Χριστιανισμός-Ορθοδοξία και ροκ (Αναδημοσίευση από υπό έκδοση φυλλάδιο της “Χριστιανικής Δημοκρατίας”)

 

Μία συνήθης υπόθεση στον χώρο των θρησκευτικών σωματείων ή θρησκευομένων γενικότερα έχει υπάρξει ότι τα δύο μεγέθη, χριστιανοσύνη και ροκ, είναι μεγέθη ασύμβατα. Δεν μπορεί κάποιος να ασχολείται με τη ροκ (ή, πολύ περισσότερο, «μέταλ») μουσική και να είναι ταυτόχρονα Χριστιανός.

Μιλώντας για αυτή την άποψη σε θρησκευτικούς κύκλους, ο τραγουδιστής ενός από τα γνωστότερα συγκροτήματα Χριστιανικού Μέταλ, Ράιν Κλαρκ, είχε πει ότι η άποψη ότι «η μέταλ μουσική είναι κατά κάποιο τρόπο ηθικά απαράδεκτη είναι αφελής», και πρόσθεσε ότι δεν υπάρχει τίποτα ηθικά απαράδεκτο σε συγκεκριμένες συγχορδίες που χρησιμοποιεί το κάθε είδος μουσικής, αλλά
σημασία έχει ποιο είναι το περιεχόμενο που τους δίνει κανείς, μέσω των στίχων του.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η άποψη του Ρ. Κλαρκ ηχεί, κατ’αρχή τουλάχιστον, πολύ «ορθόδοξη». Στην Ορθοδοξία, έχουμε την αρχή της πρόσληψης και θεραπείας κάθε ιδιώματος και κάθε γνωρίσματος, προσωπικού, συλλογικού ή και εθνικού: έτσι, στην καθαρά λατρευτική και εκκλησιαστική τέχνη, εμφανίστηκαν διαφορετικά είδη: φυσιοκρατίζουσα ή βυζαντινή αγιογραφία, βυζαντινό λατρευτικό μέλος ή ρωσική τετραφωνία. Ταυτόχρονα, η ίδια αρχή ισχύει και για την μετοχή στη Θ. Χάρη: κάθε πρόσωπο αγιάζεται διαφορετικά, γινόμενο όχι ένα στερεότυπο αλλά η βέλτιστη εκδοχή του εαυτού του, μεταμορφώνοντας τα πάθη και καταλήγοντας έτσι σε μια εσωτερική αλλαγή, σε μια μεταστροφή και όχι διαστροφή και παραμόρφωση της προσωπικότητας.

Οι κριτές των εν λόγω συγκροτημάτων επικαλούνται διάφορους λόγους για την γενικευμένη απόρριψή τους: τα μέλη τους έχουν «έξαλλη» εμφάνιση, απορρίπτουν κοινωνικές κανονιστικές αρχές και συμβάσεις ή και ανήκουν στο «περιθώριο» της υπάρχουσας κοινωνίας, φέρουν μακριά κόμη, εκφράζουν κοινωνική επαναστατικότητα ή οργή, κριτική και ρηξικέλευθη διάθεση, ακόμη πολλές φορές έχουν ένα βίο που είναι άστατος ή δοσμένος σε κακές έξεις (κάπνισμα, ελευθέριες σχέσεις, χρήση ουσιών).
Γεγονός είναι ότι αρκετοί καλλιτέχνες των εν λόγω (κοσμικών) συγκροτημάτων είχαν τέτοια προβλήματα στην προσωπική τους ζωή. Ταυτόχρονα, θα παρατηρήσουμε όμως ότι πολλά συγκροτήματα (“Three Days Grace”, “The Offspring”, “Nevermore” κ.π.ά.) ήταν ασυμβίβαστα εναντίον των ναρκωτικών ουσιών, μίλησαν για τη συνέπεια και την πιστότητα ή και τον «ρομαντισμό» στις διαφυλικές σχέσεις κ.λπ.
Επίσης πολλοί καλλιτέχνες αυτών των συγκροτημάτων (WASP, Alice Cooper, Megadeth, Iron Maiden, Papa Roach, Korn κ.λπ.) προχώρησαν στο βήμα του ενστερνισμού της Χριστιανοσύνης και έγιναν οι ίδιοι Χριστιανοί και μάλιστα αυθεντικοί και ειλικρινείς Χριστιανοί, όπως ήταν και στον πρότερο βίο τους ως άνθρωποι.
Μια άλλη πτυχή του ροκ, ειδικά κατά τη γένεσή του, ήταν η πολιτικοποίηση των καλλιτεχνών του είδους και η πολιτική του διάσταση. Το ροκ εξέφρασε την αμφισβήτηση της νεολαίας, τα κινήματα κατά των επεκτατικών πολέμων όπως αυτός του Βιετνάμ ή της Κορέας κ.λπ. Και αυτή η διάσταση προκάλεσε την αρνητική αντίδραση και υποτίμηση εκ μέρους των μακαρθικών Ηνωμένων Πολιτειών και των εγχώριων «συντηρητικών» συνοδοιπόρων τους. Η εφημερίδα «Χριστιανική» όπως και η ΧΔ ήταν εξαρχής ενάντια σε όλους αυτούς τους πολέμους και έβλεπε ευνοϊκά τα αντιπολεμικά και αντι-επεκτατικά κινήματα.
Ειδικά για τους καλλιτέχνες του χριστιανικού ροκ, θα παρατηρήσουμε ότι τόλμησαν να αγγίξουν ζητήματα πολύ σημαντικά και, επιπλέον, με ένα τρόπο ιδιαίτερα γνήσιο, ρηξικέλευθο και συχνά βαθιά χριστιανικό: το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας και των εύθραυστων ενδοοικογενειακών σχέσεων, της μοναχικότητας ή και του «μαρτυρίου συνειδήσεως» μέσα σε ένα βαθιά διεφθαρμένο κόσμο, της συγγενούς τάσης προς χρήση ουσιών ή και αυτοχειρίας, του ατομοκεντρισμού και της έλλειψης γνήσιου ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο, της υποκρισίας και του αδιόρατου κακού τα οποία συνυπάρχουν με επίπλαστη και επιφανειακή «αστική ευγένεια», το φλέγον κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα και «θηρίο» της φτώχειας και ανεργίας στα πλαίσια θεσμών που φαίνονται να μην έχουν ούτε δικαιοσύνη ούτε πρόνοιες ούτε έλεος, η θεώρηση και εμπειρία του Θεού ως καταφυγίου, «εραστή και ερώμενου» σε ένα χαοτικό και σκληρόκαρδο ή και μοχθηρό κόσμο, η αντιμετώπιση της περιθωριοποίησης και του σχολικού εκφοβισμού κ.π.ά.
Οι καλλιτέχνες του χριστιανικού ροκ και μέταλ ουσιαστικά πήραν τα εκφραστικά μέσα, την δίκαιη (και όχι ατομοκεντρική) οργή για το κακό στον κόσμο και τον εαυτό, το ρηξικέλευθο πνεύμα και ήθος, τις αυθεντικές και ριζοσπαστικές τοποθετήσεις σε κοινωνικά ζητήματα, και τα ενσωμάτωσαν σε μια νέα σύνθεση, όπου υπάρχει και υμνείται ο Θεός, ως πραγματικός πατέρας, πιστός και αξιόπιστος βοηθός, συμπαραστάτης, προστάτης και λυτρωτής από το πολύμορφο κακό και τους πολυπληθείς ανθρώπους που το ενσαρκώνουν στη σύγχρονη εποχή.
Έδειξαν έτσι έμπρακτα ότι κάθε τι που δεν «φέρει εις δαίμονας και εις βυθόν απωλείας» κρίνεται από την κατεύθυνση και το πνεύμα του και πως η ροκ μουσική μπορεί κάλλιστα, πολύ μακριά από το να είναι η «μουσική του διαβόλου» και εκτός από φέρουσα πολλά θετικά και αυθεντικά στοιχεία στην κοσμική της μορφή, να αποτελέσει το όχημα της έκφρασης ανθρώπων του Θεού και, ακόμη, αντικείμενο ενδιαφέροντος, ενασχόλησης και ιδιαίτερης εκτίμησής τους.
-«Γιατί μια φωνή είναι αρκετή
να ξυπνήσει κοιμώμενους γίγαντες,
να κάνει στρατούς να σηκώσουν τα χέρια ψηλά,
και να δεις ολόκληρα έθνη να σηκώνονται.
Είναι η μία πεποίθηση, μια σπίθα
Μια πίστη και μια επανεκκίνηση…».
(Thousand Foot Krutch, “Untravelled road”)
-«Είμαστε η αιχμηρή άκρη
της μηχανής του Ιησού.
Ελπίζω να ξέρετε τι σημαίνει αυτό…»
(7eventh time down, “Jesus Machine”)


 https://christianikorockmetal.wordpress.com/2017/07/11/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%81%ce%bf%ce%ba-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b4/