Ο ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ο ΝΕΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ
1870 - 1955
Εβδόμη Σεπτεμβρίου 1955. Ημερομηνία σημαντική εις το Συναξάριον της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος. ''Τη αυτή ημέρα ο από Μαδύτου Καλλιπόλεως Θράκης κλεινός Ιεράρχης Χρυσόστομος, τουπίκλην Καβουρίδης, εν ειρήνη τελειούται''. Θα ηδύνατο τις να προσθέσει και τον στίχον:
Εφάμιλλος εν έργω, εν λόγοις, εν αγώσιν,
του από Αντιοχείας Μεγάλου Ιεράρχου,
δικαίως Χρυσόστομος προσωνομάσθης.
Όθεν αξίως δε νυν απολαμβάνεις
αγγελοπλόκων μετ' εκείνου στεφάνων''.
Δεν είναι υπερβολικοί οι λόγοι ούτοι και αι κρίσεις δια τον μακαριστόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον. Θα προσπαθήσω, δια των ευχών του μακαρίου εκείνου πατρός, να σκιαγραφήσω αμυδρώς την... μορφήν του στηριζόμενος κυρίως εις τας προσωπικάς μου αναμνήσεις. Ας θεωριθώσιν αι πενιχραί αύται γραμμαί, ως επιμνημόσυνος προσφορά επί τη συμπληρώσει δεκαοκτώ ετών από την εις Κύριον εκδημίας Του.
Ο αοίδημος Χρυσόστομος υπήρξε τριτότοκος υιός των ευσεβών και εναρέτων Γεωργίου και Μελπομένης Καβουρίδου, εγεννήθη δε εις την Μάδυτον Καλλιπόλεως της θράκης το 1869. Σημείον χαρακτηριστικόν είναι η ημερομηνίας γεννήσεώς του: 13η Νοεμβρίου, εορτή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Εκ του γεγονότος αυτού δι' ου, κατά τινα τρόπον προανηγγέλλετο η δράσις του και η διακονία του εν τη Εκκλησία, ονομάσθη κατά την βάπτισίν του Χρυσόστομος. Έφερε δηλαδή παιδιόθεν την σφραγίδα ειδικής τινος κλήσεως υπό του θείου Δομήτορος της Εκκλησίας. Ανάλογος προς την κλήσιν υπήρξε και η κλίσις του νεαρού Χρυσοστόμου. Παρά τας προτάσεις των γονέων του, όπως επιδοθεί εις το εμπόριον, ήρχισε ενωρίτατα να επιποθεί το ''θείον και άρρητον κάλλος'' της Εκκλησίας. Ούτως εσπούδασεν εις την Θεολογικήν Σχολήν Χάλκης, εξ ης απεφοίτησεν την 20ην Ιουλίου 1901. Κατά δε τον Σεπτέμβριον του αυτού έτους χειροτονείται διάκονος του Πατριαρχείου Κων/πόλεως, επί πατριάρχου Ιωακείμ του Γ'. Εν συνεχεία χειροτονείται ιερεύς. Είτα ετοποθετήθη ιεροκήρυξ Πανόρμου, διετέλεσε δε και Μέγας Πρωτοσύγγελλος των Πατριαρχείων. Κατά το έτος 1908 Αυγούστου 6η, εορτήν της θείας Μεταμορφώσεως εχειροτονήθη Επίσκοπος Ίμβρου. Μετά τετραετήν δε ευδόκιμον δράσιν προήχθη εις Μητροπολίτην Πελαγονίας με έδραν το Μοναστήριον (Βιτώλια). Η περίοδος των επικών αγώνων της Ελλάδος προς ολοκλήρωσιν της εθνικής της ανεξαρτησίας ευρίσκουν τον Μητροπολίτην Χρυσόστονον εις την πρώτην γραμμήν. Εργάζεται και αγωνίζεται εκεί, όπου, ούτε η διπλωματία, ούτε το στρατιωτικόν ξίφος δύναται να επιτύχουν νίκας. Το ράσον του Έλληνος Ιεράρχου, δευτέρα σημαία του Έθνους, καθαγιάζει τα εδάφη της πατρίδος και προσκυρώνει αυτά εις το ελεύθερον κράτος. Η δράσις του αύτη στοιχίζει εις τον γενναίον Χρυσόστομον την περιπέτειαν της πρώτης του εξορίας εις Άγιον Όρος (Μυλοπόταμον). Μετά το 1924 τοποθετείται ως Μητροπολίτης Φλωρίνης, ένθα παραμένει μέχρι το 1930. Η Ιστορία όμως του επιφυλάσσει νέους αγώνας. Εις την Ελλάδα αγωνίζονται σθεναρώς οι Ζηλωταί της Ορθοδοξίας. Είναι εκείνοι οίτινες διαισθανθέντες την έκτασιν και το βάθος της συντελεσθήσης υπό των οργάνων της Μασονίας, Μελετίου Μεταξάκη και Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, τραγικής συνωμοσίας κατά της ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, επί το σκοπώ της επικρατήσεως της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, κατήγγειλαν ευθαρσώς την ημερολογιακήν καινοτομίαν. Οι Ζηλωταί ούτοι, συμποσούμενοι εις αρκετάς χιλιάδας καθ' άπασαν την Ελλάδα, εδιώκοντο απηνώς υπό των εκκλησιαστικών και πολιτικών Αρχών. Αποτελούν πράγματι μελανήν κηλίδα εις την νεωτέραν Ιστορίαν της Ελλάδος οι διωγμοί των Ζηλωτών τούτων της Ορθοδοξίας, οίτινες απετέλουν την επιβίωσιν των Στουδιτών, των Ζηλωτών Αρσενιτών και των Κολλυβάδων. Η πίστις, η αυταπάρνησις και το άκαμπτον των Ζηλωτών τούτων ιδιαιτέρως συγκινούν την ευαίσθητον καρδίαν του από Μαδύτου και παρ' ολίγον Οικουμενικού πατριάρχου Χρυσοστόμου, όστις λαμβάνει την ιστορικήν απόφασιν να κατέλθει εις τον στίβον και να τεθεί επικεφαλής της ιεράς παρατάξεως των Ζηλωτών. Η απόφασις θα παραμείνει πράγματι ιστορική, διότι δι' αυτής: α) εδικαιώθη και ετιμήθη ο ζήλος του αγνού και ωραίου Ορθόδοξου λαού β) κατέστη αυτομάτως το κίνημα των Ζηλωτών εκκλησιαστική αντίστασις με θεολογικήν και εκκλησιαστικήν υποδομήν γ) προσέλαβε πανορθοδόξους διαστάσεις και αφύπνισε το ενδιαφέρον πολλών άλλων αξιολόγων προσώπων εντός και εκτός της Ελλάδος. Και ιδού ανατέλλει εις τον ορίζοντα η κοσμοχαρμόσυνος Κυριακή των Μυροφόρων του 1935. Εκ του εν Κολονώ των Αθηνών ταπεινού ναίσκου της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ως από άλλης αγίας Λαύρας εξέρχεται φύλαγξ της Πίστεως έχουσαν επικεφαλής τον Ολύμπιον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, πλαισιούμενον υπό των: Δημητριάδος Γερμανού και Ζακύνθου Χρυσοστόμου. Αλησμόνητος, ως άλλη ημέρα κοσμογονίας παραμένει εις την μνήμην μου βαθέως εγκεχαραγμένη η ημέρα εκείνη! Όπως αλησμόνητος παραμένει η μετά από εννέα ημέρας περίλαμπρος υποδοχή, την οποίαν επεφύλαξεν εις τον αοίδημον Χρυσόστομον και τους ετέρους δυο συνεργάτας του προσερχομένους εν τη Ιερά ημών Μονή προς χειροτονίαν τεσσάρων νέων Αρχιερέων. Δια κλάδων δάφνης και φοινίκων και μυρτιών περιβεβρεγμένων τοις δάκρυσιν ημών υπεστρώσαμεν την οδόν, καθ' όλην την διαδρομήν αυτών εν τη ημετέρα περιοχή. Ω ώραι! Ω ημέραι! Ω στιγμαί δόξης και θριάμβου, διατι εδύσατε και απωλέσθητε; Διατι αιχμαλωτίσθητε υπό της Λήθης την χαιρέκακον αρπαγήν; Αλλ' όχι! Ζείτε και εις την συνείδησίν μου κοχλάζουσαν εισέτι εκ των φλογερών συγκινήσεων της εποχής εκείνης. Και των ωραίων εκείνων και αθανάτων στιγμών εμπνευστής άμα και δημιουργός, ο μακάριος πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος. Επλήρωσε ακριβά το θάρρος και την ομολογίαν του εκείνην. Προσήχθη εις τα δικαστήρια, οδηγήθη εις εξορίαν (Λιτόχωρον και Μυτιλήνη), απώλεσε τα κατά κόσμον κέρδη και οφέλη και εξήλθε του κόσμου τούτου ηδικημένος και πικραμένος. Απέδειξεν όμως, ότι αι ιδέαι και αι αξίαι δεν προασπίζονται με ανωδύνους λόγους και αναιμάκτους αρθρογραφίας. Η προάσπισίς των απαιτεί μάχην εκ του συστάδην. Δια των αγώνων του εκείνων ελέγχει την χλιαρότητα των συγχρόνων ''αγωνιστών''... Πρέπει εις τον αγωνιστήν της Ορθοδοξίας να του στοιχίσει κάτι ο αγών δια την Ορθοδοξίαν και όσον πολυτιμότερον είναι αυτό το κάτι, τόσο αποτελεσματικότερος αποβαίνει ο αγών. Γράφων αυτά τον αναπολώ. Γλυκήν, ήμερον, πράον, ομιλητικόν και διαλεκτικόν, προπαντός όμως άνθρωπον. Αναπολώ την γαλήνιον μορφήν του, ότε προ τεσσαρακονταετίας τον εγνώρισα, το πρώτον εις το γραφείον της εν Κυψέλοις κατοικίας του. Οπόσον υπήρξα ευτυχής δια την γνωριμίαν εκείνην! Θεωρώ υψίστην τιμήν, ότι έκτοτε ηυτύχησα να συνεργασθώ μετά του αοιδήμου εκείνου ανδρός και ως αντιπρόεδρος της Ενώσεως Νέων Γ.Ο.Χ. κατά την εποχήν εκείνην, και ως Γενικός Γραμματέας της ακμαζούσης τότε Ελληνικής Θρησκευτικής Κοινότητος των Γ.Ο.Χ. ύστερον και ως ηγούμενος βραδύτερον. Νομίζω, ότι επέστη πλέον ο καιρός να αποκατασταθεί η μνήμη του ως ομολογητού, ως αγωνιστού, ως φορέως προπαντός του πνεύματος της επιβαλλομένης αντιστάσεως κατά πάσης αθέσμου καινοτομίας, κατά παντός ασεβούς νεωτερισμού.
Αι δε γραμμαί μου αύται ας θεωρηθώσιν ως υπαινιγμός προς αποκατάστασιν του αγίου εκείνου Ιεράρχου. Καθήκον έχουν και οι θεολόγοι επιστήμονες και οι ευλαβείς ιδιώται να παρουσιάσουν συστηματικώς τον θεολογικόν του στοχασμόν, ων ούτος ανακύπτει από επιστολάς, υπομνήματα, διαλέξεις. Θα είναι προσφοράν προς την αγωνιζομένην Ορθοδοξίαν.
Εισαγωγή στο διαδίκτυο, τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.
Απόσπασμα εκ του βιβλίου του Θεολόγου - Καθηγητή κ. Σταύρου Καραμήτσου:
''Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'', σελίδες 56 - 60.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου