο λαός να οργανωθεί σε νέες προσπάθειες, καθώς τα ζητήματα αυτά είναι πολύ σοβαρά για να τα διαχειρίζονται οι ΜΚΟ, οι ντόπιοι υπάλληλοι των πρεσβειών και φασίστες προβοκάτορες.
Η αντίδραση του λαού στα νησιά του Β. Αιγαίου, η δημοσκοπική καταβαράθρωση της κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά και το λαθρομεταναστευτικό, ενώ συγχρόνως αυξάνει τη διαφορά της από τον ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει και τα όρια των αντοχών του πολιτικού κατεστημένου και του εθνομηδενιστικού τόξου.
Η ήττα είναι μπροστά μας, η Τουρκία εξοπλίζεται κι εμείς απαξιούμε να διαθέσουμε κονδύλια για την άμυνα στον προϋπολογισμό. Αν είχαμε στρατηγική, θα ξεκινούσαμε από τώρα, από χτες, το κλείσιμο των συνόρων, την απαίτηση συμπαραγωγής και αντισταθμιστικών ωφελημάτων σε αγορές εξοπλισμού απ’ έξω, στη δημιουργία δικών μας εξοπλισμών, σε μιαν εποχή που ο έξυπνος και ηλεκτρονικός πόλεμος βρίσκονται στο προσκήνιο και ταιριάζουν στην τεχνική γνώση και επινοητικότητα του λαού μας. Μια τέτοια στρατηγική θα δημιουργούσε τεχνογνωσία, πρόσθετο κύκλο στην οικονομία, εξαγωγές.
Άραγε, όλα αυτά θα τα συζητήσουμε σοβαρά μόνο μετά από κάποια ήττα διπλωματική ή στρατιωτική στην οποία μας οδηγούν ηγεσίες που δεν ξέρουν πού πατάν και πού πηγαίνουν;