Η λογοκρισία ενός βιασμού

Του Γιώργου Ρακκά 

Και να που η Θεσσαλονίκη, ως ένας από τους κατεξοχήν νομούς υποδοχής και φιλοξενίας των εγκλωβισμένων προσφύγων και μεταναστών, «έγινε Ευρώπη» και από μια τραγική σκοπιά: Το πρώτο περιστατικό βιασμού, με δράστες πρόσφυγες από την Συρία και μετανάστες από την Αλγερία, και μάλιστα πού; Μέσα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, εναντίον κοπέλας, η οποία έφευγε με το αγόρι της από πάρτι που διοργανώθηκε το προηγούμενο Σάββατο 2 Οκτωβρίου στο πανεπιστήμιο.

Τα χρόνια της αθωότητας φαίνεται πως τελείωσαν οριστικά – και μαζί τους φαίνεται πως κλείνει τραγικά και μια περίοδος αβάσταχτης ιδεολογικής ελαφρότητας της μεταπολίτευσης και για το ίδιο πανεπιστήμιο: Που να είναι

άραγε τώρα οι διαπρύσιοι υποστηρικτές των ιδεών περί «ασύλου», «ισότητας των φύλων», ή η αιχμή του ευρύτερου «φοιτητικού ριζοσπαστισμού» για να καταγγείλει αυτήν την αδιανόητη πράξη; «Κρατικοποιήθηκε» μας λέει ένα καταγγελτικό κείμενο, που δημοσιεύθηκε σε ιστοσελίδα αναρχικών, καθώς ενσωματώθηκε στο δίκτυο των πολιτικών μεταβολής της χώρας σε «αποθήκη ψυχών», που εξυφαίνουν από κοινού υπό το πρόσχημα της «αλληλεγγύης uber ales» η Μέρκελ, ο Σόρος και η ελληνική κυβέρνηση. Και σιώπησε ακολουθώντας τις επιταγές της οργουελιανής «νέας γλώσσας» της πολιτικής ορθότητας: Όχι δυστυχώς μόνον αυτοί, αλλά σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα, ο Πρύτανης, γενικότερα όλη η «κοινωνία των πολιτών» (sic!) της πόλης. Αντί μιας ξεκάθαρης καταγγελίας -η οποία να στηλιτεύει τόσο την αποτρόπαια πράξη, όσο και μια εισαγόμενη και δυστυχώς ευρέως διαδομένη μεταξύ των προσφύγων και των μεταναστών που προέρχονται από τον μουσουλμανικό κόσμο παραδοσιακή νοοτροπία, που θεωρεί την κακοποίηση των «απίστων» γυναικών ως θεμιτό τελετουργικό υποταγής, ακούσαμε κάθε είδους δικαιολογία, που λίγο ως πολύ απέδιδε χαρακτήρα παράπλευρης απώλειας στον βιασμό της κοπέλας: Από το «Σιγά μωρέ, ένας βιασμός ήταν – και δεν θα ασχολούμαστε με τον κάθε βιασμό που συμβαίνει στην πόλη» και το «έγκλημα δεν έχει πατρίδα» μέχρι το «ε και τι έγινε; Και οι Έλληνες βιάζουν!». Κι όλα αυτά, με διάθεση και κίνητρο να αποκρυβεί το γεγονός «για να μην ανέβει η… ισλαμοφοβία και η άκρα δεξιά αλλά και να μην στιγματιστούν οι πρόσφυγες ως… βιαστές». Κι ας αποδείχθηκαν οι δράστες μέλη μεγάλου δικτύου διακίνησης ναρκωτικών, καθώς στο σπίτι τους βρέθηκαν ένα κιλό κάνναβη, περίπου 5.000 ευρώ και δεκάδες κινητά τηλέφωνα. Και ας είχε κυκλοφορήσει πέρυσι μια οργισμένη συλλογικότητα νεαρών φεμινιστριών αφίσα που κατήγγειλε επιθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης στο κέντρο της πόλης: Τότε, όμως, δεν ετίθετο θέμα προσφυγικού και μεταναστευτικού.

Φυσικά, το να θέλουν να επιβάλουν αυτοί οι χώροι ένα άτυπο καθεστώς ασυλίας στους εγκλωβισμένους και προσωρινώς φιλοξενούμενους πρόσφυγες και μετανάστες είναι αδιανόητο από κάθε άποψη: Εισάγει στην ελληνική κοινωνία τον αντίστροφο ρατσισμό του Έλληνας = Φασίστας, διευρύνοντας έτσι το χάσμα μεταξύ ξένων και ντόπιων, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ώστε να έλθουν σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Εκχωρεί το μονοπώλιο στην καταγγελία τέτοιων περιστατικών στην ρατσιστική άκρα δεξιά, επιτρέποντας έτσι τον στιγματισμό κάθε πρόσφυγα και μετανάστη ως εγκληματία με βάση το χρώμα του δέρματός του. Εκπαιδεύει τους φιλοξενούμενους στον μηδενισμό της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, και τους εξοικειώνει με το μίσος έναντι στον τόπο που τους φιλοξενεί.

Που μπορεί να οδηγήσει αυτή η τύφλωση; Στο Ρόδερχαμ της Αγγλίας η αστυνομία και ο Δήμος συγκάλυπταν επί χρόνια ένα κύκλωμα κατά συρροή βιαστών (με πάνω από 3.000 θύματα κοπέλες εφηβικής κυρίως ηλικίας) της πακιστανικής μαφίας, για να μην χαρακτηριστούν ως «ρατσιστές» και «ισλαμόφοβοι». Το τι συνέβη όταν αυτό αποκαλύφθηκε, μπορεί κανείς να το φανταστεί. Όπως μπορεί να δει με τα ίδια του τα μάτια, τι συμβαίνει σήμερα στην Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Γαλλία.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά: Η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, η φιλοξενία και η συνύπαρξη απαιτεί όρια και κοινούς κανόνες συμβίωσης. Να οριστεί σε μια κοινωνία τι επιτρέπεται και τι όχι, να σέβονται όλοι ανεξαιρέτως αυτούς τους κανόνες: Προσωρινώς φιλοξενούμενοι, εγκλωβισμένοι, πολίτες· σε διαφορετική περίπτωση, δεν πρέπει να παραμείνουν εδώ. Εκτός αν θέλουμε, η ποιότητα και ο βαθμός των ελευθεριών σε αυτήν την χώρα να επιστρέψει σ’ έναν Μεσαίωνα αντίστοιχο της Τουρκοκρατίας. Και αυτό θα έπρεπε να είναι αυτονόητο· γιατί δεν είναι; Διότι ο εκρηκτικός συνδυασμός ιδεοληψίας και τεράστιων οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων που κρύβονται πίσω από την πρακτική και ιδεολογική διαχείριση του μεταναστευτικού και προσφυγικού αδιεξόδου στρέφεται εναντίον της αλήθειας και της κοινής δημοκρατικής λογικής.

Υ.Γ. Εκατέρωθεν της Εθνικής Αμύνης, στο κομμάτι της άνω της Εγνατίας, μέσα στην πλατεία Χημείου και απέναντι, στην πλατεία της Ροτόντας δρα εδώ και δύο χρόνια μια πολυεθνική μαφία διακίνησης ναρκωτικών (για κάθε γούστο), που οπλοφορεί, τρομοκρατεί τους κατοίκους, και επιτίθεται σε κάθε διερχόμενο που φαντάζει εύκολο θύμα· κομμάτι αυτών ήταν και οι δράστες του βιασμού.

Τα προηγούμενα χρόνια, η Ροτόντα είχε καταστεί «απελευθερωμένος χώρος» και «άβατο» μερίδας αντιεξουσιαστικού χώρου, που μαζεύονταν στην πλατεία, έκαναν κάποια φεστιβάλ, ενώ κάποιοι από τους οποίους είχαν ανοίξει εκεί τις ελευθεριακές τους επιχειρήσεις και διεξήγαγαν την κατ’ αυτούς «καθαγιασμένη» κερδοφορία των μπαρ. Η ανοχή τους στην ανάπτυξη της παραβατικότητας, στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης ελευθεριακότητας, άνοιξε την κερκόπορτα για την μετέπειτα εγκατάσταση του σκληρού εγκλήματος. Τώρα, οι αναρχικές business φεύγουν σιγά σιγά από την περιοχή – έγινε αβίωτη λένε τα συνεταιριζόμενα αφεντικά τους. Πως να αισθάνεται κανείς άραγε, που στο όνομα μιας καλύτερης κοινωνίας κατάντησε στην πράξη να παίζει ρόλο «λαγού» στους σκληρούς μαφιόζους; Στην εποχή μας κάθε πολιτικός χώρος που μεσουράνησε κατά την μεταπολίτευση έρχεται αντιμέτωπος με τη δική του ηθική και ιδεολογική χρεοκοπία.