Υποκρίνονται σκανδαλωδώς

του Γρηγόρη Ρουμπάνη
Όλοι τους εκεί πάνω στις Βρυξέλλες. Διότι είναι γερμανόφρονες. Δεν πρόκειται ούτε για ιταλικό, ισπανικό, ούτε καν ελληνικό τα ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση και μπήκαν στην ατζέντα του Eurogroup και του EcoFin ή θα συζητηθούν στη συνάντηση των ηγετών, εντός του Δεκεμβρίου, στην παρδαλή αίθουσα του πολυδάπανου κτιρίου Europa. Είναι πρωτίστως γερμανικό.
Με την κρίση του 2008 διαπιστώθηκε ότι οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν αυτές που είχαν εκτεθεί σε τοξικά προϊόντα. Τις αμαρτίες τους όμως πλήρωσαν οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και άλλοι που τους κακομεταχειρίστηκε όσο ποτέ-μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο-η γερμανική προπαγάνδα. Δέκα χρόνια μετά από την ιστορική αυτή καμπή για την ΕΕ η αδελφότητα των Βρυξελλών διαπιστώνει ότι έχει πάλι προβλήματα. Το ακριβές όμως είναι ότι δεν ξεπέρασε ποτέ τα παλιά που όλο φουντώνουν, φουντώνουν, φουντώνουν.

Η γερμανική ατμομηχανή, στην οποία είχε επενδύσει η αμερικανική εξωτερική πολιτική επί προεδρίας Χάρι Τρούμαν για τη μεταπολεμική ανάκαμψη ολόκληρης της Δ. Ευρώπης, τελικά δεν λειτούργησε παρά μόνο για τον εαυτό της. Όλες οι άλλες χώρες και κυρίως αυτές του Νότου:

• Έστειλαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες ως εργάτες για την ανασυγκρότηση της ρημαγμένης από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς Γερμανίας αφήνοντας πίσω τη δική τους ανάπτυξη. • Μερικά χρόνια αργότερα, κι όταν η γερμανική οικονομία δεν απέδιδε τα κατά των σχεδιαστών της προσδοκώμενα, με τη συνομολόγηση του ευρώ μετάγγισαν πολύτιμο δικό τους αίμα στο Βερολίνο, πριν αρχίσει να τρεκλίζει αποκαμωμένο από τον παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Ταυτοχρόνως, το γερμανικό σύστημα παραγωγής αθέμιτου ανταγωνισμού και παράνομου πλουτισμού αποδείχθηκε το πλέον ευφάνταστο και αποδοτικό. Από τη Siemens μέχρι τη Volkswagen και από τη Lidl μέχρι την ίδια τη Deutche Bank έχουν γραφτεί χιλιάδες επί χιλιάδων σελίδων δικογραφίες και ρεπορτάζ με περιεχόμενο που ούτε ο τολμηρότερος σεναριογράφος του Χόλυγουντ δεν μπόρεσε να επινοήσει. Και συνεχίζονται να γράφονται σελίδες δόξης.
Την τελευταία εβδομάδα, 170 (εκατόν εβδομήντα) στελέχη της εισαγγελίας και της αστυνομίας του Βερολίνου εισέβαλαν αιφνιδιαστικά στα γραφεία της κεντρικής γερμανικής τράπεζας στη Φρανκφούρτη κι άρχισαν να συγκεντρώνουν νέα στοιχεία για διευκόλυνση επιφανών πελατών της στη φοροδιαφυγή και τον ύποπτο πλουτισμό. Η ζημιά στα δημόσια έσοδα είναι-και πάλι-κάτι παραπάνω από εμφανής, ενώ ο κίνδυνος από τα τοξικά προϊόντα της τα οποία εμπλουτίζει ακόμα μεγαλύτερος.
Ουδείς όμως από τους οικονομισάριους των Βρυξελλών (δείχνει να) ανησυχεί ή να προβληματίζεται για την έκταση της σήψης στο βασίλειο της Άγγελας Μέρκελ. Θα πληρώσουν και πάλι άλλοι.
Αν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο με την κεντρική ιταλική τράπεζα ή την Τράπεζα της Ελλάδας, θα είχαν φτάσει ήδη αυτοπροσώπως στη Ρώμη ή την Αθήνα η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Πιέρ Μοσκοβισί και μισό τάγμα τυμβωρύχων με γκρι κουστούμια, για να ελέγξουν τα πεπραγμένα των αφρόνων του Νότου, ενώ ο Μάριο Ντράγκι θα έκλεινε βιαστικά τη στρόφιγγα του χρήματος μέχρι να καταρτιστεί κατεπειγόντως ένα σκληρό μνημόνιο εις βάρους τους προς γνώση και συμμόρφωση. Καμώνονται ότι χαίρει άκρας υγείας το σύστημα στην Ευρώπη τους. Ωστόσο αυτό ακριβώς το σύστημα είναι που καταρρέει.
Η αρχή έγινε με τους κραδασμούς σε Ιρλανδία και Ελλάδα, μα μια και τίποτα δεν διορθώθηκε χάριν του κοινωνικού οφέλους, τα πράγματα έχουν πάρει έναν άκρως απειλητικό δρόμο. Όχι πια για χώρες της περιφέρειας αλλά για τα βαριά ονόματα της ηπείρου.
Στη Γαλλία, ο Εμανουέλ Μακρόν βλέπει ήδη «κίτρινη κάρτα» από τα «κίτρινα γιλέκα», που διαμαρτύρονται για τις ελληνικής έμπνευσης αυξήσεις φόρων στα καύσιμα και η ένταση στους δρόμους του Παρισιού και των άλλων μεγάλων πόλεων αρχίζει να θυμίζει Μάη του 1968.
Στη Βρετανία, η Τερέζα Μέι νιώθει όλο και πιο άβολα πίσω από το γραφείο της στη Ντάουνιγκ Στριτ, καθώς υπουργοί της κυβέρνησής της διαπιστώνουν ότι με την υπό έγκριση συμφωνία αποχώρησης της χώρας από την ΕΕ περισσότερο το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες ωφελούνται παρά το Λονδίνο (αν και η εντολή που έλαβαν από το εκλογικό σώμα ήταν για το ακριβώς αντίθετο).
Στην Ιταλία, η αιρετική δεξιά κυβέρνηση φωνάζει ότι δεν πρόκειται να κάνει τη χώρα Ελλάδα και ετοιμάζεται για σκληρό πόλεμο.
Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση καμώνεται πως όλα πια είναι εντάξει και μπροστά της ανοίγεται διάπλατα η λεωφόρος της ανάπτυξης και της ευημερίας (με τη βοήθεια και των γερμανικών αποζημιώσεων, θέμα που προεκλογικά ανοίγει ο κ. Τσίπρας), αλλά η Washington Post αναρωτιέται «πού πήγαν τα παιδιά στην Ελλάδα;» Για να θέσει το ίδιο της το ρεπορτάζ την απάντηση, «στην ξενιτιά για να βρουν μια καλύτερη ζωή», ή δεν γεννιούνται πια με τους παλιούς ρυθμούς νέες ζωές στη ρημαγμένη χώρα.
Αυτή είναι η γερμανική αντίληψη περί Ευρώπης, η οποία αξιοποίησε στο έπακρο αδυναμίες, ιδιαιτερότητες και εγωπάθειες των «κατώτερων» λαών και χωρών για να αναδειχθεί η ανωτερότητα του Βερολίνου.
Κι είναι τέτοιος ο βαθμός της αποκρουστικότητας που έχει θρέψει αυτή η αντίληψη, που δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναστοχάζονται πώς θα ήταν η ήπειρος ολόκληρη, αν ευδοκιμούσε το σχέδιο του Χένρι Μοργκεντάου, υπουργού Οικονομικών επί Φραγκλίνου Ρούσβελτ, για αποβιομηχανοποίηση της μεταπολεμικής Γερμανίας και διασκόρπιση των βιομηχανικών μονάδων της στις χώρες των νικητών (μεταξύ αυτών και την Ελλάδα που διεκδικούσε εκατό), ώστε να μην αποτελέσει ξανά απειλή για την ανθρωπότητα. Σχέδιο που καλόβλεπαν τόσο ο τότε Αμερικανός πρόεδρος όσο και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, αλλά οι διάδοχοί τους σε ΗΠΑ και Βρετανία είχαν διαφορετική άποψη και εφάρμοσαν αντίθετη πολιτική. Δυστυχώς, λένε οι ευρωσκεπτικιστές…
από το «https://iskra.gr/»