«Ο Λάμπρος δεν υπέγραψε...»!

Από τον
Σαράντο Ι.Kαργάκο
Ἡ κυβέρνηση τοῦ κ. Τσίπρα εἶναι ἕνα τεράστιο πλατύγυρο καπέλο πού σκεπάζει ἕνα πρόωρα γερασμένο καί σκεβρωμένο σῶμα. Πού ἤδη μυρίζει πτωμαΐνη. Δέν τό λέω ἐγώ, τό λένε πολλοί καί αὐθεντικοί ἀριστεροί, πρώην θαυμαστές, ὑποστηρικτές καί, φυσικά, ψηφοφόροι τοῦ κ. πρωθυπουργοῦ. Τόν κατηγοροῦν ὅτι εἶναι ὑπόδουλος τῶν Μνημονίων καί τῆς... πλατείας Ἐξαρχείων ἤ Ἐξαχρείων. Ἡ ἄνοδος στήν ἐξουσία, μετά τό κυβίστημα τό σχετικό μέ τό «ὄχι», πού «φιλοξενήθηκε» σέ κάποιον Καιάδα τῆς πολιτικῆς· ὁ κ. Τσίπρας ἐπωμίστηκε τό «καθῆκον» νά ὑπογράψει ὅ,τι εἶχε καθοριστεῖ ἀπό ξένα κέντρα ἐξουσίας καί διεθνεῖς οἰκονομικούς ὀργανισμούς. Ὅ,τι δέν τόλμησαν νά ὑπογράψουν οἱ λεγόμενες κυβερνήσεις τῆς Δεξιᾶς τό πράττει τώρα ἡ
φερόμενη ὡς Νέα Ἀριστερά. Καί, ὅπως δηλώνεται κομποστικά, κάθε ὑπογραφή συνιστᾶ πατριωτική πράξη!
Δυστυχῶς, αὐτό τό «πατριωτικό καθῆκον» ἐπεκτείνεται καί στά ἐθνικά θέματα. Ὁ μέχρι πέρσι ἀφανής καί ἀθόρυβος κ. Κοτζιᾶς ξαφνικά ἐμφανίζεται θορυβώδης καί ἐνθουσιώδης καί, σάν «μάγος παπᾶς», ἐξαγγέλλει ταχεῖα ἐπίλυση ἐθνικῶν θεμάτων πού ἐκκρεμοῦσαν πάνω ἀπό μία 25ετία. Περιττό νά τονίσουμε ὅτι τά ἐθνικά θέματα εἶναι σέ ἐκκρεμότητα ἀπό τούς Βαλκανικούς Πολέμους καί ἀκόμη πιό πίσω. Εἶπε ὅτι θά λύσει, σάν τόν Ἀλέξανδρο, τόν γόρδιο δεσμό τῶν Σκοπίων. Τοῦ θυμίζουμε ὅτι ὁ Ἀλέξανδρος δέν ἔλυσε, ἔκοψε τόν γόρδιο δεσμό. Γιά τό κόψιμο ἑνός περίπλοκου δεσμοῦ δέν ἀρκεῖ νά ἔχεις σπαθί Ἀλεξάνδρου, πρέπει νά ἔχεις καί χέρι Ἀλεξάνδρου. Ἄς προσέξει, λοιπόν, ὁ κ. ὑπουργός, μήπως βάζοντας κάποια ὑπογραφή δέν θά κόψει τόν δεσμό, ἀλλά τόν λαιμό τῆς Ἑλλάδας. Τό δικό του χέρι πιθανῶς νά ἔχει εἰδική προστασία. Διότι, ἄν δοθεῖ στό μόρφωμα τῶν Σκοπίων ἡ ὀνομασία Ἄνω ἤ Βόρεια Μακεδονία, καί αὐτό μέ δική μας ὑπογραφή κατοχυρωθεῖ ὡς ἐπίσημη ὀνομασία κράτους, τότε ἡ δική μας Μακεδονία, ὡς περιφέρεια μόνο τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, δέν θά ἔχει καμία ἀναγνώριση.

Ἐφόσον οἱ Σκοπιανοί θά ἀναγνωρίζονται καί ἀπό ἐμᾶς ὡς Βορειομακεδόνες ἤ Νεομακεδόνες, τότε οἱ αὐθεντικοί Μακεδόνες θά λογίζονται ὡς Ὑπομακεδόνες καί ἡ αὐθεντική Μακεδονία ὡς πρόσκτημα, ὡς κατάκτηση (ἔτσι γράφει ἐπίσημο σχολικό «μας» βιβλίο) τῶν «ἰμπεριαλιστῶν» (ἔχει γραφτεῖ κι αὐτό) Ἑλλήνων. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ ἐπίσημη ἐφημερίδα τῶν Σκοπίων ἔφερε, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Τίτο, τό ὄνομα «Νόβα Ματσεντόνια». Ὅποιος ἀναγνωρίζεται ἐπισήμως ὡς «Νέο-» αὐτομάτως γίνεται κληρονόμος καί τῶν παλαιῶν. Ἐμεῖς ὡς Νεοέλληνες –παρά τίς ἀπόψεις τοῦ Φαλμεράιερ– εἴμαστε κληρονόμοι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων.

Θά ὑπάρξει ἀντίλογος τῶν ρεαλιστῶν: Μά, ὅλοι τήν ἔχουν ἀναγνωρίσει ἐπισήμως. Σωστό, πλήν ἡμῶν. Ὅμως προσοχή: τί θά ἔπραττε στή θέση μας τό ἀρτισύστατο Ἰσραήλ; Ἄν καί τήν ἔχουν ἀναγνωρίσει, ἡ Ἑλλάς οὐδέν ἔπαθε. Ἀπεναντίας, τό σκοπιανό κατασκεύασμα τρίζει· καί θά τρίζει, ἔστω καί ἄν ὀνομάζεται Μακεδονία. Ἄς ἀναγνωρίσουν οἱ πάντες τά Σκόπια ὡς Μακεδονία, ἡ Ἑλλάς δέν πρέπει νά τά ἀναγνωρίσει, διότι θά ἀρχίσει ἡ δική μας διάλυση. Πρέπει νά γίνει πανελλήνιο σύνθημα: «Ἄν Τσίπρας ὑπογράψει, ὁ λαός δέν ὑπογράφει». Ἄς θυμηθοῦμε τόν Λάμπρο Κατσώνη, πού ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι ἡ Μ. Αἰκατερίνη ὑπέγραψε εἰρήνη μέ τούς Τούρκους καί διατάχθηκε νά ἐπανέλθει στή Ρωσία, ὁ Λειβαδίτης ναυμάχος, μέ τήν περίφημη «Φανέρωσή» του, διακήρυξε: «Ἄν ἡ Αἰκατερίνη ὑπέγραψε, ὁ Λάμπρος δέν ὑπέγραψε». Θά μοῦ πεῖτε ὅτι αὐτό δέν ἦταν ρεαλιστικό.
Ἡ δική μας, τουλάχιστον, ἱστορία διδάσκει πώς ὅ,τι μεγάλο καί θαυμαστό ἔγινε στόν τόπο αὐτόν δέν ἐπιτεύχθηκε μέ τόν ρεαλισμό, ἀλλά μέ τόν ἡρωισμό. Κάποιος γραφικός δήμαρχος δήλωσε «ρεαλιστικώτατα» ὅτι χάσαμε. Χάνει κανείς μόνο ὅταν ἀποδέχεται τήν ἧττα του. Καί κάποιος ἄλλος, ἐπίσης δήμαρχος δίνει μαθήματα ρεαλισμοῦ διά τοῦ κύπτειν τόν αὐχένα. Ὅμως, ὑγιής ρεαλισμός εἶναι ἡ διεύρυνση τοῦ ἐφικτοῦ ἤ, ὅπως εἶπε ὁ Μπρέχτ, τό νά ἐπιδιώκουμε τό ἀνέφικτο. Αὐτό ἔπραξαν οἱ Σκοπιανοί –καί εὖγε τους!– μετά τήν κατάρρευση τοῦ τιτοϊκοῦ καθεστῶτος. Καί πέτυχαν, χάρη στό πεῖσμα καί τήν ἐπιδέξια διπλωματία τους, κυρίως χάρη στήν ἄξια πνευματική ἡγεσία τους, τό ὄντως ἀνέφικτο: Νά εἶναι αὐτοί Μακεδόνες! Ἄν τώρα, πού τό κρατίδιό τους τρίζει, καμφθοῦμε, θά ἀρχίσει καί πάλι νά τρίζει τό δικό μας κράτος. Καί ἄν δέν μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε ἕνα λιλιπούτειο κράτος, τότε πῶς θά μπορέσουμε νά ἀντιμετωπίσουμε σήμερα, αὔριο, μεθαύριο ἕνα γιγάντιο κράτος, τήν Τουρκία; Μέ τήν ψυχολογία τοῦ ἡττημένου; Ἤ μήπως μέ τίς πολυδιαφημισμένες «παρελάσεις ὑπερηφάνειας» στή συμπρωτεύουσα;
dimokratianews.gr