ΟΙ ΔΥΟ ΟΥΤΟΙ ΛΟΥΘΗΡΟΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Οἱ ᾿Εμπνευσταὶ καὶ Πρωτεργάται τῆς Καινοτομίας: «Οἱ δύο οὗτοι Λούθηροι τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας». 

Το ζήτημα τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου ἔχει βαθύτερα τὰ αἴτια καὶ ἐλατήριά του. Οἱ ἐμπνευσταὶ καὶ πρωτεργάται τούτου, οἷοι ὁ Πατριάρχης ᾿Αλεξανδρείας Μελέτιος  καὶ ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν Χρυσόστομος, στερούμενοι δυστυχῶς βαθέως ᾿Ορθοδόξου πνεύματος, ἐγένοντο ἐν γνώσει ἤ ἀνεπιγνώστως ὄργανα ξένων ἐπιθυμιῶν καὶ σκοπῶν, δι᾿ ὧν ἐπιδιώκεται ἡ διάσπασις τῆς ἑνότητος τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ τῆς ῾Ελληνικῆς ἰδεολογίας ἀπὸ τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Οἱ δύο οὗτοι Ταγοὶ τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν τοῦ Πατριαρ- χείου ᾿Αλεξανδρείας καὶ τῆς ῾Ελλάδος, ἁμιλλώμενοι εἰς δόξαν μεταρρυθμιστοῦ καὶ συγχρονισμένου Κληρικοῦ, ἀνεπέτασαν ἐλαφρᾷ τῇ... συνειδήσει τὴν σημαίαν τῶν ᾿Εκκλησιαστικῶν μεταρρυθμίσεων, ἀρχὴν ποιησάμενοι ἀπὸ τῆς μεταβολῆς τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου, ὅπερ ἀποτελεῖ ἕνα τῶν ἑνωτικῶν κρίκων τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ τὴν πυξίδα τῆς Θείας λατρείας καὶ τῶν ἔργων τῆς Πατρώας Πίστεως καὶ εὐσεβείας. 

Η ιδέα τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου καὶ ἐν τῇ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ, ὡς δῆθεν τελειοτέρου, συνεζητήθη πρό τινων ἐτῶν καὶ εἰς τὸ ᾿Εκκλησιαστικὸν Συνέδριον, ὅπερ συνεκάλεσεν ἐν Κωνσταντινουπόλει ὁ τότε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Μελέτιος, καὶ ὅπερ κακῶς ἀπεκλήθη πανορθόδοξον, διότι δὲν ἀντεπροσωπεύθησαν ἐν αὐτῷ παρὰ μόνον τρεῖς αὐτοκέφαλοι ᾿Ορθόδοξοι ᾿Εκκλησίαι, ἤτοι ἡ τῆς ῾Ελλάδος, ἡ τῆς Σερβίας, καὶ ἡ τῆς Ρουμανίας, τῶν δύο τούτων τελευταίων μάλιστα ἀντιπροσωπευθεισῶν, οὐχὶ διὰ Κληρικῶν, ἀλλὰ διὰ λαϊκῶν ἀντιπροσώπων. ᾿Εν τῷ Συνεδρίῳ τούτῳ, ἐν ᾧ ἔλαμπον διὰ τῆς ἀπουσίας αὐτῶν αἱ ἄλλαι ᾿Ορθὀδοξοι ᾿Εκκλησίαι, καὶ δὴ τὰ τρία Πατριαρχεῖα τῆς ᾿Ανατολῆς, ἤτοι τῆς ᾿Αλεξανδρείας, τῆς ᾿Αντιοχείας καὶ τῶν ῾Ιεροσολύμων, ἐνεκρίθη κατ᾿ ἀρχὴν ὅλως ἀμελετήτως ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ἐν τῇ ᾿Ορθοδόξῳ θείᾳ λατρείᾳ. Λέγω δὲ ἀμελετήτως, διότι ἄν ἐμελέτων καλῶς τὸ ζήτημα θὰ ἔβλεπον, ὅτι τοῦτο κατεδικάσθη ὡς ἀντορθόδοξον ὑπὸ Πανορθοδόξων Συνόδων, συγκροτηθεισῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτεσι 1583, 1587 καὶ 1593 9, ἐπὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ῾Ιερεμίου τοῦ Βʹ10, χαρακτηρίσαντος τοῦτο, ὡς καὶ ἐν τῷ προλόγῳ ἡμῶν εἴπομεν, ὡς μίαν καινοτομίαν τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ὡς παγκόσμιον σκάνδαλον, καὶ ὡς αὐθαίρετον καταπάτησιν τῶν θείων καὶ ῾Ιερῶν Κανόνων. ᾿Επίσης, ἄν ἐμελέτων καλῶς τὸ ἐκκλησιαστικὸν τοῦτο ζήτημα θὰ ἔβλεπον, ὅτι τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον κατεκρίθη καὶ ὑφ᾿ ὅλων τῶν Συνόδων τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν κατὰ τὴν ἀνακίνησιν τοῦ ζητήματος τούτου καὶ ὑπὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ᾿Ιωακεὶμ τοῦ Γʹ καὶ ὧν τὰς ἀπαντήσεις πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐξεθέσαμεν ἐν τῇ ἐντύπῳ «Διαμαρτυρίᾳ» ἡμῶν πρὸς τὰς ᾿Ορθοδόξους ᾿Εκκλησίας. ῎Αν, λέγομεν , οἱ ἀντιπρόσωποι τοῦ Συνεδρίου τούτου ἐμελέτων πάντα ταῦτα, δὲν θὰ ἐτόλμων μονομερῶς νὰ λάβωσιν ἀντίθετον ἀπόφασιν περὶ τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου. Εκείνο, ὅπερ καθιστᾶ ὕποπτον τὴν σύγκλησιν τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ τούτου Συνεδρίου εἶναι, ὅτι παρεκάθησαν ἐν αὐτῷ καὶ δύο κληρικοὶ ἑτεροδόξου ἐκκλησίας, καθ᾿ ἅς ἔχομεν ἐξωδίκους πληροφορίας, ὡς καὶ ἡ ἀντορθόδοξος καὶ προτεσταντισμοῦ ὄζουσα ἀπόφασις αὐτοῦ, νὰ μὴ θεωρηθῇ ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου ὑπό τινων ᾿Εκκλησιῶν ὡς λόγος Σχίσματος ὑπὸ τῶν ἄλλων, τῶν ἐμμενουσῶν εἰς τὸ Πάτριον ᾿Ιουλιανὸν ῾Ημερολόγιον. Εἴπομεν δέ, ὅτι ἡ ἀρχὴ αὕτη εἶναι ἀντορθόδοξος καὶ προτεσταντική, διότι ἀφίνουσα ἐλευθερίαν εἰς τὰς ἐπὶ μέρους ᾿Ορθοδόξους ᾿Εκκλησίας νὰ κανονίζωσι ζητήματα γενικῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς φύσεως καὶ σημασίας κατὰ τὸ δοκοῦν αὐταῖς, ὑποθάλπει τὴν διάσπασιν τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ τὴν διαίρεσιν τῶν Χριστιανῶν. Καθ᾿ ὅσον, πῶς [ἆρά γε] δύναται νὰ τηρηθῇ ἡ ἑνότης τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν ἐν τῇ προκειμένει περιπτώσει, ὅταν τινὲς ἐκ τούτων ἑορτάζωσι τὴν ἑορτὴν τῶν Χριστουγέννων καὶ τῶν Θεοφανίων, καθ᾿ ὅν χρόνον αἱ ἄλλαι διατρέχουσιν εἰσέτι τὸ στάδιον τῆς μετανοίας καὶ τῆς τεσσαρακοστῆς, δι᾿ ὧν προετοιμάζονται διὰ τὸν ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων τούτων ἑορτῶν; ῎Επειτα, πῶς δύναται ἡ ᾿Εκκλησιαστικὴ αὕτη καινοτομία νὰ μὴ ἀποτελῇ λόγον Σχίσματος, ἀφοῦ πραγματικῶς ἀποσχίζει τὰς καινοτομησάσας ᾿Εκκλησίας τῶν ἄλλων καὶ κάμει αὐτὰς νὰ ἑορτάζωσι καὶ νὰ νηστεύωσιν, οὐχὶ μετὰ τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν, ἀλλὰ μετὰ τῶν ἑτεροδόξων καὶ αἱρετικῶν Δυτικῶν ᾿Εκκλησιῶν; Πρὸς ἀποφυγὴν δ᾿ ἀκριβῶς τῆς διασπάσεως τῆς ἑνότητος τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν οἱ ῞Αγιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες, ὅπως ὥρισαν διὰ τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων τὰς διατάξεις τῶν ἑορτῶν καὶ τῶν νηστειῶν σεβαστὰς δι᾿ ὅλας τὰς ᾿Εκκλησίας, οὕτω καθώρισαν διὰ Κανόνων ὅπως ἐπικρατῇ ἡ αὐτὴ τάξις ὡς πρὸς τὸν χρόνον τῶν ἑορτῶν καὶ τῶν νηστειῶν δι᾿ ὅλας τὰς ᾿Εκκλησίας, ἐπὶ ἀπειλῇ μάλιστα καθαιρέσεως τῶν Κληρικῶν καὶ ἀφορισμοῦ καὶ ἀναθέματος τῶν Λαϊκῶν. Καὶ ταῦτα ἐθέσπισαν οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, στοιχοῦντες τῷ παραγγέλματι τοῦ οὐρανίου Διδασκάλου, εὐξαμένου πρὸς τὸν οὐράνιον Αὐτοῦ Πατέρα τὴν ἑνότητα τῶν μαθητῶν Του, καὶ τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου παραγγέλοντος τὰ ἑξῆς: «πληρώσατέ μου τὴν χαράν, ἵνα τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἕν φρονοῦντες», «σπουδάζοντες τηρεῖν τὴν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης». Είναι λοιπὸν δυνατὸν νὰ ὑποθέσωμεν, ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς τότε Πατριάρχης Μελέτιος καὶ ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν Χρυσόστομος ἠγνόουν τοὺς θείους καὶ ἱεροὺς τούτους Κανόνας, τοὺς κατοχυροῦντας ἐπὶ ποινῇ καθαιρέσεως, ἀφορισμοῦ καὶ ἀναθέματος, τὸν ταυτόχρονον ἑορτασμὸν τῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τέλεσιν τῶν νηστειῶν ὑφ᾿ ὅλων τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν, διὰ τὴν ἑνότητα τοῦ χριστιανικοῦ πνεύματος καὶ τὸν σύνδεσμον τῆς εἰρήνης τῶν πιστῶν; ᾿Ιδοὺ ποῦ ἔγκειται ἡ ἀχίλλειος ξενικὴ πτέρνα τοῦ Πατριάρχου Μελετίου καὶ τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, οἵτινες, εἰσάγοντες μίαν ἀρχὴν προτεσταντικὴν εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, προάγουν Αὐτὴν εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ὅστις ἀφίνει πλήρη ἐλευθερίαν εἰς τοὺς ὀπαδοὺς αὐτοῦ, οὐ μόνον εἰς τὰς λιτὰς διατάξεις τῆς λατρείας, ἀλλὰ καὶ εἰς αὐτὴν τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀντίληψιν τῶν Δογμάτων, μὴ ἔχων διὰ τὴν ἐξήγησιν τούτων Κριτήριον ᾿Εκκλησιαστικόν. Τοιαῦτα ὄντως κατετόλμησαν ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης καὶ ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οἱ δύο οὗτοι Λούθηροι τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, οἵτινες ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ συγχρονισμοῦ δὲν ἐδειλίασαν οὐδ᾿ ἀπερρίγησαν νὰ καταπατήσωσιν ἀποφάσεις Πανορθοδόξων Συνόδων καὶ ᾿Αποστολικοὺς καὶ Συνοδικοὺς Κανόνας, ἵνα προσεγγίσωσι πρὸς τὰς ἐκκλησίας τῆς Δύσεως διὰ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, ἐπὶ διασπάσει τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ ἐπ᾿ ἀθετήσει τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καὶ ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας.

  ᾿Απέναντι τῆς αὐθαιρεσίας τούτων ὠρθώθημεν ἡμεῖς οἱ τρεῖς ῾Ιεράρχαι, ἤτοι ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ γράφων πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, καὶ ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, οἵτινες ἐμφορούμενοι ὑπὸ βαθέως ᾿Εκκλησιαστικοῦ πνεύματος, καὶ αἰσθανόμενοι τὸν ἀδιάρρηκτον σύνδεσμον τῆς ᾿Ορθοδοξίας μετὰ τῆς ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας, ἀνεπετάσαμεν εὐθαρσῶς καὶ μεγαλοφρόνως, οὐχὶ τὴν σημαίαν τῆς ἀνταρσίας κατὰ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ τῆς διαιρέσεως τῶν Χριστιανῶν, ὅπως ἐκεῖνοι, ἀλλὰ τὸ ἔνδοξον καὶ τετιμημένον λάβαρον τῆς ἑνώσεως τῆς διασπασθείσης ᾿Ορθοδοξίας, καὶ τῆς εἰρηνεύσεως τῆς ᾿Εκκλησίας ἐν τῷ ἐδάφει τῶν σεπτῶν Παραδόσεων καὶ τῶν θείων καὶ ῾Ιερῶν Κανόνων. ᾿Εφ᾿ ᾧ καὶ διὰ τοῦ ἀποκηρυκτικοῦ ἡμῶν ἐγγράφου πρὸς τὴν Διοικοῦσαν Σύνοδον ἐκαλοῦμεν Αὐτήν, ὅπως ἐπανέλθῃ ἐπὶ τοῦ ἐδάφους τῆς ᾿Ορθοδοξίας διὰ τῆς ἐπαναφορᾶς τοῦ ᾿Ορθοδόξου ῾Εορτολογίου ἐν τῇ θείᾳ Λατρείᾳ.