Παρ’ όλα αυτά, ο κίνδυνος του ολοκληρωτισμού είναι πραγματικός. Θυμηθείτε την περίπτωση με τις δύο χριστιανές από την Βρετανία που προσέφυγαν στην...
Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού απολύθηκαν από τη δουλειά τους επειδή αρνήθηκαν να αφαιρέσουν τους σταυρούς που φορούσαν. Και τότε ανακάλυψαν ότι το δικαίωμά τους να φορούν σταυρούς δεν ήταν εγγυημένο από το ευρωπαϊκό δίκαιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εδώ μπορεί κανείς να δει ότι ο Χριστιανισμός στην Ευρώπη δεν έχει καμιά πρωτοκαθεδρία, ούτε και πολύ προστασία. Στην πραγματικότητα, προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η υποβάθμιση του Χριστιανισμού, όπως τέτοια ήταν η αντι-χριστιανική πρακτική των Μπολσεβίκων (μόνο με μια πιο ήπια μορφή). Μόνο ο χρόνος θα δείξει πότε εκείνοι που εξακολουθούν να διατηρούν κάποια χριστιανικά σύμβολα θα δεχτούν ανοικτή επίθεση. Στην παρούσα φάση, αντιμετωπίζουν πολλαπλές μορφές παρενόχλησης, απώλειας συμμετοχής στην πολιτική ή και πίεση να σιωπήσουν. Ο Γερμανός καθηγητής Ludger Kühnhardt (2010) δίνει περαιτέρω μαρτυρία περί αυτού:
«Μερικές φορές, η κατάσταση αυτή έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε Χριστιανοί πιστοί να βιώνουν ολοκληρωτική δυσαρέσκεια, πίεση ή κυνισμό στη σύγχρονη Ευρώπη, όπως ένας Ιταλός υποψήφιος για το αξίωμα του Επιτρόπου της ΕΕ βίωσε: Το φθινόπωρο του 2004, οι παραδοσιακές ρωμαιοκαθολικές πεποιθήσεις του Rocco Buttiglione (φωτο) σχετικά με την ηθική, την οικογένεια και τη σεξουαλικότητα, έγιναν «όπλα» εναντίον του και τον παρουσίασαν σαν να αντιπροσώπευε τους πιο σκοτεινούς αιώνες της Ευρώπης. Ο Buttiglione απέσυρε την υποψηφιότητά του και αναγκάστηκε να συμμορφωθεί με την περίεργη ιδιαιτερότητα της Ευρώπης όσον αφορά το δημόσιο ρόλο του Χριστιανισμού. Η πίστη του Buttiglione αποτέλεσε εμπόδιο για να καταλάβει δημόσιο αξίωμα – μια μοναδική περίπτωση θρησκευτικών διώξεων στην μετα-ολοκληρωτική Ευρώπη και εκπληκτική πράγματι για μια ήπειρο που τόσο καυχιέται για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στα οποία περιλαμβάνεται και το δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας».
Αυτή η μορφή “soft” διώξεων δεν αποτελεί έκπληξη, καθώς η χριστιανική ταυτότητα της Ευρώπης και οι χριστιανικές της αξίες (οι αυθεντικές) δεν ευνοούν την οικοδόμηση της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ο Χριστός στη Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη είναι ο μόνος απόλυτος Κυβερνήτης και όχι κάποια κατάληξη μιας περιφερειακής ή παγκόσμιας διακυβέρνησης, ούτε είναι ένας πολιτικός / δικτάτορας / αυτοκράτορας που θα μπορούσε να ενθρονιστεί στο πλαίσιο ενός τέτοιου συστήματος. Στην μετα-χριστιανική εποχή μας όμως, οι κοσμικοί είναι αυτοί που κυριαρχούν στην αρένα της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Ένας θεσμός μπορεί να γίνει ολοκληρωτικός ειδικά όταν για τους δημιουργούς του που έχουν μπολιαστεί με τις – μετά του Σχίσματος – ιδέες της εκκοσμίκευσης, η πίστη σε μια κοσμολογία με επίκεντρο τον Θεό και έναν Θεό μάλιστα τον οποίον πρέπει να μιμηθούμε (του οποίου όλοι είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του) μπορεί να γίνει ταμπού στο πλαίσιο ενός τέτοιου συστήματος, εάν όχι παράνομη!
Επιπλέον, πολλοί υποστηρικτές αυτής της – μετά του Σχίσματος – Ευρώπης επιθυμούν όχι μόνο να εναντιωθούν στον Σταυρό, αλλά προσπαθούν να εξαλείψουν τις χριστιανικές ρίζες της ευρωπαϊκής ηπείρου αποσκοπώντας στην τελική εξάλειψη της Ευρώπης, η οποία είχε κάποτε αγίους και πιστούς μαχητές. Για αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνείται ακόμη και την αναφορά στον Θεό στη Συνθήκη για τη θέσπιση ενός Ευρω-Συντάγματος.
Το τραγικό είναι, ότι στην μετα-χριστιανική εποχή μας φαίνεται, οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι λιγότερο κι από «χλιαροί» στο να αντισταθούν στην πλήρη εξάλειψη του Χριστού στην Ευρώπη. Και ασχέτως το αν συνειδητά ή ασυνείδητα προκάλεσαν αυτή την εξάλειψη, η κυβερνώσα τάξη της Ευρώπης και οι πολίτες της, συστηματικά προωθούν την ολοένα μεγαλύτερη υποβάθμιση ή και ακόμη καταστροφή των χριστιανικών ριζών τους. Κατά συνέπεια, δεν είναι μόνο μια ταυτότητα που εξαφανίζεται, αλλά είναι δυνατόν ταυτόχρονα με αυτό να εισαχθούν και να ενισχυθούν ενεργείς πτυχές του ολοκληρωτισμού.
Είναι αρκετά προφανές, για παράδειγμα, ότι οι συνολικές δημόσιες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποστηρίζουν μια «πλουραλιστική» κοινωνία. Θέλουν η Ευρώπη να γίνει «ένα φιλόξενο σπίτι» για άλλους λαούς, θρησκείες και πολιτισμούς. Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι μια τέτοια φιλελεύθερη «φιλοξενία» έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορούσε να θεωρηθεί λιγότερο τυραννικό να στηρίξει την θρησκεία των 15 εκατομμυρίων μουσουλμάνων που ζουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση από ό, τι μια Ευρώπη να ζητεί την αύξηση των του προ του Σχίσματος (δηλαδή Ορθόδοξου) Χριστιανισμού μέσα σε εδάφη της.
Την ίδια ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπερασπίζεται το Σταυρό και τους πιστούς του Χριστού, κάνει επιμελείς προσπάθειες για να εξασφαλιστεί ότι το Ισλάμ θα αισθάνεται «σαν το σπίτι του». Και οι στατιστικές το αποδεικνύουν. Το Ισλάμ έχει καταστεί η μεγαλύτερη μη-χριστιανική θρησκεία στην Ευρώπη, και του δίνεται όλο και περισσότερος χώρος να βλαστήσει παντού στην Ευρώπης, ως πρόσθεση ή ακόμα και αντικατάσταση της παραδοσιακής έννοιας της ευρωπαϊκής ταυτότητας που διαμορφώθηκε, κατά κύριο λόγο, από τις χριστιανικές παραδόσεις, αξίες και συνήθειες.
Ωστόσο, με την τεράστια δημογραφική αύξηση του Ισλάμ εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αξίες και τα πρότυπα θα μπορούσαν να αλλάξουν δραστικά. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ενδεχόμενο (ήδη γεγονός σε ορισμένες περιοχές που κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο). Μια τέτοια κίνηση μπορεί να ανάψει πυρκαγιά σε όλη την περιοχή, ανατρέποντας τα πιο ασταθή καθεστώτα, και διαταράσσοντας τα πιο σταθερά» (Philip L. Martin, 1998).
Η Ευρώπη βλακωδώς αγνοεί ότι το Ισλάμ δεν είναι απλά μια θρησκεία, αλλά ένας ολόκληρος τρόπος ζωής – μια προσκόλληση σε μια ιστορία και έναν πολιτισμό – και η συνάντηση μεταξύ του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού και του Ισλάμ θα μπορούσε κάλλιστα να μετατρέψει την ευρωπαϊκή ήπειρο σε μια γιγάντια πυριτιδαποθήκη. Στο ιστορικό πλαίσιο, οι μουσουλμανικές μεταναστεύσεις και εισβολές έχουν κατακτήσει πολλές χώρες, ανεξάρτητα από τον λαό, τον πολιτισμό ή τη θρησκεία τους. Η ιστορία έχει δείξει ότι αυτό είναι αλήθεια. Κατά συνέπεια, εκεί βρίσκεται ο κίνδυνος, ότι το Ισλάμ θα μπορούσε να είναι μια μελλοντική τιμωρία. Για παράδειγμα, ένας ολοκληρωτισμός ΝΑΤΟ-σαλαφιστών, μια Ευρώπη κάτω από ένα εφιαλτικό κατασκεύασμα ηθών του Σαν Φρανσίσκο και νόμου της Σαρία.
«Δεν είναι η νομιμοποιημένη προπαγάνδα κάθε είδους: της ανηθικότητας, της ανοικτής γελοιοποίησης του ανθρώπινου σώματος και της ψυχής, της ελευθερίας κάθε είδους διαστροφής, του εξουσίας του χρυσού μόσχου, του οργανωμένου εγκλήματος κατά της οικογένειας … αποδείξεις της αυξανόμενης βαρβαρότητας ενός αποχριστιανοποιημένου κόσμου;» – Καθηγητής Aleksei Ilyich Osipov
«Διότι γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν, αλλ’ εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία· λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου και πετεινών και τετραπόδων και ερπετών. Διά τούτο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός διά των επιθυμιών των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν, ώστε να ατιμάζωνται τα σώματα αυτών μεταξύ αυτών». (Ρωμαίους 1: 21-25).
Μαμωνάς: ο πραγματικός θεός του φιλελευθερισμού
Έχουμε μιλήσει για τις διάφορες μορφές ολοκληρωτισμό που βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπροσθέτως, δεν είναι απλά ένας ολοκληρωτισμός πολιτικού, θρησκευτικού, ιδεολογικού ή οικονομικού τύπου, αλλά περισσότερο μια πνευματική ασθένεια – η ασθένεια του μεταμοντέρνου φαινομένου που, που όπως η παγκοσμιοποίηση, τυλίγει την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον κόσμο. Αν η παγκοσμιοποίηση αναφέρεται στη δραστηριότητα της παγκόσμιας αγοράς (Künhardt, 2010), ο μεταμοντερνισμός είναι η πνευματική ασθένεια ενός κόσμου χωρίς νόημα. Είναι η επακόλουθη διαταραχή μιας καταναλωτικής κοινωνίας και ο τελευταίος αποικισμός κάθε πραγματικότητας, η απόλυτη ηγεμονία ενός κόσμου χωρίς νόημα.
Αυτή η πνευματική ασθένεια ξεκίνησε στην Ευρώπη. Ξεκίνησε όταν ο Θεός σταδιακά έγινε ένας άλλος θεός (ή θεοί) μέσα από τις ψευδείς ερμηνείες της Ορθόδοξης Χριστιανικής διδασκαλίας. Ξεκίνησε μετά το Σχίσμα, όταν η Ευρώπη παρήγαγε λίγους ή καθόλου αγίους, όταν ένα διαφορετικό πνεύμα ήρθε στην θέση του Αγίου Πνεύματος.
Για παράδειγμα, η δυτική εικόνα ενός «θυμωμένου», επικριτικού και ακόμη και διψασμένου για αίμα θεού θα οδηγήσει στη δημιουργία της μεταμοντέρνας Ευρώπης, η οποία όχι μόνο αντέδρασε ενάντια σε έναν τέτοιο θεό, αλλά το πιο σημαντικό, ξέχασε την διδασκαλία της Εκκλησίας και την πραγματικότητα, που έδωσαν μαρτυρία για έναν τρομερά πραγματικό, άπειρο, ζωντανό και στοργικό Θεό τον οποίον μπορούμε να πλησιάσουμε, με τον οποίον μπορούμε να συνομιλήσουμε και να επικοινωνήσουμε (προς το άπειρο). Κατά συνέπεια, ο μεταμοντέρνος Ευρωπαίος έχει αφεθεί στο πεπερασμένο και στον μαρασμό, αναζητώντας απεγνωσμένα να υπερβεί τον εαυτό του που έχει γίνει πλέον η φυλακή του. Και είναι πολλά τα είδωλα στα οποία ο άνθρωπος ελπίζει να βρει την ελευθερία ή το νόημα.
Αλλά αυτή η ασθένεια δεν περιορίστηκε στην Ευρώπη. Όταν οι Ευρωπαίοι αποίκησαν τον κόσμο, έφεραν μαζί τους τα σπέρματα της θεοποιημένης λογικής, του σχετικισμού, του κοσμικού ουμανισμού και άλλων περίεργων διδασκαλιών και ψευδών (αιρετικών) σοφιστειών (καθώς και Zeitgeists του παρελθόντος τους). Με αυτά έσπειραν τους σπόρους της απελπισίας. Και όταν ο κόσμος έγινε μικρότερος μέσα από την παγκοσμιοποίηση, οι σπόροι που εμφυτεύθηκαν άρχισαν να αυξάνονται και, τελικά, να ωριμάζουν και τα δηλητήρια τους (τα «πνεύματά» τους) έφεραν αποτέλεσμα, κάνοντας πολλά έθνη να εξοργίζονται με οποιαδήποτε «απόλυτη αλήθεια». Αυτή η πνευματική ασθένεια ξεκίνησε στην Ευρώπη, αλλά τελικά βλάστησε μέσα στα χρόνια, σε ολόκληρο τον κόσμο.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου