Για την αγάπη των παιδιών για την πατρίδα -για το σχολείο, τα αρχαία ελληνικά και τις ξένες γλώσσες (λόγοι γέροντος Παϊσίου)

Παλιά τα παιδιά με τα όμορφα ποιηματάκια τα μάθαιναν ν’ αγαπάν  την πατρίδα:

Η όμορφη πατρίδα μου

Ξαπλώνει στο δροσερό γαλάζιο

Με τα δροσερά τα κύματα…

Να δεις πώς το λεγε… ’Ετσι γέμιζε το παιδί.
Σήμερα δεν τους δίνουν τέτοια, τα αφήνουν άδεια τα παιδιά.
Και στο σπίτι οι γονείς, ο ένας από δω κοιτά, ο άλλος από κει, πού να βρεθεί αγάπη για το παιδί; Μένουν άδεια τα παιδιά και υποφέρουν.
Να, ένα καημένο που ΄χει κάνει και γω δεν ξέρω πόσες απόπειρες αυτοκτονίας, όταν έρχεται πέφτει στα πόδια μου – τώρα τελείωσε, πήρε
πτυχίο και είναι φαντάρος, μεγάλος είναι- μου γράφει γράμματα: «Μπαμπακούλη μου χρυσέ…» γράφει. Τι να σου κάνει το παιδί;
Πρέπει να φροντίζει κανείς να γεμίζει τα παιδιά και μετά τα άλλα, τα γράμματα.
-Γέροντα, σήμερα τα πιέζουν πολύ τα παιδιά ,τα φορτώνουν στα μαθήματα, να μάθουν και δυο ξένες γλώσσες.
–Ενώ ΑΡΧΑΙΑ να μην μάθουν!
-Ναι… έτσι είναι! Να μάθουν και Γερμανικά και Αγγλικά; Πώς είναι το σωστό;
-Ε, ας μάθει το παιδί μία γλώσσα, όμως χωρίς πίεση, όσο μπορεί να μάθει πέντε πράγματα.
-Γέροντα, σήμερα πήραν βαθμούς τα παιδιά και είναι στεναχωρημένα.
– Κοίτα να δεις, σήμερα οι μεγάλοι θέλουν να παίρνουν πολλά λεφτά με λίγη δουλειά ,και οι μικροί να παίρνουν μεγάλους βαθμούς χωρίς διάβασμα, και αν είναι δυνατόν να μην φεύγουν από την καφετέρια ή την ξυλοτέξ, πώς το λένε- να παίρνουν ένα τηλέφωνο να ρωτάν τι βαθμό έβγαλαν.
Από το βιβλίο:” Ο πατήρ Παϊσιος μου είπε…”του Αθανασίου Ρακοβαλή, Θεσσαλονίκη, σ. 31-31
για την αντιγραφή: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”
εικόνα από : Ρωμαίικο Οδοιπορικό