Η Ανάσταση των Ελλήνων, το Παντοδύναμο Βίωμα απέναντι στα Ψεύδη των Γκλομπαλιστών

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Από το τελευταίο τέταρτο του 11ου αιώνα έως το 1204, που τα λεφούσια των Δυτικών μισθοφόρων ρήμαξαν την Κωνσταντινούπολη, η αρχαία ελληνική κληρονομιά και η χριστιανική πίστη είχαν αρχίσει να συμβιβάζονται στην λαϊκή συνείδηση, διαμορφώνοντας την “εθνική ελληνική ιδεολογία”, όπως λέει ο Σβορώνος.

Η Επανάσταση του '21 ταυτίστηκε από την πρώτη στιγμή στην λαϊκή συνείδηση με την Ανάσταση του έθνους κατ' αντιστοιχία με αυτήν του Χριστού, γύρω από την οποίαν είχε δομηθεί η ορθόδοξη παράδοση στο διάβα των αιώνων. Γι' αυτό ο αρχαίος κόσμος και ο βυζαντινός αποτελούν για τους μεγάλους μας ποιητές ισότιμα μεγέθη και θεμέλια της πνευματικής μας παράδοσης.

Ο λυρικός μας ποιητής Άγγελος Σικελιανός, γράφοντας για τον νεομάρτυρα του 17ου αιώνα Όσιο Σεραφείμ στον ιερό Ελικώνα, βλέπει την Λευτεριά να παραστέκει στα κόκκαλα του Όσιου και γύρω του την Κλεφτουριά να τον συντροφεύει.

Το «Πάσχα των Ελλήνων», που ο Σικελιανός έγραψε κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν η πρώτη προσπάθεια του ποιητή να έρθει σε επαφή με το θρησκευτικό «υποσυνείδητο» των Ελλήνων όχι ως δόγμα ή οργανωμένη θρησκεία, αλλά ως τον γνήσιο Μύθο του Χριστιανισμού. Έναν Μύθο-«σκάνδαλο», όπως λέει ο Σικελιανός στα γραπτά του υπό τον γενικό τίτλο Λυρικός Βίος, τόσο από την εξωτερική «ιστορική» μορφή του, όσο κι από τον εσωτερικό υπερβατικό δυναμισμό του. Μύθος που τοποθετεί ξανά τον άνθρωπο στο κέντρο και της Ιστορίας και της Κοσμογονίας… ως ον υπεύθυνο κι ελεύθερο και δημιουργό. Στην συνέχεια, η υπαρξιακή διαλεκτική του Σικελιανού στρέφεται στην «παιδική ζωή της Παναγίας μες στο Ναό», τον ζωντανό της Ευαγγελισμό από τον πλέριο «αρματωμένο Έρωτα», το δράμα της εγκυμοσύνης και της φυγή της. Στο ποίημά του «Μήτηρ Θεού» ξεσκεπάζει την εσώτερη «καλυμμένην» Πρωτοεικόνα της Μητέρας Φύσης, πέρα από τις όποιες a priori ορθολογιστικές μας τάσεις απέναντι στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου.

Ένας άλλος μεγάλος λογοτέχνης μας, ο Νίκος Καζαντζάκης, αρνητής του προκατασκευασμένου κόσμου της εξουσίας και των μικροσυμφερόντων της κοινωνικής ζωής, ανακαλύπτει την Ρωμιοσύνη μετά την επίσκεψή του στο Άγιον Όρος. «Αποκαλύπτεται μέσα του ο κοσμικός ασκητής, ο βυζαντινός Έλληνας. Ο πολεμιστής που προσκυνά την Παναγία Παντάνασσα και Στρατηγίνα της ράτσας του, λατρεύει την ενέργεια και την θεοφόρο πράξη και κουβαλά μαζί του την αποταξία, τη μοναξιά, τον ησυχασμό του», μας λέει ο μελετητής του έργου του Γεώργιος Σφακιανάκης (Αναφορά στον Καζαντζάκη, Εκδ. Καστανιώτη, 2007).

Η Αγιορείτικη εμπειρία του 1914 θα σηματοδοτήσει την βαθύτατη αντιδυτική στροφή του. Η κραυγή της Φραγκιάς και του ευρωπαϊκού μηδενισμού αποδεικνύεται ανίκανη να διατρώσει το γρανιτένιο τοίχωμα της Ορθοδοξίας.

«Κύριε, Κύριε, ποιος μίσησε περισσότερο από μένα τη Φραγκιά, τη λατρεία του λογικού και της κοιλιάς, τη μίζερη γνώση, τις κερδοφόρες μικρές βεβαιότητες», γράφει στο Συμπόσιο, το άγνωστο θρησκευτικό ποίημα του Καζαντζάκη.

Ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, συμπυκνώνοντας όλο το νόημα της Σταυρικής θυσίας και της Ανάστασης στο ποίημά του «Το Τραγούδι του Σταυρού», από την συλλογή Ασάλευτη Ζωή, μοιάζει σα να αφουγκράζεται τι θα μπορούσε να πει, αν είχε στόμα και μιλιά, ο Σταυρός πάνω στον οποίο μαρτύρησε ο Θεάνθρωπος.

Να πώς καταλήγει ο ποιητής στο πολυσήμαντο έργο του:

«Σ’ εσέ γυρνώ Ιερουσαλήμ, κ’ ένα τραγούδι φέρνω σου∙ είναι πλασμένο από ψυχή και από φωνή Ελληνίδα!»

Εκεί, όμως, που αποκαλύπτεται ολοκάθαρα η θέση του Παλαμά απέναντι στο πνευματικό μας ζήτημα είναι τα λόγια του ίδιου, ερμηνεύοντας το σημαντικό ποίημά του «Απόκριση» της Ασάλευτης Ζωής:

Ο ποιητής λέει για τον εαυτό του πως η συνείδησή του δεν είναι άδολη εθνική, «πως έχει μέσα του πνεύμα καλογερικό», είναι χριστιανών γέννημα και θρέμμα, πως ίσα με την ευωδιά του ρόδου τον μεθά και το λιβάνι, πως συχνά πυκνά έρχεται στην άκρη του κοντυλιού του η Παρθένα Αθηνά μαζί με την Παναγιά την Αθηνιώτισσα. («Άπαντα», τομ.10)

Η λαϊκή θρησκευτικότητα του ελληνικού λαού, που φθάνει στην κορύφωσή της με το “Ρωμέϊκο Πάσχα”, την Ανάσταση και την Σωτηρία του Ανθρώπου, προϋποθέτει την διαφύλαξη της ελευθερίας και δεν έχει καμμία σχέση με την δυτική χριστιανική βίωση του θείου που χειραγωγεί τον άνθρωπο.

Ο ρόλος του Λαού στην Ορθόδοξη παράδοση είναι κεντρικός στον οργανισμό της Κοινότητας και της Εκκλησίας, μια αναμφισβήτητη συνέχεια της εκκλησίας του Δήμου.

Η πλουτοκρατία, από την άλλη, και οι εξουσιαστές αποτελούν τον “Διεθνή Αντίχριστο”, σύμφωνα με την γνωστή Παπαδιαμαντική φράση. Η Ορθοδοξία του Παπαδιαμάντη είναι η λαϊκή θρησκεία από την οποία δυστυχώς οι Ευρω-Έλληνες έχουμε αποκοπεί, σε μεγάλο βαθμό με την φροντίδα των δοσίλογων ηγεσιών μας.

Οι σελίδες της “Ελληνικής Νομαρχίας”, που κυκλοφόρησε το 1806, απηχούν την ιδέα μιας ανεξάρτητης πατρίδας για τους Έλληνες. Πολλές γραμμές από τα κείμενα αυτά είναι αφιερωμένες στην καταδίκη της κοτζαμπάσικης και “φαναριώτικης” τακτικής της υποτέλειας και της συνεργασίας με τον ξένο κατακτητή της Ελλάδας. Του φιλότουρκου ηγεμόνα ή κληρικού “λίγο του μέλει” για το αν “η Ελλάδα τυραννιέται” ή αν οι ραγιάδες άρχισαν “να παρακούν και να ζητούν ελευθερία”.

Λέει χαρακτηριστικά: Της Ελλάδας η λευτεριά για μένα είναι φτώχεια... “σκλάβος είμαι δοξασμένος, απ' τους Τούρκους αγαπημένος”.

Ο μεγαλοπραματευτής και ο τοκογλύφος επίσης δεν ενδιαφέρονταν για την απελευθέρωση της Ελλάδας... “Για ελευθερία δε δίνω οβολό”... Περιμένει καράβια φορτωμένα... “Εγώ άσπρα δανείζω εις όσους αγρικώ, ότι έχω να τα λάβω με κέρδος αρκετό. Ημείς, το πλείστον μέρος εκ των πραγματευτών, θέλομεν πάντα άσπρα, κι ας έχομεν ζυγόν”.

Στην αντιδιαμετρική ακριβώς λογική βρίσκονταν τα τραγούδια της λευτεριάς που τραγουδιούνταν από τον λαό και τους Κλέφτες στα βουνά και σε κάμπους, σε πόλεις και χωριά. Μόνο όταν γνωρίζουμε καλά κάτω από ποιες συνθήκες διατηρήθηκε η μακραίωνη περίοδος της Τουρκοκρατίας, μπορούμε να καταλάβουμε πολλά φαινόμενα της νεοελληνικής πολιτικής παθολογίας.

Σήμερα, είναι ηλίου φαεινότερον ότι το κυρίαρχο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η απερίγραπτη πολιτικο-πνευματική της ελίτ, η οποία έχει υποταχθεί πλήρως στον νεοταξικό σχεδιασμό των γκλομπαλιστών και έχει αποδεχθεί άνευ όρων την τουρκική ηγεμονία στην περιοχή.

Οι περιδεείς “ευρωπαϊστές” μας, αφού εξαντλήθηκαν επί σειρά ετών σε εναγκαλισμούς και τσιφτετέλια με τους θρασείς επεκτατιστές της Άγκυρας, σπεύδουν τώρα άρον-άρον στις αγκάλες του δεύτερου trouble-maker της Νοτιο-Ανατολικής Μεσογείου, του κράτους του Ισραήλ...

Είναι παντελής η έλλειψη σοβαρού εθνικού λόγου, θεωρίας και στρατηγικής στην πολιτική κονίστρα. Οι εθνικές προθέσεις μεταβάλλονται, αντιστρέφονται και δικαιολογούνται με την ίδια ευκολία και την συχνότητα που αλλάζει το ρεπερτόριο από ζεϊμπέκικο σε ροκιά στα σκυλάδικα όπου τέρπεται η ντόπια νομενκλατούρα.

Συνάμα, ο ελληνικός λαός, γαλουχημένος με ηττοπαθή δόγματα, μηδενιστικά πρότυπα και τα ψεύδη της παγκοσμιοποίησης, αναθρεμμένος από τους ψυχιάτρους και τους εμπόρους ιδεολογικών ναρκωτικών, έχει περιέλθει ουσιαστικά σε κατάσταση πολιτικού και πολιτισμικού “κώματος”.

Το ψυχο-πολιτικό σύνδρομο του ενδοτισμού και της ηττοπάθειας από το οποίο πάσχει η χώρα θυμίζει αυτό που λέει το κλασσικό κινέζικο εγχειρίδιο του φιλόσοφου Σουν Τζου Η Τέχνη του Πολέμου: “Το να κερδίζεις χωρίς μάχη είναι το καλύτερο. Αν ο εχθρός μας είναι ικανός να εξουδετερώσει το κίνητρό μας και την βούλησή μας για να αντισταθούμε εξ αρχής, τότε ο στόχος του για νίκη μπορεί να εκπληρωθεί ευκολότερα”.

Απέναντι σ' αυτόν τον θνησιγενή εθισμό, επενδυμένο με κάθε λογής δήθεν ρεαλιστικά προσχήματα, που κάνει πιο εύκολο το έργο όσων μας επιβουλεύονται, ο μόνος τρόπος να ανατάξουμε την κοινωνική παραλυσία είναι ο δρόμος της καρδιάς.

Σε ολόκληρο τον κόσμο οι σχετικοί προβληματισμοί πάνω σε ζητήματα θρησκείας και πίστης αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα τελευταία, μετά από χρόνια υλιστικής κυριαρχίας. Η ανθρωπότητα συναισθάνεται ότι, μπροστά στην “έσχατη απειλή”, ο μόνος δρόμος για την επιβίωση περνάει μέσα από το σταυροδρόμι της “καρδιάς”. Μόνο του το σώμα δεν αρκεί, χωρίς τις δυνάμεις της καρδιάς. Όπως το καρδιακό εργοστάσιο μετασχηματίζει σε ζωή τις πολύτιμες πρώτες ύλες που έρχονται από τον ουρανό και την γη, έτσι και η “νόηση” της καρδιάς βαθαίνει τη νόηση του πνεύματος και δίνει φως και συνείδηση. Σ' αυτή την δύναμη βασίστηκαν για να δημιουργήσουν και για να εκφρασθούν όλες οι γλώσσες και οι δημιουργίες των μεγάλων ιστορικών πολιτισμών.

Ο ελληνισμός δεν θα είχε εξελιχθεί πνευματικά χωρίς τα ασύγκριτα χαρίσματα της καρδιάς και της πίστης και δεν μπορεί να επιζήσει αν δεν τα αντιπαραθέσει ξανά απέναντι στην ανέντιμη βία, στην ρηχότητα, τα ψεύδη και τον φανατισμό των άπληστων Γκλομπαλιστών... Σωτηρία χωρίς Ανάσταση είναι αδιανόητη!

*Φωτο: "Πάσχα Ελλήνων" & "Θάνατος Μάρκου Μπότσαρη". Έργα του Θεόφιλου. 

http://pylitonfilon.blogspot.gr/2018/04/blog-post_8.html