ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΔΟΞΑΣ…
Η
60χρονη μάνα Λουκία Τοπάλη και η 38χρονη κόρη της Σοφία Τοπάλη
κρεμασμένες στο ίδιο δέντρο . Η 40χρονη Καλλιόπη Μαράτου – Χρήστου
από το Αργοστόλι δολοφονημένη στο 3ο χιλιόμετρο του δρόμου από
Θεσσαλονίκη προς το Κιλκίς . Η δεκαεξάχρονη Άννα Θωμάκου – Παυλάκου
πυροβολήθηκε απ’ τους Ναζί και έπεσε σε πηγάδι για να σωθεί και
να εκτελεστεί λίγους μήνες αργότερα στο Χαϊδάρι . Η Μαργαρίτα
Δημοπούλου και η 22χρονη Καίτη Βαϊδου
εκτελέστηκαν επίσης στο
Χαϊδάρι . Η 18χρονη Ήβη Αθανασιάδου δολοφονήθηκε την ώρα που έγραφε συνθήματα στους τοίχους . Η 25χρονη Αλίκη Χεμίκογλου έπεσε χτυπημένη από τα μανιασμένα φλογοβόλα των Γερμανών .
.
Ο μακρύς κατάλογος
Η 31χρονη Αγγελική Ρογκάκου εκτελέστηκε μαζί με 21 συναγωνιστές της .
Μα είναι μακρύς ο κατάλογος των “ ηρωίδων ‘που παραμένουν
άγνωστες και περιμένουν να στηθεί το “ Ηρώο της Ελληνίδας “ που
τους υποσχέθηκε η Ελληνική Πολιτεία .
Δεν καταγράφεται στα
διεθνή χρονικά της Αντίστασης ανάλογη περίπτωση και δεν
ανιχνεύονται στη διεθνή βιβλιογραφία τα στοιχεία ηρωισμού με τα
οποία τροφοδότησαν την Ιστορία οι Ελληνίδες όπου κι’ αν βρέθηκαν .
Έπιασαν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει η Μπουμπουλίνα , η
Τζαβέλαινα και το έσυραν μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσης ,
αφήνοντας πίσω τους τα ίχνη της Ελληνικής ψυχής .Εκατοντάδες ρίχτηκαν στις φυλακές , βασανίστηκαν και υπέφεραν . Δεκάδες έμειναν ανάπηρες , περισσότερες μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και χιλιάδες ήταν εκείνες οι οποίες στήριξαν τις αντιστασιακές Οργανώσεις . Οι περισσότερες μετά τον πόλεμο επέστρεψαν στην καθημερινότητα και τις οικογένειές τους χωρίς να αναζητήσουν δάφνες .
Και έμειναν οι ιστορικοί Έλληνες και ξένοι , να αναρωτιούνται τι μπορεί να έκρυβε στην ψυχή τους η καταγόμενη από τα Κρώρα Θηβών 22χρονη Καίτη Βαϊδου , όταν στεκόταν μπροστά στους Γερμανούς στρατοδίκες που την καταδίκασαν σε θάνατο ή όταν την εκτελούσαν τον Αύγουστο του 1944 .
Ήξερε τόσα πολλά κι’ όμως δεν μίλησε . Δεν μαρτύρησε . Έστησε το κορμί της για να της πάρουν τη ζωή οι άνανδροι . Τι αισθανόταν η Ζαν ντ΄Αρκ της Γαλλικής Αντίστασης , όπως αποκαλούσε ο Τύπος την Ελένη Βαλλιάνου ( 1909 – 1944 ) ; Γόνος πλούσιας Ελληνικής οικογένειας , θυσίασε τη ζωή της για να συλληφθεί από την Γκεστάπο και να εκτελεσθεί . Ηρωίδα της Γαλλίας , ένας δρόμος στις Κάννες φέρει το όνομά της ( rue Helene Vagliano ) .
.
H Oλλανδέζα
Προφανώς , αισθανόταν το ίδιο
και η Ολλανδέζα Lucie van Schelle , σύζυγος του Παναγιώτη Τοπάλη ,
γνωστή ως Λουκία στα Λεχώνια Βόλου , όπου είχαν εγκατασταθεί σε ένα
απέραντο κτήμα .
Ο άνδρας της είχε φύγει απ’ τη ζωή πριν από τον
πόλεμο και εκείνη έμεινε με την κόρη της Σοφία ( γεν 1906 ) . Στα
χρόνια της Κατοχής μετέβαλαν το σπίτι τους σε καταφύγιο μαχητών
του Εθνικού αγώνα . Γνωρίζοντας ξένες γλώσσες έγραφαν στον τύπο
της Αντίστασης και σε εφημερίδες του εξωτερικού , διέθεταν
χρηματικά ποσά , οργάνωναν συσσίτια και παντοιοτρόπως βοηθούσαν
όσους πολεμούσαν τον κατακτητή .Κάτω από περίεργες συνθήκες συνελήφθησαν από τους Γκεσταπίτες και υπέφεραν αφάνταστα μαρτύρια για να ομολογήσουν .
“ Έπραξα το καθήκον μου “ είπε η Σοφία λίγο πριν την κρεμάσουν στο ίδιο δέντρο με την μάνα της και μία ακόμα Ελληνίδα , τη Φιλίτσα Καλαβρού , 40 ετών . Τρεις όμορφες και γενναίες ψυχές άφησαν την τελευταία τους πνοή σε ένα δέντρο…
Ακολούθησε πλιάτσικο από τους Γερμανούς και τους ελάχιστους Έλληνες προδότες συνεργάτες τους . Συλλογές έργων τέχνης , αμέτρητα ασημικά και πορσελάνες , κοσμήματα , πολύτιμες πέτρες και χιλιάδες λίρες ήταν τα αργύρια της προδοσίας τους .
.
Η “ τυχερή “ ράφτρα και η ( εκ Παρισίων ) κόρη γνωστού γιατρού .
Αλλά
και η φτωχή ράφτρα Νίκη Χωμενίδου στην Αθήνα είχε μετατρέψει το
σπίτι της στην οδό Ρόδου σε μόνιμο καταφύγιο Βρετανών . Ανήκε στη
ομάδα της Λέλας Καραγιάννη , έδρασε με ευφυία και δυναμισμό και οι περιπέτειές της ξεκίνησαν από το 1941 .Μπαινόβγαινε
στις φυλακές , αλλά συνέχισε τη δράση της μέχρι που στάλθηκε ως
επικίνδυνη στις Ιταλικές φύλακές Trani . Κατόρθωσε ωστόσο να
επιζήσει και πολλά χρόνια αργότερα να τιμηθεί απ’ τη Βρετανική
Κυβέρνηση .
Δεν κατόρθωσε όμως να
γλιτώσει η γεννημένη στο Παρίσι Εθνομάρτυρας Αλίκη Χεμίκογλου , κόρη
του γνωστού στη Αθηναϊκή κοινωνία , γιατρού Γ.Χεμίκογλου .Ο πόλεμος τη βρήκε στην Αθήνα , φόρεσε τη στολή της νοσοκόμας και βρέθηκε στο μέτωπο . Όταν έβγαλε τη στολή της νοσοκόμας , μπήκε στην Αντίσταση , σημείωσε μεγάλες επιτυχίες στον τομέα της κατασκοπίας , αλλά οι Γερμανοί βρέθηκαν στα ίχνη της λίγο προτού φύγει για τη Μέση Ανατολή . Πρωτάκουστα μαρτύρια στις εγκαταστάσεις των SS ( Μέρλιν 6 ) . Της ξερίζωσαν τα μαλλιά , τη στεφάνωσαν με σίδερο που έσφιγγε , τη μαστίγωσαν και διοχέτευσαν ηλεκτρικό ρεύμα στα ευαίσθητα σημεία του σώματός της . Κι’ όμως , σακατεμένη την πήγαν να “ ψυχαγωγήσει “ Γερμανούς στρατιώτες , απ’ όπου απέδρασε . Βρίσκει καταφύγιο στο χωριό Χρυσό της Άμφισσας , σε ένα χαμόσπιτο όπου προσπαθούσε να περάσει τη νύχτα . Εκεί την “ εντόπισαν και την έκαψαν με φλογοβόλα οι Γερμανοί τον χειμώνα του 1943 .
΄ Από αριστερά , Ακριβή Νικολετοπούλου , Άννα Θωμάκου – Παυλάκου και Ελένη Βαλλιάνου .
Η 60 χρονη Λουκία Τοπάλη και η 38χρονη κόρη της Σοφία Τοπάλη , κρεμασμένες στο ίδιο δέντρο .
“ Αυτός είναι ωραιότερος θάνατος “
Την
τύχη της Χεμίκογλου ακολούθησε και η καταγόμενη απ’ την Αμαλιάδα
Ηλείας και γεννημένη το 1912 ηρωίδα Ακριβή Νικολετοπούλου . Εργάστηκε
στην παρανομία , βοήθησε στην έκδοση εφημερίδας , εισήλθε στη
μυστική υπηρεσία των Άγγλων και μεθόδευσε την εγκατάσταση πομπού
στα Ζαρουχλαίίκα . Ότα άρχισε να κινεί υποψίες , ήρθε στην Αθήνα
και έδρασε με το ψευδώνυμο Έφη . Συνελήφθη στο ξενοδοχείο των “
Ξένων “ ( οδός Αιόλου ), υπέστη φρικτά βασανιστήρια , καταδικάστηκε
σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 . Στο τελευταίο
γράμμα προς τους γονείς της έγραφε : “ Είμαι ευχαριστημένη γιατί πεθαίνω σαν Ελληνίδα . Ό ωραιότερος και τιμιότερος θάνατος “ !
Έναν όμορφο θάνατο για την πατρίδα ήθελαν οι Ελληνίδες , που
περιμένουν να γραφτεί η ιστορία τους και να ανεγερθεί το “ ηρώο “
τους .
Πηγή : Κυριακάτικη Δημοκρατία – γράφει ο Ελευθέριος Σκιαδάς . το διαβάσαμε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου