Ο αγώνας τώρα αρχίζει

Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη από το ιστολόγιο με το Τουφέκι και τη Λύρα

Πολλοί φίλοι, απογοητευμένοι από την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, θεωρούν ότι η μάχη χάθηκε, ότι ηττηθήκαμε, ότι όλα τέλειωσαν. Αυτή όμως είναι μια όψη του νομίσματος. Μια άλλη προσέγγιση δείχνει διαφορετικά πράγματα.

Ο αγώνας ενάντια στη Συμφωνία της προδοσίας υπέστη μια κοινοβουλευτική ήττα, μέσα από κολοτούμπες, αμφιβόλου ηθικής πρακτικές, αναδεικνύοντας τη μικρότητα ορισμένων καρεκλοκένταυρων και επίορκων. Στον πόλεμο για τη σωτηρία της Πατρίδας όμως αποτέλεσε ένα σταθμό που μπορεί να αντιστρέψει το συνολικό κατήφορο.

Ήδη, αμφισβήτησε το κομματικό κατεστημένο, διαλύοντας δύο κόμματα, το Ποτάμι και τους ΑΝΕΛ, και υποχρεώνοντας δυο ακόμα, τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ να συρθούν πίσω από τις θέσεις του. Ανάγκασε το ΚΚΕ και το ΛΑΕ να κάμουν, έξω και την τελευταία στιγμή, πορείες κατά της Συμφωνίας, διαπερνώντας το πολιτικό φάσμα σε όλη του την έκταση.

Απεγκλώβισε ένα μεγάλο αριθμό πολιτών από τα κομματικά στρατόπεδα, ανοίγοντας το δρόμο να εκφραστεί οργανωτικά ο δημοκρατικός πατριωτικός χώρος.

Αυτή είναι μια διαδικασία που θα χρειαστεί χρόνο, που θα πρέπει να περάσει από μια φάση πολυδιάσπασης σε μία πιο ώριμη ώσμωσης και σύνθεσης των διάφορων απόψεων και συλλογικοτήτων. Αλλά η πορεία αυτή έχει ξεκινήσει.

Έφερε τη νεολαία στο προσκήνιο, προς έκπληξη όλων, αφού τη θεωρούσαν αδιάφορη και αποπολιτικοποιημένη. Και ίσως, η αηδία προς το πολιτικό προσωπικό της Χώρας, να οδηγούσε πράγματι στην αποστράτευση του λαού, και των νέων. Η προδοσία όμως των Πρεσπών και η συνειδητοποίηση του ότι μπαίνουν πια ζητήματα εξαφάνισης του λαού μας, οδήγησε στην αφύπνιση και δραστηριοποίηση της κοινωνίας. Η οποία δεν πρέπει να θεωρήσει ότι τέλειωσαν όλα, αλλά ότι το αντάρτικο απέναντι στο ΝΑΤΟ και τους υπαλλήλους τους, απέναντι στο Νεοοθωμανισμό κα τα γιουσουφάκια του, περνάει σε άλλο στάδιο.
Ήδη, φωνές από την «υπεύθυνη» αξιωματική αντιπολίτευση, μας λένε ότι δεν μπορεί να καταγγελθεί η Συμφωνία. Επιβεβαιώνουν τις υποψίες ότι η καταψήφιση της Συμφωνίας έγινε για τα μάτια και εκ του ασφαλούς και ότι σύρθηκε σε θέσεις που δεν ενστερνίζεται κατά την ψήφιση της Συμφωνίας. Αυτό θα πρέπει να το σταθμίσει και ο λαός όταν έρθει η ώρα. Γιατί η Συμφωνία καταγγέλλεται. Και νομικά, μέσα από τις συνεχείς παραβιάσεις ακόμα και αυτών των λεόντειων υπέρ τους όρων από τα Σκόπια. Και πολιτικά, μέσα από την άσκηση εξωτερικής πολιτικής με σχέδιο και όραμα, η οποία λείπει εδώ και δεκαετίες από την Ελλάδα. Με καθημερινή έμπρακτη αμφισβήτηση της σε τοπικό και διεθνές επίπεδο.

Αλλά το ζήτημα δεν περιορίζεται στα Σκόπια, υπάρχει πάντα ο Νεοθωμανισμός, το χρέος, το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, η παραγωγικότητα, και τελικά η ανάκτηση των αξιών που έχουν υποχωρήσει στο βωμό της κατανάλωσης και του ατομισμού, στο βωμό του δυτικότροπου εκσυγχρονισμού.

Ένας μόνο εκσυγχρονισμός απαιτείται, αυτός που θα γίνει με δικά μας μέσα, με δικές μας ιδέες, προσαρμοσμένος στην Ελληνική ιδιαιτερότητα. Που θα πάρει ιδέες μέσα από την Παράδοσή μας, την Κοινοτική μας εμπειρία, τις αξίες της Ελευθερίας και της Αντίστασης. Που θα πάρει ιδέες και από τους λαούς όλου του κόσμου, στους οποίους ο λαός μας έχει επίσης δώσει πολλαπλάσια. Και που θα τις αφομοιώσει στις δικές μας συνθήκες.

Ο αγώνας για την ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών υπόσχεται πολύ περισσότερες ελπίδες. Είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα υπάρξει μια συνολική αντίσταση στην παρακμή, κι αν αποτύχει θα οδηγήσει στην εξαφάνιση μας ως συλλογικότητας. Κι εμείς δεν θα το επιτρέψουμε.