Δαπάνες ή φορολογία;

Διάρκεια περίπου 2.5 ετών είχαν οι τρεις τελευταίες κοιβουλευτικές περίοδοι κατά τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Παπανδρέου-Παπαδήμος από το 2010 ως τα μέσα του 2012, ακολούθως Σαμαράς-Βενιζέλος ως τις αρχές του 2015 και έκτοτε Τσίπρας μέχρι σήμερα. Καλή στιγμή λοιπόν για μία πρώτη συγκριτική αποτίμηση.

 Σύμφωνα με αναφορά του βουλευτή της ΝΔ Χρίστου Δήμα, κατά το ετήσιο συνέδριο του Γραφείου Προϋπολογισμού του κράτους στις 28 Μαρτίου 2017 στην αίθουσα της Γερουσίας του Κοινοβουλίου παρουσιάστηκε ένας συγκριτικός πίνακας του μείγματος πολιτικής των τριών μνημονίων, αντίστοιχων με τις κοινοβουλευτικές περιόδους. 46%-54% ήταν το μείγμα πολιτικής του πρώτου όσον αφορά στις μειώσεις δαπανών και αύξησης φόρων, 72%-28% το μείγμα

πολιτικής της δεύτερης περιόδου και 18%-82% το μείγμα της παρούσας κυβέρνησης. Τα ποσοστά μιλούν από μόνα τους.

Είναι προφανές ότι με βάση τα κριτήρια αξιολόγησης της οικονομικής πολιτικής μίας κυβέρνησης, η πρώτη περίοδος θα χαρακτηριζόταν ως κεντρώα-σοσιαλιστική, η δεύτερη ως δεξιά-φιλελεύθερη και η τρίτη ως αριστερή-κρατικιστική. Τέτοια κριτήρια αποτελούν την αλφάβητο αναγνώρισης του ιδεολογικού στίγματος σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα όμως η ψηλάφησή τους είναι ομιχλώδης, αν όχι παιδαριώδης. Παρακολούθησα αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Δεν κρύφτηκαν ποτέ οι Εργατικοί στο ερώτημα «πού θα βρουν τα χρήματα για να υλοποιήσουν το πρόγραμμά τους». Απαντούσαν ευθαρσώς ότι θα καταφύγουν σε εξωτερικό δανεισμό και σε υψηλή φορολογία. Ομοίως οι Συντηρητικοί απαντούσαν ότι θα περιέκοπταν δημόσιες δαπάνες. Όλα αυτά είναι γνωστά επί της αρχής στο εκλογικό σώμα.

Οι επιδόσεις των τριών περιόδων της κρίσης στα μακροοικονομικά μεγέθη έχουν ήδη συζητηθεί δημοσίως. Μόνο το γεγονός ότι το διαφαινόμενο σενάριο για το πώς θα καταλήξει το 2017 ως προς την ανάπτυξη του ΑΕΠ, το πλεόνασμα του προϋπολογισμού και την δοκιμαστική έξοδο στις αγορές, εφάπτεται του οικονομικού αποτελέσματος του 2014 δείχνει ότι τα τρία τελευταία χρόνια πήγαν χαμένα. Ίσως περισσότερο από απλώς χαμένα, για δύο επιπλέον λόγους: πρώτον, διότι το πετρέλαιο την ίδια περίοδο 2015-2017 κινήθηκε στο 60% της τιμής του το 2014, και δεύτερον διότι οι διαδοχικές κρίσεις στην Μέση Ανατολή (Αίγυπτο) και κυρίως Τουρκία (εγγύτητα με Συρία, τρομοκρατία, πραξικόπημα, πολωτικό δημοψήφισμα) έφερναν διαδοχικά το ένα τουριστικό ρεκόρ μετά το άλλο για τη χώρα μας.

Ο Σεπτέμβριος είναι μήνας οικονομικών υποσχέσεων. Η ρητορική του Μαξίμου δίνει έμφαση στην αποδέσμευση από το νυν οικονομικό πρόγραμμα το καλοκαίρι του 2018, παρόλο που έχει συμβεί το πρωτοφανές, δηλαδή ψήφιση μέτρων για μετά τη λήξη της θητείας της (2019-20), άρα η αποδέσμευση είναι μάλλον ψευδεπίγραφη. Οι εξαγγελίες περί νέων μαζικών προσλήψεων στο δημόσιο το επόμενο καλοκαίρι, ώστε να αντιμετωπιστεί η υψηλή ανεργία, επιβεβαιώνουν την αδυναμία της αριστερής δημοσιο-κεντρικής αντίληψης της οικονομίας. Το δημόσιο όμως δεν «παράγει χρήμα», ούτε ωθεί την ανάπτυξη στον ίδιο βαθμό, τουλάχιστον, με νεοφερμένο, φρέσκο χρήμα στην οικονομία υπό κατάλληλες συνθήκες. Συνεπώς, προτιμότερες οι φοροελαφρύνσεις προς όλους από νέες αυξήσεις δαπανών. Ας επανέλθουν πρώτα οι φόροι (ΦΠΑ, φορολογία επιχειρήσεων, αφορολόγητο όριο) στα προηγούμενα επίπεδα, ώστε να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα και σε άλλους τομείς πέραν του τουρισμού, τομέα στον οποίον ήρθε από παροδικούς εξωγενείς παράγοντες, και μετά κοιτάζουμε τα υπόλοιπα.

 http://www.antibaro.gr/article/17482