BREXIT RE!

του Πέτρου Αργυρίου

Μετά από μια εκστρατεία προπαγάνδας διαρκείας των απανταχού Ελίτ, κέρδισε... ο "λαϊκισμός"! Κι αυτό γιατί τα λαϊκά στρώματα έδωσαν την ιστορικότατη εντολή για έξοδο της Μ. Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρότι μερικούς μόλις πριν, ο Cameron γύρισε από τις διαπραγματεύσεις με την Μέρκελ κουβαλώντας αρκετά “ειδικά προνόμια”.

Το βασικότερο κίνητρο των Brexitανών είναι η οικονομική ανισότητα που αθροίζεται από την εποχή της Θάτσερ και έπειτα. Επί αυτού του εδάφους εμφανίζονται τα επόμενα βασικά κίνητρα για Grexit με πρώτο από αυτά να είναι η αθρόα μετανάστευση προς τη χώρα τους ανθρώπων από την Ανατολική Ευρώπη που προκαλεί στους φτωχότερους των Βρετανών την ανησυχία ότι οι υποδομές και το κοινωνικό κράτος θα οδηγηθούν σε υπερφόρτωση και ..ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση.

Το προσφυγικό/μεταναστευτικό ενδυνάμωσε ακόμη περισσότερο αυτούς τους φόβους.

Το επόμενο κίνητρο ήταν η απέχθεια για μια γερμανική Ευρώπη και η απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας.

Ίσως το πρώτο να μην έφτανε χωρίς το δεύτερο και τ' αντίστροφο.

Το βασικό κίνητρο λοιπόν για έξοδο ήταν στη βάση του ταξικά και ελλείψει άλλων επιλογών .... μεταφράστηκε σε εθνικιστικά κίνητρα. Αυτό δεν είναι καθόλου παράλογο καθώς το φαινόμενο που προκαλεί εθνικιστικές αντιδράσεις είναι άμεσα ή έμμεσα ο ενδοευρωπαϊκός γερμανικός ιμπεριαλισμός. Το παράλογο θα ήταν να περίμενε κάποιος από τους Βρετανούς να απαντήσουν με... περισσότερο διεθνισμό...

Η Μ. Βρετανία μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και την απώλεια του αυτοκρατορικού της προφίλ, ισορροπούσε ανάμεσα στις δύο “όχθες” του Ατλαντικού, παίζοντας ρόλο ρυθμιστικό. Πότε γινόταν περισσότερο αμερικανική και πότε -λιγότερο συχνά- περισσότερο ευρωπαϊκή, έχοντας στο μυαλό κυρίως τα δικά της συμφέροντα και φροντίζοντας να μη βρεθεί σε θέση εξάρτησης.

Οι συνέπειες του Brexit

Η έξοδος θα είναι μια σχετικά μακρά διαδικασία κατά την διάρκεια της οποίας κάποιες ισορροπίες θα διατηρηθούν και κάποιες όχι.

Βραχυπρόθεσμα, ίσως και μεσοπρόθεσμα και σε οικονομικό επίπεδο, όλοι θα είναι χαμένοι: Ήδη η ισοτιμία στερλίνας δολλαρίου βούλιαξε, το ίδιο και τα διεθνή χρηματιστήρια.

Τα γερμανικά ομόλογα με τα αρνητικά επιτόκια φαντάζουν παράδεισος με το αζημίωτο, πράγμα που σημαίνει πως για ακόμη φορά η γερμανική οικονομία είναι η μοναδική που προς το παρόν ωφελείται έστω και σε κάτι από μία ακόμη ευρωπαϊκή κρίση αν και αυτή θα βγει οικονομικά χαμένη από την έξοδο της πέμπτης μεγαλύτερης οικονομίας από την ΕΕ.

Η ΕΕ δεν μπορεί να απαντήσει με αντίποινα τύπου δασμών προς την Μ. Βρετανία για το θράσος της ανεξαρτητοποίησης της, γιατί, όπως ακριβώς έγινε και με την Ρωσία, αυτά θα γυρίσουν μπούμερανγκ. Αν επιθυμεί η ΕΕ να έχει δύο εμπορικούς πολέμους εν μέσω διαρκούς κρίσης, ας το κάνει.

Μπορεί όμως να αποτολμήσει, μπροστά στον ορατό πλέον κίνδυνο διάλυσης της να δοκιμάσει να κάνει το ίδιο στη Μ. Βρετανία, ενθαρρύνοντας αυτή τη φορά τις αποσχιστικές τάσεις της Σκωτίας και της Βορείου Ιρλανδίας.

Αν επιχειρήσει όμως να κάνει τη Μεγάλη Βρετανία Μικρή Βρετανία τότε η ΕΕ δικαίως θα θεωρηθεί από τη Μ. Βρετανία ως υπαρξιακός πλέον κίνδυνος και η ανάπτυξη ενός Αγγλορωσικού τόξου δε θα είναι απίθανη.

Αν η Μ. Βρετανία καταφέρει να μη διαλυθεί, τότε θα έχει τη δυνατότητα να απαντήσει στις πολλαπλές προκλήσεις ενός ανταγωνιστικού κόσμου αναπτύσσοντας καινούργια παραδείγματα.

Αν νομίζει κάποιος όμως πως τα προβλήματα αφορούν μόνο την Μεγάλη Βρετανία, κάνει μεγάλο λάθος.

Και δεν είναι μόνο το θέμα της οικονομίας που μπορεί να σκάσει: Η Γερμανία θα επιμεριστεί σε μεγάλο βαθμό το διοικητικό βάρος που η βρετανική έξοδος θα της αφήσει: Δεδομένου της διοικητικής εμπειρίας και ικανότητας της Μ. Βρετανίας αυτό μπορεί να υποβαθμίσει τη διοικητική ικανότητα της Γερμανίας στο εσωτερικό της.

Η έξοδος της Μ. Βρετανίας τερμάτισε επίσης την αυταπάτη της Άτρωτης ΕΕ και της ΤΙΝΑ, σκανδαλίζοντας κι άλλους λαούς με την ιδέα της επιστροφής στον εθνικό δρόμο.

Η κυρίαρχη ιδεολογική επιβολή που κυβερνούσε την ΕΕ, πως τάχαμου δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ΕΕ, έφαγε φτυαριά στο κεφάλι.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, οι Ευρωπαίοι Αξιωματούχοι τριγυρνάν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα μην ξέροντας τι τους χτύπησε ενώ στο ευρωιερατείο επικρατεί ένα χάος όπου επιχειρείται το μπαλάκι του Βrexit να πεταχθεί από τον ένα Ευροϊερέα στον άλλο.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι υπέρμαχοι της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης ελπίζουν ότι θα έχουν τις καλές τους στιγμές: καθώς η ευροτρομοκρατία προφανώς και δεν περνάει σε μεγάλες χώρες ακόμη και με τη συνενοχή των πολιτικών ηγεσιών τους ελπίζουν ότι ακόμη κι ο σκληρός Σόιμπλε μπορεί να δώσει λίγο καρότο, λίγο αμόλα καλούμπα για να ηρεμήσουν για λίγο τα πνεύματα.

Ακόμη κι αν οι προσδοκίες των ευροφεντεραλιστών δικαιωθούν, η δικαίωση τους θα κρατήσει λίγο.: ΕΕ χωρίς Αγγλία δε θα είναι περισσότερο Ευρώπη. Θα είναι περισσότερο Γερμανία.

Κι αυτό αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στη διάλυση της ΕΕ στη μορφή που την ξέραμε.

Υπάρχει ένα μόνο σχέδιο στο τραπέζι πλέον. Η ΕΕ του Σόιμπλε: Μια ΕΕ πολλών ταχυτήτων με αντίστοιχη αρχιτεκτονική και κανόνες.

Το αν οι εκλογές του 2017 αναδείξουν ένα νέο γερμανικό σχεδιασμό για την Ευρώπη, αυτό δεν μπορούμε να το προβλέψουμε, άλλωστε οι Γερμανοί δεν είναι γνωστοί για την ευελιξία τους.

Το ερώτημα δεν είναι λοιπόν το τι θα διαλυθεί αλλά το τι θα διαλυθεί πρώτο.

Αν η Λεπέν, δυναμωμένη πλέον από την τρομοκρατία, το Kαλαί, τους αντεργατικούς νόμους και το Brexit κερδίσει τις γαλλικές προεδρικές το 2017 -κι έχει πλέον τις περισσότερες πιθανότητες από ποτέ-, η Γερμανία ας αποχαιρετήσει την Ευρώπη που ήξερε, την Ευρώπη που απομύζησε μέχρι θανάτου.

Στην Ιταλία δε το κίνημα Των 5 Αστέρων σάρωσε στις δημοτικές στέλνοντας στον Ρέντζι μια card postal από το μέλλον...

Κλείνοντας θα πρέπει να επισημανθεί πως ότι κι αν ήταν ο πρωθυπουργός Cameron, πολιτικός απατεώνας σαν τον Τσίπρα δεν ήταν. Δεν έκανε το όχι ναι και δεν πήγε σε εκλογές για να εφαρμόσει το δεύτερο αφού καθάρισε το κόμμα του από τους ευροσκεπτικιστές.

Άλλωστε, οι Βρετανοί δεν θα επιτρέπαν τέτοια πολιτική αλητεία.

Πήρε την ευθύνη των πολιτικών του επιλογών και δήλωσε την παραίτηση του σε 3 μήνες από τώρα για να επιτρέψει μια ομαλή διαδικασία μετάβασης.

Η γερμανική ΕΕ πρέπει πάση θυσία να πεθαίνει. Όχι γιατί το λέω εγώ. Αλλά γιατί αυτή είναι η μοναδική ελπίδα που έχει η λεηλατημένη χώρα μας για να επιβιώσει.

από το «agriazwa.blogspot.com»