Ποια Παιδεία; Προωθούν και Συγκαλύπτουν την Βία!

 

Στις μαθήτριες και τους μαθητές μου των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων

Εισαγωγή

Τα τελευταία χρόνια δεκάδες εκπαιδευτικών έχουν αποσπαστεί στο υπουργείο Παιδείας για να σχεδιάσουν και εφαρμόσουν τις πολιτικές του υπουργείου για την πρόληψη του εκφοβισμού. Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ξοδεύονται στους μισθούς και τις δραστηριότητες των αποσπασμένων οι οποίοι είναι εντεταλμένοι με ένα ακόμη «εθνικό» πρόγραμμα. Οι κενές διακηρύξεις του υπουργού και των λειτουργών του βυθίζονται βέβαια στην πραγματικότητα:

«Τάφοι κεκονιαμένοι, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας»

Στην πραγματικότητα αυτό που βιώνεται στα σχολεία της Κύπρου είναι ένας πολλαπλασιασμός των περιστατικών βίας τα οποία όχι μόνον δεν είναι κατορθωτό να αντιμετωπιστούν αλλά στην πραγματικότητα καταβάλλεται μία τιτανιαία προσπάθεια να συγκαλυφθούν. Με αυτό τον τρόπο ο υπουργός και οι λειτουργοί του προωθούν ουσιαστικά την βία μέσω της ατιμωρησίας και της συγκάλυψης. Την ίδια στιγμή που διάφοροι εξουσιαστές στα σχολεία ασχολούνται με το χρώμα των μαλλιών και το μήκος της φούστας των μαθητριών τα περιστατικά βίας παίρνουν πλέον ανησυχητικές διαστάσεις τόσο σε ποσότητα όσο και στο είδος της ασκούμενης βίας.

Τα γεγονότα που θα διαβάσετε στο παρόν δεν συμβαίνουν σε μία μακρινή χώρα του τρίτου κόσμου ούτε στις μεγαλουπόλεις του καπιταλισμού. Είναι γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα στην κυπριακή εκπαιδευτική μπανανία και τα οποία εκθέτουν ανεπανόρθωτα το σύστημα Παηδίας που έχει κτίσει στον τόπο μας κομματοκρατία και τα τσιράκια της. Είναι γεγονότα με θύματα αγαπημένα μου πρόσωπα και τις οικογένειες τους. Είναι η γυμνή αλήθεια για το τι συμβαίνει σε πολλά σχολεία της Κύπρου πίσω από τους κεκονιασμένους τάφους βιτρίνες που κτίζουν ως έπεα πτερόεντα όσοι λυμαίνονται τις θέσεις εξουσίας στον τόπο μας.

Η απουσία ονομάτων από το άρθρο είναι δυστυχώς απαραίτητη για την προστασία των θυμάτων και των οικογενειών τους όχι από τον θύτη – ο οποίος είναι και ο ίδιος θύμα της εκπαιδευτικής μπανανίας – αλλά από την πιθανή εκδικητικότητα όσων υποτίθεται θα έπρεπε να τους προστατεύουν.

 

Ο θύτης, τα θύματα του και ο Ποντιοπιλατισμός ενός αρρωστημένου συστήματος

Τα σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης στο νησί μας έχουν συμπληρώσει ένα μήνα λειτουργίας. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα μαθητής σε εκπαιδευτήριο του τόπου μας έχει προλάβει να καταγράψει στο ενεργητικό του τις εξής πράξεις:

• Επίθεση κατά συμμαθητών του τμήματος του.
• Επίθεση κατά μαθητών άλλων τμημάτων.

Στις επιθέσεις περιλαμβάνεται και η πρόκληση πραγματικής σωματικής βλάβης.

• Απειλές κατά συμμαθητών και συμμαθητριών του.
• Εκφοβισμός συγκεκριμένων μαθητών και μαθητριών.

• Απειλές κατά καθηγητών και καθηγητριών του.

• Απειλές ότι θα πηδήσει από τον πρώτο όροφο στον οποίο βρισκόταν το τμήμα του.

• Εκσφενδονισμός καλάθου ο οποίος και βρήκε συμμαθήτρια του.

• Εμπλοκή σε καβγάδες εντός της τάξης και σε ώρα μαθήματος με γρονθοκοπήματα.

• Βανδαλισμό σχολικής περιουσίας.

 

Ταυτόχρονα στο ίδιο σχολείο και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ομάδα μαθητών γρονθοκόπησαν μικρότερο μαθητή για άγνωστα μέχρις στιγμής αίτια.

 

Οι γονείς των θυμάτων προσπάθησαν από την πρώτη στιγμή να απευθυνθούν στη διεύθυνση του σχολείου εκφράζοντας τις ανησυχίες τους για τα γεγονότα. Συνάντησαν εκ μέρους μελών της ειρωνείες, κατηγορίες ότι εκείνοι υποδαυλίζουν την κατάσταση και ότι τα γεγονότα δεν είναι όπως τους τα παρουσιάζουν τα παιδιά τους. Σε παρατήρηση τους ότι τα παιδιά τους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν με ασφάλεια τα μαθήματα τους τους υποδείχτηκε ότι και ο θύτης έχει δικαιώματα. Προειδοποιήθηκαν μάλιστα ότι οι πράξεις τους θα έχουν αντίκτυπο πάνω στα παιδιά τους! Μετά από αυτό μερίδα γονιών ζήτησε την μετεγγραφή των παιδιών τους σε άλλο σχολείο. Τα αιτήματα κάποιων από αυτούς εκκρεμούν παρά το ότι το υπουργείο δεσμεύτηκε να τους απαντήσει εντός της δεύτερης  εβδομάδας λειτουργίας των σχολείων. Προς τιμήν τους κάποιοι καθηγητές κατέθεσαν γραπτώς τις παρατηρήσεις και τις καταγγελίες τους για τα περιστατικά.

 

Οι γονείς αφού είδαν και αποείδαν από τη συμπεριφορά μελών της διεύθυνσης απευθύνθηκαν στο υπουργείο το οποίο και κινητοποίησε κάποιους μηχανισμούς οι οποίοι μέχρι στιγμής έχουν δεν έχουν επιλύσει το πρόβλημα. Μάλιστα σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες καταγγελίες για την δράση του μαθητή φαίνεται να έφτασαν τελικά την περασμένη εβδομάδα στην αστυνομία η οποία και αναγκάστηκε να παρέμβει μετά από την πρόκληση σωματικής βλάβης σε άλλο παιδί. Το τραυματισμένο παιδί απουσιάζει από το σχολείο για ολόκληρη την εβδομάδα χάνοντας τα μαθήματα του την ίδια στιγμή που ο θύτης του παρουσιάζεται κανονικά και χωρίς καμία επίπτωση για τις πράξεις του!

 

Πώς όμως ο συγκεκριμένος μαθητής διαπέρασε ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα για να φτάσει στη Μέση Εκπαίδευση και να προξενεί όλον αυτόν τον τυφώνα γύρω του; Η δράση του θύτη-εκφοβιστή είναι αποτέλεσμα της παθογένειας ενός συστήματος το οποίο δεν μπορεί να διορθωθεί εκ των έσω. Χαρακτηριστικό αυτής της παθογένειας είναι ο αδιόρθωτος και αμετανόητος Ποντιοπιλατισμός του και κυρίως όσων κατοικούν στα υψηλά δώματα του υπουργείου. Το ψάρι βρωμά από την κεφαλή όσες κολόνιες και κοστούμια και αν ενδυθεί.

 

Στο εκπαιδευτικό μας σύστημα κάθε προσπάθεια για διόρθωση των κακώς εχόντων ακολουθεί σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια την εξής διαδρομή:

• "Εντοπισμός" ενός εξόφθαλμου προβλήματος για το οποίο εκατοντάδες εκπαιδευτικοί, γονείς και παιδιά διαμαρτύρονται για δεκαετίες
• Απόσπαση εκπαιδευτικών στο υπουργείο παιδείας για την εκπόνηση της «εθνικής στρατηγικής» για το ζήτημα
• Αλλαγές νόμων και κανονισμών με νέους νόμους και κανονισμούς ώστε το πρόβλημα να «αντιμετωπιστεί στην ρίζα του»
• Αποστολή εγκυκλίων και ντιρεκτίβων για τους μηχανισμούς που πρέπει να ακολουθούνται για να λύονται τα προβλήματα.

 

Στην πορεία ο χρόνος περνά και εκατομμύρια ξοδεύονται σε μισθούς και εργατοώρες ενώ τα προβλήματα οξύνονται.

 

Ειδικά στα ζητήματα βίας, εκφοβισμού και διακρίσεων οι πολιτική ορθότητα των «προοδευτικών» προϊσταμένων και επίδοξων φύρερ ( η λέξη σημαίνει καθογηγητής ) εξισώνει πολύ συχνά όπως και στο αληθινό παράδειγμα μας θύτες και θύματα στην εκπαιδευτική έκφανση του «εκάμεν τζιαι εμείς πολλά» και στην δημιουργία ενοχών στα θύματα. Την ίδια στιγμή μέσα από την διαδικασία των ίσων αποστάσεων και της υποτιθέμενης «προστασίας και με αγάπη όλων των παιδιών» δημιουργείται το κλίμα παντελούς ατιμωρησίας το οποίο και διαιωνίζει το πρόβλημα βίας στα σχολεία και το ενισχύει προς όφελος πάντοτε των θυτών και όχι των θυμάτων.

 

Στο σχολείο που ανέφερα πιο πάνω ο δράστης των ενεργειών δεν έχει τιμωρηθεί ουσιαστικά για καμία από τις αποδεδειγμένες πράξεις του! Αντιθέτως οι γονείς των παιδιών που διαμαρτύρονται προειδοποιούνται με αντίκτυπο στα παιδιά τους. Τα ίδια ακριβώς συμβαίνουν σε πολλά γυμνάσια και λύκεια του τόπου. Αραιά και που κάποια περιστατικά φτάνουν στο δημόσιο βλέμμα αλλά σύντομα ξεχνιούνται ή/και συγκαλύπτονται για να μην χαλάσει η ψεύτικη εικόνα που προωθεί ποντιοπιλατικά η εκάστοτε ηγεσία του υπουργείου.

 

Η υποκρισία και ο Ποντιοπιλατισμός είναι ο κανόνας.

 

Οι εκφοβιστές και η ιστορία τους μέσα στην παθογένεια του συστήματος

 

Ακολουθώντας την πορεία του κάθε θύτη ιστορικά είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συναντήσουμε και τον ίδιο ως θύμα βίας, εκφοβισμού και συχνά και χειρότερων πράξεων μέσα στα πλαίσια της αγ(ρ)ίας του οικογένειας. Αγκαλιάζω ολόψυχα το Σωκρατικό «ουδείς εκών κακός». Ζώντας όμως στην πραγματικότητα της εκπαιδευτικής κυπριακής αβύσσου έχω ταυτόχρονα συναντήσει παιδιά τα οποία μετέτρεψαν την προσωπική ιστορία κακοποίησης των σε πηγή παραγωγής κακοποίησης και εκφοβισμού των συνομηλίκων τους.

 

Το σύστημα το οποίο υποτίθεται εντοπίζει, προστατεύει και παρέχει τη δυνατότητα ασφάλειας και θεραπείας σε αυτά τα παιδιά είναι ουσιαστικά απών.

 

Οι εκάστοτε κυβερνώντες οι οποίοι βλέπουν όλοι τα παιδιά μας – ποτέ τα δικά τους! – ως λογιστικές πράξεις σε ένα χαρτί έχουν κάνει τα πάντα για να αποδυναμώσουν όλους τους μηχανισμούς έγκαιρου εντοπισμού και παρέμβασης προς όφελος των παιδιών αυτών. Η υπηρεσία εκπαιδευτικής ψυχολογίας, η υπηρεσία κοινωνικής μέριμνας και το γραφείο ευημερίας είναι όλα υποστελεχωμένα σε βαθμό που είναι πρακτικά αδύνατη η εφαρμογή των πολιτικών που εξαγγέλουν οι πολιτικοί ηγήτορες της πολιτικής ορθότητας. Πώς είναι δυνατόν ένας εκπαιδευτικός ψυχολόγος ο οποίος πρέπει να χειριστεί εκατοντάδες περιπτώσεις σε ένα σχολικό έτος να προλάβει να αφιερώσει τον χρόνο που αρμόζει στην κάθε μία από αυτές; Πώς ο κοινωνικός λειτουργός ο οποίος είναι επιφορτισμένος με τον ίδιο αριθμό υποθέσεων να προστατεύσει όλους όσους χρειάζονται προστασία; Ενώ στα υψηλά δώματα αποσπώνται δεκάδες εκπαιδευτικοί για να σχεδιάσουν «εθνικές πολιτικές» η βάση η οποία θα την εφαρμόσει έχει αποψιλωθεί. Το σύστημα είναι σαν ένα σφουγγάρι από το οποίο το νερό δραπετεύει συνεχώς. Οι δε αποψιλώσεις προσωπικού που έγιναν και διατηρήθηκαν την τελευταία δεκαετία για να Χαρηεντίζονται  (ναι τον υπουργό Οικονομικών υπονοώ) πολιτικοί λιμοκοντόροι έχουν φέρει το σύστημα στα όρια του. Οι δε περιπτώσεις αληθινής βίας, εκφοβισμού και διακρίσεων έχουν πολλαπλασιαστεί.

 

Έτσι φτάνουμε σε περιπτώσεις όπως του μαθητή στον οποίο αναφερόμαστε. Όλα όσα θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει ώστε το παιδί να προστατευτεί και κατ’ επέκταση να προστατευτούν και όλα τα υπόλοιπα γράφτηκαν στα κατάστιχα των κυπριακών καλένδων και κύλησαν τζείθε μέρου (παρακάτω) ώσπου έφτασαν στο σχολείο που φοιτά.

 

Η συγκάλυψη είναι ο κανόνας

 

Όταν το πρόβλημα όπως την περίπτωση μας αποκαλυφθεί σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το σύστημα και οι εκπρόσωποι του κάνουν τα πάντα όχι για να λυθεί, αλλά για να μετριαστεί και να συγκαλυφθεί το τραγικό μέγεθος της ανεπάρκειας του/των. Καθηγητές και δάσκαλοι, διευθυντές και γυμνασιάρχες, συνδικαληστές (το ήττα δεν είναι ορθογραφικό λάθος) και λειτουργοί κάνουν τα πάντα ώστε η υπόθεση να πέσει στα μαλακά.

 

«Ο «θύτης» έχει και αυτός δικαιώματα», «οι γονείς υπερβάλλουν», «τα παιδιά λένε ψέματα», είναι οι μόνιμες επωδοί. Οι δε συνάδελφοι που επιμένουν να πράξουν το ορθό στοχοποιούνται και γίνονται οι ίδιοι υποκείμενα εκφοβισμού από τον μηχανισμό εξουσίας ώστε να σιωπήσουν και να μην ταράζουν τα νερά. Οι ίδιοι μηχανισμοί που επιβάλλουν την ομοιοχρωμία στα μαλλιά, και στο μήκος της φούστας σφυρίζουν αδιάφορα στα περιστατικά αληθινής βίας που έχουν πλημμυρίσει τα σχολεία του νησιού μας και τα οποία πλέον περιλαμβάνουν και επιθέσεις με μαχαίρια καθώς και αγελαίες επιθέσεις δίκην γηπέδων. Αυτό είναι βέβαια αναπόφευκτο. Τα σχολεία ούτως ή άλλως δεν είναι παρά καθρέφτης της βίας της κοινωνίας και του συστήματος.

 

Οι ηθικοί αυτουργοί

 

Οι ηθικοί αυτουργοί του συνεχιζόμενου εγκλήματος δεν είναι άλλη από την δικά μας Κου Κλουξ Κλαν, τα τρία κάππα: Κράτος, Κλήρος, Κόμμα!

 

Αν αντέχετε αφιερώστε μία μόνον εβδομάδα από την ζωή σας για να παρακολουθήσετε το κεντρικό δελτίο ειδήσεων και την βία και τον εκφοβισμό που προωθούνται μέσα από τις δηλώσεις των τριών κάππα. Η συμπεριφορά και ο λόγος των κρατούντων, των ηγετών του κλήρου, των κομματαρχών και των τσιρακιών τους είναι ο ορισμός της βίας και του εκφοβισμού. Φωνασκίες, απειλές, ειρωνείες, στοχοποιήσεις του αντίθετου λόγου, υποδείξεις για το ήθος και την σεξουαλικότητα των παιδιών και των εφήβων είναι η ομαλότητα στη νήσο τον αγ(ρ)ίων. Μαζί με την ατιμωρησία που επικρατεί σε κάθε τομέα του κοινωνικού βίου η βία και ο εκφοβισμός κατρακυλούν και παίρνουν την κυρίαρχη θέση τους και στα εκπαιδευτήρια της νήσου.

 

Παρακολουθείστε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και τα συνθήματα του. Δεν είναι την φονική σεξουαλική βία που προωθεί η αγέλη πάνω στην κερκίδα; Ποιες αρχές και αξίες προάγει ο χρηματοδοτούμενος «αθλητισμός»;

 

Ποια μηνύματα μεταφέρουν στα σχολεία όλοι οι πιο πάνω;

 

Τα σχολεία μας είναι στην πραγματικότητα χώροι εγκλεισμού στους οποίους τα παιδιά διδάσκονται πώς να δέχονται αυτή τη βία – τόσο τη λεκτική όσο και την πραγματική – και να σιωπούν. Το μήνυμα που λαμβάνουν είναι ότι η βία είναι φυσιολογική και ότι αν αντιδράσουν είναι εξίσου ένοχα αν όχι πιο πολύ, με τους θύτες τους, είτε αυτοί είναι οι καθηγητές-δάσκαλοι εκφοβιστές είτε οι συμμαθητές και συμμαθήτριες τους. Οι απειλές για αποβολές για τα μαλλιά και το ντύσιμο, οι ορισμοί της ευπρέπειας της συντήρησης είναι πράξεις άσκησης πραγματικής βίας πάνω στα παιδιά. Το ίδιο και η υποχρέωση να συμμετέχουν με το ζόρι στην άσκηση της ψυχικής βίας που ασκεί το δόγμα του αρχιεπισκόπου που θέλει να κάνει σχολεία ήθους και το οποίο επισήμως πριμοδοτείται από το εκπαιδευτικό σύστημα. Το ίδιο και η προστασία όλων των θυτών από το σύστημα που δεν επιθυμεί να εκτεθεί για την ανεπάρκεια του. Είναι προτιμότερο να μετεγγραφεί το θύμα παρά να τιμωρηθεί ο θύτης. Αυτή είναι η μέθοδος «προστασίας» που προσφέρει το υπουργείο Παηδίας.

 

Η σιωπή των αμνών

 

Τίποτε από τα πιο πάνω δεν θα μπορούσε να υλοποιείται χωρίς την ανοχή και την σιωπή όλων εκείνων που έχουν την υποχρέωση να μιλούν και να προστατεύουν τα παιδιά μας. Πολιτεία, εκπαιδευτικοί, γονείς, συνδικαληστές και φορείς, όλοι όσοι γνωρίζουν και σιωπούν είναι συνένοχοι σε αυτό το έγκλημα κυριολεκτικού βιασμού των ψυχών και των σωμάτων των παιδιών του τόπου.

 

Όσοι από εμάς δεν σιωπούμε στοχοποιούμαστε ως οι «ιδιόμορφοι», οι «ιδιότροποι», οι «γραφικοί», οι «δυσπροσάρμοστοι». Είμαστε και εμείς τα θύματα του εκφοβισμού των εχόντων την αληθινή εξουσία.

 

Τουλάχιστον όμως εμείς μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια και να κοιτάζουμε τους συναδέλφους μας – όσους αξίζει να φορούν μια τέτοια λέξη - , τους γονείς, τους μαθητές και τις μαθήτριες μας στα μάτια. Και να πηγαίνουμε καθημερινά στην δουλειά μας με την συνείδηση μας ήσυχη. Δυστυχώς αυτό δεν είναι αρκετό. Μόνο εάν πολλαπλασιαστούν οι φωνές αντίδρασης και αντίστασης θα έχουμε την πιθανότητα κάποιας ουσιαστικής αλλαγής.

 

Εώς τότε όσες και όσοι από εμάς αντέχουμε επιβάλλεται να καταγγέλλουμε τα κακώς έχοντα και να ξεσκεπάζουμε τον βόθρο που κρύβεται κάτω από το χαλί της «ευπρέπειας». Πάντοτε έχοντας το νου μας στο παιδί:

 

Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν

και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,

κλείσε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε

Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,

λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί,

θα σε πουλήσουν

Και όταν θα `ρθουν οι καιροί

που θα `χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα (1)

Σόλων Αντάρτης~solon_antartis@yahoo.com

~~~~~~~~~~~~

Σημείωση

------------

 

1. Κάποτε θα ‘ρθουν

Στίχοι:  Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική:  Μίκης Θεοδωράκης

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1130

ΠΗΓΗ: http://cyprus.indymedia.org/node/5171