Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνος, ο Αριστοφάνης δεν ξεχνάει τον
αριστοφανικό
του εαυτό. Αντί να μιλήσει θεωρητικά αφηγείται τον μύθο του ανδρογύνου,
από τον οποίο προέρχονται τα διάφορα είδη έρωτος. Κάποτε, λέει, το
ανθρώπινο είδος είχε δύο πρόσωπα και ήταν αμφίπλευρο. Κάτι στρογγυλά
πλάσματα που είχαν τέσσερα σκέλη και δύο αιδοία. Αλλα απ’ αυτά είχαν ένα
αρσενικό κι ένα θηλυκό, άλλα δύο αρσενικά και άλλα δύο θηλυκά αιδοία.
Επειδή το είχαν πάρει πολύ πάνω τους, ο Δίας αποφάσισε να τους βάλει σε
τάξη. Και τους έκοψε στα δύο.
Ο έρωτας γεννήθηκε από την επιθυμία επανένωσης των δύο ημισφαιρίων. Οσοι ήσαν άνδρες από τη μία και γυναίκες από την.. άλλη, έγιναν ετερόφυλοι. Οσων και οι δύο πλευρές ήταν του ιδίου φύλου έγιναν ομοφυλόφιλοι. Αυτά στον Πλάτωνα. Ακολουθεί ο λόγος της Διοτίμας, διά στόματος Σωκράτους, που ορίζει τον έρωτα ως τόκον εν τω καλώ, αφού πει πως είναι παιδί του Πόρου και της Πενίας.
Θυμήθηκα την ιστορία όταν διάβασα ότι ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ δήλωσε πως το σύμφωνο συμβίωσης «κατασκευάζει νομικώς ένα νέον είδος, το αρρενοθήλυ». Και την αφηγούμαι εδώ για να του υπενθυμίσω πως το είδος, τουλάχιστον κατά τον Πλάτωνα, είναι πολύ παλιό, παλιότερο κι απ’ τους ανθρώπους έτσι όπως τους ξέρουμε σήμερα. Εξηγούμαι αμέσως. Δεν περιμένω από την Εκκλησία της Ελλάδος να πάρει θέση υπέρ του συμφώνου συμβίωσης. Η Εκκλησία είναι εξ ορισμού συντηρητική και οφείλει να είναι συντηρητική. Για τον χριστιανισμό ο γάμος είναι μυστήριο, δεν είναι κοινωνικό συμβόλαιο, και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να τροποποιηθεί. Ενα το κρατούμενο.
Από εκεί όμως έως τις πένθιμες καμπάνες των εκκλησιών που χτυπούσαν στο Αίγιο κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το σύμφωνο συμβίωσης στη Βουλή, και έως τις αφοριστικές στα όρια της απανθρωπιάς δηλώσεις του μητροπολίτη Αμβροσίου, η απόσταση είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη όση και η απόσταση που χωρίζει αυτήν τη νοοτροπία από ό,τι είχε δηλώσει ο Πάπας Φραγκίσκος προ καιρού: «Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω τους ομοφυλόφιλους;». Μια απόσταση που αδικεί την ίδια την Εκκλησία και τη μακραίωνη παράδοσή της. Συμπεριφέρεται σαν να φοβάται τον σύγχρονο κόσμο, επειδή δεν μπορεί να τον καταλάβει. Την πνευματική του δύναμη το σχήμα την αντλούσε πάντα από τη δυνατότητα κατανόησης.
Εχουμε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο να μετατρέπουμε κάθε ζήτημα που αφορά την κοινή μας ζωή σε κωμωδία παρεξηγήσεων. Τα δύο εμπλεκόμενα μέρη οχυρώνονται πίσω από ταμπούρια και ο διάλογος μετατρέπεται σε ανταρτοπόλεμο. Η ελληνική κοινωνία, που πάσχει από μυοπαράλυση, έχει ανάγκη να συντηρήσει ορισμένες αξίες, όπως είναι η παιδεία. Μια συντηρητική πολιτική, όμως, δεν μπορεί να στηρίζεται σε αρές και αφορισμούς. Οπως έλεγε και ο υπέροχος Γατόπαρδος, «αν θέλουμε να μείνουμε ίδιοι, πρέπει να αλλάξουμε». Η συντηρητική πολιτική αποδεικνύει την υπεροχή της και με τη δυνατότητα προσαρμογής της στις απαιτήσεις των καιρών.
Το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλόφιλων ζευγαριών είναι μια κατάκτηση των φιλελεύθερων κοινωνιών της Δύσης. Με την ίδια λογική που υπερασπίστηκα προ καιρού τη διδασκαλία του Χριστιανισμού ως κύτταρο του πολιτισμού μας, με την ίδια υπερασπίζομαι το σύμφωνο συμβίωσης ως κατάκτησή του
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο έρωτας γεννήθηκε από την επιθυμία επανένωσης των δύο ημισφαιρίων. Οσοι ήσαν άνδρες από τη μία και γυναίκες από την.. άλλη, έγιναν ετερόφυλοι. Οσων και οι δύο πλευρές ήταν του ιδίου φύλου έγιναν ομοφυλόφιλοι. Αυτά στον Πλάτωνα. Ακολουθεί ο λόγος της Διοτίμας, διά στόματος Σωκράτους, που ορίζει τον έρωτα ως τόκον εν τω καλώ, αφού πει πως είναι παιδί του Πόρου και της Πενίας.
Θυμήθηκα την ιστορία όταν διάβασα ότι ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ δήλωσε πως το σύμφωνο συμβίωσης «κατασκευάζει νομικώς ένα νέον είδος, το αρρενοθήλυ». Και την αφηγούμαι εδώ για να του υπενθυμίσω πως το είδος, τουλάχιστον κατά τον Πλάτωνα, είναι πολύ παλιό, παλιότερο κι απ’ τους ανθρώπους έτσι όπως τους ξέρουμε σήμερα. Εξηγούμαι αμέσως. Δεν περιμένω από την Εκκλησία της Ελλάδος να πάρει θέση υπέρ του συμφώνου συμβίωσης. Η Εκκλησία είναι εξ ορισμού συντηρητική και οφείλει να είναι συντηρητική. Για τον χριστιανισμό ο γάμος είναι μυστήριο, δεν είναι κοινωνικό συμβόλαιο, και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να τροποποιηθεί. Ενα το κρατούμενο.
Από εκεί όμως έως τις πένθιμες καμπάνες των εκκλησιών που χτυπούσαν στο Αίγιο κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το σύμφωνο συμβίωσης στη Βουλή, και έως τις αφοριστικές στα όρια της απανθρωπιάς δηλώσεις του μητροπολίτη Αμβροσίου, η απόσταση είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη όση και η απόσταση που χωρίζει αυτήν τη νοοτροπία από ό,τι είχε δηλώσει ο Πάπας Φραγκίσκος προ καιρού: «Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω τους ομοφυλόφιλους;». Μια απόσταση που αδικεί την ίδια την Εκκλησία και τη μακραίωνη παράδοσή της. Συμπεριφέρεται σαν να φοβάται τον σύγχρονο κόσμο, επειδή δεν μπορεί να τον καταλάβει. Την πνευματική του δύναμη το σχήμα την αντλούσε πάντα από τη δυνατότητα κατανόησης.
Εχουμε το αδιαμφισβήτητο ταλέντο να μετατρέπουμε κάθε ζήτημα που αφορά την κοινή μας ζωή σε κωμωδία παρεξηγήσεων. Τα δύο εμπλεκόμενα μέρη οχυρώνονται πίσω από ταμπούρια και ο διάλογος μετατρέπεται σε ανταρτοπόλεμο. Η ελληνική κοινωνία, που πάσχει από μυοπαράλυση, έχει ανάγκη να συντηρήσει ορισμένες αξίες, όπως είναι η παιδεία. Μια συντηρητική πολιτική, όμως, δεν μπορεί να στηρίζεται σε αρές και αφορισμούς. Οπως έλεγε και ο υπέροχος Γατόπαρδος, «αν θέλουμε να μείνουμε ίδιοι, πρέπει να αλλάξουμε». Η συντηρητική πολιτική αποδεικνύει την υπεροχή της και με τη δυνατότητα προσαρμογής της στις απαιτήσεις των καιρών.
Το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλόφιλων ζευγαριών είναι μια κατάκτηση των φιλελεύθερων κοινωνιών της Δύσης. Με την ίδια λογική που υπερασπίστηκα προ καιρού τη διδασκαλία του Χριστιανισμού ως κύτταρο του πολιτισμού μας, με την ίδια υπερασπίζομαι το σύμφωνο συμβίωσης ως κατάκτησή του
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου