Η κριτική της κριτικής…

Του Γιώργου Ρακκά πρωτοδημοσιεύτηκε στην www.huffingtonpost.gr
Είπα κι εγώ να γράψω τι σκέφτομαι σχετικά με τα γεγονότα των ημερών, επειδή βλέπω αυτές τις μέρες εδώ μέσα (στο Facebook) ότι γίνεται της μουρλής.
Καλό θα είναι όταν χρησιμοποιεί κανείς αυτό το μέσο επικοινωνίας, να γνωρίζει ότι από το χαρακτήρα που του έχουν διαμορφώσει ευνοεί τις αγελαίες συμπεριφορές, την κλιμάκωση των διαπροσωπικών συγκρούσεων, την διάχυση φαινομένων κοινωνικής υστερίας, την ανάπτυξη επιθετικών μορφών προπαγάνδας…
Μέσα σε αυτό το κλίμα πάνε περίπατο η ψυχραιμία, ο πολιτικός διάλογος, η έστω και συγκρουσιακή ωστόσο πραγματική ανταλλαγή επιχειρημάτων ―όλα τα δεδομένα και αυτονόητα που επιτρέπουν στην πολιτικοποίηση των αντιπαραθέσεων ώστε να μην καταλήγουν αυτές σε «πόλεμο όλων εναντίον όλων», από τον οποίον κερδίζουν μόνον οι ολοκληρωτικές νοοτροπίες, απ′ όπου
κι αν προέρχονται.

Ι

Η μαζική κινητοποίηση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας στα συλλαλητήρια, συνιστά ένα αυθεντικό κοινωνικό φαινόμενο που δεν αποδίδεται κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς στην πρωτοβουλία, τον σχεδιασμό ή την μεθόδευση οποιουδήποτε πολιτικού παράγοντα.

Είναι τέκνο των γεωπολιτικών και πολιτικών συνθηκών. Προϊόν ενός ρεαλιστικού κοινωνικού αντανακλαστικού, που ορθώς διαισθάνεται ότι ενδεχόμενη υποχώρηση στις αλυτρωτικές αξιώσεις της ΠΓΔΜ θα αποτελέσει την απαρχή ενός κύκλου ευρύτερης αμφισβήτησης των βορείων (αλλά και τον ανατολικών) συνόρων της χώρας, από τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό & τον νεο-οθωμανισμό: Ακολουθεί η Ήπειρος (Τσαμουριά), η Θράκη, η Κύπρος, το Αιγαίο.
Ούτως ή άλλως αυτή η δυναμική ενισχύεται από την τακτική της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού των ενιαίων, συμπαγών βαλκανικών εθνικών κρατών που ακολουθούν συστηματικά και με συνέπεια ο ευρωατλαντικός και ο νεο-οθωμανικός άξονας στην γνωστή λογική του διαίρει και βασίλευε, και για να θέσουν υπό τον έλεγχο τους την περιοχή.
Όλα αυτά συνιστούν ενδείξεις για το ότι η κρίση μετασχηματίζεται στο τελευταίο της, πιο σφοδρό στάδιο, από οικονομικό και κοινωνικό, στο εθνικό/γεωπολιτικό.
Η επιδείνωση αυτή ΔΕΝ είναι ζήτημα ιδεολογικής, πολιτιστικής και αισθητικής επιλογής, αλλά αντικειμενική, αδήριτη πραγματικότητα, που δεν αναιρείται, ούτε καταπολεμάται με ιδεολογικά ξόρκια και κυνήγια μαγισσών.
Αντιμετωπίζεται αν προκύψει μια έκφραση αυτής της αγωνίας που εκφράζει μαζικά η ελληνική κοινωνία σήμερα, με διαφορετικό περιεχόμενο, και τρόπο αποσυμπιεσμένο από τις παρελθούσες διαιρέσεις, πάθη και συγκρούσεις.

ΙΙ

Ως εκ τούτου, το να υπερπροβάλλει κανείς την παρουσία της Χρυσής Αυγής, και άλλων φασιστικών/ναζιστικών/ακδοεξιών οργανώσεων, σε σχέση με τις τεράστιες μάζες των ανθρώπων που συνολικά βρέθηκαν στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών μόνο και μόνο για να τονίσει την ιδεολογική, αλλά κυρίως αισθητική και πολιτισμική αντίθεσή του με τα τελευταία συνιστά παραχάραξη της πραγματικότητας. Μια βολική παραχάραξη, πρώτ′ απ′ όλα για την ίδια την ακροδεξιά καθώς της αποδίδει ηγεμονία εκεί όπου πραγματικά δεν έχει, δημιουργώντας έτσι συνθήκες της ίδιας «αυτοεκπληρούμενης προφητείας», η οποία ενθάρρυνε μεταξύ άλλων και την εκτόξευση της Χρυσής Αυγής από το 0,1% στο 6-7%. Και ο νοών, νοείτο.

ΙΙΙ

Ο αντίκτυπος της πραγματικότητας πάνω στην ελληνική κοινωνία και πολιτική σκηνή επηρεάζεται και στρεβλώνεται από δυο μεγάλα πολιτικά προβλήματα που την κατατρέχουν. Το πρώτο είναι ιστορικής φύσης, και αφορά στο εμφυλιακό σύνδρομο της ελληνικής κοινωνίας, και το δεύτερο προκύπτει από την αλληλεπίδρασή της με την παγκοσμιοποίηση.

Η κληρονομιά του εμφυλίου καλεί στην αρνητική συσχέτιση εθνικού και ταξικού ζητήματος, αντίληψη που λειτουργεί πιέζει την αριστερά όχι μόνο να προβεί σε «αποστασία» από το πεδίο της πατριωτικής κινητοποίησης, αλλά και να απογειωθεί πλήρως από την πραγματικότητα ανάγοντας το σύμπτωμα (ενίσχυση της παλαιάς εθνικοφροσύνης ως αποτέλεσμα της αναζωπύρωσης πραγματικών ζητημάτων εθνικής επιβίωσης) σε αίτιο του προβλήματος.
Έχει επίσης αποδειχθεί ότι η προαναφερόμενη αυτή λειτουργεί εξόχως καταστροφικά τόσο για το εθνικό ζήτημα όσο και για το κοινωνικό/ταξικό.
Η παγκοσμιοποίηση επικαιροποιεί αλλά και εμβαθύνει τον διχασμό αυτό γιατί επιβάλει ένα βίαιο σχίσιμο μέσα στις κοινωνίες, ανάμεσα σε τάξεις και στρώματα που αποεδαφικοποιούνται πλήρως από την εθνική και κοινωνική τους αναφορά (οικονομικές ελίτ, πολιτικές ελίτ, πολιτιστικές πρωτοπορίες, μερίδες μορφωτικά πλεονεκτούντων μεσοαστών και των μικροαστών που τις ακολουθούν), και στις κατώτερες που δένονται ολοένα και περισσότερο με την μοίρα της κατεστραμμένης χώρας: Το «παγκοσμιοποιητικό κέντρο» της κοινωνίας, και η αποκλεισμένη και πληττόμενη ενδοχώρα της. Μιαν αντίθεση που λειτουργεί με διαφορετικό βαθμό και ένταση πάνω σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες, ιδίως της Δύσης.Και που παρουσιάζεται με πολύ μεγάλη ένταση μέσα στην ελληνική κοινωνία λόγω της σύμπτωσής της με το προαναφερόμενο ιστορικό υπόβαθρο.
Έτσι, τεράστιο μέρος της απαξίωσης ως προς τα συλλαλητήρια δεν έχει πολιτική βάση, αλλά αισθητική, πολιτισμική, μορφωτική, εν τέλει ταξική, απέναντι σε έναν λαό που λοιδορείται συλλήβδην ως «εθνοtrash», κιτς και φολκλόρ. Δίχως να ενδιαφέρει τους καταγγέλλοντες, αν για την πολιτισμική παρακμή που διακατέχει ΚΑΙ τις λαϊκές τάξεις [και η οποία ήταν ορατή και στις αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις, που είχαν κυρίως περιεχόμενο κοινωνικών και οικονομικών διεκδικήσεων] δεν ευθύνεται η «εθνική ταυτότητα», αλλά αντίθετα προϊόντα πολύ «μητροπολιτικά» και «ευρωπαϊκά» (sic!) όπως είναι η κατανάλωση, η τηλεοπτική και ψηφιακή αποβλάκωση, η διεύρυνση φαινομένων αμάθειας κ.ο.κ.

ΙV

Το πραγματικό διακύβευμα της μετάβασης από μια οικονομική και κοινωνική σε γεωπολιτική και εθνική κρίση: Η ταυτόχρονη αμφισβήτηση των συνόρων, της ακεραιότητας και της κυριαρχίας της χώρας, δημιουργεί ένα σκηνικό αποσταθεροποίησης που εντάσσει βαθύτερα την Ελλάδα στην ζώνη χάους και αστάθειας που εντοπίζονται στα σύνορα μεταξύ των κόσμων (Δύση-Ανατολή, και Βορράς-Νότος). Ιδίως αν λάβουμε υπόψη την σταθερή και μάλλον βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα κλιμακούμενη μετακίνηση πληθυσμών προς την Δύση, και την μεταβολή της χώρας μας σε χώρο φιλτραρίσματος και συγκράτησης των ρευμάτων αυτών.
Όλα τούτα οδηγούν στην ανάπτυξη σοβαρών και εξαιρετικά πολύπλοκων αντιθέσεων, όπου ο εθνικός και πολιτιστικός παράγοντας διαπλέκεται έντονα με τον κοινωνικό ―δηλαδή ένα είδος «Λιβανοποίησης» της ελληνικής κοινωνίας. Η διάρρηξη της εθνικής και πολιτισμικής της συνοχής οδηγεί αναπόφευκτα στην «βαλκανοποίηση», αν όχι στην «μεσανατολικοποίησή της», και, σε τέτοιες συνθήκες, απειλείται άμεσα όλο το οικοδόμημα κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών ελευθεριών που με τόσο κόπο έκτισε μέσα στον 20ο αιώνα ο ελληνικός λαός. Δηλαδή ο ίδιος ο χαρακτήρας της κοινωνίας, κυρίως στις θετικές του πλευρές, όποιες κι αν έχουν απομείνει μέσα στην διαρκή καθίζηση της κρίσης.
Αυτού του τύπου η διάλυση, θα είναι αρνητική και τραγική για όλους ανεξαιρέτως, ανεξάρτητα από το αν συνειδητοποιούν την ενότητα της χώρας ως κοινωνίας και ως έθνος ή όχι. Τούτο είναι το πραγματικό διακύβευμα, εκεί θα παιχτεί η μοίρα της χώρας, και ως εκ τούτου αυτό είναι το πιο κρίσιμο πολιτικό ζήτημα στο οποίο καλείται σήμερα να απαντήσει κανείς.

Αναδημοσίευση από το FB του Γιώργου Ρακκά