Ο ΣΥΡΙΖΑ κατασκευάζει ανύπαρκτες διαχωριστικές γραμμές και κατηγορεί τους άλλους για… διχασμό

του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Με τα μνημόνια προφανώς και να μην έχουν τελειώσει (το… 2060 απέχει αρκετά άλλωστε) αλλά την προεκλογική περίοδο να έχει ξεκινήσει, στο ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν «διαχωριστικές γραμμές». 

Έτσι λοιπόν, φρέσκος φρέσκος ο Δημήτρης Τζανακόπουλος (που μια αναδρομική συγγνώμη για τις βλακείες περί «οργανωμένου σχεδίου» για πυρκαγιές ακομη δεν έχει ζητήσει) έσπευσε να τονίσει ότι «ο πολιτικός λόγος ο δικός μας πάντα εκινείτο στην ανάδειξη των διαχωριστικών γραμμών από το παλιό πολιτικό σύστημα που κυβέρνησε τη χώρα μέχρι το 2015», για να προσθέσει ότι «ο πρωθυπουργός φωτογράφισε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα», ενώ αναρωτήθηκε «για ποιο λόγο θα πρέπει να ξεχάσουμε το πολιτικό προσωπικό και τους παράγοντες της οικονομικής ελίτ, τον τρόπο που είχε δομηθεί η

ελληνική οικονομία και τελικά οδηγηθήκαμε στην καταστροφή». 

Όντως, ο Τσίπρας μιλώντας στην Ιθάκη αυτό προσπάθησε να κάνει. Να πει ότι εκπροσωπεί την Ελλάδα που αγωνίστηκε και όχι το παλιό μνημονιακό πολιτικό προσωπικό, τους Παπαδήμους και τους Σαμαροβενιζέλους. 

Έφτασε μάλιστα να πει ότι η καταστροφή των μνημονίων κράτησε 5 χρόνια, αλλά μετά ο λαός «βγήκε από το αμπάρι».

Δηλαδή, τα υπόλοιπα 3 χρόνια που κυβερνάει αυτός, που ψήφισε και εφάρμοσε και αυτός μνημόνιο, που έκανε περικοπές και αυτός στις συντάξεις, που «πέτυχε» πρωτογενή πλεονάσματα σε βάρος των νοσοκομείων και των σχολείων, που ξεπούλησε δημόσιες επιχειρήσεις και έκανε ουκ ολίγα χατίρια σε επιχειρηματίες, και που δέσμευσε τη χώρα σε λιτότητα σε βάθος δεκαετιών, δεν ήταν μνημόνια και πολιτική κοινωνικής καταστροφής!

Στην πραγματικότητα, ούτε ο λαός βγήκε ποτέ από το αμπάρι, ούτε η αριστερά πήρε το τιμόνι. Ο ΣΥΡΙΖΑ τα τρία αυτά χρόνια έγινε ένα μνημονιακό κόμμα. 

Οι πολιτικές που εφάρμοσε ήταν αντικοινωνικές και νεοφιλελεύθερες. 

Τα κοινωνικά μέτρα που πήρε ήταν ελάχιστα και θα μπορούσαν να τα είχαν πάρει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Ξέρει ότι εφάρμοσε την ίδια πολιτική που θα εφάρμοζαν και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. 

Έχει συναινέσει ότι αυτή η πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξει σε βάθος δεκαετιών.

Και τώρα έρχονται εκλογές. 

Και θέλει να πάρει πάλι την εξουσία ή να χάσει με τέτοιους όρους που θα τον κρατήσουν μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. 

Όμως, πέραν του επικοινωνιακού παιχνιδιού με το θέμα των συντάξεων, δεν μπορεί να υποσχεθεί κάποια πραγματικά φιλολαϊκά μέτρα. 

Και εκλογές με το «ελληνικέ λαέ σου υπόσχομαι την ίδια πολιτική λιτότητας, εργασιακής επισφάλειας και αναιμικής ανάπτυξης» δεν κερδίζονται.

Ούτε μπορεί να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον «απολογισμό» του έργου του, γιατί τότε θα αποδειχτεί η πολιτική γύμνια του.

Γιατί αυτοί που κάποτε ξιφουλκούσαν κατά της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative – δεν υπάρχει εναλλακτική), θα πρέπει να εξηγήσουν πώς έγιναν πρωταθλητές των νεοφιλελεύθερων μέτρων. 

Γιατί αυτοί που κάποτε έλεγαν «Go Back κ. Μέρκελ», σήμερα πρέπει να εξηγήσουν γιατί κρέμονται από τα χείλια του Γιουνκέρ, του Τουσκ και του Μοσκοβισί.

Γιατί ο Τσίπρας που υποσχέθηκε ότι θα καταργούσε τα μνημόνια με ένα άρθρο και ένα νόμο, σήμερα πανηγυρίζει γιατί τα εφάρμοσε καλύτερα από όλους.

Ο Τσίπρας λοιπόν χρειάζεται να φτιάξει τη δική του πόλωση, να χαράξει διαχωριστικές γραμμές. 

Γι’ αυτό και προσπαθεί να ξαναπεί ότι υπάρχουν τα μνημονιακά κόμματα από τη μια, ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, ακόμη και εάν και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επισήμως μνημονιακό κόμμα. 

Γι’ αυτό και στην ομιλία του υποστήριξε ότι οι «σύγχρονοι μνηστήρες είναι εδώ και στέκονται ακόμα απέναντι.

Είναι όσοι επιθυμούν να δουν το καράβι ξανά να θαλασσοδέρνεται και το λαό ξανά στα αμπάρια».

Βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ την ίδια πολιτική προτείνει με τους «σύγχρονους μνηστήρες», καθώς αποδείχτηκε ο καλύτερος μαθητής της Τρόικας. 

Αλλά αυτό δεν έχει σημασία, το βασικό είναι τα διάφορα πολιτικά και δημοσιογραφικά τρολ του να έχουν υλικό να αναπαράγουν για τις «νέες διαχωριστικές γραμμές».

Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ κανένα πραγματικό φιλολαϊκό ή αριστερό προφίλ δεν μπορεί να παρουσιάσει. Δεν μπορεί να μιλήσει για ανατροπή, ούτε για κοινωνική δικαιοσύνη. 

Το μόνο που μένει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ακραία πόλωση στους «συμβολισμούς», η στρεψοδικία, η παρελθοντολογία, η «δολοφονία χαρακτήρων» και η λάσπη. 

Είναι η ευκολία του να βρίζεις τον Παπαδήμο, αλλά να μην λες τίποτα για το ότι ο Τσακαλώτος, ο Χουλιαράκης και ο Κατρούγκαλος ψήφισαν περισσότερα μέτρα λιτότητας στην πραγματικότητα. 

Και σαν μην έφτανε αυτό, όταν υπάρχουν μέσα ενημέρωσης, όπως π.χ. τα μέσα του τρισκατάρατου «ΔΟΜ», που βλέπουν τη μπλόφα του και σε κρεμούν στα μανταλάκια, τονίζοντας ότι κάνει ο Τσίπρας τεχνητό κήρυγμα μίσους και διχασμού για να συγκαλύψει τη μνημονιακή του πολιτική, τότε σπεύδει ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ να τα κατηγορήσει για ρητορική μίσους επειδή εκφράζουν «τα συμφέροντα» που μας οδήγησαν στα μνημόνια, την ώρα που παραβλέπουν ότι εάν μείναμε στα μνημόνια ήταν εξαιτίας της συνθηκολόγησης του Τσίπρα. 

Και όλα αυτά θα ήταν απλώς γελοία, αν δεν ήταν επικίνδυνα.

Η πραγματική πόλωση στην πολιτική ζωή είναι αναγκαία. 

Για την ακρίβεια χρειαζόμαστε ξανά πόλωση και «διαχωριστικές γραμμές» στο πολιτικό σύστημα. 

Να φαίνεται που διαφέρουν τα προγράμματα, ποια είναι οι διαφορετικές προτάσεις, ποια κοινωνικά στρώματα εκπροσωπούνται από τους πολιτικούς χώρους. 

Δημοκρατία σημαίνει σύγκρουση πολιτικών προτάσεων όχι διαφημιστικών εκστρατειών ανάμεσα σε κόμματα-προϊόντα που εφαρμόζουν την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική. 

Όμως, η τεχνητή πόλωση, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας, οι θεατρινισμοί, οι αναδρομικές υπενθυμίσεις περί της «διαφορετικότητας» που απλώς συγκαλύπτουν την απουσία διαφορετικής πολιτικής, απλώς ενισχύουν την αίσθηση ότι «όλοι ίδιοι είναι», «οι καυγάδες είναι στημένοι», «όλα είναι ένα θέατρο», ενισχύοντας τις τάσεις απομάκρυνσης από την πολιτική, ή ακόμη χειρότερα την ακροδεξιά. 

από το «http://www.in.gr/»