Η μεγάλη κινητικότητα στο πολιτικό σκηνικό της τελευταίας οκταετίας άφησε εκτός συζήτησης την ουσία του ελληνικού προβλήματος. Κραταιές παρατάξεις εξαφανίστηκαν, κόμματα εξουσίας κατέστησαν περιθωριακά, δυναστείες εκτοπίστηκαν, άλλες προσπαθούν να επιβιώσουν παρά την οικτρή ανεπάρκεια των γόνων τους και τις τεράστιες ευθύνες τους για την χρεωκοπία της χώρας. Νέα σχήματα αναδείχθηκαν από την κρίση, τα περισσότερα θνησιγενή, εφήμερα ή ακραία. Και όλα αυτά μέσα σε μία ατελείωτη φλυαρία και δημαγωγία άνευ ουσίας.
Διότι
συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα γιά την παραγωγική ανασυγκρότηση της
οικονομίας, τον