Η Ακαδημία Αθηνών αναθέτει την προεδρία της στον Λουκά Παπαδήμο. Αυτό το πνευματικό ίδρυμα ανοίγεται πλέον σε νέους ερευνητικούς και μορφωτικούς τομείς: στους διαχειριστές των τραπεζικών οικονομικών μεγεθών, στους τεχνοκράτες που θα εκσυγχρονίσουν και τα πνεύματα.
Λάθος εισαγωγικό πρώτο μάθημα επέλεξε ο νέος πρόεδρος στην Ακαδημία. Μία αυθεντική ανάγνωση του Ελληνικού κεκτημένου, της εθνικής και κοινωνικής ιδιοτυπίας, η αυτοκατανόηση θα έδινε άλλες, σταθερές αφετηρίες λόγου, ενός Αναγεννησιακού δρόμου.
Η κυριαρχία του τραπεζοχρηματιστικού κεφαλαίου βρίσκει έδαφος, πόρους στο πνευματικό προσωπικό των χωρών. Μαζί και η απουσία των γνωστών ως
«διανοούμενων» που υποκαθίστανται από τους λογιστές-οικονομολόγους. Το τραπεζοχρηματιστικό κεφάλαιο και τα μέσα ενημέρωσης απέκτησαν τέτοια ισχύ που διευρύνουν τις δυνατότητες αποφάσεών τους. Συρρικνώνουν τις δυνατότητες αποφάσεων από τα κάτω. Αποφασίζουν, επηρεάζουν τον προσανατολισμό, το βηματισμό, τις πολιτικές κρατών και κοινωνιών. Η οικονομία παίρνει την πρωτοκαθεδρία επί της πολιτικής. Η οικονομία εναντίον της πολιτικής. Και ένα νέο ανθρωπολογικό πρότυπο επιβάλλεται.
Η κακοποιημένη Ελληνική κοινωνία υφίσταται μία ακόμα απώλεια πνευματικών αντισωμάτων. Όλες οι γραμμές άμυνας της χώρας έχουν καταλυθεί. Η πνευματική αποικιοποίηση που προϋπήρξε, καταλύει και τις τελευταίες δομές που θεωρούνταν ως ύστερο ανάχωμα.
Όμως, όσο ψηλά και αν βρίσκονται, οι Ακαδημαϊκοί αγνοούν τις σχέσεις τεχνικών οικονομίας και πολιτικής διεύθυνσης. Η υψηλότερη θέση ανήκει σε πρόσωπα όχι μπλεγμένα με τον οικονομικό μαρασμό της χώρας. Αλλά αγνοούν και ότι η κλασική και φιλοσοφική παιδεία για τη διαχείριση του πολιτικού και της πόλης είναι αυτό που απεχθάνεται η χρηματιστηριακή ολιγαρχία, ο ολοκληρωτισμός της αγοράς. Δυστυχώς η Ακαδημία επιλέγει ένα πρόσωπο ταυτισμένο με τους νόμους της ανταγωνιστικής αγοράς, της κοινωνικής αδιαφορίας και την ρήξη με τις ανθρωπολογικές ρίζες της οικονομίας.
Με παραπέρα διευρυμένους τους μηχανισμούς πνευματικού ελέγχου ανατροφοδοτείται η γνωσιακή και ηθοπολιτική ανεπάρκειά του κοινωνικού σώματος. Η χώρα φτωχαίνει οικονομικά και παιδευτικά. Άγονο τοπίο δολοφονημένου συλλογικού δημιουργικού πνεύματος, εξουδετερωμένης της εργασίας ως γενεσιουργού προϋπόθεσης κοινωνικοοικονομικού ιστού. Οι απαντήσεις που δίνονται ευνοούν τις κλεπτοκρατικές κάστες. «Αντιστάσεις» χωρίς επεξεργασίες, μία αμυντική συνοχή και ψυχολογία ηττημένου. Μία εσωστρεφής αυτοκαταστροφική καταστολή.
Ο πνευματικός κόσμος της χώρας αν ήθελε να συμβάλλει στην ηθική, δημοκρατική και αναπτυξιακή προοπτική της θα έπρεπε να διαμορφώσει μία κεντρικότητα στόχων. Βοήθεια δίνει η κ. Ι. Τσιβάκου, όπως αντιγράφω από το κείμενό της Δράση και Πολιτισμική αλλαγή (περιοδικό ΙΝΔΙΚΤΟΣ Ιανουαρίου 2006): «Θα πρέπει η πολιτική για την κουλτούρα να έχει σαφείς θέσεις για το είδος των γνωσιακών δομών που είναι καλό να διαμορφώνουν οι πολίτες καθώς επίσης και για το τι κοινωνικές και επαγγελματικές θέσεις χρειάζεται η κοινωνία ώστε να διευκολύνεται η παραγωγή και η υποδοχή των επιθυμητών πολιτισμικών μορφών. Με λίγα λόγια, η πολιτική για την κουλτούρα θα πρέπει να γνωρίζει ποιο είναι το «πρωτεύον αγαθό» για τη δεδομένη κοινωνία τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, για να δυνηθεί να σχεδιάσει τους διαύλους που θα αναδείξουν τα αναγκαία πολιτισμικά συμβάντα».
Η Ακαδημία, τα πανεπιστήμια, έπρεπε να προβάλλουν την κεντρικότητα ενός Νέου Ευρωπαϊκού Αφηγήματος, να συνδιαμορφώνουν με άλλες δυνάμεις την Νέα Ανθρωπιστική Magna Carta της Ευρωπαϊκής Ενότητας απέναντι στα εφαρμοστικά μέτρα ενός άτυπου Χρηματιστικού Συντάγματος. Δυστυχώς όμως, για τις ηγεμονικές τάξεις και τα περίκλειστα οικοδομήματα υψηλής κουλτούρας μόνο αντιγραφές και εισαγωγές από ετοιματζίδικα επιτρέπονται.
Ο Δημάρατος έδινε μία συνοπτική εικόνα των Ελλήνων. «Με την αρετή τους απομακρύνουν την φτώχεια και τον δεσποτισμό». Διαχρονική προϋποθετική αφετηρία. Λόγος επανεμπίστευσης σε κεκτημένα παιδείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου