Της Μαριάννας Τσήπα
Η κυρία Βαρβάρα Παπαδοπούλου, φιλάνθρωπος κι ακτιβίστρια υπέρ των "προσφύγων-μεταναστών" (όπως η ίδια περιγράφει την δράση της) και αγωνιζόμενη για τη διάσωση του Χαλεπίου (#Save Allepo, προβάλει στο προφίλ της κι ελπίζουμε να μην ενοεί να σωθεί το Χαλέπι από τους φονιάδες μισθοφόρους του...
λαού της Συρίας. Δηλαδή να μην υπονοεί τα ανθρωπόμορφα κτήνη -Aφιερωμένο
στην "αριστερά"-Σόρος... ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ και Σια, που μαζί με τη
δεξιά-πασοκ, στηρίζουν τους "μετριοπαθείς" αποκεφαλιστές στη Συρία),
μας δίνει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το πως αναπτύχθηκε στην πατρίδα
μας κι από ποιους υπηστηρίχθηκε η "μετακίνηση" δολοφόνων μισθοφόρων από τη Συρία, προς την Ελλάδα, μέσω των δουλεμπορικών του φασίστα Ερντογάν (3.000
δολάρια το μήνα ήταν η μισθοδοσία των "εξεγερμένων", μέχρι την ώρα που
άρχισε να τους παίρνει αμπάρζα ο Αραβικός στρατός της Συρίας, η Λαϊκή
Πολιτοφυλακή κι η Χεζμπολά).
Μας μιλάει για κάποιον "Κάστρο -κατά κόσμο Σολειμάν Ντακντούκ", "επι πολλα χρονια πολιτικος προσφυγας στην Ελλαδα" (η
νόμιμη και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Συρίας περιλαμβάνει 2
κομμουνιστικά κόμματα, το σοσιαλιστικό, το κόμμα Μπάαθ και πατριωτικές
δυνάμεις, με νόμιμη αντιπολίτευση τη φιλελεύθερη δεξιά και δεν
καταλαβαίνουμε τι είδους ΄πολιτικός πρόσφυγας΄ μπορεί να είναι ο κύριος
Σουλεϊμάν... Δηλαδή με ποιους είναι στη Συρία κι από ποιους διώκεται;), τον χαρακτηρίζει ο "πατερούλης" των
προσφύγων, που διαθέτει και "εξ απορρήτων του κομματοδίαιτη συριζαια"... στις επιτροπες του συριζα για το προσφυγικό!
...Ο μεγάλος αρχηγός, ως τυπικός δικτατορίσκος, αποφασίζει ποιοι θα φάνε και ποιοι όχι, μας ενημερώνει η κυρία Παπαδοπούλου,
Ο κύριος "πολιτικός πρόσφυγας" της Συρίας, είναι και διακινητής μεταναστών, αν το περιγράφει σωστά η κυρία Παπαδοπούλου: "για ασυνόδευτους ανηλικους που απο μια λαθος συμπεριφορα του
συγκεκριμενου ανθρωπου ωθήθηκαν να αφησουν την ασφάλεια του Σχολειου και
εφυγαν προσπαθωντας να περασουν παρανομα τα συνορα και Κυριος οίδε πού
βρίσκονται (ο Φαουάντ 14 χρόνων, ο Μοχάμεντ Μπέκερ που παρασύρθηκε και
ακολουθησε 12 χρονων με σφαιρα στο γονατο)".
Το κουβάρι ξετυλίγεται και έτσι κατανοούμε πως η
κοσμοπολίτικη "αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ-Ήσυχος και ΔΕΑ)
οργανώνει τους συμπαθούντες εξεγερμένους φονιάδες-μισθοφόρους της Συρίας
και ποιοι τους προμηθεύουν με τις σημαίες των δολοφόνων...
Τα πάντα γίνονται πιο καθαρά και για τους δυσκολόπιστους...
Σχετικά:
Ως
εδώ και μη παρέκει! Για άλλη μια φορά, παρουσιάζεται στο διεθνή τύπο ως
προσωπική υπόθεση του Κάστρο -κατά κόσμο Σολειμάν Ντακντούκ- το στησιμο
χώρων φιλοξενίας προςφύγων σε κατειλημμένα πρώην σχολεία.
Για πολύ καιρό εχω σιωπησει και χρωστώ μια δημόσια δήλωση. Πριν από ενάμιση μήνα αποχώρησα σιωπηλά απο την κατάληψη του 5ου σχολειου όπου από την πρωτη μερα δόθηκα ψυχη τε και σώματι για να στηθεί ως μια ανθρώπινη, αυτοοργανωμένη δομή φιλοξενίας προςφύγων. Πέρασα πολλα 20ωρα δουλειάς, πολλές νύχτες ολόκληρες σε νοσοκομεία, αρνούμενη να το παίξω "παράγοντας του προσφυγικού", κάνοντας από τις πιο οργανωτικές έως τις πιο χοντρες χαμαλοδουλειές, μη χανοντας ποτε την προσωπικη επαφη με εναν-εναν πρόσφυγα. Στοχοποιήθηκα και πολεμήθηκα αρχικά απο δηθεν αναρχικούς ως "ανθρωπος του συστήματος" και "συριζαία" (εγω που βδελύσσομαι και στηλιτεύω με την κάθε ευκαιρια την υποκρισία και την ανικανότητα του συριζα και της κυβερνησης του). Την ίδια ώρα ο Καστρο, λογω του οτι ειναι ο ιδιος Συριος και επι πολλα χρονια πολιτικος προσφυγας στην Ελλαδα, γινόταν με την ανοχή πολλων και εμού ο "πατερούλης" των προσφύγων εχοντας ως εξ απορρήτων του κομματοδίαιτη συριζαια -κατά τεράστια προσωπική μου απογοητευση, επι 28 χρονια φιλη μου- που εντος κατάληψης απεκρυπτε συστηματικα την κομματική της ταυτοτητα και παρίστανε την αυτόνομη αλληλέγγυα, την ιδια ωρα που συμμετειχε σε επιτροπες του συριζα για το προσφυγικό.
Το "Σχολείο" ξεκινησε ως μια συλλογική υπόθεση στο οποιο καθημερινή ευθυνη και παρουσία ειχαμε για τους πρωτους δυο μηνες ο Καστρο και εγω και στη συνεχεια η Νταλάλ, αλληλέγγυα απο το Ομάν που ως Αραβοφωνη και με μεγάλη αυταπάρνηση έγινε ο επομενος τριτος "στηλοβάτης". Δυστυχως ο Καστρο καταφερε με την ανοχή μας να φτιαξει μια απόλυτα αυταρχική δομή λειτουργίας, μόνο ψευδεπιγραφα αυτοοργανωμένη. Μόνο πνεύμα ομαδας και συλλογικότητας δεν υπήρχε. Ο "πατερούλης" μάζεψε ολες τις εξουσίες για τον εαυτό του: ολα επρεπε να αναφερονται σε αυτον και να εγκρινονται απο αυτον, πραγμα που μπορουν οι παντες και κυριως οι ιδιοι οι προσφυγες να βεβαιώσουν. Οι συνελεύσεις προσφύγων ηταν διεκπεραιωτικες ενώ ολες οι μεγάλες, ουσιαστικές αποφασεις παιρνονταν απο τον ιδιον χωρις να τις συζητησει ποτέ με κανέναν. Ολες οι επόμενες καταληψεις ήταν δική του απόφαση που την παρουσιαζε ψευδώς ως πρωτοβουλία των προσφυγων. Βεβαιως άλλοι επρεπε να τρεχουν για να μπορέσουν στην πραξη να λειτουργήσουν στοιχειωδώς ολοι αυτοι οι νεοι χωροι διοτι ο μεγαλος αρχηγος φυσικα απουσιαζε αλλα δεν αφηνε και περιθωρια να αναλαβουν αλλοι. Ετσι φτιαχτηκε το πιο δυσλειτουργικο σχήμα. Φυσικα ενας ανθρωπος δεν μπορει να ειναι παντου αλλα και για το πιο ασημαντο πραγμα επρεπε να υπαρχει η εγκριση του ενός. Ως τυπικος Σταλινάκος, δεν ενημέρωνε ποτέ για τίποτε και δεν εμπιστεύθηκε ποτε τις βασικες δυο συνεργατιδες του που ηταν εκει νυχθημερόν και φροντιζαν να "λειτουργεί" το όλο πράγμα στην αρχική δομη φιλοξενιας. Εξαιρεση μοιαζει να αποτελει η Συριζαία μυστικοσύμβουλός του για λογους που αφορούν στην ψυχανάλυση αμφοτερων: η μία λογω ενος χρονιου σχιζοειδούς συνδρόμου, ενω ειναι βαθια συντηρητικός ανθρωπος, θέλει να βιωνει παράλληλα και εναν επαναστατικο εαυτο, την ίδια ωρα που δεν διανοειται να παει για κατουρημα σε τουαλετες προσφυγων ουτε και θα εβαζε ποτε στο σπιτι της καποιο πρόσφυγα μη τυχον και μολυνθει απο κανα μικροβιο. Ο αλλος επειδη ειχε ανάγκη να εμπιστευθεί κάποιον Ελληνα, εβρισκε ασφάλεια σε αυτη τη μακροχρονη φιλία που ενιωθε ότι μπορει να τη χειριζεται.
Σημαινει πολλά ότι τόσο εγώ όσο και η Νταλάλ -για τους ίδιους τους πρόσφυγες οι πιο στέρεες και αξιόπιστες καθημερινες παρουσίες που θα έλυναν ατάκα και επί τόπου το καθε πρόβλημα- ανθρωποι κι οι δυο μας που αφοσιωθήκαμε ολοκληρωτικα στο "Σχολειο", φτάσαμε με τεραστια εσωτερική δυσκολια και πονο καρδιας να σηκωθούμε να φυγουμε σχεδόν ταυτόχρονα. Τοτε ο δικτατορίσκος Καστρο ξαναθυμηθηκε τις συλλογικες διαδικασιες και την εκκληση για αλληλεγγυη. Στο μεσοδιάστημα ειχε ανοιξει απο άμετρη μεγαλομανία τη μια κατάληψη μετά την άλλη και με το προσχημα οτι "δεν γινεται να αφησουμε τον κόσμο στους δρόμους", στοίβαξε αυτο το δυστυχή κόσμο σαν να ειναι ζώα, όπως ακριβώς το έπραττε ως τωρα η κυβερνητική αλητεια στον Πειραιά και αλλού. Όταν ξεκινησαμε το Σχολείο αρχές Μάρτη, ηταν ακριβως για να στησουμε μια δομη οπου οι ανθρωποι να μπορουν ειναι ατομα και οχι μαζα, με αξιοπρεπεια και εξατομικευμένη φροντιδα. Το να ανοιγεις κτηρια ειναι εύκολο. Το να τα κανεις να λειτουργούν ανθρώπινα και με υπευθυνότητα για τον καθε ενα ανθρωπο χωριστά είναι το δύσκολο. Ο μεγάλος αρχηγός, ως τυπικός δικτατορίσκος, δεν δίστασε να αφησει χωρις φαγητό επί μία εβδομαδα τους προσφυγες του 2ου σχολειου στην Αχαρνων, οταν αυτοί δεν ητανε καλα παιδια στο πλαισιο της επιβεβλημενης και οχι επιλεγμενης απο τους ιδιους κολλεκτιβοποίησης. Αποχωρησα απο το Σχολειο οχι γιατι κουραστηκα απο την αλληλεγγυα δουλειά και την καθημερινή επαφη με τον ανθρωπινο πόνο αλλά γιατι ηταν αδυνατον να συνεργαστω σε αυτο το αυταρχικό πλαισιο που εξύφανε προσωπικα ο Καστρο. Συνελευσεις προσφυγων και αλληλεγγυων δεν γινόντουσαν πια (αναβίωσαν πολύ πρόσφατα απο πρακτική ανάγκη) ούτως ώστε να θεσω εκεί το ζητημα του τρόπου ληψης των αποφασεων. Από την αλλη, δεν θέλησα να χρησιμοποιησω τις συνευσεις των προσφυγων για αυτο τον σκοπό (στις οποιες προίστατο ο "πατερούλης" και ειχε απαγορευσει την παρουσια αλληλεγγυων!).
Εχω ζησει τον Κάστρο από πολύ κοντα στη Λεσβο ολο το χειμώνα. Τον εχω δει να περναει αμετρητες νυχτες βοηθωντας κοσμο με αυταπαρνηση. Το πώς αυτη η αυταπαρνηση μπορει να συνδυαζεται με τον πιο ακραιο αμοραλισμό, με αφηνει εκπληκτη και συντετριμμένη. Το θέμα ομως δεν ειναι ο όποιος Καστρο αλλά πώς βρίσκονται να εξαρτώνται απο εναν ανθρωπο τοσοι άλλοι ανθρωποι ξεριζωμενοι και αναγκεμένοι ή πώς με τις καλυτερες προθεσεις μπορει κανεις να γινει επικινδυνος για ανθρωπους ευάλωτους. Εδω δεν μιλαμε αερα πατερα αλλα για ανθρωπινες ζωες, για ασυνόδευτους ανηλικους που απο μια λαθος συμπεριφορα του συγκεκριμενου ανθρωπου ωθήθηκαν να αφησουν την ασφάλεια του Σχολειου και εφυγαν προσπαθωντας.
Για πολύ καιρό εχω σιωπησει και χρωστώ μια δημόσια δήλωση. Πριν από ενάμιση μήνα αποχώρησα σιωπηλά απο την κατάληψη του 5ου σχολειου όπου από την πρωτη μερα δόθηκα ψυχη τε και σώματι για να στηθεί ως μια ανθρώπινη, αυτοοργανωμένη δομή φιλοξενίας προςφύγων. Πέρασα πολλα 20ωρα δουλειάς, πολλές νύχτες ολόκληρες σε νοσοκομεία, αρνούμενη να το παίξω "παράγοντας του προσφυγικού", κάνοντας από τις πιο οργανωτικές έως τις πιο χοντρες χαμαλοδουλειές, μη χανοντας ποτε την προσωπικη επαφη με εναν-εναν πρόσφυγα. Στοχοποιήθηκα και πολεμήθηκα αρχικά απο δηθεν αναρχικούς ως "ανθρωπος του συστήματος" και "συριζαία" (εγω που βδελύσσομαι και στηλιτεύω με την κάθε ευκαιρια την υποκρισία και την ανικανότητα του συριζα και της κυβερνησης του). Την ίδια ώρα ο Καστρο, λογω του οτι ειναι ο ιδιος Συριος και επι πολλα χρονια πολιτικος προσφυγας στην Ελλαδα, γινόταν με την ανοχή πολλων και εμού ο "πατερούλης" των προσφύγων εχοντας ως εξ απορρήτων του κομματοδίαιτη συριζαια -κατά τεράστια προσωπική μου απογοητευση, επι 28 χρονια φιλη μου- που εντος κατάληψης απεκρυπτε συστηματικα την κομματική της ταυτοτητα και παρίστανε την αυτόνομη αλληλέγγυα, την ιδια ωρα που συμμετειχε σε επιτροπες του συριζα για το προσφυγικό.
Το "Σχολείο" ξεκινησε ως μια συλλογική υπόθεση στο οποιο καθημερινή ευθυνη και παρουσία ειχαμε για τους πρωτους δυο μηνες ο Καστρο και εγω και στη συνεχεια η Νταλάλ, αλληλέγγυα απο το Ομάν που ως Αραβοφωνη και με μεγάλη αυταπάρνηση έγινε ο επομενος τριτος "στηλοβάτης". Δυστυχως ο Καστρο καταφερε με την ανοχή μας να φτιαξει μια απόλυτα αυταρχική δομή λειτουργίας, μόνο ψευδεπιγραφα αυτοοργανωμένη. Μόνο πνεύμα ομαδας και συλλογικότητας δεν υπήρχε. Ο "πατερούλης" μάζεψε ολες τις εξουσίες για τον εαυτό του: ολα επρεπε να αναφερονται σε αυτον και να εγκρινονται απο αυτον, πραγμα που μπορουν οι παντες και κυριως οι ιδιοι οι προσφυγες να βεβαιώσουν. Οι συνελεύσεις προσφύγων ηταν διεκπεραιωτικες ενώ ολες οι μεγάλες, ουσιαστικές αποφασεις παιρνονταν απο τον ιδιον χωρις να τις συζητησει ποτέ με κανέναν. Ολες οι επόμενες καταληψεις ήταν δική του απόφαση που την παρουσιαζε ψευδώς ως πρωτοβουλία των προσφυγων. Βεβαιως άλλοι επρεπε να τρεχουν για να μπορέσουν στην πραξη να λειτουργήσουν στοιχειωδώς ολοι αυτοι οι νεοι χωροι διοτι ο μεγαλος αρχηγος φυσικα απουσιαζε αλλα δεν αφηνε και περιθωρια να αναλαβουν αλλοι. Ετσι φτιαχτηκε το πιο δυσλειτουργικο σχήμα. Φυσικα ενας ανθρωπος δεν μπορει να ειναι παντου αλλα και για το πιο ασημαντο πραγμα επρεπε να υπαρχει η εγκριση του ενός. Ως τυπικος Σταλινάκος, δεν ενημέρωνε ποτέ για τίποτε και δεν εμπιστεύθηκε ποτε τις βασικες δυο συνεργατιδες του που ηταν εκει νυχθημερόν και φροντιζαν να "λειτουργεί" το όλο πράγμα στην αρχική δομη φιλοξενιας. Εξαιρεση μοιαζει να αποτελει η Συριζαία μυστικοσύμβουλός του για λογους που αφορούν στην ψυχανάλυση αμφοτερων: η μία λογω ενος χρονιου σχιζοειδούς συνδρόμου, ενω ειναι βαθια συντηρητικός ανθρωπος, θέλει να βιωνει παράλληλα και εναν επαναστατικο εαυτο, την ίδια ωρα που δεν διανοειται να παει για κατουρημα σε τουαλετες προσφυγων ουτε και θα εβαζε ποτε στο σπιτι της καποιο πρόσφυγα μη τυχον και μολυνθει απο κανα μικροβιο. Ο αλλος επειδη ειχε ανάγκη να εμπιστευθεί κάποιον Ελληνα, εβρισκε ασφάλεια σε αυτη τη μακροχρονη φιλία που ενιωθε ότι μπορει να τη χειριζεται.
Σημαινει πολλά ότι τόσο εγώ όσο και η Νταλάλ -για τους ίδιους τους πρόσφυγες οι πιο στέρεες και αξιόπιστες καθημερινες παρουσίες που θα έλυναν ατάκα και επί τόπου το καθε πρόβλημα- ανθρωποι κι οι δυο μας που αφοσιωθήκαμε ολοκληρωτικα στο "Σχολειο", φτάσαμε με τεραστια εσωτερική δυσκολια και πονο καρδιας να σηκωθούμε να φυγουμε σχεδόν ταυτόχρονα. Τοτε ο δικτατορίσκος Καστρο ξαναθυμηθηκε τις συλλογικες διαδικασιες και την εκκληση για αλληλεγγυη. Στο μεσοδιάστημα ειχε ανοιξει απο άμετρη μεγαλομανία τη μια κατάληψη μετά την άλλη και με το προσχημα οτι "δεν γινεται να αφησουμε τον κόσμο στους δρόμους", στοίβαξε αυτο το δυστυχή κόσμο σαν να ειναι ζώα, όπως ακριβώς το έπραττε ως τωρα η κυβερνητική αλητεια στον Πειραιά και αλλού. Όταν ξεκινησαμε το Σχολείο αρχές Μάρτη, ηταν ακριβως για να στησουμε μια δομη οπου οι ανθρωποι να μπορουν ειναι ατομα και οχι μαζα, με αξιοπρεπεια και εξατομικευμένη φροντιδα. Το να ανοιγεις κτηρια ειναι εύκολο. Το να τα κανεις να λειτουργούν ανθρώπινα και με υπευθυνότητα για τον καθε ενα ανθρωπο χωριστά είναι το δύσκολο. Ο μεγάλος αρχηγός, ως τυπικός δικτατορίσκος, δεν δίστασε να αφησει χωρις φαγητό επί μία εβδομαδα τους προσφυγες του 2ου σχολειου στην Αχαρνων, οταν αυτοί δεν ητανε καλα παιδια στο πλαισιο της επιβεβλημενης και οχι επιλεγμενης απο τους ιδιους κολλεκτιβοποίησης. Αποχωρησα απο το Σχολειο οχι γιατι κουραστηκα απο την αλληλεγγυα δουλειά και την καθημερινή επαφη με τον ανθρωπινο πόνο αλλά γιατι ηταν αδυνατον να συνεργαστω σε αυτο το αυταρχικό πλαισιο που εξύφανε προσωπικα ο Καστρο. Συνελευσεις προσφυγων και αλληλεγγυων δεν γινόντουσαν πια (αναβίωσαν πολύ πρόσφατα απο πρακτική ανάγκη) ούτως ώστε να θεσω εκεί το ζητημα του τρόπου ληψης των αποφασεων. Από την αλλη, δεν θέλησα να χρησιμοποιησω τις συνευσεις των προσφυγων για αυτο τον σκοπό (στις οποιες προίστατο ο "πατερούλης" και ειχε απαγορευσει την παρουσια αλληλεγγυων!).
Εχω ζησει τον Κάστρο από πολύ κοντα στη Λεσβο ολο το χειμώνα. Τον εχω δει να περναει αμετρητες νυχτες βοηθωντας κοσμο με αυταπαρνηση. Το πώς αυτη η αυταπαρνηση μπορει να συνδυαζεται με τον πιο ακραιο αμοραλισμό, με αφηνει εκπληκτη και συντετριμμένη. Το θέμα ομως δεν ειναι ο όποιος Καστρο αλλά πώς βρίσκονται να εξαρτώνται απο εναν ανθρωπο τοσοι άλλοι ανθρωποι ξεριζωμενοι και αναγκεμένοι ή πώς με τις καλυτερες προθεσεις μπορει κανεις να γινει επικινδυνος για ανθρωπους ευάλωτους. Εδω δεν μιλαμε αερα πατερα αλλα για ανθρωπινες ζωες, για ασυνόδευτους ανηλικους που απο μια λαθος συμπεριφορα του συγκεκριμενου ανθρωπου ωθήθηκαν να αφησουν την ασφάλεια του Σχολειου και εφυγαν προσπαθωντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου