Όταν έρχεται μια χώρα και σου αρπάζει ό,τι έχεις και δεν έχεις, σου βάζει νόμους που σκοτώνουν την κοινωνία, καταστέλλουν την εθνική σου κυριαρχία, ελέγχουν κάθε νόμο, προεδρικό διάταγμα κι εγκύκλιο που βγαίνει (κι οσονούπω ακόμη και το Σύνταγμα), αυτό το πράμα δεν λέγεται ούτε καπιταλισμός, ούτε «το αόρατο χέρι της αγοράς», ούτε αυτοί λέγονται νεοφιλελέδες και δεν ξέρω τι άλλο. Όχι πως δεν υπάρχουν κι αυτοί βέβαια. Δεν είδα όμως εδώ στην Ελλάδα, καμιά εταιρεία να μας έχει ξεσκίσει συλλήβδην όλους όπως κάνουν σε άλλες χώρες για χάρη της υπεραξίας. Εδώ δεν τα έχουμε αυτά, τουλάχιστον όχι σε τέτοια διάσταση.
Αυτό που έχουμε εδώ είναι κάτι άλλο, πολύ πιο απλό, καθαρό και ξάστερο… Εδώ έρχονται και μας λένε «Θέλω εκείνο, θέλω αυτό, θέλω ένα δις από την τάδε τράπεζα, τόσα δις από δω, τόσα δις από εκείνους, κλείσε το ένα, κλείσε το άλλο, δώσ' μου αυτό, δώσ' μου το άλλο, κόψε από κει, κόψε κι εκείνο, πούλα μου αυτό, ξεπούλα το άλλο, κάνε αυτό, κάνε εκείνο, σήκω , κάτσε, ξανασήκω, ξαναξάτσε… Και οι ντόπιοι προδότες, τα κάνουν όλα χωρίς να βγάλουν τσιμουδιά! Τους δίνουν ό,τι ζητήσουν κι ακόμη περισσότερα και στο τέλος δεν τρέχει κάστανο γι αυτούς. Δηλαδή, εδώ, πρώτα και κύρια, έχουμε απλό και ξεκάθαρο νταβατζιλίδικο ΑΡΠΑΓΜΑ, με το έτσι θέλω, χωρίς όλα τα πολύπλοκα καπιταλιστικά κόλπα. Δεν θέλουν απλά τα λεφτά μας, ή την εργασία μας. Θέλουν την χώρα. Ολόκληρη. Θέλουν να τους αδειάσουμε την γωνιά.
Αυτό που βλέπω -και βλέπει ο κανονικός κοσμάκης , ξαναλέω- είναι κάποιους ηγέτες άλλων χωρών μαζί με τράπεζες που οι ίδιοι έστησαν και τους «θεσμούς» που πάλι αυτοί έστησαν, να σηκώνουν και να κατεβάζουν κυβερνήσεις, να αλλάζουν τα αποτελέσματα δημοψηφισμάτων, να αρπάζουν την δημόσια περιουσία, να υπερχρεώνουν τα πάντα και γενικά να έρχονται εδώ μέσα και να συμπεριφέρονται σαν αφεντικά, λες και τους ψηφίσαμε. Λες και είναι κάποιοι αυτοκράτορες άλλων εποχών ή φεουδάρχες που ήδη έχουν την κυριότητα του χώρου. Κι όλα αυτά, με το ζόρι, την τρομοκρατία και την βία, συνεργαζόμενοι με πραγματικά υποτελείς κυβερνήσεις και μια σειρά ξεπουλημένων στο πολιτικό και υψηλά ιστάμενο ιδιωτικό, δημόσιο-υπαλληλικό και συνδικαλιστικό επίπεδο μαζί με τους επίσης ξεπουλημένους λεφτάδες.
Κλασική περίπτωση ΚΑΤΟΧΗΣ δηλαδή, με τα όλα της: Την πείνα, τους θανάτους, την κατάργηση της κυριαρχίας, κατοχικό νόμισμα και τράπεζες, κατοχικά ΜΜΕ, γερμανοτσολιάδες, τον ρατσισμό ενάντια σε μας τους τεμπέληδες κι άχρηστους, κλπ. Δεν της λείπει δηλαδή τίποτα, για να λέγεται κατοχή. Κι ενώ δεν της λείπει τίποτα για να λέγεται κατοχή, κάποιοι επιμένουν να τα ρίχνουν στα μικρά αφεντικά, στα μικρά συμφέροντα και σε δυνάμεις που προφανώς -πιο ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν γίνεται- δεν κρατούν τα ινία, ούτε και είναι η κορωνίδα της εκμετάλλευσης στην χώρα μας πλέον.
Όταν λοιπόν, έρχεται μια ολόκληρη χώρα (ή περισσότερες) και κάνει αυτά που κάνει στην Ελλάδα, λέγεται ΚΑΤΟΧΗ. Εδώ μέσα δεν παίζουν πλέον τα παιχνιδάκια τους τα μεγάλα αφεντικά και οι πλούσιοι εκμεταλλευτές των εργατών. Το δικό τους πάρτι συνεχίζεται βέβαια, αλλά είναι σχετικά μικρής εμβέλειας και βάθους μπροστά στην καθολική εθνική επίθεση που δεχόμαστε.
Οι πρώτοι, ψάχνουν κέρδος. Αισχρό, ανήθικο και καταδικαστέο κέρδος; Βεβαίως. Αλλά οι δεύτεροι θέλουν το οικόπεδο, ολόκληρο! Όπως είναι! Με τις πεζούλες, τις ελίτσες και τα κλίματα, τις θάλασσες, τα βουνά και τα λιβάδια κι αν είναι δυνατόν χωρίς τους παλαιούς «ενοίκους». Κι αυτοί είναι τα υπερεθνικά συμφέροντα που συνεργάζονται στενά με ολόκληρα κράτη, ανοιχτά και φανερά. Ή αλλιώς, για τους πιο «αλλιώς» που δεν καταλαβαίνουν απλή και κατανοητή γλώσσα, οικονομικός (μέχρι στιγμής ως επί το πλείστον) ιμπεριαλισμός υποστηριζόμενος από το υπερ-διεθνές κορπορατικοφασιστικό σύμπλεγμα. Και, ΝΑΙ, βεβαίως υπάρχουν αλληλεπιδράσεις και συνεργασίες μεταξύ των πρώτων και των δεύτερων. Αλλά τα αφεντικά της επιχείρησης και οι δυνάστες μας είναι -αδιαμφισβήτητα- πρώτα και κύρια, οι δεύτεροι. Κι όχι μόνο αυτό. Στην χώρα μας, έχουν αναλάβει την δουλειά αυτοπροσώπως πλέον, οι δεύτεροι.
_________________________________________________________________________________________
_________________________________________________________________________________________
Οικονομική μεν, αλλά κατοχή και δεν έχει καμιά σημασία αν είναι «οικονομική μόνο» (κάποιοι σχίζουν τα ιμάτιά τους για το θέμα), διότι οι ΝΕΚΡΟΙ τους, είναι στα ίδια νούμερα με οποιονδήποτε πόλεμο που έχουμε ζήσει ως χώρα.
Δεν σας αρέσει το «κατοχή»; Σας φαίνεται λίγο «γραφικό»; Δεν ταιριάζει με αυτά που ξέρατε ή ελπίζατε; Δεν γουστάρετε την λέξη; Είναι μήπως λίγο «λαϊκίστικη»; Δεν είναι αρκετά «αριστερή»; Δεν έχει καμιά σημασία.
Κατοχή το λέει η γειτόνισσα, κατοχή κι ο περιπτεράς, κατοχή κι ο βιοτέχνης, κατοχή αυτοί που το έψαξαν και κατοχή θα έπρεπε να το λέμε κι εμείς.
Ίσως τότε, αν το λέγαμε όλοι ΚΑΤΟΧΗ και καταλαβαίναμε όλοι ότι ΕΙΝΑΙ κατοχή, να κατανοούσαμε και το χρέος μας.
Δεν με ενδιαφέρει λοιπόν, σε ποιόν τα ρίχνετε και πως το λέτε. Η πραγματικότητα είναι αυτή:
Είναι Κ Α Τ Ο Χ Η. Τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου