Του Δημοσθένη Γκαβέα από την huffingtonpost.gr
Το 2016 απέδειξε ότι καμία κυβέρνηση δεν έχει ανοσία στα «απόνερα» της παγκοσμιοποίησης και του οικονομικού φιλελευθερισμού. Αυτό φάνηκε τόσο με την εκλογική νίκη για την αμερικανική προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ αλλά και την απόφαση των Βρετανών να ψηφίσουν υπέρ του Brexit. Εν μέσω ενός δυσοίωνου τοπίου από τη Μέση Ανατολή, έως τις ΗΠΑ και την ΕΕ, οι πολίτες πολλών κρατών θα κληθούν μέσα στο 2017 να πάρουν αποφάσεις για την ηγεσία της χώρας τους και θα δώσουν την ετυμηγορία τους ενώπιον της κάλπης.
Αναλυτές εκτιμούν ότι τα αποτελέσματα των εκλογών σε Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία μπορούν να οδηγήσουν σε κατακερματισμό την ΕΕ, δεδομένου ότι οι εθνικιστικές δυνάμεις των κρατών αυτών κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος καθώς οι πολίτες νιώθουν αμέτοχοι στις πολιτικές αποφάσεις και ανασφαλείς λόγω της οικονομικής κρίσης, του προσφυγικού και της τρομοκρατίας που έχει εισβάλει για τα καλά στις χώρες τους και ιδιαίτερα στη Γαλλία.
Υπό τη σκιά αυτών των εξελίξεων είναι λογικό να προβληματίζει η υποψηφιότητα για την γαλλική προεδρία της ηγέτιδας της γαλλικής Ακροδεξιάς, της πρόεδρου του Εθνικού Μετώπου (FN), της Μαρί Λεπέν η οποία θεωρεί βέβαιο ότι θα περάσει τον πρώτο γύρο των εκλογών, στις 23 Απριλίου και προχωρήσει στο δεύτερο που θα διεξαχθεί στις 7 Μαΐου. Εάν φτάσει έως εκεί τίποτα δεν αποκλείεται, εκτιμούν αναλυτές και είναι αλήθεια αφού οι σοσιαλιστές μετά τον πολιτικό θάνατο του Φρανσουά Ολάντ, ακόμη προσπαθούν να βρουν ποιος θα είναι το αντίπαλο δέος.
Μια νίκη της Λεπέν θα αλλάξει άρδην την πολιτική σκηνή της Γαλλία, θα δώσει ώθηση στα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης και θα καταστήσει τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ ως τη μόνη Ευρωπαία πολιτικό που θα επιχειρηματολογεί με πάθος για μια ενωμένη Ευρώπη.
Η 48χρονη Λεπέν έχει καταφέρει να κερδίσει εκατομμύρια ψηφοφόρους που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ τον ωμό ρατσισμό και αντισημιτισμό του πατέρα της. Η ίδια καταφέρεται κατά της μετανάστευσης, κάνει λόγο για αυστηρή πολιτική για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και ο ευρωσκεπτικισμός της ακουμπάει και αυτός τα άκρα.
Ωστόσο η Λεπέν έχει να φοβάται τον υποψήφιο της Κεντροδεξιάς (Le Republicains) και φαβορί για το ύπατο αξίωμα της Γαλλίας, τον πρώην πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν. Πρόκειται για έναν θαυμαστή της Μάργκαρετ Θάτσερ, καθολικό, πατριώτη, συντηρητικό με αντίστοιχες απόψεις όσον αφορά στις εκτρώσεις και τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Πρόκειται με λίγα λόγια για το αντίπαλο δέος της Λεπέν που έχει την ικανότητα να της «κλέψει» πολλούς ψηφοφόρους.
Η Λεπέν το ξέρει και στη ρητορική εναντίον του το, κατηγορεί για τις προθέσεις του να «πετσοκόψει» τον υπεράριθμο δημόσιο τομέα, υποσχόμενη παράλληλα ότι θα προστατέψει τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ο Φιγιόν είναι το φαβορί, υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές και o Guardian θυμίζει ότι το 2002 οι Γάλλοι ψηφοφόροι με το σύνθημα «καλύτερα τον κλέφτη παρά με τον φασίστα» ψήφισαν τον Ζακ Σιράκ για να μη βγει ο πατέρας της, ο ιδρυτής του Εθνικού Μετώπου. Όμως άλλοι υποστηρίζουν ότι κανείς δεν πίστευε ότι στις ΗΠΑ θα κερδίσει ο Τραμπ ή στη Βρετανία θα υπερισχύσει το Brexit.
Το ίδιο δηλώνει και η ίδια και υποστηρίζει ότι μιλά εξ ονόματος του λαού, «ενώ ο Φιγιόν εκ μέρους της Κομισιόν, των τραπεζών και του κυρίου Σόιμπλε». Υποστηρίζει την επιστροφή του Εθνους και της Δημοκρατίας» και προσθέτει πως πολλές χώρες έκαναν αυτή την επιλογή αναφέροντας τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την Ιταλία που οι πολίτες ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα.
Όσον αφορά στους υπόλοιπους υποψήφιους τρίτος στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται ο φιλελεύθερος της Κεντροαριστεράς Εμανουέλ Μακρόν. Ο πρώην υπουργός Οικονομίας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Εμανουέλ Μακρόν, κατέρχεται στις προεδρικές εκλογές ως ανεξάρτητος με σοσιαλφιλελεύθερη πλατφόρμα, ενώ δυναμικά «παίζει» και ο υποψήφιος της ριζοσπαστικής Αριστεράς Ζαν-Λουκ Μελανσόν.
Ο 38χρονος Μακρόν χαρακτηρίζεται ως «light» λαϊκιστής που όπως έχει δηλώσει απορρίπτει την παραδοσιακή πολιτική της Αριστεράς εναντίον της Δεξιάς. Αν και δεν έχει δώσει ξεκάθαρα το στίγμα της πολιτικής του εκφράζει την ελπίδα ότι η ανεξάρτητη στάση του και η επιρροή που έχει σε μεγάλη μερίδα των νέων μπορεί να του προσφέρουν ψήφους.
«Παίρνει ψήφους από παντού» δηλώνουν πολιτικοί αναλυτές τονίζοντας την ορμή του νέου πιο δημοφιλούς πολιτικού που μπορεί να επικρατήσει της Λεπέν, όχι όμως και να κερδίσει την προεδρία. Όμως ο Μακρόν έχει το βλέμμα του στο μέλλον. Αφού ανοιχτά δήλωσε ότι η Αριστερά θα είναι η ηττημένη των εκλογών του 2017 έκοψε τους δεσμούς του με την κυβέρνηση του Ολάντ έτσι ώστε να εμφανιστεί ως ο σωτήρας της Αριστεράς στις εκλογές του 2022.
Όμως υπάρχει και ο Μανουέλ Βαλς ο οποίος παραιτήθηκε από πρωθυπουργός για να συμμετάσχει στις εσωκομματικές εκλογές προκειμένου να αναλάβει τα ηνία των Σοσιαλιστών. Όπως λένε πολιτικοί αναλυτές, ο Βαλς έχει περισσότερα κοινά με τον Τόνι Μπλερ ( και υποστηρίζει σθεναρά τον νόμο και την τάξη) παρά με τον Κόρμπιν. Στο παρελθόν,όπως γράφει ο Economist, κατηγόρησε τους Σοσιαλιστές ότι είναι στοιχειωμένοι από ένα Μαρξιστικό υπερ-εγώ, ενώ έχει γράψει ότι «δεν υπάρχει πλέον άλλη εναλλακτική στο καπιταλιστικό σύστημα και την οικονομία της αγοράς».
Όπως και να έχει η προεκλογική περίοδος δείχνει ότι το κλίμα είναι πολωμένο και δεν αποκλείεται να δούμε τη γαλλική πολιτική σκηνή να διαιρείται σε αριστερά, δεξιά και ακροδεξιά, χωρίς να αποκλείεται να δούμε και κάποια διάσπαση κόμματος.
Οι Σοσιαλιστές και οι προκριματικές τους είναι αδιάφορες για πολύ κόσμο, ενώ άσχημη εντύπωση προκάλεσε ο αποκλεισμός τριών υποψηφίων από μικρότερα κόμματα, λέγοντας ότι οι προκριματικές δεν είναι «ανοιχτό μπαρ».
Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι η τελική αναμέτρηση θα διεξαχθεί μεταξύ του Φιγιόν και της Λεπέν. Το αποτέλεσμα των εκλογών ακόμη και εάν χάσει η Λεπέν, θα επηρεάσει τις κινήσεις της νέας γαλλικής κυβέρνησης και όπως τονίζει το Stratfor η νέα γαλλική κυβέρνηση ενδέχεται να είναι πιο επιφυλακτική με το ελεύθερο εμπόριο, να εισάγει μέτρα κατά της μετανάστευσης, να πιέσει τις Βρυξέλλες να επανασχεδιάσουν τη συμφωνία για τη ζώνη Σένγκεν, ακόμη και να απαιτήσει τον περιορισμό των εξουσιών της Κομισιόν.
Αν οι μετριοπαθείς κερδίσουν θα ζητήσουν από την Ευρωζώνη επιστροφή μέρους των εξουσιών στα κράτη μέλη (κάτι για το οποίο θα αντιδράσει η Γερμανία η οποία επιθυμεί πιο απολιτικές κυβερνήσεις στις χώρες της ζώνης του ευρώ) , ενώ είναι πιθανό η νέα κυβέρνηση να πιέσει για καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσία.
Αν κερδίσει η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, η γαλλική κυβέρνηση θα εισάγει μέτρα για τον περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων σε ολόκληρη την ΕΕ. Είναι πιθανό επίσης να σχεδιάσει δημοψήφισμα για την αποχώρηση της Γαλλίας από την ΕΕ.
Και αυτό θα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για την ΕΕ. Χωρίς τη Γαλλία, ένα ιδρυτικό μέλος του οποίου η συμμαχία με τη Γερμανία αποτέλεσε τη βάση για το σχηματισμό της ένωσης, η διάλυσή της θα είναι πιθανόν μη αναστρέψιμη. Στην επόμενη κρίση η ΕΕ θα κατακερματιστεί σε μικρότερες περιφερειακές ομάδες. Οι αμφιβολίες για το μέλλον του ευρώ θα προκαλέσουν τριγμούς στις τράπεζες του νότου και την κατάρρευση της νομισματικές ένωσης, σημειώνει το Stratfor.
Το 2016 απέδειξε ότι καμία κυβέρνηση δεν έχει ανοσία στα «απόνερα» της παγκοσμιοποίησης και του οικονομικού φιλελευθερισμού. Αυτό φάνηκε τόσο με την εκλογική νίκη για την αμερικανική προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ αλλά και την απόφαση των Βρετανών να ψηφίσουν υπέρ του Brexit. Εν μέσω ενός δυσοίωνου τοπίου από τη Μέση Ανατολή, έως τις ΗΠΑ και την ΕΕ, οι πολίτες πολλών κρατών θα κληθούν μέσα στο 2017 να πάρουν αποφάσεις για την ηγεσία της χώρας τους και θα δώσουν την ετυμηγορία τους ενώπιον της κάλπης.
Αναλυτές εκτιμούν ότι τα αποτελέσματα των εκλογών σε Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία μπορούν να οδηγήσουν σε κατακερματισμό την ΕΕ, δεδομένου ότι οι εθνικιστικές δυνάμεις των κρατών αυτών κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος καθώς οι πολίτες νιώθουν αμέτοχοι στις πολιτικές αποφάσεις και ανασφαλείς λόγω της οικονομικής κρίσης, του προσφυγικού και της τρομοκρατίας που έχει εισβάλει για τα καλά στις χώρες τους και ιδιαίτερα στη Γαλλία.
Υπό τη σκιά αυτών των εξελίξεων είναι λογικό να προβληματίζει η υποψηφιότητα για την γαλλική προεδρία της ηγέτιδας της γαλλικής Ακροδεξιάς, της πρόεδρου του Εθνικού Μετώπου (FN), της Μαρί Λεπέν η οποία θεωρεί βέβαιο ότι θα περάσει τον πρώτο γύρο των εκλογών, στις 23 Απριλίου και προχωρήσει στο δεύτερο που θα διεξαχθεί στις 7 Μαΐου. Εάν φτάσει έως εκεί τίποτα δεν αποκλείεται, εκτιμούν αναλυτές και είναι αλήθεια αφού οι σοσιαλιστές μετά τον πολιτικό θάνατο του Φρανσουά Ολάντ, ακόμη προσπαθούν να βρουν ποιος θα είναι το αντίπαλο δέος.
Μια νίκη της Λεπέν θα αλλάξει άρδην την πολιτική σκηνή της Γαλλία, θα δώσει ώθηση στα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης και θα καταστήσει τη Γερμανίδα καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ ως τη μόνη Ευρωπαία πολιτικό που θα επιχειρηματολογεί με πάθος για μια ενωμένη Ευρώπη.
Η 48χρονη Λεπέν έχει καταφέρει να κερδίσει εκατομμύρια ψηφοφόρους που δεν είχαν ψηφίσει ποτέ τον ωμό ρατσισμό και αντισημιτισμό του πατέρα της. Η ίδια καταφέρεται κατά της μετανάστευσης, κάνει λόγο για αυστηρή πολιτική για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και ο ευρωσκεπτικισμός της ακουμπάει και αυτός τα άκρα.
Ωστόσο η Λεπέν έχει να φοβάται τον υποψήφιο της Κεντροδεξιάς (Le Republicains) και φαβορί για το ύπατο αξίωμα της Γαλλίας, τον πρώην πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν. Πρόκειται για έναν θαυμαστή της Μάργκαρετ Θάτσερ, καθολικό, πατριώτη, συντηρητικό με αντίστοιχες απόψεις όσον αφορά στις εκτρώσεις και τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών. Πρόκειται με λίγα λόγια για το αντίπαλο δέος της Λεπέν που έχει την ικανότητα να της «κλέψει» πολλούς ψηφοφόρους.
Η Λεπέν το ξέρει και στη ρητορική εναντίον του το, κατηγορεί για τις προθέσεις του να «πετσοκόψει» τον υπεράριθμο δημόσιο τομέα, υποσχόμενη παράλληλα ότι θα προστατέψει τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ο Φιγιόν είναι το φαβορί, υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές και o Guardian θυμίζει ότι το 2002 οι Γάλλοι ψηφοφόροι με το σύνθημα «καλύτερα τον κλέφτη παρά με τον φασίστα» ψήφισαν τον Ζακ Σιράκ για να μη βγει ο πατέρας της, ο ιδρυτής του Εθνικού Μετώπου. Όμως άλλοι υποστηρίζουν ότι κανείς δεν πίστευε ότι στις ΗΠΑ θα κερδίσει ο Τραμπ ή στη Βρετανία θα υπερισχύσει το Brexit.
Το ίδιο δηλώνει και η ίδια και υποστηρίζει ότι μιλά εξ ονόματος του λαού, «ενώ ο Φιγιόν εκ μέρους της Κομισιόν, των τραπεζών και του κυρίου Σόιμπλε». Υποστηρίζει την επιστροφή του Εθνους και της Δημοκρατίας» και προσθέτει πως πολλές χώρες έκαναν αυτή την επιλογή αναφέροντας τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την Ιταλία που οι πολίτες ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα.
Όσον αφορά στους υπόλοιπους υποψήφιους τρίτος στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται ο φιλελεύθερος της Κεντροαριστεράς Εμανουέλ Μακρόν. Ο πρώην υπουργός Οικονομίας της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Εμανουέλ Μακρόν, κατέρχεται στις προεδρικές εκλογές ως ανεξάρτητος με σοσιαλφιλελεύθερη πλατφόρμα, ενώ δυναμικά «παίζει» και ο υποψήφιος της ριζοσπαστικής Αριστεράς Ζαν-Λουκ Μελανσόν.
Ο 38χρονος Μακρόν χαρακτηρίζεται ως «light» λαϊκιστής που όπως έχει δηλώσει απορρίπτει την παραδοσιακή πολιτική της Αριστεράς εναντίον της Δεξιάς. Αν και δεν έχει δώσει ξεκάθαρα το στίγμα της πολιτικής του εκφράζει την ελπίδα ότι η ανεξάρτητη στάση του και η επιρροή που έχει σε μεγάλη μερίδα των νέων μπορεί να του προσφέρουν ψήφους.
«Παίρνει ψήφους από παντού» δηλώνουν πολιτικοί αναλυτές τονίζοντας την ορμή του νέου πιο δημοφιλούς πολιτικού που μπορεί να επικρατήσει της Λεπέν, όχι όμως και να κερδίσει την προεδρία. Όμως ο Μακρόν έχει το βλέμμα του στο μέλλον. Αφού ανοιχτά δήλωσε ότι η Αριστερά θα είναι η ηττημένη των εκλογών του 2017 έκοψε τους δεσμούς του με την κυβέρνηση του Ολάντ έτσι ώστε να εμφανιστεί ως ο σωτήρας της Αριστεράς στις εκλογές του 2022.
Όμως υπάρχει και ο Μανουέλ Βαλς ο οποίος παραιτήθηκε από πρωθυπουργός για να συμμετάσχει στις εσωκομματικές εκλογές προκειμένου να αναλάβει τα ηνία των Σοσιαλιστών. Όπως λένε πολιτικοί αναλυτές, ο Βαλς έχει περισσότερα κοινά με τον Τόνι Μπλερ ( και υποστηρίζει σθεναρά τον νόμο και την τάξη) παρά με τον Κόρμπιν. Στο παρελθόν,όπως γράφει ο Economist, κατηγόρησε τους Σοσιαλιστές ότι είναι στοιχειωμένοι από ένα Μαρξιστικό υπερ-εγώ, ενώ έχει γράψει ότι «δεν υπάρχει πλέον άλλη εναλλακτική στο καπιταλιστικό σύστημα και την οικονομία της αγοράς».
Όπως και να έχει η προεκλογική περίοδος δείχνει ότι το κλίμα είναι πολωμένο και δεν αποκλείεται να δούμε τη γαλλική πολιτική σκηνή να διαιρείται σε αριστερά, δεξιά και ακροδεξιά, χωρίς να αποκλείεται να δούμε και κάποια διάσπαση κόμματος.
Οι Σοσιαλιστές και οι προκριματικές τους είναι αδιάφορες για πολύ κόσμο, ενώ άσχημη εντύπωση προκάλεσε ο αποκλεισμός τριών υποψηφίων από μικρότερα κόμματα, λέγοντας ότι οι προκριματικές δεν είναι «ανοιχτό μπαρ».
Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι η τελική αναμέτρηση θα διεξαχθεί μεταξύ του Φιγιόν και της Λεπέν. Το αποτέλεσμα των εκλογών ακόμη και εάν χάσει η Λεπέν, θα επηρεάσει τις κινήσεις της νέας γαλλικής κυβέρνησης και όπως τονίζει το Stratfor η νέα γαλλική κυβέρνηση ενδέχεται να είναι πιο επιφυλακτική με το ελεύθερο εμπόριο, να εισάγει μέτρα κατά της μετανάστευσης, να πιέσει τις Βρυξέλλες να επανασχεδιάσουν τη συμφωνία για τη ζώνη Σένγκεν, ακόμη και να απαιτήσει τον περιορισμό των εξουσιών της Κομισιόν.
Αν οι μετριοπαθείς κερδίσουν θα ζητήσουν από την Ευρωζώνη επιστροφή μέρους των εξουσιών στα κράτη μέλη (κάτι για το οποίο θα αντιδράσει η Γερμανία η οποία επιθυμεί πιο απολιτικές κυβερνήσεις στις χώρες της ζώνης του ευρώ) , ενώ είναι πιθανό η νέα κυβέρνηση να πιέσει για καλύτερες σχέσεις με τη Ρωσία.
Αν κερδίσει η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, η γαλλική κυβέρνηση θα εισάγει μέτρα για τον περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων σε ολόκληρη την ΕΕ. Είναι πιθανό επίσης να σχεδιάσει δημοψήφισμα για την αποχώρηση της Γαλλίας από την ΕΕ.
Και αυτό θα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για την ΕΕ. Χωρίς τη Γαλλία, ένα ιδρυτικό μέλος του οποίου η συμμαχία με τη Γερμανία αποτέλεσε τη βάση για το σχηματισμό της ένωσης, η διάλυσή της θα είναι πιθανόν μη αναστρέψιμη. Στην επόμενη κρίση η ΕΕ θα κατακερματιστεί σε μικρότερες περιφερειακές ομάδες. Οι αμφιβολίες για το μέλλον του ευρώ θα προκαλέσουν τριγμούς στις τράπεζες του νότου και την κατάρρευση της νομισματικές ένωσης, σημειώνει το Stratfor.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου