Εθνικισμός, Ναζισμός και Δεξιά

 

του Γιάννη Παπαθανασίου

  Ο εθνικισμός αποτελεί ομολογουμένως έναν από τους πλέον πολυσυζητημένους και συνάμα διαστρεβλωμένους όρους της ελληνικής γλώσσας. Η αριστερά, συνεπικουρούμενη από το σύγχρονο μεταλλαγμένο κεντρώο χώρο αλλά και την γεμάτη μαζοχισμό κεντροδεξιά, κατόρθωσε να τον ταυτίσει με τον ρατσισμό και τον ναζισμό, κάνοντας τον έτσι απεχθή για ένα μεγάλο  κομμάτι της κοινωνίας. Είναι, όμως, ο εθνικισμός στα αλήθεια κάτι τόσο ζημιογόνο που χρειάζεται να εξοστρακισθεί από το πολιτικό γίγνεσθαι;
  Για να απαντήσουμε σε αυτό απαιτείται αρχικά, απαλλαγμένοι από μικροκομματικές αντιλήψεις,  να εγκύψουμε στο τι πραγματικά πρεσβεύει η ιδεολογία αυτή. Ο πνευματικός εθνικισμός, λοιπόν, περικλείει την αγάπη για το έθνος και για ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει (παράδοση, θρησκεία, ιστορία, κλπ), ενώ ο πολιτικός εθνικισμός αποτελεί την εφαρμογή του πνευματικού στον πολιτικό

βίο. Ο εθνικισμός υπερβαίνει τον πατριωτισμό, ο οποίος αναφέρεται στην αγάπη προς τον χώρο της πατρίδας, καθώς και τον εθνισμό που συνίσταται στην απλή αποδοχή της ύπαρξης των εθνών. Αντίθετα, δεν πρέπει να συγχέεται ούτε με τον σοβινισμό, ο οποίος πρεσβεύει το μίσος προς τα άλλα έθνη, ούτε με τον ιμπεριαλισμό, που επιδιώκει την επέκταση των κρατικών συνόρων πέρα από τα εθνικά.
  Σύμφωνα με τον μεγάλο αριστερό (!) κοινωνιολόγο και πρωθυπουργό, Αλέξανδρο Παπαναστασίου, ο εθνικισμός αποτελεί απαραίτητο συστατικό για την πρόοδο κάθε κοινωνίας, ενώ για τον Ίωνα Δραγούμη κάθε ενεργητικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι εθνικιστής. Θιασώτες της συγκεκριμένης ιδεολογίας θεωρούνται, επίσης, πολλές μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Παύλος Μελάς, ο Ρένος Αποστολίδης , ο Κώστας Καρυωτάκης, ο Κωστής Παλαμάς, και πλήθος άλλων. Έπειτα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν το 1974 η εθνικοφροσύνη αποτελούσε αναγκαίο πιστοποιητικό για την είσοδο στην κοινωνική ζωή. Επομένως, ο εθνικισμός σε καμία περίπτωση δεν είναι το καταφύγιο σκληρών κεφαλαιοκρατών και παραστρατημένων περιθωριακών, όπως υποστηρίζει η σύγχρονη ελληνική Αριστερά.
  Απ’ την άλλη ο ναζισμός, σε αντίθεση με ότι πολλοί πιστεύουν, δεν αποτελεί απλά μία έκφραση του γερμανικού εθνικισμού του Μεσοπολέμου. Απεναντίας, πρόκειται για μια κοσμοθεωρία, η οποία εδράζεται στα πιστεύω του Χίτλερ και συνίσταται σε μια σειρά σοσιαλιστικών, ρατσιστικών, παγανιστικών και αντιδημοκρατικών αρχών. Θα θεωρούσε, λοιπόν, κανείς ότι εν έτει 2017 στην Ελλάδα ναζιστικές αντιλήψεις δεν θα είχαν καμία απήχηση. Κι όμως, ένα κόμμα με τέτοιες αντιλήψεις, του οποίου ο κεντρικός πυρήνας (προς τιμή του αυτό) ουδέποτε αρνήθηκε ή στρογγύλεψε τις απόψεις του, έχει κατορθώσει να αποσπάσει ένα αξιοσημείωτο κομμάτι του πληθυσμού. Η απέχθεια των ψηφοφόρων για το πολιτικό κατεστημένο, σε συνδυασμό με την σαφή μετατόπιση της Ν.Δ. σε πιο κεντρώες θέσεις και την έλλειψη αμιγώς δεξιού κόμματος, καθιέρωσε την Χ.Α. ως τρίτη δύναμη. Το τελευταίο βίντεο που κυκλοφόρησε και στο οποίο Χρυσαυγίτες ζητωκραυγάζουν για τη Γερμανία και κρατούν την σημαία που το 1941 επιτέθηκε στα οχυρά της γραμμής Μεταξά και για 3 χρόνια υποδούλωσε τον ελληνικό λαό, εξωτερίκευσε για μια ακόμη φορά τον χαρακτήρα του κόμματος αλλά κι απέδειξε ότι εθνικισμός και ναζισμός δεν μπορούν να έχουν σχέση. Ο εθνικιστής Μεταξάς, άλλωστε, πολέμησε τον Άξονα, ενώ οι εθνικοσοσιαλιστές της εποχής συντάχθηκαν με τους δοσίλογους.
  Η απάντηση στο φαινόμενο των όψιμων νοσταλγών του ναζισμού βρίσκεται σε μία Δεξιά, η οποία δεν θα διστάζει να τονίζει τις λέξεις που την εκφράζουν: έθνος, παράδοση, ταυτότητα, ελευθερία. Μία Δεξιά που δεν θα επιτρέπει στην Αριστερά να ποινικοποιεί όρους, εν προκειμένω τον εθνικισμό, και να θεσπίζει σύγχρονα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Μία Δεξιά η οποία δεν θα ξεχαρβαλώνει τις ιδέες της, με σκοπό να λαϊκίσει και να κερδίσει ψήφους και έτσι θα είναι πάντα επικίνδυνη για το σύστημα. Μία Δεξιά η η οποία δεν θα χαρίζει στα άκρα τίποτα που της ανήκει. Μόνο μία τέτοια Δεξιά θα φέρει και στην Ελλάδα την επιστροφή των εθνικών αξιών, που ήδη συντελείται σε όλο τον κόσμο, δίνοντας έτσι στον λαό μια νέα προοπτική.