Όσο
περνούν τα χρόνια και το σώμα γέρνει περισσότερο στη γη, αναπολείς
πολλά από τη χαμένη ζωή σου. Μα πιο πολύ αναζητάς την χαμένη αθωότητα
των παιδικών σου χρόνων!.. Πάντα ταύτα ήλθαν κατά νου του γράφοντος,
όταν άκουσε χθες ένα παιδάκι τεσσάρων ή πέντε ετών να ρωτάει επιμόνως το
μπαμπά του να του πει … πώς μπήκε στην κοιλιά της μαμάς του!! Το έλεγε ο
Χριστός βλέποντα τα παιδιά: · «Άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά
ελθείν προς με· των γάρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ.
ιθ΄ 14)!..
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ
ορισμένα παιδάκια να παίζουν και να κάνουν αθώες ερωτήσεις στους γονείς
τους, το λιγότερο που σκέφτεσαι εκείνη την ώρα είναι η χαμένη αθωότητα
των παιδικών μας χρόνων!
Τα παιδάκια γεννώνται με βλέμμα αθώο και αγνό. Με μια τρυφερότητα που έρχεται κατευθείαν από τον ουρανό. Μια αθωότητα αγγέλων, όπως ακριβώς τη φανταζόμαστε όταν βλέπουμε τις ιερές εικόνες των εκκλησιών.
Και διερωτάσαι, λοιπόν, γιατί ο άνθρωπος χάνει αυτή την αθωότητα, γίνεται πονηρός και όλα τα βλέπει με τον μανδύα ενός επίπλαστου ανθρωπισμού, που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο σκληρός και ανελέητος.
Δυστυχώς, σήμερα η παιδική αφέλεια, που μπορεί να έχει κάποιος, η ευπιστία ή η αγαθοσύνη θεωρούνται μέγα αμάρτημα (!) και όταν είσαι αφελής, αγαθός ή απονήρευτος το λιγότερο, που χαρακτηρίζεσαι είναι …. οπισθοδρομικός, καθυστερημένος, συντηρητικός!
Τα παιδάκια γεννώνται με βλέμμα αθώο και αγνό. Με μια τρυφερότητα που έρχεται κατευθείαν από τον ουρανό. Μια αθωότητα αγγέλων, όπως ακριβώς τη φανταζόμαστε όταν βλέπουμε τις ιερές εικόνες των εκκλησιών.
Και διερωτάσαι, λοιπόν, γιατί ο άνθρωπος χάνει αυτή την αθωότητα, γίνεται πονηρός και όλα τα βλέπει με τον μανδύα ενός επίπλαστου ανθρωπισμού, που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο σκληρός και ανελέητος.
Δυστυχώς, σήμερα η παιδική αφέλεια, που μπορεί να έχει κάποιος, η ευπιστία ή η αγαθοσύνη θεωρούνται μέγα αμάρτημα (!) και όταν είσαι αφελής, αγαθός ή απονήρευτος το λιγότερο, που χαρακτηρίζεσαι είναι …. οπισθοδρομικός, καθυστερημένος, συντηρητικός!
Τι είναι εκείνο, λοιπόν, που τον κάνει τον άνθρωπο να γίνεται πονηρός και δεν παραμένει αθώος, όπως στα παιδικά του χρόνια; Και γιατί από την αθωότητα περνάει στην πονηρία , η οποία δείχνει μια κακή εσωτερική φύση, αφού ρέπει συνεχώς προς την απάτη, την πανουργία και την δολιότητα;
Κι όχι μόνον!..
Γιατί είμαστε καχύποπτοι, φιλύποπτοι και για να είμαστε … «in», δηλαδή «μέσα στα πράγματα», θα πρέπει να θεωρούμαστε πανέξυπνοι και διαβολεμένοι;
Η ταπεινή ιστοσελίδα μας, εδώ και ένα χρόνο που λειτουργεί, ακολούθησε μια σκόπιμη πολιτική για να δούμε και το πραγματικό… βαρόμετρο διαφόρων προτιμήσεων των επισκεπτών ή επισκεπτριών, που μας επισκέπτονται. Κοντολογίς, θέλουν να διαβάζουν σοβαρά ή τα λεγόμενα «ελαφρά» θέματα;
Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να σας ενημερώνουμε, ότι η μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα άρθρων, μελετών ή ερευνών που κάνουμε και δημοσιεύουμε (ή αναρτούμε), δεν γίνεται σε σοβαρά θέματα (Ελληνισμός, Χριστιανισμός, Ιερά Παράδοση κλπ), αλλά σε εκείνα τα οποία έχουν ή περιέχουν ένα ελαφρό ή σεξιστικό περιεχόμενο, έστω κι αν είναι χιουμοριστικά, όπως είναι η στήλη του «Νέου Ρωμηού»!..
Για να συνειδητοποιήσουμε καλύτερα το θέμα, σε μια σειρά εβδομήντα περίπου κατηγοριών θεμάτων ή 11.500 άρθρων που έχουμε δημοσιεύσει ή αναρτήσει μέχρις στιγμής στην Ιστοσελίδα μας (!!), τα άρθρα που διαβάζουν περισσότερο οι επισκέπτες μας δεν είναι αυτά που έχουν σχέση με Ελληνισμό, Ορθοδοξία, Παραδόσεις κλπ, αλλά εκείνα, που έχουν σχέση με την … Ελένη Μενεγάκη, τη Φαίη Σκορδά, τη Σταματίνα Τσιμτσιλή και τόσες άλλες Ελληνίδες τηλεπαρουσιάστριες, ηθοποιούς, καλλιτέχνιδες, μοντέλα κλπ (!!).
Αυτό και μόνο το γεγονός αποδεικνύει ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι έχουμε γίνει πολύ υποκριτές και, ασφαλώς, έχουμε απεμπολήσει προ πολλού την χαμένη αθωότητά μας, ενώ στη θέση της τοποθετήσαμε την πονηρία, την κατεργαριά, την δολιότητα, την δυσπιστία, την υπόνοια ή την καχυποψία!
Πάντα ταύτα ήλθαν κατά νου του γράφοντος, όταν άκουσε χθες ένα παιδάκι τεσσάρων ή πέντε ετών να ρωτάει επιμόνως το μπαμπά του να του πει … πώς μπήκε στην κοιλιά της μαμάς του !!
Δεν θα μιλήσω για τα τρανταχτά -και εις μάκρος χρόνου- γέλια της ομήγυρης, αλλά το αθώο προσωπάκι του παιδιού το οποίο, μη δυνάμενο να αντιδράσει και αισθανόμενο ασφαλώς κάποια «ενοχή», κοκκίνισε από ντροπή και πήγε τρέχοντας σε μία γωνία κλαίγοντας απαρηγόρητο με τα χεράκια του να καλύπτουν το αθώο προσωπάκι του!
Κι αυτή η σκηνή με συγκλόνισε!...
Που είναι άραγε η χαμένη αθωότητά μας;
Με σεβασμό και τιμή
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου