Τα τελευταία οκτώ χρόνια της μνημονιακής βαρβαρότητας αποτέλεσαν και αποτελούν ένα νέο αχαρτογράφητο πολιτικό «οικοσύστημα» που πέρα από τα προφανή καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία, τον λαό αλλά και την πατρίδα μας συνολικά, αποτελεί ίσως την πλέον χαρακτηριστική περίοδο ρευστότητας και οπορτουνιστικών συμπεριφορών από διάφορους νεόκοπους τάχα «αγωνιστές».
Αυτό, ίσως είναι και ένα από τα πλέον ανασταλτικά χαρακτηριστικά της περιόδου, που -μαζί με τα δήθεν «αριστερά»/«φιλολαϊκά» κόμματα- εμποδίζει ή αποτρέπει υγιείς δημοκράτες πολίτες να ενταχθούν και να παραμείνουν στο κίνημα, για να απλωθεί και να βάλει στέρεα θεμέλια μέσα στον λαό, αντλώντας και κρατώντας τις δυνάμεις που έχουν όλα τα αναγκαία χαρακτηριστικά για να εξελιχθούν και να αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους αποτελεσματικά, προκειμένου να ανατραπεί ο μνημονιακός κατήφορος.
Το χειρότερο είδος αυτών των «αγωνιστών» το έχουμε δει πρόσφατα όλοι μας μέσα στις τάξεις των ΑΝΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα και σε εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, όπου πρόσωπα που πρωτοστατούσαν σε κινήματα –όπως το κίνημα εναντίον των πλειστηριασμών– ή και σε αντιμνημονιακές διαδηλώσεις, επιτροπές και συλλογικότητες, σήμερα βρίσκονται απολύτως βολεμένοι έχοντας πιάσει «τα πόστα» και καλές ή και ακριβοπληρωμένες θέσεις για να ανελιχθούν στην συνέχεια στα δημοτικά συμβούλια, στην ιεραρχία των κομμάτων ή ακόμα και προς την «Βουλή».
Όλοι και όλες αυτές αποτελούν το χειρότερο παράδειγμα όχι τόσο για τους πρώην συναγωνιστές τους, αλλά κυρίως για τον λαό που εξαιτίας αυτών των συμπεριφορών, ωθείται στην πλήρη απέχθεια για την πολιτική, στην διαρκή απογοήτευση και εντέλει στην παραίτηση από κάθε προσπάθεια συλλογικής δράσης και αντίστασης.
Γιατί όλα αυτά τα «φιντάνια» που εμφανίστηκαν και εμφανίζονται σε χώρους συλλογικής δράσης, όχι για να προσφέρουν στον κοινό αγώνα, αλλά για «κολλήσουν» αγωνιστικά «ένσημα» και να βρουν τον κατάλληλο χρόνο για την «εξαργύρωση» (λέξη συγγενής γλωσσικά και εννοιολογικά με τα 30 αργύρια της προδοσίας) αποτελούν τους καλύτερους εκπρόσωπους της πολιτικής κομματικής σαπίλας της μεταπολίτευσης, που δεν αλλοτρίωσε απλώς συνειδήσεις αλλά κατέστρεψε και συνεχίζει να καταστρέφει μια ολόκληρη χώρα, οδηγώντας την βήμα – βήμα σε μια ιδιότυπη νέου τύπου κατοχή και τον λαό στην εξαθλίωση και την διαρκή υποδούλωση.
Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν το απόλυτο θράσος να εμφανίζονται περιστασιακά και ύπουλα σε χώρους αγωνιστικής δράσης για να αγορεύσουν πλέον με τις ρητορείες παρουσιάζοντας την δική τους ήττα και τον καιροσκοπικό συμβιβασμό τους, ως μια νίκη, προσπαθώντας να παρασύρουν και να παραπλανήσουν όσους ακόμα αγωνίζονται με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια, στην δική τους ηθική και πολιτική κατρακύλα, προς όφελος των καθεστωτικών τοπικών αρχόντων ή κομματαρχών που υπηρετούν.
Το κίνημα και οι έντιμοι δημοκράτες αγωνιστές, απέναντι σ’ αυτές τις συμπεριφορές, δεν θα πρέπει να απογοητεύονται, αλλά να μετατρέπουν την εύλογη οργή τους σε δύναμη. Όλοι όσοι στην πράξη αποδείχθηκαν και συνεχίζουν να δρουν ως «αγωνιστές της εξαργύρωσης» θα πρέπει να παραμερίζονται, να αποκαλύπτονται και να απαξιώνονται.
Η πατρίδα και το κίνημα δεν έχει ανάγκη από τέτοιους «αγωνιστές», που βόλεψαν ή παλεύουν να βολέψουν την «πάρτη» τους διανύοντας πορείες προσωπικής ανάδειξης μέσα από κόμματα και κομματίδια, αφού πρώτα έχουν λειτουργήσει σαν σαράκι ή αμορτισέρ απορρόφησης του πλέον ριζοσπαστικού δυναμισμού του κινήματος.
Κάποτε, στις εξορίες σε τόπους απομόνωσης, σε νησιά στρατόπεδα, το καθεστώς προσπαθούσε μέσα από διαρκή βασανιστήρια να σπάσει το ηθικό όσων πολεμούσαν για τις αρχές και τα ιδανικά τους για να υπογράψουν δηλώσεις «μετάνοιας» και απόρριψης… και δεν τα κατάφερνε.
Αυτού του είδους τους αγωνιστές πρέπει να ξαναγεννήσει το κίνημα μέσα από την δράση του, αυτός ο λαός, αυτός ο τόπος… αγωνιστές που να αναζητούν μόνο μια εξαργύρωση, μα όχι για τον εαυτό τους αλλά για όλους…
Την λευτεριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου