Η αντίδραση μετά την σφαγή στο Παρίσι

«Η Ευρώπη έχει ριχθεί, γυμνή και ανυπεράσπιστη, σε έναν κόσμο που ‘καίγεται’ να την ταπεινώσει εκδικητικά» - Dominique Venner, The Shock of History

Η αντίδραση στην πρόσφατη ισλαμική τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι ήταν εντελώς προβλέψιμη. Στο ίδιο έργο θεατές. 
Οι πολιτικοί κάνουν έκκληση για «ενότητα» και διαβεβαιώνουν ότι το «πνεύμα της δημοκρατίας» θα παραμείνει άρρηκτο. Το σύνολο των media και των εφημερίδων μιλάει για "τρομοκράτες" (γενικώς, χωρίς άλλο πρόσημο) και για την "τρέλα" που υπάρχει στον (προφανώς λογικό και ωραίο) κόσμο μας, ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα καλούν τον κόσμο να μην ξεχάσει το δράμα των "προσφύγων", να μην κάνει "ρατσιστικούς συσχετισμούς" και είναι έκδηλη η αγωνία τους μήπως ανέβει η, κατά αυτούς, "ξενοφοβία". Μεγάλες μορφές της δυτικής "κουλτούρας", κάνουν δηλώσεις, προσπαθώντας να δράσουν "κατευναστικά" και...
αποπροσανατολιστικά, όπως η γνωστή 57χρονη καμπαλίστρια, που βγήκε να πει ότι "όλοι είμαστε μετανάστες". Ο κόσμος, όπως τουλάχιστον δείχνουν τα media, μοιάζει να ζει το.. Γούντστοκ του. Παριστάνουν τα "παιδιά των λουλουδιών", ενώ δεν έχει στεγνώσει το αίμα των θυμάτων. Πλακάτ με το σύμβολο της "ειρήνης", λουλούδια, αρκουδάκια και τραγουδάκια του Λένον είναι η απάντηση των (για μια ακόμη φορά) "σοκαρισμένων" δυτικών. Κάποιοι, ως συνήθως, βρίσκουν την ευκαιρία και τα βάζουν (γενικώς) με τη «θρησκεία». 
Σχεδόν ΟΛΟΙ βρίσκονται "αλλού", αν και ορισμένοι αρχίζουν σταδιακά να μπαίνουν στο νόημα.

Είναι πλέον σαφές ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει σήμερα μια σειρά από συγκλίνουσες κρίσεις: οικονομική κατάρρευση, ενεργειακές ανάγκες, κατάρρευση των ηθών, ισλαμική τρομοκρατία, δραματική μείωση του γηγενούς πληθυσμού και ανεξέλεγκτη ξένη εισβολή. Οι κρίσεις έρχονται τώρα στο προσκήνιο τόσο έντονες, ώστε πρέπει να είμαστε τυφλοί για να τις αγνοήσουμε. Αυτό είναι το "σοκ της ιστορίας" που είχε προβλέψει ο Dominique Venner.

Μετά από κάθε τρομοκρατική επίθεση επί ευρωπαϊκού εδάφους, υπάρχουν πάντα κάποιοι υπερ-εξημερωμένοι πληβείοι που λένε το γνωστό σλόγκαν «δεν είναι έτσι όλοι οι Μουσουλμάνοι» ή προσπαθώντας να "ισορροπήσουν" τα πράγματα, αναφέρονται στις... Σταυροφορίες ή αναμασάνε ανοησίες ότι το πρόβλημα είναι η «θρησκεία». Τώρα βιώνουμε ξανά όλον εκείνο τον απόηχο της τελευταίας επίθεσης στο Παρίσι (στα γραφεία του "Charlie Hebdo"), λιγότερο από ένα χρόνο πριν.

"Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι είναι έτσι"

Όποιος σήμερα εξακολουθεί να επαναλαμβάνει τα ψέματα περί «ισότητας», «ποικιλομορφίας» και ότι «δεν είναι όλοι οι Μουσουλμάνοι έτσι» ή προσπαθεί να κατηγορεί γενικά και αόριστα την «θρησκεία», όταν τα πάντα γύρω φωνάζουν για το αντίθετο, ή προσπαθεί να κάνει τους σύγχρονους Ευρωπαίους να νιώσουν "ένοχοι" για την βίαιη πάλη για επιβίωση των προγόνων τους, αποτελεί μέρος του προβλήματος, ακριβώς όπως και οι ορδές των τριτοκοσμικών εισβολέων.

Για να επαναλαμβάνει κάποιος αυτά τα ψέματα ενώ βρίσκεται μπροστά σε μια παράλογα αντιφατική πραγματικότητα πρέπει είτε:

- Να αναμένει να επωφεληθεί από μια διαλυμένη κοινωνία στην οποία βασιλεύει η βαρβαρότητα.

- Να είναι τόσο τυφλός στο να δει την πραγματικότητα, άρα δεν υπάρχει για αυτόν ελπίδα.

- Ή να γνωρίζει την αλήθεια, αλλά να είναι πολύ δειλός για να μιλήσει.

Είτε είναι εχθρός, είτε είναι ανόητος, είτε είναι δειλός. Επικίνδυνος στη χειρότερη περίπτωση, και άχρηστος στην καλύτερη περίπτωση. Το να ταξινομήσουμε που ακριβώς βρίσκεται ο κάθε ένας απολογητής της (λαθρο)μετανάστευσης είναι κουραστικό και χάσιμο χρόνου. Το να επαναλαμβάνει κάποιος τα περί «πολυπολιτισμικότητας» και «ποικιλομορφίας» είναι πλέον τόσο ασύμβατο με την πραγματικότητα και κάθε συζήτηση με αυτούς τους ανθρώπους είναι άσκοπη. Ο χρόνος είναι πάρα πολύ λίγος για να τον ξοδεύεις να πείσεις έναν ηλίθιο και έναν δειλό. Όσοι από εμάς δεν πήραμε διαζύγιο από την λογική, έχουμε μάτια να δούμε, αγάπαμε το έθνος μας και δεν μπορούμε να μένουμε απαθείς μπροστά στον θάνατο της Ευρώπης, θα πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά. Αν δεν μπορούν αυτοί να δουν την αλήθεια ούτε τώρα ή είναι τόσο δειλοί για να την πουν, τότε είναι άχρηστοι για μας στον αγώνα που έχουμε μπροστά μας. Η Ευρώπη δεν μπορεί να σωθεί από εκείνους που είναι τόσο ηλίθιοι για να συνειδητοποιήσουν τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε ή που είναι τόσο φοβισμένοι για να πολεμήσουν τους εχθρούς της.

Αφήστε τους στην άγνοια και τη δειλία τους. Ίσως κάποιοι από αυτούς θα "αποστατήσουν" εθελοντικά από το στρατόπεδο των ηλίθίων ή θα βρουν το θάρρος να πουν την αλήθεια, αντί να ακολουθούν το κοπάδι της ήσυχης συναίνεσης, από τη στιγμή που φαίνονται οι σοβαρές επιπτώσεις από τα ψέματα που ακούγονται τόσα χρόνια και από την προώθηση της ατζέντας που ζητεί τον θάνατο της Ευρώπης. Δεν πρέπει να υπάρχει μέση οδός. Δεν πρέπει να υπάρχει δειλή αποδοχή. Το ηθικό μας πρέπει να είναι υψηλό στο πεδίο της μάχης. Κανένας συμβιβασμός. Ούτε μισόλογα. Αναγκάστε τους να επιλέξουν πλευρά. Κάποιος πρέπει να είναι ή υπέρ του ευρωπαίου ανθρώπου ή εναντίον μας. Όπως έλεγε ο ιστορικός και ποιητής Hilaire Belloc, η Ευρώπη είναι η πίστη. Η πίστη είναι η Ευρώπη. Αυτός που τα βάζει μαζί μας, τα βάζει με τον Θεό.

Χρόνια τώρα πλάσαραν μια δηλητηριώδη ιδεολογία που μας έφερε εδώ που μας έφερε. Χρόνια τώρα ήταν στο απυρόβλητο. Το ιερατείο της πολιτικής ορθότητας εξέδιδε "ιερούς κανόνες", που όποιος τους αμφισβητούσε πεταγόταν στην πυρά. Τώρα λοιπόν, θα πρέπει να δοκιμαστούν οι αντίπαλοί μας και να αποφασίσουν αν η ιδεολογία τους είναι κάτι που αξίζει να πολεμήσουν για αυτήν και να πεθαίνουν για αυτήν. Οι υποστηρικτές και διαμεσολαβητές των τριτοκοσμικών μεταναστών στα εδάφη μας δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητοι τώρα. Για να επιβιώσει αυτή η ήπειρος θα πρέπει να απομακρυνθούν με κάποιο τρόπο από την κοινωνία ή να υποχρεωθούν να ταπεινωθούν και να διορθώσουν την συμπεριφορά τους. Θα τους βλέπατε τότε, να το βάζουν στα πόδια, εάν συνειδητοποιούσαν ότι τα «ανοικτά σύνορα» δεν είναι ένας σκοπός που αξίζει για αυτόν να περάσουν ταλαιπωρίες.

Αυτά τα ψέματα περί «ισότητας» προέρχονται από τους πολιτικούς. Πολιτικούς "προοδευτικούς", αλλά και "συντηρητικούς". Πολιτικούς, οι οποίοι συνεχίζουν να μας λένε ότι η "διαφορετικότητα" είναι κάτι καλό για εμάς, αλλά που οι ίδιοι ζουν κλεισμένοι στον υπό προστασία κόσμο τους, μακριά από τη βίαιη σκόνη της διαταραγμένης κοινωνίας. Πολιτικοί σαν τον Φρανσουά Ολάντ, τον άνθρωπο που κυρίως ευθύνεται για τη σφαγή στο Παρίσι, ο οποίος λέει στους Γάλλους πολίτες ότι πρέπει να αποδέχονται τους αλλοδαπούς που ζουν ανάμεσά τους, αλλά που ο ίδιος ήταν ο πρώτος που φυγαδεύτηκε από την ομάδα προστασίας του όταν άρχισαν οι πυροβολισμοί. Τους υπεύθυνους της προστασίας του, που έχουν συζύγους και παιδιά, αλλά που δεν απολαμβάνουν την προστασία που έχει ο Πρόεδρός τους. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι ίδιοι, καθώς και άλλοι αστυνομικοί και στρατιωτικοί, έχουν αρχίσει να αμφισβητούν την πίστη τους προς ένα πολιτικό σύστημα το οποίο είναι εντελώς αδιάφορο προς αυτούς.

Τρομοκράτες και δειλοί

Πολιτικοί και "διασημότητες" καταγγέλλουν τους τρομοκράτες του Παρισιού ως "δειλούς" και ότι "δεν θα μας νικήσουν", επειδή εμείς (οι δυτικοί) είμαστε "πολύ δυνατοί". Το "δειλοί" είναι μια εύκολη κατηγορία. Οι τρομοκράτες μπoρούν να κατηγορηθούν για πολλά πράγματα. Σίγουρα είναι αδίστακοι και αιμοδιψείς. Αλλά είναι δειλοί; Αυτοί έχουν το θάρρος και την αποφασιστικότητα να υποφέρουν, να πολεμήσουν και να πεθάνουν για κάτι που πιστεύουν, χωρίς να έχει σημασία πόσο λανθασμένη είναι η ιδεολογία τους.

Στο Ισλαμικό Κράτος αυτοί οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει για τον εαυτό τους ένα κράτος. Ανεξάρτητα από τις διάφορες θεωρίες που υπάρχουν για το ποιος τους χρηματοδοτεί και κινεί τα νήματα από πίσω τους, τολμηροί και αποφασισμένοι άνδρες έχουν δημιουργήσει ένα κράτος που δεν υπήρχε πριν. Δεν είναι μια αδίστακτη τρομοκρατική ομάδα, όπως οι πολιτικοί θέλουν να τους απεικονίσουν, αλλά ένα de facto κράτος. Υπάρχει ένα κράτος επειδή βίαιοι άνδρες με όπλα λένε ότι είναι ένα κράτος και θα συνεχίσει να είναι έτσι, μέχρι άλλοι βίαιοι άνδρες με όπλα να τους σταματήσουν. Οι απόψεις των πληβείων στα facebook δεν αξίζουν τίποτα.

Οι δειλοί είναι οι Ευρωπαίοι που δεν κάνουν τίποτα, δεν λένε τίποτα, και κοιτάνε στην άλλη πλευρά του δρόμου, ώστε να απολαύσουν την παρακμή τους. Οι δειλοί είναι εκείνοι που προσβλέπουν σε πολιτικούς για να τους σώσουν ή νομίζουν ότι με μια γνώμη στα social media θα καταφέρουν κάτι.

Και αλήθεια, είναι "πολύ δυνατή" η Ευρώπη για να ηττηθεί από την ξένη τρομοκρατία; Και πώς δηλαδή είναι η κοινωνία μας "δυνατή"; Οι γυναίκες μας αφέθηκαν να στειρώνονται και να ντύνονται και να ενεργούν σαν πόρνες, να ενθαρρύνονται να επιβαρύνονται με το χρέος μιας ολόκληρης ζωής από τη στιγμή που γίνονται ενήλικες και να περνάνε το υπόλοιπο της στείρας ζωής τους εργαζόμενες για να το ξεπληρώσουν και ύστερα να πεθάνουν μόνες τους στα μολυσμένα από τις γάτες τους διαμερίσματά τους.

Είναι η κοινωνία μας "δυνατή" όταν οι νεαροί άνδρες μας πνίγονται σε μια θάλασσα πορνό και video games και άλλων άχρηστων περισπασμών, την ίδια ώρα που τους κλέβουν το έθνος τους. Τα ναρκωτικά θερίζουν. Η Ευρώπη γερνάει. Η Ευρώπη πεθαίνει. Οι Ευρωπαίοι δεν κάνουν αρκετά παιδιά για να αντικαταστήσουν τους εαυτούς τους. Εξαρτημένοι εντελώς από την τεχνολογία και τα μεταποιημένα τρόφιμα, έχουμε γίνει οι παχύτεροι, και πιο τεμπέληδες άνθρωποι πάνω στη γη. Οι Εκκλησίες μας είναι άδειες. Εγκαταλείψαμε τις αξίες μας. Αφήνουμε τους σοδομίτες να διδάσκουν στα παιδιά μας τις δικές τους διεστραμμένες "ηθικές" αξίες. Από πού και ως που είναι η ευρωπαϊκή κοινωνία "δυνατή"; Λόγω της «αγάπης», της «ελπίδας» και της «δημοκρατίας»; Liberté, egalité, fraternité; Οι άστοχες αξίες που μας έριξαν σε αυτό το χάλι δεν μπορεί να είναι τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να βγούμε από αυτό. Όχι, η Ευρώπη δεν είναι δυνατή και για αυτήν την Ευρώπη δεν αξίζει να πολεμάς και να πεθάνεις.

Αν η ελευθερία και η δημοκρατία σημαίνει το δικαίωμα των γυναικών να ντύνονται σαν πόρνες και να σκοτώνουν τα μωρά τους, τότε εγώ δεν θα πεθαίνω γι’ αυτήν. Η ευρωπαϊκή παράδοση όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τα κράτη της σύγχρονης Ευρώπης. Αν το καταλάβει κάποιος αυτό, τότε μπορεί να βρει κάτι που να αξίζει να το υπερασπιστεί.

Η ψεύτικη αντιπολίτευση

Μετά, υπάρχει η νεοσυντηρητική ψεύτικη αντιπολίτευση, η οποία ζητεί την απογύμνωση των ελευθεριών μας στο όνομα της αντιμετώπισης του ριζοσπαστικού ισλάμ, κάτι που έχουν αποδεχτεί πολλοί καλοπροαίρετοι, αλλά ηλίθιοι συντηρητικοί. Αν υπάρχει ανάγκη περιορισμού των ελευθεριών, αυτή δεν θα γίνει στο όνομα ενός κοινωνικού πειράματος.

Ο περιορισμός των ελευθεριών σήμερα, χωρίς έλεγχο των συνόρων και χωρίς την αντιμετώπιση της ανισότητας των ποσοστών γεννήσεων μεταξύ γηγενών Ευρωπαίων και τριτοκοσμικών μεταναστών, σημαίνει ότι θα κληροδοτήσουμε στις μελλοντικές γενιές των Ευρωπαίων μια αυταρχική κυβέρνηση στην οποία θα είναι μια ακόμη πιο περιθωριοποιημένη μειονότητα. Τα ηνία της αστυνομικής και κρατικής εποπτείας σιγά-σιγά θα παραδοθούν σε έναν αυταρχικό αραβο-αφρικανικό πληθυσμό και τα φτωχά λευκά παιδιά του μέλλοντος θα αναρωτιούνται πώς κατάντησαν παρακατιανοί.

Πώς τελειώνει αυτό

Εάν ανησυχείτε με την ισλαμική μετανάστευση (και θα πρέπει να ανησυχείτε, αλλά δεν θα πρέπει να είναι το πρωταρχικό μέλημά σας - η μετανάστευση και το Ισλάμ είναι απλώς συμπτώματα ενός πολύ ευρύτερου προβλήματος που αντιμετωπίζει ο δυτικός πολιτισμός), τότε μην πανικοβάλλεστε με αυτές τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Αν μη τι άλλο, θα ριζοσπαστικοποιήσουν πολλούς Ευρωπαίους και θα τους οδηγήσουν να μας ακούσουν καλύτερα και να δεχθούν αυτά που πιστεύουμε και αυτά για τα οποία φωνάζουμε χρόνια.

Ο πραγματικός κίνδυνος θα ήταν από τους "μετριοπαθείς" μουσουλμάνους, οι οποίοι, αν ήταν υπομονετικοί, θα μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια, να έχουν αναπαραχθεί και να έχουν υπερισχύσει στην γηραιά ήπειρο. Ευτυχώς, οι Άραβες και οι Αφρικανοί είναι ανυπόμονοι, παρορμητικοί, άτομα που θέτουν σε κίνδυνο τη δική τους ασφάλεια στην Ευρώπη μέσω του απερίσκεπτου ανταγωνισμού τους προς τους Ευρωπαίους. Με κάθε τρομοκρατική επίθεση, οι «μετριοπαθείς» Ευρωπαίοι πεθαίνουν, και "ακραίοι" γεννιόνται στη θέση τους. Αν δεν υπήρχε ο ισλαμικός εξτρεμισμός ή η εκτεταμένη δυσλειτουργία των μη Λευκών Ευρωπαίων, οι Ευρωπαίοι θα εξακολουθούσαν να κοιμούνται στο τιμόνι καθώς θα κατευθυνόμασταν προς τον δημογραφικό γκρεμό. Ευτυχώς, έχουμε ξυπνήσει, ενώ ίσως, έχουμε ακόμη χρόνο να κάνουμε κάτι.

Υπάρχει λοιπόν, ελπίδα. Μπορεί το πρόβλημα να λυθεί. Να ξυπνήσουν οι άνθρωποι. Να αντιδράσουν στα ψέματα και στις δηλητηριώδεις ιδεολογίες. Και να πάψουν να στηρίζουν με την ψήφο τους την διάλυση του έθνους τους. Η σκληρή πραγματικότητα που θα ζήσουμε, θα τους υποχρεώσει να αντιμετωπίσουν την παταγώδη αποτυχία της "πολυπολτισμικής" κοινωνίας, του κράτους που μοιράζει επιδόματα και σπίτια στον κάθε εισβολέα, της "δημοκρατίας", της εκκοσμίκευσης, αλλά και του αχαλίνωτου καπιταλισμού.

Έτσι, προσεύχεστε για τις ψυχές των πρόσφατα χαμένων στο Παρίσι. Κλάψτε αν πρέπει. Αλλά, έστω μέσα από αυτή την τραγωδία, δοξάστε τον Θεό που μας προσφέρει αυτήν την προειδοποίηση. Τα μάτια να την δούμε και τα χέρια για να την πολεμήσουμε.

 http://redskywarning.blogspot.gr/