Ως ιερέας ξεχωρίζω θέλω δεν θέλω. Αυτό το μαύρο ράσο, το ιερό, το μαρτυρικό, το ομολογιακό είναι κάτι που δεν περνά απαρατήρητο ακόμα και στον πιο πολυσύχναστο δρόμο.
Όλοι θα δούνε τον ιερέα να περνά. Θα εξετάσουν εάν μιλά στο κινητό, τί κινητό είναι, εάν τρώει κάτι, εάν φορά γυαλιά ηλίου, εάν βγήκε από κάποιο αυτοκίνητο ή σε τί αυτοκίνητο θα μπει· θα παρατηρήσουν το τρόπο που περπατά, με ποιους είναι, με ποιους μιλά, για τί πράγμα μιλά.
----------------------------
Είμαι υπερβολικός; Όχι δεν είμαι. διότι το ζω και το γνωρίζω καλά. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το θλιβερό είναι ότι πολλοί εξυπνάκηδες θα κοροϊδέψουν τον ιερέα, θα πετάξουν κάποια εξυπνάδα καθώς περνά από δίπλα τους, κάποιες φορές μπορεί και να βρίσουν τα Θεία επίτηδες για να δούνε αντιδράσεις. Οι ζητιάνοι εκείνοι την στιγμή που θα αντικρύσουν κάποιον ρασοφόρο θα φωνάξουν δυνατά για ελεημοσύνη βλέποντας τον ιερέα ως ένα μεγάλο πορτοφόλι.
----------------------------
Όχι, δεν μπορώ να κυκλοφορήσω άνετα στους δρόμους της Ελλάδος, μαζί με Έλληνες. Δεν μπορώ να κυκλοφορήσω απαρατήρητος, αλλά σχεδόν πάντα δακτυλοδεικτούμενος και χλευαζόμενος. Αυτά κι άλλα πολλά συζητούσα με κάποιον άνθρωπο του Θεού, ρασοφόρος κι αυτός. Τον ρωτώ στο τέλος της συζήτησης "Λοιπόν πάτερ μου, δεν είναι θλιβερό όλο αυτό; να μας βλέπουν και να δαιμονίζονται οι Έλληνες; να μην μπορείς σαν άνθρωπος να πας μια βόλτα"; Με κοίταξε λοιπόν ο πάτερ και μου είπε: "...τι να πω βρε πάτερ μου; όντως στο δρόμο, ειδικά στις μεγάλες πόλης, θα ακούσεις πολλά· θα μας βρίσουν, θα μας πλησιάσουν μόνο για λεφτά, θα γελάσουν καθώς περνάμε από δίπλα τους κι άλλα πολλά. Αλλά να σου πω κάτι; Μαγκιά μας! Κανείς από όλους αυτούς δεν θα άντεχε ούτε για μια μέρα το βάρος του ράσου. Κομπλεξικοί είναι. Να εύχεσαι γι' αυτούς τους ανθρώπους να βγουν απ' αυτό το κόμπλεξ τους. Να το θυμάσαι: μαγκιά μας είναι να μας βρίζουν, να μας χλευάζουν, να μας σχολιάζουν επειδή είμαστε του Χριστού".
----------------------------
Μόνο οι πατέρες μπορούν να καταλάβουν πλήρως αυτό που λέγω παραπάνω. Είναι φοβερό όλα τα βλέμματα να στρέφονται και να σε κοιτούν. Και όχι για καλό, αλλά έτοιμα να "σκανδαλιστούν", έτοιμα να αρπαχθούν με κάτι που θα κάνεις ή θα πεις και να σχολιάσουν.
----------------------------
Να τελειώσω όμως μ' ένα περιστατικό. Είχα πάει Θεσσαλονίκη πριν μερικά χρόνια και είχα αφήσει το αυτοκίνητό μου στα Πανεπιστήμια. Κατευθυνόμουν προς μια βιβλιοθήκη όταν μπροστά μου -περίπου 20 μέτρα από εμένα- είδα δύο παλικάρια. Αν και μακρυά μου, φαινόταν και τα τατουάζ τους και τα σκουλαρίκια που φορούσαν· σκισμένα τζιν, μαλλιά ατημέλητα. "Ωχ Παναγιά μου βόηθα" είπα μέσα μου. Με το που με είδανε πέταξαν τα τσιγάρα που είχανε στα χέρια τους. Αγχώθηκα. Το βήμα τους πλέον πιο γοργό προς τα εμένα. Σκέφτηκα ότι ίσως μου ζητήσουν χρήματα για κανένα τσιγαριλίκι. Μπήκανε μπροστά μου. Με σταματήσανε. "Πάτερ μου, ευλόγησέ μας" μου είπε ο ένας. Έβαλε βαθιά μετάνοια και έψαξε το δεξί μου χέρι για να το φιλήσει. Άπλωσα το χέρι μου και μου το ασπάσθηκε με τόση ευλάβεια που σάστισα. Το ίδιο και τ' άλλο παλικάρι. Αφού έγινε αυτό εγώ περίμενα ακόμα κάτι να μου ζητήσουν. "Ο Κύριος να σας ευλογεί" είπα, έτοιμος να βγάλω και μερικά ψιλά με το που μου ζητήσουν χρήματα. "Πάτερ μου, χαμένοι είμαστε, το ράσο σου θα μας σώσει" είπε ο ένας, μου χαμογέλασαν και συνέχισαν την πορεία τους.
----------------------------
Ακόμα θυμάμαι αυτά τα παιδιά. Ευτυχώς... υπάρχουν και αυτοί οι ρέμπελοι, αυτοί οι άνθρωποι που δεν τους πιάνει το μάτι σου, που έχουνε βαθιά μέσα τους πίστη και αγάπη. Τεταπεινωμένοι και έχοντας συναίσθηση των παθών τους, των αμαρτιών τους, της ατέλειάς τους δεν κατακρίνουν, δεν μικροπρεπούν. Παλεύουν με τους δικούς τους δαίμονες μέρα και νύχτα.
----------------------------
Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά τα "κακά παιδιά" με τις Heavy Metal μπλούζες, και μας αποδέχονται εμάς τους ρασοφόρους χωρίς να μας κατακρίνουν. Ίσως γιατί κι αυτά τα παιδιά τα κοιτούνε όλοι περίεργα...γι'αυτό μας αντιμετωπίζουν ως ομοιοπαθείς και μας κατανοούν.
https://www.facebook.com/paulos.papadopoulos.3572?fref=gs&dti=208283316038159&hc_location=group_dialog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου