Ἡ ἤπειρος τῆς ἁμαρτίας

Εγινε πολυ τῆς μόδας ὁ ἀντιρατισμὸς, διότι, λένε, ὅτι ὁ ρατσισμὸς ἀπάδει πρὸς τὸν εὐρωπαϊκό πολιτισμὸ! Κι ὅμως ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ μήτρα τῶν παντὸς εἴδους ρατσισμῶν. Μὲ τελευταῖο καὶ πιὸ τερατώδη τὸν χιτλερικὸ ρατσισμό. Ἀλλὰ καὶ οἱ λοιποὶ κάτοικοι τῆς γηραιᾶς ἠπείρου μας, «τῆς γηρασάσης ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις», δὲν ὑστέρησαν σὲ ρατσιστικὲς ἐκδηλώσεις. Οἱ Εὐρωπαῖοι, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Σταυροφοριῶν καὶ ἀργότερα τῆς ἀποικιοκρατικῆς ἐξαπλώσεώς τους στὶς νεοανακαλυφθεῖσες χῶρες, θεώρησαν ἑαυτοὺς πὼς εἶναι «θεοκοὶρανοι», ὅτι δηλαδὴ ἔχουν ἐκ Θεοῦ τὴν ἐξουσία ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔτσι ἔγιναν τύραννοι. Στυγνοί
ἀποικιοκράτες ποὺ σώρευσαν ἀμύθητα πλούτη στὶς χῶρες τους μὲ τὸ δουλεμπόριο καὶ τὴ στυγνὴ ἐκμετάλλευση τῶν ἰθαγενῶν, τοὺς ὁποὶους ὑπέταξαν καὶ δουλοποίησαν ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ, λὲς καὶ ὁ Θεὸς εἶναι μεσίτης δούλων γιὰ τοὺς δυνατούς.
Ὀνομάζουμε «Μαστίγες τοῦ Θεοῦ» τὸν Ἀττίλα, τὸν Τσεγκίς Χὰν, τὸν Ταμερλάνο καὶ ξεχνᾶμε τὸν πλήρη σχεδὸν ἀφανισμὸ τῶν λαῶν τῆς Καραϊβικῆς, τῆς Β. Ἀμερικῆς καὶ μερικῶς τῆς Νότιας Ἀμερικῆς. Ξεχνᾶμε ὅτι ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰὠνα στὴν Αὐστραλία τὸ κεφάλι ἑνὸς Ἀβοριγίνου πληρωνόταν –κομμένο φυσικὰ– ἀπὸ τὶς τοπικὲς ἀρχὲς μὲ ἕνα σεβαστὸ ποσό. Ξεχνᾶμε φυσικὰ καὶ τὶς Σταυροφορίες.
Τώρα ὅμως ἔχουμε ἀντιστροφὴ. Ὄχι πλέον Σταυροφορίες ἀλλὰ Ἡμισεληνοφορίες. Τὸ Ἰσλὰμ, μετὰ τὴν πρώτη ἐπιθετικὴ του ὁρμὴ, γιὰ πολλοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἀνατολῆς, εἶχε γίνει μιὰ θρησκεία παθητικὴ, παρηγορητικὴ στὰ βάσανα τῆς ζωῆς. Μέσα στὰ πλαίσια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, μετὰ τὶς μεγάλες κατακτήσεις καὶ τὴν ἐσωτερικὴ παρακμή, δὲν εἶχε τὸν παλαιὸ βίαιο χαρακτῆρα του καὶ οἱ πιὸ ἔντονες ἐκδηλώσεις βίας εἶχαν ἕναν ἐσωτερικὸ, ἐνδοϊσλαμικὸ χαρακτῆρα. Εἶναι γνωστὸ τὸ ἀπύθμενο μῖσος ποὺ χωρίζει τοὺς Σουνίτες καὶ τοὺς Σιίτες. Γι’ αὐτὸ, ὀργανωμένοι κατὰ φυλὲς, φρόντιζαν νὰ ζοῦν σὲ ξεχωριστὲς περιοχὲς γιὰ νὰ ἀποφεύγονται οἱ μεταξὺ τους τριβὲς. Βέβαια, οἱ Ὀθωμανοὶ μπορεῖ ὥς τὰ τέλη τοῦ 17 αἰῶνα νὰ μάχονταν κατὰ τῶν Εὐρωπαίων μὲ ὁρμὴ ἀλλὰ χωρὶς τὸ πάθος γιὰ τὸν Ἀλλάχ. Μάχονταν ὡς Μεγάλη Δύναμη, ἐν ὀνόματι τοῦ Ἀλλάχ, ἀλλὰ γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ σουλτανικοῦ κατεστημένου.
Ἀφότου ὅμως οἱ εὐφυεῖς Εὐρωπαῖοι τοὺς χώρισαν σὲ κράτη, χωρὶς νὰ λἀβουν ὑπόψη θρησκευτικὲς, ἀκόμη καὶ γλωσσικὲς διαφορὲς, ἦταν φυσικὸ οἱ τριβὲς μεταξύ Σιιτῶν καὶ Σουνιτῶν νὰ ἐνταθοῦν. Συχνὰ μάλιστα οἱ τριβὲς ἦσαν ὑποκινούμενες γιὰ νὰ μποροῦν οἱ Εὐρωπαῖοι νὰ πουλᾶνε ὅπλα στὶς φυλὲς καὶ νὰ καρπώνονται τὰ ὀφέλη ποὺ προσφέρει ἕνα δύσοσμο ὑγρὸ, ποὺ ὀνομάστηκε «Μαῦρος Χρυσὸς». Τὰ πράγματα ὅμως γιὰ τὴν Εὐρὼπη καὶ τὶς ΗΠΑ πῆραν δυσάρεστη τροπὴ, ὅταν μὲ εὐθύνη τῶν Δυτικῶν, τὸ Ἰσλάμ, ἐκτὸς ἀπὸ θρησκεία, ἔγινε καὶ ἰδεολογία. Ἡ ἰδεολογία συντάσσεται μὲ τὴν πολιτικὴ καὶ ἡ πολιτικὴ, ὅπως ἐδίδαξε ὁ Μακιαβέλλι, συντάσσεται μὲ τὸ... ἔγκλημα!
Ἡ  Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση –κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη– ἦταν μιὰ οὐρανομήκης βλακεία. Ἡ  Εὐρώπη εἶναι διάτρητη σὰν σουρωτήρι. Μπάζει ἀπὸ παντοῦ. Θὰ δεχθεῖ ἑκατομμύρια προσφύγων, ἔστω κι ἄν ὑψώσει νέο Σιδηροῦν Παραπέτασμα. Ἀλλὰ τότε δὲν θὰ ἔχουμε δημοκρατία, θὰ ἔχουμε στρατοκρατία. αὐταρχικὴ ἐξουσία ὑπὸ κοινοβουλετικὸ μανδύα. Σύντομα, ὑπὸ ἄλλο ὄνομα, θὰ δοῦμε «γκέττο» καὶ «πογκρόμ». Αὐτὸ ὅμως θὰ σημάνει τὴν ἀρχὴ ἄλλων δεινῶν. Δὲν θὰ μείνει ρουθούνι χριστιανικὸ στὶς ἰσλαμικὲς χῶρες, θὰ χαθοῦν τὰ ἑλληνορθόδοξα πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, Ἀλεξάνδρειας, ἀκόμη καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἤδη ἡ παλαίφατος μονὴ τοῦ Σινὰ τελεῖ ὑπὸ ἀποκλεισμό. Ἡ  Τουρκία –παρὰ τὶς περὶ ἀντιθέτου διακηρύξεις της– θὰ προωθεῖ μᾶζες προσφύγων πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Καὶ ὅσοι πρόσφυγες θὰ διώχνονται –γιὰ πλείστους λόγους– ἀπὸ τὴν Εὐρώπη θὰ καταφεύγουν στὴν Ἑλλάδα, ἡ ὁποία σταδιακὰ θὰ γίνει προθάλαμος τοῦ Ἰσλάμ στὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο. Ἡ χώρα μας θὰ πληρώσει τὰ ἐγκλήματα τῆς Εὐρὼπης καὶ τῶν ΗΠΑ καὶ φυσικὰ τὰ κρίματα τῶν πολιτικῶν της ποὺ ἀκολούθησαν πειθήνια τὶς ἐντολὲς τῶν «θεοκοιράνων».